Από τα εντυπωσιακότερα πουλιά της οικογένειας των Καρδιναλίων Cardinalidae, αρκετά κοινό στην Κεντρική Αμερική και στον Νότιο Καναδά είναι ο Βόρειος Καρδινάλιος, Northern Cardinal, Cardinalis cardinalis. Η Οικογένεια αυτή περιλαμβάνει αρκετά είδη μεταξύ των οποίων και ο Κίτρινος Καρδινάλιος καθώς και ο Πάπας Καρδινάλιος.
Το βαθύ πορφυρό χρώμα του φτερώματός του, με το βαρύ κωνικό κατακόκκινο ράμφος του καθώς και την λεπτή μαύρη μάσκα που το περιβάλλει είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Το θηλυκό του είδους είναι σε καφετιές αποχρώσεις με διακριτικό ελαφρύ κόκκινο χρώμα σε ουρά και φτερά. Τα νεαρά του είδους έχουν φτέρωμα σε απαλές καφετιές αποχρώσεις και καφετί ράμφος. Ιδιαίτερο στολίδι αποτελεί το μακρύ και μυτερό λοφίο που στολίζει το κεφάλι τους και τους χαρίζει μια φανταχτερή όψη.
Πρόκειται για εύρωστα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 21-23 εκατοστά. Κατά την πτήση το άνοιγμα των φτερών τους αγγίζει τα 31 εκατοστά, ενώ το βάρος τους κυμαίνεται από 42- 48 εκατοστά. Συναντάται σε αφθονία σε ορισμένες περιοχές ενώ σε κάποιες άλλες που δεν ευνοούν την διαμονή και την διατροφή του, κινδυνεύει σε εξαφάνιση.
Συναντώνται κυρίως σε με μικρές ομάδες σε προαστιακές περιοχές αλλά και σε περιοχές με πάρκα καθώς είναι κυρίως σποροφάγα πουλιά και αναζητούν την τροφή τους στα δέντρα. Και τα δύο φύλα κελαηδούν αλλά το κελάηδημα του αρσενικού διακρίνεται για την πλοκή και την έντασή του, και θεωρείται ότι διαθέτει το καλύτερο κελάηδημα από όλα τα είδη καρδιναλίων. Στην εποχή του ζευγαρώματος έχει παρατηρηθεί ότι ενώ μοιράζονται τα καλέσματα, τα θηλυκά ίσως έχουν ελαφρώς πιο σύνθετο και πολύπλοκο τραγούδι. Κατά την αναπαραγωγή τα θηλυκά κελαηδούν για να καλέσουν το αρσενικό να φέρει την τροφή στους νεοσσούς. Σην φύση χτίζουν τις φωλιές τους σε χαμηλή πυκνή βλάστηση χρησιμοποιώντας κλαδάκια, βρύα και μίσχους από χλόη.
Είναι κοινωνικά πουλιά, αλλά την περίοδο της αναπαραγωγής επειδή γίνονται ανταγωνιστικά με τα άλλα αρσενικά καθώς υπερασπίζονται τον χώρο τους, είναι προτιμότερο σε συνθήκες εκτροφής, να τοποθετούνται ξεχωριστά το κάθε ζευγάρι.
Έχουν ανάγκη από ευρύχωρα κλουβιά και να είναι στολισμένα με πρασινάδα. Κατά την αναπαραγωγή χρειάζονται ανοιχτές καλαθόσχημες φωλιές είτε πλαστικές, είτε από σκοινί, που τις επενδύουν με ίνες καρύδας και άλλα μαλακά υλικά. Η θηλυκή γεννάει συνήθως από 2-4 ανοιχτόχρωμα αυγά με καφετιές κηλίδες τα οποία και επωάζει για 12 ημέρες. Την 9η μέρα από την γέννησή τους αποκτούν τα φτερά τους και καταφέρνουν να ανεξαρτητοποιηθούν μετά από 5 εβδομάδες περίπου. Το ζευγάρι μπορεί να ζευγαρώσει αρκετές φορές την ίδια περίοδο. Τα νεαρά ωριμάζουν αναπαραγωγικά στη ηλικία του ενός έτους περίπου.
Η διατροφή τους σε συνθήκες εκτροφής βασίζεται σε σπόρους. Ο ιδιοκτήτης τους μπορεί να αναμείξει τροφή για παπαγαλάκια και τροφή για καναρίνια ή άγρια πουλιά, ενώ φρούτα και πρασινάδες μπορούν να δίνονται σε τακτική βάση. Η άμμος και το σουπιοκόκαλο θεωρούνται απαραίτητα, ενώ στην αναπαραγωγική περίοδο η διατροφή πρέπει να ενισχύεται με ζωικές πρωτεΐνες. Αγαπημένη ζωική τροφή είναι οι κάμπιες, τα μικρά έντομα και τα ζουζούνια. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει η δυνατότητα για ζωντανή τροφή, καλό είναι να χρησιμοποιείται τροφή για εντομοφάγα πτηνά.
