Από τα μικρότερα είδη περιστεριών που κατάγονται από την Αυστραλία είναι τα Διαμαντοπερίστερα - Diamond Doves . Η επιστημονική τους ονομασία είναι Geopelia cuneata.
H υποδειγματική συμπεριφορά που επιδεικνύουν στη συναναστροφή τους με άλλα πουλιά ακόμα και άλλου είδους καθώς και ο φιλήσυχος χαρακτήρας τους, τα κάνει αξιαγάπητα ακόμα και νέους εκτροφείς μιας και είναι εύκολα πουλιά στην διαχείρισή τους, και η ενασχόληση με το συγκεκριμένο είδος δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα.
Πρόκειται για μικρόσωμα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 19-21 εκατοστά, συμπεριλαμβανομένης της μακριάς ουρά τους που φτάνει τα 8-9 εκατοστά. Επικρατέστερα εμφανίζονται σε περιοχές κοντά σε νερό αλλά εμφανίζονται και σε άνυδρες περιοχές της Κεντρικής, Δυτικής και Βόρειας Αυστραλίας. Σε περιόδους ξηρασίας εμφανίζονται και σε πάρκα και κήπους της Νότιας Αυστραλίας. Περνούν πολύ χρόνο στο έδαφος σε μικρές ομάδες ή ζευγάρια, ψάχνοντας για τροφή. Έχουν πέταγμα δυνατό, σταθερό που μπορεί να γίνει και κυματιστό και κατά την απογείωση ακούγεται ένας χαρακτηριστικός ήχος. Αναπαράγονται κυρίως την περίοδο των βροχοπτώσεων και ιδίως την Άνοιξη, φτιάνοντας μικρές, άτσαλες και εύθραυστες φωλιές από κλαδάκια και χόρτα.
Τα αρσενικά διαμαντοπερίστερα έχουν γκριζογάλαζο φτέρωμα στο κεφάλι, το λαιμό και το στήθος, υπόλευκη κοιλιά και σκουρόχρωμα γκρίζα φτερά με λευκές διάστικτες κουκίδες. Τα φτερά της ουράς και της πλάτης έχουν σκούρες καφετιές αποχρώσεις. Τα πόδια τους είναι ροζ, ενώ το μακρύ μυτερό ράμφος τους είναι σκούρο γκρι. Τα πορτοκαλί μάτια τους περιβάλλονται από ένα φαρδύ κατακόκκινο οφθαλμικό δακτύλιο ο οποίος κατά την αναπαραγωγική περίοδο γίνεται ζωηρότερος από του θηλυκού. Αυτή είναι και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο γένη. Τα νεαρά του είδους έχουν πιο ανοιχτόχρωμο ράμφος, γκρίζα πόδια και γκριζογάλανο φτέρωμα χωρίς τις λευκές κουκίδες στα φτερά. Το κελάηδημά τους διακρίνεται από μια μικρή ποικιλία ήσυχων και μελαγχολικών καλεσμάτων από επαναλαμβανόμενες μονότονες φωνές.
Μέσα από επιλεκτικές διασταυρώσεις έχουν επιτευχθεί διάφοροι χρωματισμοί φτερώματος όπως γκριζοκίτρινα, αχάτες, γκριζοκόκκινα, σε ασημένιες αποχρώσεις κ. Α.
Είναι ανθεκτικά πουλιά αν διατηρούνται σε υπαίθριο πτηνοτροφείο, αλλά σε περιόδους με παγωνιά και χαμηλές θερμοκρασίες είναι προτιμότερο να υπάρχει ένα καλά προφυλαγμένο νυχτερινό κατάλυμα.
