Από την προηγούμενη Παρασκευή το νέο μου παπαγαλάκι-απροσδιορίστου έως τώρα φύλου-βρίσκεται στο νέο του σπίτι 60x40x40.
Του έχω βάλει και άλλα παιχνίδια, όπως μία μεγάλη καμπανίτσα, ένα χειροποίητο από δερμάτινο κορδόνι με καλαμάκια και πώματα από μπουκάλια νερού, καθώς και ένα κρεμαστό στάντ από φυσικό ξύλο που φέρει καθ' ύψος και εγκάρσια πατήθρες από το ίδιο ξύλο.
Ναι μεν, ασχολείται κάπως με τα καινούργια του παιχνίδια-ξεφλουδίζει το ξύλο, χτυπάει την καμπάνα και μαδάει τα καλαμάκια-αλλά η μεγάλη του αδυναμία είναι το πρώτο του παιχνίδι, με τα ξυλάκια και το καμπανάκι.
Το περίεργο είναι ότι αρκετές φορές την ημέρα, βάζει ολόκληρο το κεφαλάκι του μέσα σε αυτό το καμπανάκι και μένει έτσι ακίνητο για αρκετή ώρα.
Όταν το βλέπω έτσι, μου έρχονται γέλια, επειδή είναι πολύ αστείο σε αυτή την στάση, από την άλλη όμως αναρωτιέμαι αν αυτό είναι φυσιολογικό, ή αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το κάνει και που δεν μπορώ ακόμη τουλάχιστον, να κατανοήσω.
Εχθές το βράδυ μάλιστα, πέρασε όλη την νύχτα με το ένα πόδι γαντζωμένο στα κάγκελα του κλουβιού και το άλλο πάνω στα ξυλάκια του παιχνιδιού του. Αυτή η στάση ήταν εντελώς αφύσικη, διότι έβλεπα ένα πουλί με ορθάνοικτα πόδια σε απόσταση τουλάχιστον 5 πόντους μεταξύ τους και υπέθεσα πως κάποια στιγμή θα κουραστεί.
Όμως τίποτα.
Άναβα το φώς του μιλούσα και μετά από λίγο κατέβαινε στην πατήθρα κάτω από αυτό το παιχνίδι του. Μόλις όμως έσβηνα το φώς επανερχόταν στην ίδια στάση.
Αυτό έγινε 3-4 φορές από τις 10.00 έως τις 2.00 το πρωί, που το άφησα πλέον να κάνει ότι θέλει και πήγα για ύπνο.
Το πρωί το βρήκα ακόμη στην στάση αυτή.
Θέλει ίσως κάτι να μου πεί;
Του έχω βάλει και άλλα παιχνίδια, όπως μία μεγάλη καμπανίτσα, ένα χειροποίητο από δερμάτινο κορδόνι με καλαμάκια και πώματα από μπουκάλια νερού, καθώς και ένα κρεμαστό στάντ από φυσικό ξύλο που φέρει καθ' ύψος και εγκάρσια πατήθρες από το ίδιο ξύλο.
Ναι μεν, ασχολείται κάπως με τα καινούργια του παιχνίδια-ξεφλουδίζει το ξύλο, χτυπάει την καμπάνα και μαδάει τα καλαμάκια-αλλά η μεγάλη του αδυναμία είναι το πρώτο του παιχνίδι, με τα ξυλάκια και το καμπανάκι.
Το περίεργο είναι ότι αρκετές φορές την ημέρα, βάζει ολόκληρο το κεφαλάκι του μέσα σε αυτό το καμπανάκι και μένει έτσι ακίνητο για αρκετή ώρα.
Όταν το βλέπω έτσι, μου έρχονται γέλια, επειδή είναι πολύ αστείο σε αυτή την στάση, από την άλλη όμως αναρωτιέμαι αν αυτό είναι φυσιολογικό, ή αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που το κάνει και που δεν μπορώ ακόμη τουλάχιστον, να κατανοήσω.
Εχθές το βράδυ μάλιστα, πέρασε όλη την νύχτα με το ένα πόδι γαντζωμένο στα κάγκελα του κλουβιού και το άλλο πάνω στα ξυλάκια του παιχνιδιού του. Αυτή η στάση ήταν εντελώς αφύσικη, διότι έβλεπα ένα πουλί με ορθάνοικτα πόδια σε απόσταση τουλάχιστον 5 πόντους μεταξύ τους και υπέθεσα πως κάποια στιγμή θα κουραστεί.
Όμως τίποτα.
Άναβα το φώς του μιλούσα και μετά από λίγο κατέβαινε στην πατήθρα κάτω από αυτό το παιχνίδι του. Μόλις όμως έσβηνα το φώς επανερχόταν στην ίδια στάση.
Αυτό έγινε 3-4 φορές από τις 10.00 έως τις 2.00 το πρωί, που το άφησα πλέον να κάνει ότι θέλει και πήγα για ύπνο.
Το πρωί το βρήκα ακόμη στην στάση αυτή.
Θέλει ίσως κάτι να μου πεί;
