Ευχαρισώ πολύ Ισίδωρε για τα καλά σου λόγια! Να πω την αλήθεια, φοβάμαι να επιχειρίσω να κάνω κάτι με το ποδαράκι του, μην τυχόν και προκαλέσω μεγαλύτερο κακό από αυτό που ήδη έχει.. Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι πως ευτυχώς οι γονείς του το ταϊζουν ακόμα, αν και σπανιότερα από πρώτα, αλλά όλοι οικογενειακώς πλέον έχουμε μπει στη διαδικασία να προσέχουμε μην πέφτει από τη φωλιά, πόσο συχνά ταϊζεται κλπ κλπ, για να του παρέχουμε την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Το μπομπιράκι πλέον δεν φοβάται, μας αναγνωρίζει, τρώει από τα χέρια μας λίγο-λίγο, δέχεται χάδια και μας εμπιστεύεται ακόμα και για να κοιμηθεί! Καταλαβαίνω βέβαια, πως η ζωή του, όση είναι αυτή, δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε ευχάριστη, αλλά προσπαθούμε πολύ για να το διευκολύνουμε.
Και κάτι που πρόσεξα χθες και συγκινήθηκα- για να το προστατεύσουμε από τα σπρωξίματα των αδερφών του, βάλαμε μια δεύτερη φωλιά μέσα στο κλουβί. Στην αρχική φωλιά που είναι πολύ κοντά στη δική του, η μάνα έκανε αλλα 3 αυγουλάκια και κλωσσάει. Το μικρούλι λοιπόν σε κάποια φάση που ένιωσε μοναξιά ή αποφάσισε να δοκιμάσει τα φτεράκια του, έκανε σάλτο πάνω στη μαμά του και κούρνιασε κοντά της, ενώ εκείνη δεν έκανε καμιά προσπάθεια να το διώξει. Μετά από λίγο, ο πατέρας ήρθε και το τάϊσε και τότε παιδιά, το μικρό γύρισε και έκανε ένα πράγμα σαν να τάϊζε τη μαμά του! Στη συνέχεια δε, άρχισε να της καθαρίζει την ουρά! Αυτά τα νέα του Κουτσούλη (του κόλλησε και το όνομα).
Υ. Γ. Ακόμα παλεύω να το βγάλω μια φωτογραφία, αλλά το άτιμο, δεν τα πάει καλά με τα φώτα της δημοσιότητας...