Όπως έχω ξανααναφερει στο παρελθον έχω δυο κοκατιλ και έναν κονουρο. Ο κονουρος μάλλον επειδή ήταν πολύ μικρός όταν τον πήρα (2 μηνών και κάτι μερες) έχει ημερεψει πλήρως. Το θέμα όμως είναι με τα κοκατιλ. Το ένα το έχω από αρχές του χρόνου και η ηλικία του όταν το πήρα ηταν 7 μηνών περίπου ενώ το άλλο το έχω λιγότερο καιρό και είναι λίγο μικρότερο από 1 έτος. Τα έβγαλα περίπου 4 φορές έξω από το κλουβί να πετάνε ελεύθερα στο σπίτι με γάντι, αλλά άδικος κόπος γιατί ήταν πάρα πολύ τρομαγμένα. Ακόμα και όταν πηγαίνω κοντά στο κλουβί, όσες φορές πηγαίνω το ένα από τα δυο ανασαίνει βαριά σαν να αγχώνεται. Το άλλο πιο διαφορετικό αλλά πάλι φοβάται πολύ το άγγιγμα. Και το κόλπο με το κεχρί δοκίμασα αλλά τίποτα. Το ερώτημα μου είναι: υπάρχει περίπτωση να ημερεψουν ποτέ με την πάροδο του χρόνου και να δέχονται αγγίγματα κτλ χωρίς να φοβούνται η όχι επειδή αυτό γίνεται μόνο σε μικρή ηλικία; Εγώ από μεριάς μου μπορώ να κάνω κάτι; Πραγματικά θέλω να τα κρατήσω μέχρι τέλους γιατί τα συμπαθώ είναι πανέξυπνα αλλά και έτσι μόνο για εικόνα δε λέει.
Φροντίδα Γίνεται τα κοκατίλ μου να ημερέψουν με τον καιρό ή δεν υπάρχει περίπτωση;
- Θεματοθέτης Kleos
- Ημερομηνία
Θα το προσφέρεις χωρίς να βάζεις το χέρι μέσα στο κλουβί, όταν τα καταφέρεις να έρχονται κοντά στο κάγκελο για να φάνε θα αρχίσεις να κάνεις το ίδιο βάζοντας το χέρι μέσα στο κλουβί κοντά στην πόρτα και θα περιμένεις να έρθουν κοντά στο χέρι για να φάνε.
Εκτός από κεχρί μπορείς να δώσεις κάτι άλλο που τους αρέσει όπως μήλο ή κάποιο λαχανικό.
Θα πρέπει να περιμένεις να έρχονται αυτά κοντά σου, αυτό σημαίνει ότι θα σε έχουν εμπιστευτεί και δεν σε φοβούνται.
Θα πρέπει να περιμένεις για την επόμενη προσπάθεια, όταν ηρεμήσουν και σταματήσουν να φοβούνται μπορείς να δοκιμάσεις ξανά βγάζοντας ένα ένα τα πουλιά στην αρχή.
Να γνωρίζεις ότι στην εξημέρωση μεγάλο ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας του κάθε πουλιού.
Εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις να προσπαθείς με πρόγραμμα και επιμονή, στο τέλος σίγουρα θα τα καταφέρεις.
΄Ρχω εμπειρία μόνο από μπάτζι, αλλά οπωσδήποτε συνηθίζουν. Μπορεί να μην θέλουν χάδια, δικαίωμά τους, αλλά οπωσδήποτε θα συνηθίσουν και την παρουσία σου και τον χώρο στον οποίο βρίσκονται. Και την Ίριδα από αρχές του χρόνου την έχω και ήταν ήδη ενήλικη (για μπάτζι). Ακόμα φοβάται να βγει από το κλουβί, ακόμα σταματά να με κοιτάξει αν την κοιτάζω, ακόμα καμιά φορά διστάζει να έρθει να φάει κερί. Και ενώ κάποια στιγμή έβαζε το ένα πόδι στο δάχτυλό μου για να φάει το κεχρί, έχει πάψει πια, λόγω πτερόρροιας (της λείπουν τα δύο μεγάλα φτερά πτήσης από την δεξιά φτερούγα οπότε σίγουρα αισθάνεται ευάλωτη). Το "κολπο" με το κεχρί θέλει πολύ χρόνο, και θα έλεγα ότι πήγες με μεγάλα βήματα. Είναι τρομαγμένα, δεν υπάρχει ΄λόγος να ανοίγεις το πορτάκι ακόμα πέρα από λόγους φαγητού και καθαριότητας.