Είναι πολύ ήρεμα πουλιά και εξημερώνονται εύκολα. Είναι πολύ ανθεκτικά στις άσχημες καιρικές συνθήκες, αλλά κρίνεται σκόπιμο να έχουν ένα προστατευμένο μέρος σαν κατάλυμα για τις παγερές χειμωνιάτικες νύχτες.
Το βαθύ πορφυρό χρώμα του φτερώματός του, με το βαρύ κωνικό κατακόκκινο ράμφος του καθώς και την λεπτή μαύρη μάσκα που το περιβάλλει είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Το θηλυκό του είδους είναι σε καφετιές αποχρώσεις με διακριτικό ελαφρύ κόκκινο χρώμα σε ουρά και φτερά. Τα νεαρά του είδους έχουν φτέρωμα σε απαλές καφετιές αποχρώσεις και καφετί ράμφος. Ιδιαίτερο στολίδι αποτελεί το μακρύ και μυτερό λοφίο που στολίζει το κεφάλι τους και τους χαρίζει μια φανταχτερή όψη.
Πρόκειται για εύρωστα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 21-23 εκατοστά. Κατά την πτήση το άνοιγμα των φτερών τους αγγίζει τα 31 εκατοστά, ενώ το βάρος τους κυμαίνεται από 42- 48 εκατοστά. Συναντάται σε αφθονία σε ορισμένες περιοχές ενώ σε κάποιες άλλες που δεν ευνοούν την διαμονή και την διατροφή του, κινδυνεύει σε εξαφάνιση.
Συναντώνται κυρίως σε με μικρές ομάδες σε προαστιακές περιοχές αλλά και σε περιοχές με πάρκα καθώς είναι κυρίως σποροφάγα πουλιά και αναζητούν την τροφή τους στα δέντρα. Και τα δύο φύλα κελαηδούν αλλά το κελάηδημα του αρσενικού διακρίνεται για την πλοκή και την έντασή του, και θεωρείται ότι διαθέτει το καλύτερο κελάηδημα από όλα τα είδη καρδιναλίων. Στην εποχή του ζευγαρώματος έχει παρατηρηθεί ότι ενώ μοιράζονται τα καλέσματα, τα θηλυκά ίσως έχουν ελαφρώς πιο σύνθετο και πολύπλοκο τραγούδι. Κατά την αναπαραγωγή τα θηλυκά κελαηδούν για να καλέσουν το αρσενικό να φέρει την τροφή στους νεοσσούς. Σην φύση χτίζουν τις φωλιές τους σε χαμηλή πυκνή βλάστηση χρησιμοποιώντας κλαδάκια, βρύα και μίσχους από χλόη.
Είναι κοινωνικά πουλιά, αλλά την περίοδο της αναπαραγωγής επειδή γίνονται ανταγωνιστικά με τα άλλα αρσενικά καθώς υπερασπίζονται τον χώρο τους, είναι προτιμότερο σε συνθήκες εκτροφής, να τοποθετούνται ξεχωριστά το κάθε ζευγάρι.
Έχουν ανάγκη από ευρύχωρα κλουβιά και να είναι στολισμένα με πρασινάδα. Κατά την αναπαραγωγή χρειάζονται ανοιχτές καλαθόσχημες φωλιές είτε πλαστικές, είτε από σκοινί, που τις επενδύουν με ίνες καρύδας και άλλα μαλακά υλικά. Η θηλυκή γεννάει συνήθως από 2-4 ανοιχτόχρωμα αυγά με καφετιές κηλίδες τα οποία και επωάζει για 12 ημέρες. Την 9η μέρα από την γέννησή τους αποκτούν τα φτερά τους και καταφέρνουν να ανεξαρτητοποιηθούν μετά από 5 εβδομάδες περίπου. Το ζευγάρι μπορεί να ζευγαρώσει αρκετές φορές την ίδια περίοδο. Τα νεαρά ωριμάζουν αναπαραγωγικά στη ηλικία του ενός έτους περίπου.
Η διατροφή τους σε συνθήκες εκτροφής βασίζεται σε σπόρους. Ο ιδιοκτήτης τους μπορεί να αναμείξει τροφή για παπαγαλάκια και τροφή για καναρίνια ή άγρια πουλιά, ενώ φρούτα και πρασινάδες μπορούν να δίνονται σε τακτική βάση. Η άμμος και το σουπιοκόκαλο θεωρούνται απαραίτητα, ενώ στην αναπαραγωγική περίοδο η διατροφή πρέπει να ενισχύεται με ζωικές πρωτεΐνες. Αγαπημένη ζωική τροφή είναι οι κάμπιες, τα μικρά έντομα και τα ζουζούνια. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει η δυνατότητα για ζωντανή τροφή, καλό είναι να χρησιμοποιείται τροφή για εντομοφάγα πτηνά.
Είναι πολύ ήρεμα πουλιά και εξημερώνονται εύκολα. Είναι πολύ ανθεκτικά στις άσχημες καιρικές συνθήκες, αλλά κρίνεται σκόπιμο να έχουν ένα προστατευμένο μέρος σαν κατάλυμα για τις παγερές χειμωνιάτικες νύχτες.
