Την Κυριακή βρήκα τη δύναμη και άφησα στη φύση να συνεχίσουν το ζευγάρι τους ελεύθερες ένα ζευγάρι άγριες καρδερίνες οι οποίες φέτος δεν είχαν ελπίδα για αναπαραγωγή. Ταϊζόντουσταν, τα πήγαιναν καλά αλλά δεν προχώρησαν παραπάνω.
Το συναίσθημα μετά από μια τέτοια πράξη δεν περιγράφεται. Ένοιωσα πραγματικά ανάλαφρος και χαρούμενος. Αν και τα πουλιά ήταν 1 χρόνο και παραπάνω ίσως σε κλουβί πέταξαν χωρίς δισταγμό και φάνηκαν να είναι σε πολύ καλή φόρμα. Ένα πράγμα συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν άγρια ιθαγενή πτηνά πιασμένα από τη φύση που μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Αφήστε τα ελεύθερα. Είναι τρομερή εμπειρία και δίνει μεγάλη χαρά.
Το μόνο άγριο που δεν μπορώ να αφήσω είναι μια θηλυκιά φλώρα που έχω εδώ και δύο χρόνια γιατί όταν την έπιασαν της έσπασαν τη φτερούγα. Λείπει σχεδόν το μισό φτερό της και αν και χαίρει άκρας υγείας και ζευγαρώνει κιόλας φέτος, δυστυχώς δεν μπορεί να πετάξει σχεδόν καθόλου. Αλλά αυτή το ξέρει και μου το δείχνει κάθε μέρα, ότι δεν την κρατάω από κάποια αρρωστημένη μανία αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.
Από τον Σεπτέμβρη αρχίζω το ψάξιμο για καρδερίνες εκτροφής πλέον.
Αυτό το post δεν το γράφω για να μου δώσετε συγχαρητήρια αλλά για να ευχαριστήσω το Forum και όλα τα μέλη του για τη δύναμη που μου έδωσαν (χωρίς να το ξέρουν καν) για να προχωρήσω σε αυτήν την πράξη. Άλλος ένας λόγος είναι για να παρακινηθούν και άλλα μέλη να κάνουν το ίδιο.
Συγχαρητήρια δεν αξίζει καν γιατί εγώ είμαι αυτός που τα κρατούσε τα πουλιά επί 1 χρόνο στο κλουβί και το μόνο που κατάφερα είναι να επανορθώσω σε ένα βαθμό για τη βλακεία μου τόσο καιρό. Με συγχωρείτε αν έγινα κουραστικός με το μέγεθος του μηνύματος αλλά είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που δεν περιορίζονται εύκολα σε λίγα λόγια.
Μια φωτογραφία για την οποία είμαι πολύ περήφανος.
Το συναίσθημα μετά από μια τέτοια πράξη δεν περιγράφεται. Ένοιωσα πραγματικά ανάλαφρος και χαρούμενος. Αν και τα πουλιά ήταν 1 χρόνο και παραπάνω ίσως σε κλουβί πέταξαν χωρίς δισταγμό και φάνηκαν να είναι σε πολύ καλή φόρμα. Ένα πράγμα συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν άγρια ιθαγενή πτηνά πιασμένα από τη φύση που μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Αφήστε τα ελεύθερα. Είναι τρομερή εμπειρία και δίνει μεγάλη χαρά.
Το μόνο άγριο που δεν μπορώ να αφήσω είναι μια θηλυκιά φλώρα που έχω εδώ και δύο χρόνια γιατί όταν την έπιασαν της έσπασαν τη φτερούγα. Λείπει σχεδόν το μισό φτερό της και αν και χαίρει άκρας υγείας και ζευγαρώνει κιόλας φέτος, δυστυχώς δεν μπορεί να πετάξει σχεδόν καθόλου. Αλλά αυτή το ξέρει και μου το δείχνει κάθε μέρα, ότι δεν την κρατάω από κάποια αρρωστημένη μανία αλλά επειδή δεν γίνεται αλλιώς.
Από τον Σεπτέμβρη αρχίζω το ψάξιμο για καρδερίνες εκτροφής πλέον.
Αυτό το post δεν το γράφω για να μου δώσετε συγχαρητήρια αλλά για να ευχαριστήσω το Forum και όλα τα μέλη του για τη δύναμη που μου έδωσαν (χωρίς να το ξέρουν καν) για να προχωρήσω σε αυτήν την πράξη. Άλλος ένας λόγος είναι για να παρακινηθούν και άλλα μέλη να κάνουν το ίδιο.
Συγχαρητήρια δεν αξίζει καν γιατί εγώ είμαι αυτός που τα κρατούσε τα πουλιά επί 1 χρόνο στο κλουβί και το μόνο που κατάφερα είναι να επανορθώσω σε ένα βαθμό για τη βλακεία μου τόσο καιρό. Με συγχωρείτε αν έγινα κουραστικός με το μέγεθος του μηνύματος αλλά είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που δεν περιορίζονται εύκολα σε λίγα λόγια.
Μια φωτογραφία για την οποία είμαι πολύ περήφανος.