Βασικά ό,τι είπε ο @ΙΩΑΝΝΗΣ@. Θέλει πολύ υπομονή. Αν το κλουβί έχει δύο πόρτες, ξεκίνα ανοίγοντας αυτή που απέχει περισσότερο από τα πουλιά και προσφερε την άκρη του κεχριού. Αν η παρουσία σου τα τρομάζει τόσο πολύ, κάνε πάρα πολύ αργές κινήσεις και κάθισε σε καρέκλα ή στο πάτωμα, ανάλογα με το ύψος του κλουβιού, κοντά αλλά όχι πολύ κοντά. Μην τα κοιτάς στα μάτια, απλά κάτσε ήρεμα κοντά τουςΑν το κάνεις σταθερά 1-2 φορές την ημέρα, το πιο πιθανό το στρες να μειωθεί. Βασικά θέλει πάρα πολύ υπομονή. Και αν σκεφτείς την διαφορά μεγέθους μεταξύ ανθρώπου και παπαγάλου, έχουν το δίκιο τους να μην μας εμπιστεύονται. Πρέπει να αποδείξεις, και αυτό γίνεται μόνο με σταθερή επανάληψη θετικής συμπεριφοράς, ότι δεν αποτελείς κίνδυνο.
Βασικά ό,τι είπε ο @ΙΩΑΝΝΗΣ@. Θέλει πολύ υπομονή. Αν το κλουβί έχει δύο πόρτες, ξεκίνα ανοίγοντας αυτή που απέχει περισσότερο από τα πουλιά και προσφερε την άκρη του κεχριού. Αν η παρουσία σου τα τρομάζει τόσο πολύ, κάνε πάρα πολύ αργές κινήσεις και κάθισε σε καρέκλα ή στο πάτωμα, ανάλογα με το ύψος του κλουβιού, κοντά αλλά όχι πολύ κοντά. Μην τα κοιτάς στα μάτια, απλά κάτσε ήρεμα κοντά τουςΑν το κάνεις σταθερά 1-2 φορές την ημέρα, το πιο πιθανό το στρες να μειωθεί. Βασικά θέλει πάρα πολύ υπομονή. Και αν σκεφτείς την διαφορά μεγέθους μεταξύ ανθρώπου και παπαγάλου, έχουν το δίκιο τους να μην μας εμπιστεύονται. Πρέπει να αποδείξεις, και αυτό γίνεται μόνο με σταθερή επανάληψη θετικής συμπεριφοράς, ότι δεν αποτελείς κίνδυνο.
