Πριν 3 χρόνια (περιπου) ειχα ενα ζευγαρι zebra finch. Ηταν ενα βροχερο ανοιξιατικο βραδυ, οταν συνεβει, φυσουσε δυνατα ο ανεμος και σε μια στιγμη ακουγετε ενας θορυβος απ' εξω οπου ειχα το κλουβι, και βγαινωντας ειδα το κλουβι κατω. Αμεσως το πηρα μεσα να δω αν ηταν τα πουλακια μου καλα. Ο αρσενικος ηταν μια χαρα, αλλα σε μια γωνια ηταν η θηλυκια και ειχε ματωσει λιγο στο φτερο και λιγο στο στομα (ραμφος). Αμεσως την πηρα εξω την εβαλα σε μια πετσετα και με οτι ειχα διαθεσιμο προσπαθησα να την βοηθεισω...
Καθαρισα λιγο τις πληγες με αλκοολ και βαμβακι και της εδωσα λιγο νερο με ασπιρινη (βλεπετε δεν ειχα πολυ εμπειρια, ηταν τα πρωτα μου κατοικιδια) και κουτσα στραβα τα καταφερα. Την ωρα που την ειχα στα χερια μου, μου γεννησε ενα αυγο αλλα δεν ηταν ασβεστομενο, ειχε ενα λεπτο στρωμα μονο, φενοταν οτι πονουσε και και ηταν ζαλισμενη. Ολο το βραδυ ημουν μαζι της.
Το επομενο πρωι ηταν καλυτερα και της εφτιαξα λιγο φαγητο, οπως εκεινο για τα μωρα πουλακι και την ταισα. Περνοντας οι μερες γινοταν ολο και καλυτερα.
Αυτο που με συγκινησε περισσοτερο, ομως, ειναι αυτο που επηλθε αργοτερα, το πουλακι με κοιτουσε με ενα βλεμα σαν να με ευχαριστουσε και να πω οτι καθοταν και στο χερι μου απο εκεινη την ημερα, δεν με φοβοταν πια, ετρωγε απο το χερι μου και καμια φορα την κρατουσα και στο δωματιο μου και δεν εφευγε. Ακομα και εξω που την εβγαζα απο το κλουβι στον κηπο δεν εφευγε στα δεντρα αλλα εμενε με εμενα.
Τωρα το ζευγαρι ειναι νεκρο απο φυσικα αιτια...
Μου λειπει παρα πολυ, ειχα δεθει πολυ με εκεινη, ηταν το πρωτο πουλι που ειδα να εχει αισθηματα και τελος θα μου λειψη και εκεινο το βλεμα που με κοιτουσε και ηταν χαρουμενη...
Ελπιζω να σαας αρεσε η ιστορια ειναι πραγματικη.
Καθαρισα λιγο τις πληγες με αλκοολ και βαμβακι και της εδωσα λιγο νερο με ασπιρινη (βλεπετε δεν ειχα πολυ εμπειρια, ηταν τα πρωτα μου κατοικιδια) και κουτσα στραβα τα καταφερα. Την ωρα που την ειχα στα χερια μου, μου γεννησε ενα αυγο αλλα δεν ηταν ασβεστομενο, ειχε ενα λεπτο στρωμα μονο, φενοταν οτι πονουσε και και ηταν ζαλισμενη. Ολο το βραδυ ημουν μαζι της.
Το επομενο πρωι ηταν καλυτερα και της εφτιαξα λιγο φαγητο, οπως εκεινο για τα μωρα πουλακι και την ταισα. Περνοντας οι μερες γινοταν ολο και καλυτερα.
Αυτο που με συγκινησε περισσοτερο, ομως, ειναι αυτο που επηλθε αργοτερα, το πουλακι με κοιτουσε με ενα βλεμα σαν να με ευχαριστουσε και να πω οτι καθοταν και στο χερι μου απο εκεινη την ημερα, δεν με φοβοταν πια, ετρωγε απο το χερι μου και καμια φορα την κρατουσα και στο δωματιο μου και δεν εφευγε. Ακομα και εξω που την εβγαζα απο το κλουβι στον κηπο δεν εφευγε στα δεντρα αλλα εμενε με εμενα.
Τωρα το ζευγαρι ειναι νεκρο απο φυσικα αιτια...
Μου λειπει παρα πολυ, ειχα δεθει πολυ με εκεινη, ηταν το πρωτο πουλι που ειδα να εχει αισθηματα και τελος θα μου λειψη και εκεινο το βλεμα που με κοιτουσε και ηταν χαρουμενη...
Ελπιζω να σαας αρεσε η ιστορια ειναι πραγματικη.
