δεν μπορώ να πω ότι ο Ρόμπυ(κοκατίλ), άλλαξε συμπεριφορά μεγαλώνοντας.
έγινε ίσως λίγο πιο συνεργάσιμος από την στιγμή που,όπως λέει και ο Διονύσης, συνήθισε χώρο και πρόσωπα.
ένα μεγάλο θέμα που είχαμε τους πρώτους μήνες,ήταν το καζανάκι. Κάθε φορά που άκουγε το καζανάκι φώναζε δυνατά.στην αρχή πίστευα ότι το φοβάται, αλλά αργότερα διαπιστώσαμε ότι το έκανε όταν καταλάβαινε ότι κάποιος δεν ήταν στον χώρο (δεν έχει σημασία ποιος, ούτε ότι μπορεί να υπήρχαν άτομα μαζί του). Μετά από πολλές βόλτες στην τουαλέτα και λίγα παραπάνω ευρώ στον λογαριασμό της ευδαπ,το σταμάτησε.
λίγο μετά που χρόνισε, έδειξε κάποιο ερωτικό ενδιαφέρον για το χέρι του Γιάννη.Κάθε φορά που έκανε κάποια κίνηση, του αποσπούσαμε την προσοχή (δεν ξέρω εαν είναι σωστό αυτό ή εαν θα έπρεπε να τον αφήναμε να εκτονωθεί λίγο, αλλά ποτέ δεν επέμεινε )και κάποια στιγμή σταμάτησε.
με τους ανθρώπους είναι έτσι και έτσι:άλλοι του είναι τελείως αδιάφοροι και με άλλους κάνει πολλές χαρές, τραγούδια και φιλιά.
γενικώς ήταν ένα πουλάκι πολυ ήρεμοκαι συνεργάσιμο... Μέχρι που μπήκε ο Μπέμπης στην ζωή του... Τραγούδια, λογάκια και χαρές, έχουν κοπεί μαχαίρι,όσο είναι στον ίδιο χώρο με τον μικρό (νομίζω όμως ότι αυτό δεν αφορά την ενηλικίωση. Είναι για άλλο θέμα)
ο Μπέμπης πάλι (κοκατίλ) είναι κοντά έντεκα μηνών και προς το παρόν είναι αυτό που λέμε "χαζό παιδί, χαρά γεμάτο"...
λατρεύει τον Ρόμπυ και κάνει και λέει ότι ακριβώς και ο Ρόμπυ (αν και τελευταία άρχισε να λέει και άλλες λεξούλες όπως νεράκι και πρασπαθέι να πει φαγάκι )τον κυνηγάει όλη μέρα με τα φτερά του καρδούλα και όλο του τραγουδάει, πράγμα που τον ενοχλεί πάρα πολύ. (μερικές φορές και μένα γιατί έχει πολύ δυνατή φωνή
)
ελπίζω να αλλάξουν λίγο τα πράγματα όταν ενηλικιωθεί και ο Μπέμπης.