@ΙΩΑΝΝΗΣ@ με το κεχρί μου φαίνεται πραγματικά άδικος κόπος. Χθες τα έβγαλα έξω μετά από τόσο καιρό και κατατρομαξαν χειρότερα. Φοβουνται πολύ τα χερια. Δηλαδή να προσαρμοστούν με την παρουσία μου με τον καιρό και να με αφήσουν να τα χαϊδεύω σιγά σιγά κάποια στιγμη να υποθέσω δε γίνεται;
[automerge]1621589061[/automerge]
@Nausicaa έχω δοκιμάσει πολλά. Και να κάθομαι κοντά στο κλουβί και να τους μιλάω, τα έχω βγάλει έξω, με το κεχρί έχω δοκιμάσει, προσπαθώ όταν τους αλλάζω το φαγητό να με βλέπουν που είμαι εγώ αυτός που τους το αλλάζω. Μάλλον θέλει και εμπειρία η να σε διδάξει καλά κάποιος άλλος. Εσύ πιστεύεις δηλαδή πως με την πάροδο του χρόνου απλά θα συνηθίσουν την παρουσία η υπάρχει περίπτωση και να με εμπιστευτούν τόσο που να με αφήσουν να τα χαϊδεύω κιόλας;
[automerge]1621589061[/automerge]
@Nausicaa έχω δοκιμάσει πολλά. Και να κάθομαι κοντά στο κλουβί και να τους μιλάω, τα έχω βγάλει έξω, με το κεχρί έχω δοκιμάσει, προσπαθώ όταν τους αλλάζω το φαγητό να με βλέπουν που είμαι εγώ αυτός που τους το αλλάζω. Μάλλον θέλει και εμπειρία η να σε διδάξει καλά κάποιος άλλος. Εσύ πιστεύεις δηλαδή πως με την πάροδο του χρόνου απλά θα συνηθίσουν την παρουσία η υπάρχει περίπτωση και να με εμπιστευτούν τόσο που να με αφήσουν να τα χαϊδεύω κιόλας;
Τελευταία επεξεργασία:
Πόσο συστηματικός και πόσο χρόνο έδωσες σε κάθε προσπάθεια? Αν για τρεις ημέρες δεν έχει αποτέλεσμα, αυτό είναι αναμενόμενο, δεν είναι λόγος να το θεωρήσεις αποτυχία. Δεν υπάρχει λόγος να τους μιλάς στην αρχή, και αυτό μπορεί να τα αγχώνει. Απλά κάτσε χαλαρά δίπλα τους και μην τα κοιτάς, ασχολήσω με κάτι ήσυχο, ασπούμε ένα βιβλίο, ή ακόμα και κοίτα τα χέρια σου - όχι κινητό, γιατί η φωτεινή οθόνη τα τραβάει σαν τις μύγες. Σωστός με το φαγητό.
Κανένας δεν με δίδαξε, αντιθέτως, οι συμβουλές που μου δίνει η μητέρα μου είναι κακές. Απλά θέλει έρευνα και υπομονή. Δες μερικά βίντεο στο ΥΤ για τον τρόπο συμπεριφοράς του συγκεκριμένου είδους παπαγάλου, τι τους αρέσει, τι τα ενοχλεί, πώς τα χειρίζονται οι ιδιοκτήτες τους, και επαρκεί αυτό.
Έχεις καμιά ιδέα γιατί φοβούνται τόσο πολύ? Θέλω να πω, μήπως τα είχαν κακομεταχειριστεί στο παρελθόν οι εκτροφείς? Μήπως έχετε σκύλο/γάτα/παιδιά στο σπίτι που τα τρομάζει? Μήπως, άθελά σας υπάρχει φασαρία γύρω από το σπίτι?
Το χάδι είναι κάτι πολύ ειδικό και δεν έχει σχέση μόνο με την οικειότητα. Αντιθέτως, όπως λέει καιι ο @ΙΩΑΝΝΗΣ@ είναι θέμα χαρακτήρα πουλιού, όπως και γάτου, σκύλου και ανθρώπου. Αν θέλεις ειδικά για κάποιο λόγο να μπορείς να τα χαϊδεύεις, μάλλον δεν ξεκινάς με τις σωστές προσδοκίες. Καλό θα ήταν να αισθάνονται άνετα στον χώρο τους και με τους ανθρώπους του σπιτιού, να μπορούν να πετάξουν ελεύθερα στο δωμάτιο/σπίτι για να γυμνάζονται και ναι, για αυτό χρειάζεται να μπορείς να τα χειριστείς με τα χέρια σου, να ερχονται όταν τα καλείς ώστε να μην γίνει ατύχημα. Συγκεκριμένα όμως το χάδι είναι θέμα χαρακτήρα. Υπάρχουν παπαγάλοι που είναι σαν γάτες και θέλουν συνέχεια χάδια, και υπάρχουν κάποιοι που μόνο μια φορά στο τόσο τα αποζητούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι δεμένοι με την οικογένειά τους όσο και τα "χαδιάρικα" ξαδελφάκια τους. Το βασικό είναι να μην τα πιέσεις να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν. Αλλά αν θέλεις συγκεκριμένη απάντηση, ναι, κάλλιστα μπορεί να φτάσουν στο σημείο να δέχονται ή ακόμα και αν ζητούν χάδια.
