Γενικά Γιατί επιλέξαμε να φροντίζουμε πουλιά;

[kardoula]

Έψαξα όλες τις σελίδες και δεν βρήκα παρόμοιο θέμα(εκτός αν μου ξέφυγε κάτι:D), οπότε είπα να συζητήσουμε το παρακάτω θέμα:
Όλοι μας αγαπάμε τα πουλιά (εξάλλου γι αυτό είμαστε εδώ..) και πολλοί από εμάς φροντίζουν και άλλα ζώα.
Γιατί όμως επιλέξαμε πουλιά; Τι ήταν αυτό που μας έλκυσε περισσότερο;
Περιμένω τις απόψεις σας!

 

[ΙΟΑ]

Μεγάλο το θέμα που ανοίγεις.Χίλιους λόγους μπορεί κάποιος να επικαλεσθεί για την πρώτη επαφή. Είναι όλοι αληθινοί.Ψάχνεις ίσως τους κοινούς για όλους λόγους, που αποφασίσαμε να ζητήσουμε με τον δικό μας ανθρώπινο τρόπο απο τους φτερωτούς φίλους μας να αποδεχτούν εκείνοι την δική μας φιλία προς αυτούς. Γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και μή βιαστεί κανένας να μιλήσει, αν πρώτα δεν σκεφτεί οτι υπάρχει μια διαφορά :Μπορέσαμε ποτέ να τους ρωτήσουμε αν εκείνοι μας θέλουν για δικούς τους φίλους; Πιστεύουμε οτι εμείς με τα δικά, ας μέτρα και σταθμά, έχουμε κερδίσει την φιλία τους. Ερμηνεύουμε εμείς τη συμπεριφορά τους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε τη γνώμη τους. Να μάθουμε τη δική τους άποψη για μάς. Τους προσφέρουμε τη διατροφή τους,ίσως σαν προσπάθεια εξισορρόπισης αμοιβαίων αισθημάτων. Ισως και για το γεγονός ότι μπορούν να κάνουν κάτι που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε : Να πετούν. Ερμηνεύουμε το τραγούδι τους με τα δικά μας κριτήρια. Επεμβαίνουμε όμως και στη ζωή τους, πάλι με δικά μας κριτήρια.
Το σίγουρο είναο οτι τα αγαπάμε. Και πράγματι ερμηνεύουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι και αυτά μας αγαπούν. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση:Δεν μιλάνε τη γλώσσα μας.Άρα δεν υπάρχει ένας βασικός παράγοντας μη σκέψης και άρα μη ολοκληρωμένης επικοινωνίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Είπαμε, μεγάλο θέμα άνοιξες. Αυτές είναι μερικές πρώτες σκέψεις μου και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να τις εκφράσω.
Θα συνεχίσουμε.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΛΚΙΣ]

Εγώ ξεκίνησα απο ένα καναρίνι. Ξετρελλάθηκα με το κελαιδημα του. Αργότερα σκέφτηκα να του πάρω και μία σύντροφο. Γενικά μ'αρέσουν τα χρώματα τους, η φωνη τους και ο τρόπος που κάνουν μπάνιο, έχουν πολύ πλάκα.
Εμείς δεν ξέρω αν τους αρέσουμε...

 

[Isidoros]

Το έχω πει και άλλες φορές. Εγώ ξεκίνησα από τύχη καθαρά. Μου χάρισαν μία καρδερίνα όταν ήμουν πολύ μικρός και για να μην είναι μόνη της,της βρήκα και μία θυληκιά.Αυτά από μόνα τους χωρίς πολλύ φροντίδα έκαναν φωλιά και μικρά. Τρελάθηκα. Εγώ πιτσιρίκι τότε και να βγάζω καρδερινάκια. Το έλεγα σε παλιούς πουλάδες και γέλαγαν. Ξετρελάθηκα ακόμα περισσότερο όταν τα μικρά ήταν τόσο ήμερα που τα έπαιρνα στα χέρια μου και έπαιζα μαζί τους.Από εκείνο το ζευγάρι ξεκίνησα και μπήκα σε ένα μαγικό κόσμο.Από τότε έχω γράψει ώρες απίστευτες διαβάζοντας για αυτά. Τα αγαπάω και νομίζω ότι με αγαπούν.Φροντίζω πάντα να περνάνε καλά και όπως έχω ξαναπεί φροντίζω έναν αριθμό πουλιών λιγότερο από αυτόν που θα μπορούσα να έχω. Έτσι και κατά την γνώμη μου τα φροντίζω καλύτερα και τα παρατηρώ άνετα. Έχω φτάσει να ξέρω κάθε συνήθεια των πουλιών μου. Τέλος ήθελα να πω ότι αγαπάω πολύ τα σκυλιά.

