Κανένα πρόβλημα οι διαφορές απόψεων, άλλωστε πολλά απ΄όσα αναφέρουμε είναι δικές μας (υποκειμενικές) εμπειρίες και απόψεις.
Κοίταξε τι εννοώ:
Για την προαγωγή μιας ράτσας χρειάζονται πραγματικά πολλοί εκτροφείς που προσφέρουν στα πουλιά και τους εαυτούς τους δύο σημαντικά πλεονεκτήματα:
Πρώτον τη μεγάλη συμμετοχή σε διαγωνισμούς που συνεπάγεται ότι ο αυξημένος ανταγωνισμός αναδεικνύει τα καλύτερα πουλιά γιατί επιλέγονται από δεκάδες ή εκατοντάδες αντίστοιχα. Μόνο τότε μπορούν να καθοριστούν αντικειμενικότερα οι πρωτοπόροι της ράτσας.
Δεύτερον την ελαχιστοποίηση του inbreeding (αιμομιξίας άνω του 25%) και την μεγιστοποίηση εναλλακτικών λύσεων και προμηθευτών για κάθε εκτροφέα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, ακόμη και πολύ διάσημες ράτσες, έχουν ελάχιστους εκτροφείς και η μόνη λύση είναι να εμπλουτίζουμε το κοπάδι μας μόνο με εισαγωγές πουλιών από την Ευρώπη.
Όταν ξεκίνησα πριν 5 περίπου χρόνια με τα red siskins για παράδειγμα, δεν νομίζω ότι υπήρχαν πάνω από 10 άνθρωποι που να είχαν τα ίδια πουλιά, κάτι που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό όταν χρειάζεσαι νέο αίμα, νέες εμπειρίες και περισσότερες απόψεις.
Σε πληροφορώ ότι ακόμη και σήμερα δεν νομίζω ότι ο αριθμός των εκτροφέων στη ράτσα αυτή να έχει διπλασιαστεί...
Σχετικά με το εάν τα lancashire είναι καλοί γονείς ή όχι, πρέπει σαφώς να παραδεχθούμε ότι ο μέσος όρος χαρακτηρίζει το σύνολο. Ο μέσος όρος λοιπόν των lancashire, (ένα πουλί που έχει δεχθεί δεκάδες διασταυρώσεις για να επανασύστασή του) έχει απωλέσει μέρος του μητρικού του ενστίκτου.
Για παράδειγμα, δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ στοργικό όσο το fife, ή το Scotch, ή το Ιαπωνικό, κλπ κλπ.
REVENTION:::.
