Λοιπόν πραγματικά μου φαινόταν πολύ εύκολο να ταίσεις στο χέρι! Είδα εκατό βιντεάκια, διάβασα, ρώτησα σε pet shop κλπ. Μέ πολύ ενθουσιασμό πήρα 2 φορμουλες για νεοσσούς, σύριγγες, νέο κλουβί. Ετοιμάστηκα. Τα πουλάκια 30 ημερών περίπου, ήταν πολύ ηρεμα και δεν έδειχναν να φοβούνται ιδιαιτερα. Όλα καλά, μονο που δεν ήθελαν ν΄ανοιξουν το στοματάκι τους να φάνε!
Μα γιατί: Αυτή η κρεμούλα μύριζε τόσο ωραία που ήθελα να την φάω εγώ:). Τέλος πάντων κατάφερα να τα ταίσω πολύ λιγο από το απόγευμα της παρασκευής που τα χώρισα από τους γονείς. Χτες τα έβαλα το πρωί πίσω στο πατρικό αλλά νομίζω πως δεν τα τάισαν οι γονείς έτσι ξαναπροσπάθησα. Σήμερα μόλις ξύπνησα ετοίμασα 2 διαφορετικές φόρμουλες, έτριψα μήλο και καρότο αλλά το αποτέλεσμα ήταν φτωχό πάλι. Είδα όμως πως τους άρεσε να σκαρφαλώνουν από το ένα χέρι μου στο αλλο χρισιμοποιώντας και το ράμφος τους στην.. Ανηφόρα. Έτσι σκέφτηκα να βάλω τροφή (σαν αλέυρι) στο δεξί μου χέρι (παλάμη) και την ώρα που θα σκαρφάλωναν, κάτι θα έμπαινε στο στόμα τους. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Το δοκίμασα. Ασφαλώς έφαγαν ελάχιστο μ΄αυτο τον τρόπο. Απογοητευμένη τα έβαλα στο κλουβί με τους γονέις. Τα πουλάκια άρχισαν να ζητούν εναγωνίως τροφή από την παπαγαλίνα κι εκέινη δεν τους έδινε. Γινόταν πανζουρλισμός κι ένωθα απάισια. Πέρασα υπαρξιακή κρίση...
Πήρα λοιπόν και αναμιξα κανονική τροφη (σπόρους) με το φαί των μωρών και τα έβαλα σε μια καθαρή μπανιέρα στον πάτο του κλουβιού. Σε λίγη ώρα το μικρότερο από τα παπαγαλάκια είχε πέσει με τα μούτρα. Έτρωγε και ολόκληρα σποράκια. Το μεγαλύτερο ακόμα τιτιβιζε στην μαμά του. Ελειψα για καμιά ώρα και δεν ξέρω άμα τελικά έφαγε κι εκείνο :) θα σας πω! Σε τελική ανάλυση λοιπόν θέλω να πω πως μπορεί να έχουμε κάθε καλή θέληση να ταίσουμε στο χέρι αλλάη επίτυχία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ελπίζω όλα να πάνε καλά για τα μωρά μας.
Μα γιατί: Αυτή η κρεμούλα μύριζε τόσο ωραία που ήθελα να την φάω εγώ:). Τέλος πάντων κατάφερα να τα ταίσω πολύ λιγο από το απόγευμα της παρασκευής που τα χώρισα από τους γονείς. Χτες τα έβαλα το πρωί πίσω στο πατρικό αλλά νομίζω πως δεν τα τάισαν οι γονείς έτσι ξαναπροσπάθησα. Σήμερα μόλις ξύπνησα ετοίμασα 2 διαφορετικές φόρμουλες, έτριψα μήλο και καρότο αλλά το αποτέλεσμα ήταν φτωχό πάλι. Είδα όμως πως τους άρεσε να σκαρφαλώνουν από το ένα χέρι μου στο αλλο χρισιμοποιώντας και το ράμφος τους στην.. Ανηφόρα. Έτσι σκέφτηκα να βάλω τροφή (σαν αλέυρι) στο δεξί μου χέρι (παλάμη) και την ώρα που θα σκαρφάλωναν, κάτι θα έμπαινε στο στόμα τους. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Το δοκίμασα. Ασφαλώς έφαγαν ελάχιστο μ΄αυτο τον τρόπο. Απογοητευμένη τα έβαλα στο κλουβί με τους γονέις. Τα πουλάκια άρχισαν να ζητούν εναγωνίως τροφή από την παπαγαλίνα κι εκέινη δεν τους έδινε. Γινόταν πανζουρλισμός κι ένωθα απάισια. Πέρασα υπαρξιακή κρίση...Πήρα λοιπόν και αναμιξα κανονική τροφη (σπόρους) με το φαί των μωρών και τα έβαλα σε μια καθαρή μπανιέρα στον πάτο του κλουβιού. Σε λίγη ώρα το μικρότερο από τα παπαγαλάκια είχε πέσει με τα μούτρα. Έτρωγε και ολόκληρα σποράκια. Το μεγαλύτερο ακόμα τιτιβιζε στην μαμά του. Ελειψα για καμιά ώρα και δεν ξέρω άμα τελικά έφαγε κι εκείνο :) θα σας πω! Σε τελική ανάλυση λοιπόν θέλω να πω πως μπορεί να έχουμε κάθε καλή θέληση να ταίσουμε στο χέρι αλλάη επίτυχία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ελπίζω όλα να πάνε καλά για τα μωρά μας.
Μόλις έβλεπαν την μαμά τους στο διπλανό κλουβί πάλι τιτιβιζαν ζητώντας προσοχή αλλά τώρα είμαι ήσυχη πως ανακάλυψαν την χαρά του φαγητού. Προσπάθησα να τους δώσω και λίγο νερο αλλά δεν ήπιαν. Νομίζω πως το ένστικτο θα τους οδηγήσει κι έκει. Από τις ταίστρες πάντως δεν τρώνε ανα και κάθονται μπροστά τους.
