Γιάννη, καλησπέρα!
Σε ευχαριστώ για τις ερωτήσεις και συνεχίζω με απαντήσεις.)
- Μου γράφεις πως είναι δύσκολα τα ζευγαρώματα και πως είναι πολύ απαιτητικά και ευαίσθητα κατοικίδια. Μπορείς να μου πεις λίγα παραπάνω πράγματα για αυτό? υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις για επιτυχημένα ζευγαρώματα;
Ναι, τα ζευγαρώματα είναι πολύ δύσκολα για πολλούς λόγους. Μπορεί ο αρσενικός να μην ξέρει να βατεύει και η θηλυκή να παράγει αυγά άγονα συνέχεια μέχρι να εξαντληθεί. Αυτό συνέβη πριν λίγο καιρό σε ένα από τα ζευγάρια κοκατίλ μου. Κοντέψαμε να χάσουμε την Χάρη…
Μετά, ένα άλλο θέμα είναι να ταιριάξει το ζευγάρι. Δεν είναι δεδομένο ότι ο αρσενικός θα διαλέξει την θηλυκή που του πασάρουμε (βλέπε Τσίκης-Ουρανία) ή το αντίστροφο. Επίσης, άλλα ζευγάρια είναι πολύ αγαπημένα, τα κάνουν όλα μαζί, τρώνε, παίζουν, ταΐζονται μεταξύ τους, καθαρίζονται, κάθονται στα αυγά, κλπ. (βλέπε Φίγκο-Ζίζη). Και άλλα ζευγάρια σκοτώνονται μεταξύ τους, όπως Χάρη-Νάσος, και τα βρίσκουν μόνο στο ζευγάρωμα ή και καθόλου. Την πρώτη φορά, π.χ., ο Νάσος για να διώξει την μέρα τη Χάρη από τη φωλιά της μάδησε την ουρά μέχρι τα αίματα. Αναγκάστηκα να τους χωρίσω για να τη σώσω από τη μανία του. Οι Αλεξανδρινοί πάλι, ενώ όλα πάνε καλά στα βατέματα και το κάνουν με τις ώρες, δεν έχουν βγάλει ούτε ένα γόνιμο αυγό ακόμη. Είναι πολλά τα θέματα και το κάθε πουλί σε αυτό είναι διαφορετικό. Θέλει συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. Αν δεν είχα κάνει τράμπα κάποια αυγά των Φίγκο-Ζίζη με τα άγονα των Χάρη-Νάσος, δεν θα είχα βγάλει μωρά, γιατί ο Φίγκο τα πετά στην άκρη μόλις γεννηθούν, και η Ζίζη δεν τα ταΐζει για κάποιο λόγο (ελπίζω από απειρία!). Επίσης, τα θηλυκά είναι που τραβάνε όλο το λούκι και έχουν προβλήματα στις γέννες (αυγά παγιδευμένα στην αμάρα, εμετούς, κα.) και θέλουν ιδιαίτερη προσοχή, όπως και οι ανθρώπινες γυναίκες!)
-
- Επίσης μου γράφεις πως τους έχετε ζευγαρώσει σχεδόν όλους. Αν δηλ φέρεις μια θυληκιά σε ένα αρσενικό ή το αντίθετο, είναι σίγουρο πως θα ζευγαρώσουν ή μπορεί και να μην τα βρούνε; Δηλ επιλέγουν το ταίρι τους; Είναι μονογαμικοί;
Φυσικά και επιλέγουν ταίρι, όπως ανέφερα και πιο πάνω. Μονογαμικοί είναι μόνο όταν το ταίρι που επέλεξαν είναι μαζί τους, από όσα παρατήρησα. Αν, δηλαδή, τώρα απομακρύνω το Νάσο από τη Χάρη, να μην ακούνε ο ένας τις κραυγές του άλλου, και τους βάλω άλλα ταίρια που τους αρέσουν, σε λίγο καιρό θα κάνουν ζευγάρι με εκείνα τα καινούρια ταίρια.
- θα μπορούσες να μου περιγράψεις με λίγα λόγια τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθένος;
Χάρη – πρώτη και αρχηγός του σμήνους, λίγο κακομαθημένη, θέλει να γίνονται τα πράγματα με το δικό της τρόπο και είναι λίγο νευρική. Αν, π.χ., της ήρθε να κάνει μπάνιο ενώ εγώ ετοιμάζομαι να πάω κάπου για δουλειές και την βλέπω στο νεροχύτη να απαιτεί να την φροντίσω, παρατάω τη δουλειά μου και πρώτα την κάνω μπάνιο, μετά την στεγνώνω και ύστερα μόνο μπορώ να φύγω). Επίσης, είναι πολύ τρυφερή και ζητάει χάδια, όταν δεν είναι σε αναπαραγωγική φάση. Μπορεί όλη μέρα να κάθεται πάνω μου, όσο δουλεύω στον υπολογιστή.