Κανένας δεν με δίδαξε, αντιθέτως, οι συμβουλές που μου δίνει η μητέρα μου είναι κακές. Απλά θέλει έρευνα και υπομονή. Δες μερικά βίντεο στο ΥΤ για τον τρόπο συμπεριφοράς του συγκεκριμένου είδους παπαγάλου, τι τους αρέσει, τι τα ενοχλεί, πώς τα χειρίζονται οι ιδιοκτήτες τους, και επαρκεί αυτό.
Έχεις καμιά ιδέα γιατί φοβούνται τόσο πολύ? Θέλω να πω, μήπως τα είχαν κακομεταχειριστεί στο παρελθόν οι εκτροφείς? Μήπως έχετε σκύλο/γάτα/παιδιά στο σπίτι που τα τρομάζει? Μήπως, άθελά σας υπάρχει φασαρία γύρω από το σπίτι?
Το χάδι είναι κάτι πολύ ειδικό και δεν έχει σχέση μόνο με την οικειότητα. Αντιθέτως, όπως λέει καιι ο @ΙΩΑΝΝΗΣ@ είναι θέμα χαρακτήρα πουλιού, όπως και γάτου, σκύλου και ανθρώπου. Αν θέλεις ειδικά για κάποιο λόγο να μπορείς να τα χαϊδεύεις, μάλλον δεν ξεκινάς με τις σωστές προσδοκίες. Καλό θα ήταν να αισθάνονται άνετα στον χώρο τους και με τους ανθρώπους του σπιτιού, να μπορούν να πετάξουν ελεύθερα στο δωμάτιο/σπίτι για να γυμνάζονται και ναι, για αυτό χρειάζεται να μπορείς να τα χειριστείς με τα χέρια σου, να ερχονται όταν τα καλείς ώστε να μην γίνει ατύχημα. Συγκεκριμένα όμως το χάδι είναι θέμα χαρακτήρα. Υπάρχουν παπαγάλοι που είναι σαν γάτες και θέλουν συνέχεια χάδια, και υπάρχουν κάποιοι που μόνο μια φορά στο τόσο τα αποζητούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι δεμένοι με την οικογένειά τους όσο και τα "χαδιάρικα" ξαδελφάκια τους. Το βασικό είναι να μην τα πιέσεις να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν. Αλλά αν θέλεις συγκεκριμένη απάντηση, ναι, κάλλιστα μπορεί να φτάσουν στο σημείο να δέχονται ή ακόμα και αν ζητούν χάδια.
@Nausicaa τα δύο τα πήρα από ένα εισαγωγειο που πουλούσε παπαγάλους και διάφορα άλλα ζώα στην Καλλιθέα. Το πιο πρόσφατα αγορασμενο δε βλέπω να μαθαίνει ότι και να κάνω. Το άλλο που το έχω από αρχές του χρόνου ενώ είχε δείξει κάποια σημάδια αγάπης προς εμάς, πχ όταν γυρναγαμε στο σπίτι έκανε χαρές, όταν του μιλάγαμε κουναγε το κεφάλι δεξιά ή αριστερά σαν να απορουσε τι λέγαμε, όταν φωνάζαμε το όνομα του έβγαζε ήχους... Αλλά όταν δοκίμασα να το προσεγγίσω εκεί τα πέταξε όλα κάτω. Τώρα μέχρι και όταν καθαρίζω το κλουβί του πετάγεται πέρα δώθε. Από θέμα εκπαίδευσης δεν λέω πως το έχω προσπαθήσει και πάρα πολύ, αλλά το βλέπω που είναι τελείως απόμακρο.
