Οι περισσότεροι παπαγάλοι χρειάζονται κάποιον για να δεθούν μαζί του. Στην κυριολεξία δεν αγριεύει το πουλί απλά χάνει το δεσμό που έχει με τον άνθρωπο και αποκτά πιο δυνατό δεσμό με τον όμοιό του (έχουν πιο πολλά κοινά :D ). Με δύο εξημερωμένα πουλιά υπάρχει ακόμη κάποια οικιοποίηση με τον άνθρωπο αλλά δεν είναι τόσο κοντά σε αυτόν όπως όταν είναι μόνα τους. Πάλι τρώνε από το χέρι μας και έρχονται επάνω μας όταν πετάνε ελεύθερα αλλά θα υπάρχουν και φορές που θα είμαστε παρείσακτοι και θα απομακρύνονται για να απολαύσουν το ξύσιμο μεταξύ τους. Ο βαθμός που συμβαίνει αυτό αλλάζει ανάλογα με το είδος, τον χαρακτήρα του κάθε πουλιού και το πόσο εξημερωμένος είναι και ο σύντροφος που θα εισάγουμε. Μετά από όλα αυτά ίσως σκέφτεστε ότι δεν υπάρχει λόγος να πάρουμε σύντροφο. Όμως υπάρχει και ένα χαρακτηριστικό των παπαγάλων που πρέπει να σεβαστούμε αν θέλουμε να είναι χαρούμενοι και υγιείς. Είναι ζώα συντροφικά, χρειάζονται κάποιον "σύντροφο" για να δεθούν μαζί του και ενώ δεν τους πειράζει ιδιαίτερα αν αυτός θα είναι άνθρωπος υπάρχει μεγάλο πρόβλημα αν ο "σύντροφος" λείπει συνεχώς. Αν το ωράριο μας δεν ταιριάζει με αυτό του παπαγάλου ή αν απουσιάζουμε πολλές ώρες από το σπίτι αυτό θα οδηγήσει τον παπαγάλο σε μελαγχολία. Πολλά προβλήματα μπορούν να δημιουργηθούν με αυτό τον τρόπο. Το πιο απλό είναι οι έντονες κραυγές (πιο συχνές από ότι συνήθως) και η άσχημη συμπεριφορά, ενώ μπορεί να φτάσει στο σημείο να ξεπουπουλιαστεί ή να αυτοτραυματιστεί. Όταν έχει δεύτερο πουλί στο κλουβί ασχολούνται το ένα με το άλλο και δεν είναι τόσο έντονα αυτά τα προβλήματα.
Τα Lovebirds μου αν και τα πήρα ζευγάρι και δεν είναι εξημερωμένα μία φορά που χρειάστηκε να μείνουν μόνα για δύο μέρες κατέστρεψαν το μισό κλουβί. Μάσησαν την ποτίστρα με αποτέλεσμα να χυθεί το νερό τους, ξύλωσαν τα παιχνίδια και έσπασαν μια ταΐστρα. Αυτό μου δείχνει ότι ακόμη και όταν είναι δύο έχουν ανάγκη την παρουσία μας την οποία έχουν συνηθίσει. Φανταστείτε να είναι ένα μόνο του.