 

[stefanos2007]

Ωραίο θέμα.
Εγώ ξεκίνησα να ασχολούμαι πριν από περίπου 15 χρόνια όταν ένα γείτονας μου χάρισε ένα αρσενικό σκουφάτο και ένα θηλυκό σκούρου χρώματος μαζί με τα κλουβιά. Το αρσενικό θυμάμαι κελαηδούσε συνέχεια και μάλιστα κάποια στιγμή τα είχα βάλει μαζί και βγάλανε ένα μικρό.
Σήμερα εξακολουθώ να έχω καναρίνια για το χρώμα τους, το κελάηδημα τους και τον ήπιο χαρακτήρα τους.

 

[sophia pj.]

Χμ... Ειχα μια φιλη η οποια ειχε ενα ζευγαρακι κοινα. Καθε φορα μου ελεγε πως τα φροντιζει.. Πως κελαιδαει αυτος.. Πως ετοιμαζοντε να κανουν μικρα. Μαλιστα ημουν τοσο ασχετη που οταν μου περιεγραφε πως εκανε μπανιο το καναρι.. Νομιζα πως το εβαζε στην μπανιερα της.. (). Οταν εκαναν μικρα μου χαρισε το πρωτο(πριν 14 χρονια). Ενα κατακιτρινο κοινο καναρινι με μια μαυρη γραμμη πανω απο το δεξι του ματι σαν φρυδι. Το βαφτισα Φρειδερικο και ηταν ο μικρος μου αγαπημενος. Ηταν το πρωτο πραγμα που ακουγα καθε πρωι.. Και το τελευταιο καθε βραδυ. Μετα..ηρθε ενα καρδερινοκαναρο στο μπαλκονι μου.. Θυληκο αλλα δεν ειχε σημασια! Το αγαπησα αμεσως. Καπως ετσι... Ξεκινησε ενα μεγαλο παθος. Οποτε πηγαινα-περνουσα απο πετ σοπ... Τα χαζευα, τους μιλουσα... Οποιο μου εκανε "κλικ" το αγοραζα. Οταν δε ξεκινησα να τα ζευγαρωνω και ηρθαν τα πρωτα μικρα! Ολη μερα καθομουν και τα παρακολουθουσα. Και καθε φορα το ιδιο κανω.Λες και δεν εχω ξαναδει μικρα(ετσι μου λενε.."πως κανεις ετσι πρωτη φορα βλεπεις μικρα" χαχχαχχα
Μετα ηρθαν οι καρδερινες.. Πανεμορφες,ιδιαιτερες,ζορικες.
Kardoula... Ερωτας ειναι... Που μεταδιδεται με "μικροβιο".

 

[ShadyLady]

εγω επελεξα να αγορασω για πρωτη φορα ενα παπαγαλο. με προσελκυσαν τα χρωματα της και η ζωηροτητα που εχουν οι παπαγαλοι.
ε, μετα δεν μπορεσα να αντισταθω και σε ενα καναρινι που ειδα και ειπα γιατι να μην το παρω; και το πηρα.
μαλιστα δεν θα ελεγα οχι και σε εναν ακομη παπαγαλο.

 

[annouk313]

Εμεις αρχικα τα καναρινακια που ειχαμε το πρωτο το ειχε βρει η μητερα μου τυχαια στο δρομο -θα ειχε φυγει φαινεται το κακομοιρο απο καποιο στιπι-το 2ο μας το χαρισαν. Μετα περασαν τα χρονια κ ειχα εγω πλεον την αναγκη να φροντιζω κατι κ ειχα γυρισει μερικα πετ σοπς κ μουκαναν εντυπωση τα παραδεισια λογω του μικρου μεγεθους κ του οτι ηταν μικρα πουλακια κ τοσο ζωηρα κ χαρουμενα. ετσι το σκεφτηκα κ τα αγορασα. Παντως γενικα θεωρω πως οι περισσοτεροι που αγαπουν τ απουλακια κ τα εχουν, ειναι διοτι τους κρατουν συντροφια, εχουν μελωδικη φωνη-για οποιο ειδος κ αν μιλαμε- κ ειναι ενα ειδος "ζωων" που δε θελει τοση περιποιηση(οση πχ τα σκυλια κτλ) αλλα σου ανταποδιδει την αγαπη που τους προσφερεις απλοχερα.

