Υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο προσέχω τα ατυχήματα με τις ακραίες λύσεις ώστε ν' αποφύγω τ' ατυχήματα.
Και μιλάω γενικά γιατί εκτός από κάτοχοι πτηνών ή άλλων ζώων είμαστε ή θα γίνετε γονείς και κίνδυνοι υπάρχουν πάντα σε κάθε μας ενέργεια. Αυτό δεν σημαίνει καταργούμε τις φυσικές κινήσεις από τον φόβο των ατυχημάτων.
Η λύση δεν είναι η απραξία αλλά η εκπαίδευση.
Έχοντας πάρει τα κατάλληλα μέτρα και παρακολουθώντας τα πρώτα βήματα κάθε ζωντανού οργανισμού, ελαχιστοποιούμε τον παράγοντα ατύχημα. Επέρχεται γρήγορα η εκπαίδευση, γιατί σ' αυτό βοηθάει και το ένστικτο της αυτοπροστασίας.
Τώρα το έμπειρο επιλεκτικό κόψιμο κάποιων φτερών σε πουλιά που κινούνται και σε ανοικτούς χώρους συχνά είναι μία λύση που επιλέγεται, όχι όμως για να μην κουτουλάνε σε τοίχους αλλά για να αποφύγουμε πιθανές μοιραίες αποδράσεις.
Την εκπαίδευση για την πρόσκρουση με τοίχο, θα την πετύχεις αρκετά άμεσα, αφού μετά λίγες μέρες θα έχει μάθει μόνο του το πουλάκι να προσέχει γι' αυτό.