Δεν μπαίνει με τίποτα στο κλουβί αφού βγει. Ούτε αν πεινάει, ούτε αν διψάει. Τη μία φορά την πιάσαμε στο σκοτάδι, την άλλη φορά ήταν εφιάλτης. Ούτε στο σκοτάδι μπορούσαμε να την πιάσουμε. Και πανικοβαλλόταν περισσότερο γιατί δεν ήξερε προς τα πού πετούσε. Εννοείται είχα ανοίξει το φως για να μην τραυματιστεί και καταφέραμε να την πιάσουμε στον αέρα. Και τις δύο φορές που την βάλαμε στο κλουβί έτρωγε για πόση ώρα (βράδυ) που δείχνει ότι πείναγε πολύ και πάλι δεν έμπαινε στο κλουβί. Έχει παρέα τώρα ένα ήμερο budgie, που το αντιγράφει σε ό,τι κάνει. Τους ανοίγω το κλουβί από πάνω και την πόρτα. Πάντα έβγαινε το ήμερο, που ξέρει να γυρίζει στο κλουβί μόνο του. Το άλλο έμενε μέσα, παρόλο που όλα ήταν ανοιχτά και έβλεπε το άλλο να πετά, όλες τις μέρες. Πιστεύοντας πως τραυματίστηκε ψυχολογικά από την τελευταία εμπειρία, δεν περίμενα να ξαναβγεί. Σήμερα, περιέργως, βγήκε πρώτη πρώτη από το κλουβί σαν αστραπή. Πετά σαν να της έχουν βάλει φωτιά, φοβερά γρήγορα. Την φώναζε το άλλο στο κλουβί, έρχεται προς αυτή τη κατεύθυνση, θέλει να έρθει, αλλά πετά μόνο στο ταβάνι.
Πείτε μου τώρα πως στο καλό θα μπει στο κλουβί. Δεν έχει φάει όλη μέρα. Το άλλο πήγε, έφαγε, ήπιε και ξαναβγήκε.