 

[kardoula]

Σοφία, συμφωνώ πως είναι έρωτας και μεταδίδεται με "μικρόβιο"

Να καταθέσω κι εγώ τη δική μου εμπειρία..
Από μικρή οι γονείς μου μ'έμαθαν να αγαπώ τα ζώα. Επειδή όμως μέναμε σε διαμέρισμα ήταν λίγο δύσκολο να πάρω κάποιο μεγαλύτερο κατοικίδιο (γάτα, σκύλο).
Έτσι λοιπόν το πρώτο μου ζωάκι ήταν μια μικρή καρδερίνα την οποία απέκτησα σε μικρή ηλικία (πριν πάω σχολείο..).
Έκτοτε δεν έλειπαν τα πτηνά από το σπίτι μας.. Είχαμε παπαγαλάκια, τα οποία ζευγαρώσαν και μου έδωσαν το αγαπημένο μου παπαγαλάκι που ήταν σαν ανθρωπάκι.:)
Μετά απέκτησα κι άλλα ζώα, αλλά πάντα ως πρώτη ανάμνημη είχα τα πουλιά.

 

[andrews69]

εγω παντως οσο θυμαμε τον εαυτο μου αγαπουσα τα πουλια με διαφορετικο τροπο πριν μερικα χρονια παντως δεν το θεωρω τυχαιο γεγονος

 

[Rainbow]

Και εγω καπως ετσι οταν ημουνα στο δημοτικο εβλεπα καναρινια στα μπαλκονια και πηρα εναν "βορειολλανδο" τοτε καταπληκτικο πουλι, μετα πηρα και ενα σκαθοκαναρινο που κελαηδουσε στα χερια μου(δεν κανω πλακα) και απο τοτε αρχισα να εχω καλες σχεσεις με τα ζωα γενικα

Τωρα εχω 4 καναρινια, μια γαλιαντρα,3 καρδερινες και εχω αφησει καμια 10αρια ελευθερες και 2 παραδεισια, εχω βαλει στοχο στο μελλον να ασχοληθω με την εκτροφη γιατι ακομη ειμαι σε φαση εκμαθησης

 

[drafter]

Εγω ειχα αρχισει απο το δημοτικο οταν καποιος γειτωνας μου εδωσε ενα αρσενικο και απο τοτε οπως λεει και ενας φιλος μου κωλησα το "μικροβιο" την "αρρωστια" την οποια και του μετεδωσα.:)

 

[skytiger]

Εγω απο μικρη οσο μεναμε στο χωριο θυμαμε ειχαμε συνεχεια ζωα στο σπιτι μας(σκυλια, γατια. Κοτες, κουνελια κτλπ). Απο τοτε που μετακομισαμε στην πολη δυστυχως λογο του μικρου χορου του διαμερισμετος δεν ειχα την ευκαιρια να εχω καποιο ζωακι. Πριν 6 χρονια οταν γνωρισα τον πεθερο μου ειχε 5 πουλια (5-καρδερινες). Δεν ηξερα και πολλα ωσπου σιγα-σιγα μαζι του αρχησα να τα συμπαθω και να τα γνωριζω μεχρι που με χαρησε 1 καρδερινα και ενα καναρινι. Απο τοτε εχω φαει κολλημα γερο με τους μικρους φτερωτους μας φιλους με αποτελεσμα να εχω τωρα στην κατοχη μου 3-καρδερινες και αναμενω αλλες 2 να μου δωσει ενα φιλαρακι μου. Μεγαλωνει η οικογενεια μας βλεπετε και ευχαριστω πανω απο ολα το site εδω γιατι εχω μαθει αλλα και μαθενω ολο και ποιο πολλα γυρω απο την ανατροφη-φροντιδα τους

 

[skytiger]

:) κΑΡΔΟΥΛΑ συγχαρητηρια που σκεφτηκες να αναπτηξουμε αυτο το θεμα καλη μου

 

[Eμμα!]

Τα αγαπάω γιατι ειναι οι μοναδικες ψυχούλες πάνω στη γη που δεν πειράζουν κανενα και τίποτα. Ανθρωποι και ζωα "τρώνε" ο ενας τον άλλο για να επιβιώσουν.. Ενώ τα πουλάκια μας ειναι αδύναμα, για να επιβιώσουν χρειάζονται τόσα λίγα και δίνουν τοσα πολλά...

