Δεν χρειάζεται να απολογείστε για το γεγονός ότι μου ασκείτε κριτική και οι απόψεις μας δεν συμπίπτουν. Οταν κάποιος δημοσιοποιεί τις απόψεις του εκτίθεται σε όλη την κοινότητα εκείνων που θα τον ακούσουν. Γράφοντας λοιπόν είχα συνείδηση αυτού.
Η αισθητική σίγουρα είναι ένα μέγεθος απόλυτα υποκειμενικό, τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο. Οι παράγοντες που καθορίζουν τα αισθητικά μας κριτήρια είναι αναρίθμητοι.
Οταν έστειλα το post, δεν το έκανα με μορφή πρότασης αγοράς των εν λόγω αντικειμένων, λόγω της ανυπέρβλητης χρησιμότητας τους! αλλά διότι βλέποντας τα, μου άρεσαν τόσο πολύ που θέλησα εντελώς αυθόρμητα να μοιραστώ τη χαρά που μου προκάλεσε η θέα τους, μαζί σας.
Επίσης θεωρώ ότι δεν έχουν δικαίωμα στην αισθητική μόνο οι κυρίες που κατοικούν σε βίλλες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελλεί ένας εξαιρετικός μου φίλος ο οποίος ζει σε ένα διαμέρισμα 30 τ. Μ στην Κυψέλη, αλλά ο χώρος του θα μπορούσε να ήταν έκθεση μοντέρνας τέχνης, λόγω των αντικειμένων.
Η στεγνή χρηστικότητα δεν θεωρώ ότι ότι πρέπει αποκλειστικά να είναι ο γνώμονας στην απόφαση μας γύρω από την αγορά των αντικειμένων που χρησιμοποιούμε. Ενας λεμονοστίφτης από το σούπερ μαρκετ σίγουρα κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, όμως η "Αράχνη" του Philip Stark (χειροκίνητος λεμονοστίφτης που βρίσκεται εκτός από τις κουζίνες χιλιάδων ανθρώπων ανά των κόσμο και σε Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης) παραμένει κάτι που κατά κοινή ομολογία είναι αξεπέραστης αισθητικής.
Αν ο λαός μας αρκείτο στην επίτευξη της χρηστικότητας δεν θα είχε φτάσει στην αξεπέραστη αρχιτεκτονική δημιουργία που τον ανέδειξε και δεν μιλαώ μόνο για τα αρχαία χρόνια. Ακόμα και ένα απλό κάγκελο, κάνει καλά τη δουλειά του αν τοποθετήσουμε σε γωνία 90 μοιρών δύο σίδερα ή ξύλα, όμως μια απλή ματιά στις αυλές των νεοκλασσικών της Αθήνας, με τα περίτεχνα κιγκλιδώματα, θα μας αποδείξουν ότι άξιζε τον κόπο που για κάποιους η ωμή χρηστικότητα δεν ήταν αρκετή.
Σίγουρα για τα πουλάκια δεν υπάρχει διαφορά αν τρώνε από από ένα αντικείμενο που αγοράστηκε από τη λαϊκή ή από ένα χιλιοβραβευμένο αντικείμενο. Ομως για την αισθητική του ιδιοκτήτη είναι σημαντικό τα αντικείμενα που τον περιβάλλουν να τον αναβαθμίζουν, ιδιαίτερα τη σήμερον που η υποκουλτούρα (τηλεσκουπίδια, υποδιασκέδαση, πρωινάδικα κτλ) πολεμούν το καλό μας γούστο και την πολιτισμική μας ταυτότητα ως λαού που στο κάτω κάτω έχει δημιουργήσει την αισθητική την ίδια.
Αναφορικά με τις ταινίες του Αγγελόπουλου, δεν φταίει κανείς μας που δεν τις καταλαβαίνει και αυτό διότι η κυρίαρχη εξουσία έχει συμφέρον να μην τις καταλαβαίνουμε. Η τηλεόραση και γενικότερα τα ερεθίσματα που μας δίδονται προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας υποβαθμίσουν και να μας στρέψουν στο να ενδιαφερόμαστε για εύκολες λύσεις.
Είμαι σίγουρος πως αν εξηγούσαν σε όλους μας το νόημα των ταινιών του Αγγελόπουλου (μιας και αυτός αναφέρθηκε, αλλά δεν είναι ο μόνος) θα βλέπαμε με άλλο μάτι τις ταινίες του αλλά και τη ζωή γενικότερα. Αυτό θα συνέβαινε διότι όλοι αυτοί οι "μεγάλοι" της Τέχνης έχουν αν μας πουν πολλά, τα οποία όμως είναι αντίθετα με αυτά που επιθυμούν να ξέρουμε αυτοί που μας κυβερνούν.
Σε καμία περίπτωση η Τέχνη δεν είναι αποκλειστικό πρόνόμιο των πλουσίων. Για παράδειγμα στα τέλη του 1800, όταν το Μιλάνο τελούσε υπό αυστριακή κατοχή, η Σκάλα του Μιλάνου (θέατρο της όπερας) είχε την πλατεία για το λαό και τα θεωρεία για την αριστικρατία. Λέγεται ότι την επομένη των παραστάσεων οι νοικουρές στους δρόμους της πόλης όταν έκαναν τις δουλειές του σπιτιού τραγουδούσαν ό,τι είχαν ακούσει την προηγούμενη μέρα στο θέατρο! Καταλαβαίνεται λοιπόν από που πηγάζει η καλαισθησία ενός λαού!
Απλά στην Ελλάδα δεν μας αφήνουν να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα πρόσφέροντας μας μόνο εύκολες λύσεις.
Ομως "ό,τι αξίζει πονάει κι'είναι δύσκολο" Πυξ Λαξ.
Ευχαριστώ που με ακούσατε.