Καταρχάς μην το παίρνεις προσωπικά και, πώς να το πω, μην κάνεις τόσο έντονο ανθρωπομορφισμό. Είναι παπαγάλοι, όχι άνθρωποι, και τα συναισθήματά τους δεν είναι τόσο περίπλοκα, ειδικά στην αρχή. Έμεναν αρκετές ώρες μόνα? Τότε λογικό να έκαναν χαρές όταν ερχόταν παρέα.
Τέλος, αυτό που έχω βρει ότι χαλαρώνει πολύ το δικό παπαγαλάκι τουλ. είναι τα ηχογραφημένα ραγούδια άλλων πουλιών, παπαγάλων και μη. Για να είμαι ειλικτινής δεν ξέρα πολλά για κοκατιλ, αν είναι αγελαία ή όχι, αλλά γενικά στα πουλάκια αρέσει το τραγούδι, θα άξιζε να το δοκιμάεις.
Τι ακριβώς συνέβη? Και από τις δύο πλευρές?
Θέλει πάρα πολύ υπομονή. Η πρώτη προσέγγιση γενικά γίνεται με φαγητό, για να σε συνδέσουν (και εσένα και τους ανθρώπους γενικά) με κάτι ευχάριστο. Ουσιαστικα η προσφορά φαγητου είναι η αρχή της εκπαίδευσης αφού περάσει η περίοδος προσαρμογής μόλις έρθει το πτηνό σπίτι. Παραδείγματος χάριν, η Ίρις κι εγώ είχαμε πολύ κακή αρχή, γιατί μπηκε από το παράθυρο και την κυνηγούσα σε όλο το δωμάτιο. Η πρώτη της εντύπωση για μένα ήταν χέρια που πήγαιναν να την πιάσουν Τελικά κατάφερα να την βάλω στο κλουβί χωρίς να την πιάσω, αλλά και πάλι, η πρώτη γνωριμία ήταν πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε αγοραπωλησία, είτε σε εκτροφέα είτε σε αυτά τα απαράδεκτα πετσοπ που έχουν 20 πουλάκια στο ίδιο παμβρώμικο κλουβί. Και πάλι, πέραν της φροντίδας του κλουβιού, η δεύτερη επαφή ήταν με κερχί. Δεν το πλησιασε για μέρες, ώσπου εφαγε λίγο, της άρεσε και από τότε τρώει απνευστί. Και πάλι, δεν έρχεται πάντα μόλις το προσφέρω, κάποιες μέρες πετά στο κλαδί μόλις με δει να ανοίγω το κουτί, άλλες πηδά στα πίσω κάγκελα - έχουν κι αυτά τις μέρες τους όπως όλοι μας.
Για τι είδους καθάρισμα μιλάμε? Και τι είδους κλουβί? Θέλω να πω, συνήθως τα κλουβιά έχουν συρτάρι για χαρτί ή άμμο, δεν θα έπρεπε να τα ταράζει πολύ. Και γενικό καθάρισμα μπορεί να περιμένει λίγο μέχρι να συνηθίσουν, εν υπάρχει λόγος να τρίβεις κάγκελα και πατώματα συνέχεια.
Τέλος, αυτό που έχω βρει ότι χαλαρώνει πολύ το δικό παπαγαλάκι τουλ. είναι τα ηχογραφημένα ραγούδια άλλων πουλιών, παπαγάλων και μη. Για να είμαι ειλικτινής δεν ξέρα πολλά για κοκατιλ, αν είναι αγελαία ή όχι, αλλά γενικά στα πουλάκια αρέσει το τραγούδι, θα άξιζε να το δοκιμάεις.