 

[Λέλος]

Έχεις δίκιο να αναρωτιέσαι πως και ασχολείσαι με τέτοιο χόμπι. Προφανώς η ιδιεταιρότητα σου και ο χρόνος που είχες για να αφιερώνεις αγάπη για τα πουλιά

 

[vag990]

Ξαναφέρνω το θέμα γιατί ήθελα να πω τη γνώμη ενός παλιού...
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στο σπίτι ενός παλιού εκτροφέα καναρινιών μαλινουά και συζητήσαμε για διάφορα θέματα.
Μεταξύ αυτών κάναμε και τη κουβέντα αυτή.
Όταν με ρώτησε αν είχα στο παρελθόν πουλιά του απάντησα πως ναι. Παπαγαλάκια, καναρίνια, παραδείσια. Όλα έχουν περάσει από το σπίτι μου. Μου απαντά λοιπόν. "Εμείς οι πουλάδες γεννιόμαστε με αυτό το κουσούρι" !
Μου έκανε εντύπωση η φράση του... Στη συνέχεια του είπα ότι λατρεύω τα σκυλιά και δεν συμπαθώ τις γάτες. Μου απαντά. "Δεν μας αρέσουν εμάς οι γάτες" !

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ασχολείται πάνω από 50 χρόνια με καναρίνια κυρίως και τα τελευταία 20 σαν εκτροφέας μαλινουά. Τρομερός τύπος αν και τα χρόνια άρχισαν να δείχνουν τα σημάδια τους...
Στα ανήψια μου προσπαθώ να τους μεταδώσω την αγάπη μου για τα ζώα και η μεγάλη είναι ήδη σε καλό δρόμο.:D
Να φταίνε τα γόνίδια ή μπορεί απλά να της το μεταδώσω;

Τελικά γεννιόμαστε ή γινόμαστε κατά τύχη...

 

[tolisarta13]

Η αγωνία που έχω όταν οι νεοσσοί βγάζουν τα πρώτα τους φτερά δε συγκρίνεται με τίποτα... Με το που θα δω κανένα ''περίεργο'' χρώμα αρχίζω τα τηλέφωνα στους φίλους... Και με το που τα βγάζω στο μπαλκόνι για πρώτη φορά και όλοι μένουν άναυδοι από την ομορφιά, εγώ φουσκώνω από περηφάνια...

ΥΓ1:ΜΙΑ ΠΛΕΞΟΥΔΑ ΣΚΟΡΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ

ΥΓ2:ΞΥΛΟ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

 

[FINCHiii]

Εγω πιστευω πως προκειταιγια την αισθηση της ελευθεριας που σου δημιουργουν καθε τους κινηση καθε τιτιβισμα, τριψιμο, ακομα και η διατροφη τους λαμβανου χωρα ως ξεχωριστες διαδικασιες κανοντας σε παρατηρώντας τα να επιθυμεις να εισαι κοντα τους και μετα πιο κοντα τους μεχρι που σκεφτεσαι να πετουσατε μαζι. Εκει πιστευω πως βρισκεται η αγαπη για τα πτηνα καθε φιλου που κατεχει...

 

[Diamante de gould]

Τις τελευταιες μερες εκανα την σκεψη πως αυτη η εμμονη, ιδιαιτερα με την αναπαραγωγη, εχει να κανει με ενστικτα που κουβαλανε μερικοι ανθρωποι στα γονιδια τους.

Για χιλιαδες χρονια ο ανθρωπος ζουσε απο το κυνηγι, την εκτροφη και την καλλιεργεια της γης. Ετσι πιστευω οτι μερικες συνηθειες ή συμπεριφορες εχουν περασει στα γονιδια του οπως σε μερικα ζωα πχ που κυνηγανε απο ενστικτο ή αλλα που κατασκευαζουν φωλιες απο ενστικτο κτλ. Ομοιως και πολυ απο εμας, μετα απο χιλιαδες γενεες κυνηγων, ψαραδων, γεωργων και εκτροφεων, κουβαλαμε το αντιστοιχο "μικροβιο" που περιμενει το καταλληλο ερεθισμα για να εμφανιστει.

Αυτος ειναι και ο μονος λογος που ενω λατρευω τα ζωα, δινω ενα ελαφρυντικο στους κυνηγους. Καταλαβαινω ποσο δυνατη ειναι η "αρρωστια"..