Ιθαγενή Δρυοκολάπτης (Picus viridis)

Οι δρυοκολάπτες ή τσικλητάρες είναι πτηνά του γένους των πικίδων (Picidae) που τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με ξυλοφάγα έντομα. Υπάρχουν ασφαλώς πολλά είδη, το πιο γνωστό σε μας όμως είναι ο δρυοκολάπτης ο χλωρός ή πρασινοτσικλιτάρα.

Ο δρυοκλάπτης ο χλωρός ή πρασινοτσικλιτάρα​

Ο δρυοκολάπτης είναι το γνωστό και στην Ελλάδα πτηνό που κινείται συνεχώς και με μικρά πηδήματα πάνω - κάτω στους κορμούς των δέντρων. Κρατά το σώμα του όρθιο, γαντζωμένο στις τραχείες προεξοχές του φλοιού με τα νύχια, από τα οποία τα δύο διευθύνονται προς τα πάνω και τα δύο προς τα κάτω. Στηρίζεται επίσης στα σκληρά φτερά της ουράς του.

Τα φτερά της ουράς αλλάζουν με περίεργο τρόπο, γιατί τα δύο κεντρικά πηδαλιώδη δεν πέφτουν, προτού τα εξωτερικά γίνουν αρκετά ισχυρά για να στηρίζουν το σώμα.

Ο δρυοκολάπτης σκαρφαλώνει στους κορμούς κι ερευνά προσεκτικά την επιφάνεια τους για ν' ανακαλύψει έντομα. Χτυπά συνεχώς τους κορμούς των δέντρων για να ανακαλύψει διάφορα κουφώματα κι όταν βρει κάποιο, κάνει μια τρύπα στο σημείο με το ράμφος του και ψάχνει με την μεγάλη γλώσσα του που έχει μια κολλώδη ουσία, ώστε να μαζέψει όλα τα έντομα και τις νύμφες που βρίσκονται εκεί.

Εκτός από τα έντομα που τρώει μέσα και πάνω στους κορμούς των δέντρων, πιάνει μυρμήγκια και στο έδαφος ενώ πολύ λίγα είδη ρουφάνε διάφορους χυμούς φυτών.

Οι δρυοκολάπτες δεν είναι κοινωνικά πτηνά, ζουν συνήθως μοναχικά και δεν ανέχονται εισβολές στις ιδιωτικές τους περιοχές από άλλα άτομα του είδους καθώς αναζητούν τροφή.

Εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής που πάνε μαζί παντού, όλο τον άλλο καιρό αποφεύγουν να κυνηγούν μαζί στο ίδιο μέρος και τα ίδια τα ταίρια. Για να αναγγείλουν τα εδαφικά δικαιώματα τους σε μια περιοχή, βγάζουν μια διαπεραστική φωνή που ακούγετε σε μεγάλη απόσταση η χτυπούν τα ράμφη τους ρυθμικά πάνω στους κορμούς των δέντρων.

Κάνουν οι δρυοκολάπτες ζημιά στα δέντρα;​

Μερικοί άνθρωποι λένε ότι επειδή οι δρυοκολάπτες ανοίγουν τρύπες στους κορμούς των δέντρων κάνουν κακό στο φυτό αλλά η αλήθεια είναι ακριβός η αντίθετη. Κάνουν δηλαδή καλό στα δέντρα γιατί ανοίγοντας τρύπες ελαφρώνουν τα νεκρά μέρη του δέντρου και επίσης καθαρίζουν μεγάλες ποσότητες εντόμων που ταλαιπωρούν το δέντρο.

Αναπαραγωγή​

Η θηλυκιά γεννά από 3 μέχρι και 9 λευκά και γυαλιστερά αυγά. Η επώαση κρατά 19 με 20 μέρες και η ανατροφή των νεοσσών γίνετε πολύ γρήγορα. Οι νεοσσοί γεννιούνται γυμνοί και τυφλοί και έχουν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο στις πλευρές του ράμφους για να καταλαβαίνουν την επαφή των γονιών, που σημαίνει την προσκόμιση της τροφής.

Στην αρχή οι νεοσσοί μένουν στο βάθος της φωλιάς, όταν όμως τα φτερά τους μεγαλώνουν και είναι αρκετά μεγάλα για να σκαρφαλώνουν κολλούν στις άκρες της κοιλότητας και ανεβαίνουν προς την έξοδο.

Η φωλιά του δρυοκολάπτη​

Το σχήμα της κοιλότητας που διαλέγουν για φωλιά ποικίλει τρομερά. Ωστόσο μια τυπική φωλιά αποτελείτε από ένα στενό, λίγο ή πολύ κυκλικό τούνελ που προχωρεί οριζόντια λίγο προς τα πάνω και μετά απότομα κατεβαίνει προς τα κάτω όπου στο τελείωμα η μάνα τοποθετεί μικρά ξύλα (ροκανίδια).

Δρυοκολάπτες Melanerpes Carolinus​

Σύνοψη​

Μέγεθος: 30–36 εκ.
Ανοιγμα φτερών: 45-51 εκ.
Καταγωγή: Ευρώπη
Διατροφή: Εντομοφάγο
Επώαση: 19–20 μέρες
Ανεξαρτητοποίηση νεοσσών: 21-24 εκ,
Προσδόκιμο ζωής:
IUCN Κίνδυνος εξαφάνισης στη φύση: Ελάχιστη ανησυχία (Least concern)

Ονοματολογία και συστηματική ταξινόμηση​

Διωνυμική ονομασία: Picus viridis
Ελληνική ονομασία: Πρασινοτσικλιτάρα, δρυοκολάπτης ο χλωρός
Αγγλική ονομασία: European green woodpecker
Τάξη: Δρυοκολαπτόμορφα (Piciformes)
Οικογένεια: Δρυοκολαπτίδες ή πικίδες (Picidae)
Γένος: Πίκος (Picus)
Είδος: P. viridis