@Nausicaa όχι δεν έμεναν αρκετές ώρες μόνα τους. Καθάρισμα με υγρομαντηλο τα σίδερα από κάτω και αφαιρώ τα χαρτιά με τις ακαθαρσίες από το συρταρακι. Το κλουβί είναι πολύ μεγάλο. Έχω βάλει και τέτοιους ηχογραφημενους ήχους από άλλα πουλιά και όντως τους αρέσει. Για το θέμα εκπαίδευσης δεν ξέρω από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω. Δεν είχα καμία προηγούμενη εμπειρία και κάποιον να με συμβουλεύσει (που για μενα τουλάχιστον είναι πολύ σημαντικά) θα δείξει αφού δεν τα έχω και πολύ καιρό μήπως με την πάροδο του χρόνου έρχονται από μόνα τους πιο κοντά και ίσως διακρίνω αν είναι πιο έτοιμα για εκπαίδευση μήπως και κάνω κάτι, γιατί τώρα όπως είπα είναι πάρα πολύ απόμακρα, όπως και να χει μέχρι και αν έρθει αυτή η στιγμή δε θα τα ξαναπιεσω. Κατά τα άλλα ευχαριστώ για τις μεγάλες και ολοκληρωμένες απαντήσεις βοήθειας.
@Kleos Ναι, καταλαβαινω, αν υπάρχουν κολλημένες ακαθαρσίες στην κάτω σχάρα δεν έχεις αλλη επιλογή από το να βάλεις το χέρι μέσα στο κλουβί. Ο μόνος τρόπος για να μειωθεί το στρες είναι να κάνεις όλες τις κινήσεις *πάρα* πολύ αργά. Αν κινηθώ σε superslow-mo η Ίρις με αφήνει να την βγάλω και πούπουλο από το ράμφος, αλλά ακόμα με βλέπει και φτερουγίζει.
Το θετικό είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά σάιτ και κανάλια στο ΥΤ σχετικά με την φροντίδα και εκπαίδευση παπαγάλων. Έχω γραφτεί σε καμιά δεκαριά. Και όχι μόνο παπαγάλων - προς μεγάλη μου έκπληξη πολλές αρχλες της εκπαίδευσης σκύλων ισχύει και για τους παπαγάλους. Δες, δοκίμασε και βρες τι ταιριάζει σε εσένα και τα παπαγαλάκια σου. Πάντως γενικά, και το να συνηθίσουν την παρουσία σου, να μην φρικάρουν όταν καθαρίζεις κλπ είναι κι αυτό μέρος της εκπαίδευσης. Δες τα κυριότερα και πιο επειγοντα προβλήματα και αυτά θα σου δείξουν από πού θα ξεκινήσεις την "σοβαρη" εκπαίδευση. Το πού θα τελειώσει δεν μπορείς να το ξέρεις, κανείς μας δεν μπορεί. μόλις σήμερα διάβασα ενα ποστ στο reddit όπου κάποιος πανηγύριζε γιατί το μπάτζι κάθεται στο χέρι μετά από χρόνια εκπαίδευσης. Είναι χρονοβόρα διαδικασία, και το βασικότερο είναι η επιμονή και η ρουτίνα.
Επίσης, αν δεν τους αρέσει το κεχρί (ανήκουστο, αλλά έστω), δοκίμασε σπόρους βρώμης, έχουν μεγάλη επιτυχία. Απλά δεν έρχονται σε κλαδί. Αλλά σε πρώτη φάση θα μπορούσες να τους το δίνεις μόλις, πχ, ηρεμήσουν από το καθάρισμα.
Κανένα πρόβλημα, γιαυτό υπάρχουν τα φόρουμ. Και πάντα γράφω πολύ...