Διατηρούνται σε μικρές ομάδες, αλλά κατά την περίοδο της αναπαραγωγής είναι καλύτερα να τοποθετούνται σε ζευγάρια προς αποφυγή διενέξεων. Κατάλληλα είναι επίσης ευρύχωρα, μακρόστενα παραλληλόγραμμα κλουβιά χωρίς μεγάλο ύψος μιας και δεν σκαρφαλώνουν, και οι πατήθρες τους πρέπει να τοποθετούνται με τρόπο ώστε να μην παρεμποδίζονται οι πτήσεις των πουλιών. Οι ταΐστρες τοποθετούνται σε χαμηλά σημεία του κλουβιού μιας και συχνά τα βλέπουμε να αναζητούν την τροφή τους στον πάτο του κλουβιού. Δεν τους αρέσει καθόλου το νερό για μπάνιο, αλλά λατρεύουν τον ήλιο.
Την περίοδο της αναπαραγωγής χρειάζονται μισάνοιχτες φωλιές τις οποίες γεμίζουν με κλαράκια και σανό. Το θηλυκό γεννάει μέχρι 2 αυγά, αλλά κλωσούν και οι δύο γονείς εναλλάξ για 13 ημέρες περίπου. Τη διατροφή των νεοσσών αναλαμβάνει η θηλυκιά με το υγρό που βγάζει από τον πρόλοβό της και ονομάζεται "του πουλιού το γάλα". Οι νεοσσοί σε δύο εβδομάδες περίπου φτερώνουν και καταφέρνουν να ανεξαρτητοποιηθούν. Παρόλα αυτά φροντίζονται από τους γονείς τους μέχρι να προχωρήσουν στην επόμενη γέννα.
Εκτός από σπόρους για τροπικά-εξωτικά πουλιά και τροφή για ορτύκια που τρώνε σαν βασική τους τροφή, ενθαρρύνονται να τρώνε και αυγοτροφή, ιδίως κατά την αναπαραγωγική περίοδο, αλλά και πρασινάδα με την μορφή λαχανικών άλλα και φυτρωμένων σπόρων. Πρόσβαση πρέπει να έχουν οπωσδήποτε σε άμμο και ψιλά χαλικάκια προκειμένου να χωνεύουν καλύτερα την τροφή τους. Αν διαμένουν σε υπαίθριο χώρο μπορεί να τα δούμε να τρώνε και μυρμήγκια.
Η καθημερινή καθαριότητα του κλουβιού θεωρείται επιβεβλημένη.
H υποδειγματική συμπεριφορά που επιδεικνύουν στη συναναστροφή τους με άλλα πουλιά ακόμα και άλλου είδους καθώς και ο φιλήσυχος χαρακτήρας τους, τα κάνει αξιαγάπητα ακόμα και νέους εκτροφείς μιας και είναι εύκολα πουλιά στην διαχείρισή τους, και η ενασχόληση με το συγκεκριμένο είδος δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα.
Πρόκειται για μικρόσωμα πουλιά που το μέγεθός τους κυμαίνεται από 19-21 εκατοστά, συμπεριλαμβανομένης της μακριάς ουρά τους που φτάνει τα 8-9 εκατοστά. Επικρατέστερα εμφανίζονται σε περιοχές κοντά σε νερό αλλά εμφανίζονται και σε άνυδρες περιοχές της Κεντρικής, Δυτικής και Βόρειας Αυστραλίας. Σε περιόδους ξηρασίας εμφανίζονται και σε πάρκα και κήπους της Νότιας Αυστραλίας. Περνούν πολύ χρόνο στο έδαφος σε μικρές ομάδες ή ζευγάρια, ψάχνοντας για τροφή. Έχουν πέταγμα δυνατό, σταθερό που μπορεί να γίνει και κυματιστό και κατά την απογείωση ακούγεται ένας χαρακτηριστικός ήχος. Αναπαράγονται κυρίως την περίοδο των βροχοπτώσεων και ιδίως την Άνοιξη, φτιάνοντας μικρές, άτσαλες και εύθραυστες φωλιές από κλαδάκια και χόρτα.