Το θετικό είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλά σάιτ και κανάλια στο ΥΤ σχετικά με την φροντίδα και εκπαίδευση παπαγάλων. Έχω γραφτεί σε καμιά δεκαριά. Και όχι μόνο παπαγάλων - προς μεγάλη μου έκπληξη πολλές αρχλες της εκπαίδευσης σκύλων ισχύει και για τους παπαγάλους. Δες, δοκίμασε και βρες τι ταιριάζει σε εσένα και τα παπαγαλάκια σου. Πάντως γενικά, και το να συνηθίσουν την παρουσία σου, να μην φρικάρουν όταν καθαρίζεις κλπ είναι κι αυτό μέρος της εκπαίδευσης. Δες τα κυριότερα και πιο επειγοντα προβλήματα και αυτά θα σου δείξουν από πού θα ξεκινήσεις την "σοβαρη" εκπαίδευση. Το πού θα τελειώσει δεν μπορείς να το ξέρεις, κανείς μας δεν μπορεί. μόλις σήμερα διάβασα ενα ποστ στο reddit όπου κάποιος πανηγύριζε γιατί το μπάτζι κάθεται στο χέρι μετά από χρόνια εκπαίδευσης. Είναι χρονοβόρα διαδικασία, και το βασικότερο είναι η επιμονή και η ρουτίνα.
Επίσης, αν δεν τους αρέσει το κεχρί (ανήκουστο, αλλά έστω), δοκίμασε σπόρους βρώμης, έχουν μεγάλη επιτυχία. Απλά δεν έρχονται σε κλαδί. Αλλά σε πρώτη φάση θα μπορούσες να τους το δίνεις μόλις, πχ, ηρεμήσουν από το καθάρισμα.
Κανένα πρόβλημα, γιαυτό υπάρχουν τα φόρουμ. Και πάντα γράφω πολύ...
Με τα μπάτζι όντως πρέπει να είναι ακόμα πιο δύσκολο επειδή δεν έχουν σχεδόν καθόλου επαφή με τον άνθρωπο και τους θεωρούν ως θηρευτές έχω διαβάσει. Είχα 4 μπάντζι πριν λίγο καιρό και τα έδωσα σε έναν φίλο μου που είχε αλλά 2. Από αυτά μόνο το ένα με άφηνε πολύ σπάνια να το χαιδεψω πολυ λίγο με το δάχτυλο, όλα τα άλλα χτυπιοντουσαν στο κλουβί. Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του πουλιού αρκετά, αλλά αυτό που με άφηνε ήταν και λίγο μικρότερο σε ηλικία.
Τι εννοείς ότι δεν έχουν καμία επαφή με τον άνθρωπο? Κανονικά κανένα μη πλήρως εξημερωμένο ζώο δεν έχει (εκτός κι αν το πατήσει αυτοκίνητο). Αλλά μπορούν να γίνουν πολύ φιλικά και αγαπησιάρικα - περισσότερο είναι πρόβλημα μην τα πατήσει κανείς! Αστειεύομαι, είναι δύσκολο ακριβώς για τον λόγο που λες, είναι μικρά, φυτοφάγα ζώα που βλέπουν τα πάντα ως θηρευτές. Μάλιστα αν δεν κάνω λάθος, στην γλώσσα των Αβοριγινων budgerigar σημαίνει 'μεζεδάκι'. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι όμως. Οπωσδήποτε έχει να κάνει με τον χαρακτηρα. Και με το πώς έχουν μαθει να ζουν από μικρά. Για παράδειγμα τα πρώτα μπάτζι, ένα ζευγάρι, το χάρησαν στην μητέρα μου. Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα για δώρο, αλλά τέλος πάντων - τα δυο πουλάκια ήταν ενηλικα και πρέπει να είχαν περάσει όλη την ζωή του μαζί. Πέραν του ότι κι εμείς δεν ξέραμε αυτά που ξέρω τώρα, ήταν τόσο δεμένα, που σπανίως ασχολούνταν μαζί μας. Και ήταν πολύ ήσυχα - σε αντίθεση με κάποια φτερωτή κυρία την οποία δεν θα κατωνομάσω 
Αντιθέτως, το επόμενο ζευγάρι που πήραμε χωρίστηκε γρήγορα γιατί το αρσενικό είχε γενετικό πρόβλημα στους πνεύμονες και πέθανε γυρω στα δύο έτη, αφήνοντας την Λώρα μόνη της για άλλα δέκα. Ίσως λόγω...θλίψης(?) η Λώρα αποζητούσε την προσοχή μας, αν και αυτό το συνειδητοποιώ σήμερα, κατόπιν εορτής, και ομολογώ ότι με βασανίζει κάπως. Πάντως, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, το άρρωστο παπαγαλάκι, το Συννεφάκι (ήμουν μικρή και ήταν μίγμα ασπρου και μπλε με κίτρινη φατσούλα, οπότε έμοιαζε με τον ουρανό), αντιλαμβανόταν ότι η επιβίωσή του ήταν στα χέρια της μητέρας μου, οπότε την άφηνε να τον αγγίξει και τα πάντα. Ήταν όμως αποτέλεσμα ατυχούς συνήθειας.Εγω δεν επιτρεπόταν να τα πλησιάσω πολύ λόγω αναπνευστικών προβλημάτων, οπότε δεν ξερω από πρώτο χέρι. Θυμάμαι όμως ότι του άρεσε να κρύβεται στο χέρι της μητέρας μου, όταν το έκανε σαν καλύβα. Συχνά ήταν αδύναμος να σταθεί σε κλαδί και το ανθρώπινο χέριτου προσέφερε θερμότητα. Καλα, παραμιλάω, κανένας δεν νοιάζεται και κοντεύω να βάλω τα κλάματα, οπότε καλό βράδυ και υπομονή, όλα θα πάνε καλά με τα κοκατίλ. Είναι έξυπνα παπαγαλάκια, γρήγορα θα μπουν στο νόημα.
Αντιθέτως, το επόμενο ζευγάρι που πήραμε χωρίστηκε γρήγορα γιατί το αρσενικό είχε γενετικό πρόβλημα στους πνεύμονες και πέθανε γυρω στα δύο έτη, αφήνοντας την Λώρα μόνη της για άλλα δέκα. Ίσως λόγω...θλίψης(?) η Λώρα αποζητούσε την προσοχή μας, αν και αυτό το συνειδητοποιώ σήμερα, κατόπιν εορτής, και ομολογώ ότι με βασανίζει κάπως. Πάντως, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, το άρρωστο παπαγαλάκι, το Συννεφάκι (ήμουν μικρή και ήταν μίγμα ασπρου και μπλε με κίτρινη φατσούλα, οπότε έμοιαζε με τον ουρανό), αντιλαμβανόταν ότι η επιβίωσή του ήταν στα χέρια της μητέρας μου, οπότε την άφηνε να τον αγγίξει και τα πάντα. Ήταν όμως αποτέλεσμα ατυχούς συνήθειας.Εγω δεν επιτρεπόταν να τα πλησιάσω πολύ λόγω αναπνευστικών προβλημάτων, οπότε δεν ξερω από πρώτο χέρι. Θυμάμαι όμως ότι του άρεσε να κρύβεται στο χέρι της μητέρας μου, όταν το έκανε σαν καλύβα. Συχνά ήταν αδύναμος να σταθεί σε κλαδί και το ανθρώπινο χέριτου προσέφερε θερμότητα. Καλα, παραμιλάω, κανένας δεν νοιάζεται και κοντεύω να βάλω τα κλάματα, οπότε καλό βράδυ και υπομονή, όλα θα πάνε καλά με τα κοκατίλ. Είναι έξυπνα παπαγαλάκια, γρήγορα θα μπουν στο νόημα.