Τα αρσενικά διαμαντοπερίστερα έχουν γκριζογάλαζο φτέρωμα στο κεφάλι, το λαιμό και το στήθος, υπόλευκη κοιλιά και σκουρόχρωμα γκρίζα φτερά με λευκές διάστικτες κουκίδες. Τα φτερά της ουράς και της πλάτης έχουν σκούρες καφετιές αποχρώσεις. Τα πόδια τους είναι ροζ, ενώ το μακρύ μυτερό ράμφος τους είναι σκούρο γκρι. Τα πορτοκαλί μάτια τους περιβάλλονται από ένα φαρδύ κατακόκκινο οφθαλμικό δακτύλιο ο οποίος κατά την αναπαραγωγική περίοδο γίνεται ζωηρότερος από του θηλυκού. Αυτή είναι και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο γένη. Τα νεαρά του είδους έχουν πιο ανοιχτόχρωμο ράμφος, γκρίζα πόδια και γκριζογάλανο φτέρωμα χωρίς τις λευκές κουκίδες στα φτερά. Το κελάηδημά τους διακρίνεται από μια μικρή ποικιλία ήσυχων και μελαγχολικών καλεσμάτων από επαναλαμβανόμενες μονότονες φωνές.
Μέσα από επιλεκτικές διασταυρώσεις έχουν επιτευχθεί διάφοροι χρωματισμοί φτερώματος όπως γκριζοκίτρινα, αχάτες, γκριζοκόκκινα, σε ασημένιες αποχρώσεις κ. Α.
Είναι ανθεκτικά πουλιά αν διατηρούνται σε υπαίθριο πτηνοτροφείο, αλλά σε περιόδους με παγωνιά και χαμηλές θερμοκρασίες είναι προτιμότερο να υπάρχει ένα καλά προφυλαγμένο νυχτερινό κατάλυμα.
Διατηρούνται σε μικρές ομάδες, αλλά κατά την περίοδο της αναπαραγωγής είναι καλύτερα να τοποθετούνται σε ζευγάρια προς αποφυγή διενέξεων. Κατάλληλα είναι επίσης ευρύχωρα, μακρόστενα παραλληλόγραμμα κλουβιά χωρίς μεγάλο ύψος μιας και δεν σκαρφαλώνουν, και οι πατήθρες τους πρέπει να τοποθετούνται με τρόπο ώστε να μην παρεμποδίζονται οι πτήσεις των πουλιών. Οι ταΐστρες τοποθετούνται σε χαμηλά σημεία του κλουβιού μιας και συχνά τα βλέπουμε να αναζητούν την τροφή τους στον πάτο του κλουβιού. Δεν τους αρέσει καθόλου το νερό για μπάνιο, αλλά λατρεύουν τον ήλιο.
Την περίοδο της αναπαραγωγής χρειάζονται μισάνοιχτες φωλιές τις οποίες γεμίζουν με κλαράκια και σανό. Το θηλυκό γεννάει μέχρι 2 αυγά, αλλά κλωσούν και οι δύο γονείς εναλλάξ για 13 ημέρες περίπου. Τη διατροφή των νεοσσών αναλαμβάνει η θηλυκιά με το υγρό που βγάζει από τον πρόλοβό της και ονομάζεται "του πουλιού το γάλα". Οι νεοσσοί σε δύο εβδομάδες περίπου φτερώνουν και καταφέρνουν να ανεξαρτητοποιηθούν. Παρόλα αυτά φροντίζονται από τους γονείς τους μέχρι να προχωρήσουν στην επόμενη γέννα.
Εκτός από σπόρους για τροπικά-εξωτικά πουλιά και τροφή για ορτύκια που τρώνε σαν βασική τους τροφή, ενθαρρύνονται να τρώνε και αυγοτροφή, ιδίως κατά την αναπαραγωγική περίοδο, αλλά και πρασινάδα με την μορφή λαχανικών άλλα και φυτρωμένων σπόρων. Πρόσβαση πρέπει να έχουν οπωσδήποτε σε άμμο και ψιλά χαλικάκια προκειμένου να χωνεύουν καλύτερα την τροφή τους. Αν διαμένουν σε υπαίθριο χώρο μπορεί να τα δούμε να τρώνε και μυρμήγκια.
Η καθημερινή καθαριότητα του κλουβιού θεωρείται επιβεβλημένη.