Ο Νάσος είναι ημιάγριος, δεν έρχεται εύκολα στον ώμο, αλλά είναι ο πιο έξυπνος. Ο μόνος που ξέρει πώς να ανοίγει το πορτάκι του κλουβιού και να δραπετεύει, αν ξεχάσω να τον κλειδώσω!) Επίσης, έχει καλό χαρακτήρα, είναι πολύ καλός πατέρας, αλλά μερικές φορές ασκεί ενδοοικογενειακή βία και μαδά τη Χάρη.
Ο Φίγκο είναι ο πιο άγριος και νευρικός, αλλά καλός χαρακτήρας επίσης. Ποιος ξέρει τι πέρασε και αυτός πριν τον πάρουμε; Την πρώτη του θηλυκή την λάτρευε, όπως και τη Ζίζη τώρα πια. Δεν θέλει πολλές επαφές με ανθρώπους, οπότε και εγώ δεν επιμένω, τον αφήνω να κάνει τα δικά του, να είναι ο εαυτός του απλά.
Η Ζίζη είναι η κουτσομπόλα της παρέας, θέλει όλα να τα ξέρει, παρακολουθεί τα πάντα, έρχεται πάνω στο κεφάλι μου και ανακατεύει τα μαλλιά μου (λέω, πως στην προηγούμενη ζωή της θα ήταν κομμώτρια!). Επίσης, είναι αρκετά υποτακτική και πολύ καλός χαρακτήρας. Είναι ημιάγρια και αυτή, αλλά δεν φοβάται την επαφή.
Ο Χούλιο είναι ο λατρεμένος. Γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου 2016 και είναι ο μικρότερος της παρέας. Είναι πραγματικός έφηβος, χώνεται παντού, ακολουθεί τους πάντες και αρχίζει να φλερτάρει με όλα τα θηλυκά. Μένει να δούμε πως θα εξελιχτεί σαν χαρακτήρας, αν και νομίζω, θα γίνει πολύ καλός αρσενικός. Όπως καταλαβαίνεις, τον λατρεύω, είναι η δεύτερη επιλογή μου μετά τη Χάρη!)
Ο Τσίκης ήρθε σε εμάς μεγάλος ήδη σε ηλικία. Από την αρχή ήταν τσαχπίνης και παιχνιδιάρης. Του αρέσουν πολύ οι βόλτες έξω και είναι το «κουδούνι» του πίσω δωματίου. Μόλις έρθει κάποιος από την πίσω μεριά του σπιτιού ή συμβαίνει κάτι μέσα στο δωμάτιο που δεν πρέπει να συμβαίνει, σηκώνει τον κόσμο με τα τιτιβίσματα του, με ειδοποιεί, πως κάτι γίνεται εκεί.
Το Αλεκάκι είναι μεγάλο μαμούνι και φοβάμαι να το αφήνω βόλτα, όταν είναι τα μεγάλα πουλιά στο δωμάτιο ακόμη και στα κλουβιά τους. Πηγαίνει σε όλους και τους τραβά τις ουρές ή μπαίνει στο κλουβί των Αλεξανδρινών για να ενοχλήσει την Κοκό, που το κυνηγάει μανιωδώς. Είναι γενικά μεγάλο πειραχτήρι, αλλά καλός χαρακτήρας, αν και δεν καταφέραμε να το εξημερώσουμε, δυστυχώς, παρόλο που γεννήθηκε στο σπίτι μας. (
Η Ουρανία είναι καινούρια, οπότε ακόμη την παρακολουθώ, δεν έχω σχηματίσει ολοκληρωμένη γνώμη. Μου φαίνεται ήρεμη, ωστόσο και περίεργη για τα πάντα γύρω της.
Ο Ρόκκο είναι ένας ευγενικός γίγαντας. Από μικρός μεγάλωσε με τον αδερφό του που τον έκανε υποτακτικό, καθώς είχε πιο δυνατό το ένστικτο του αρχηγού. Έτσι, ο Ρόκκο συνέχεια υποχωρούσε και είναι ντροπαλός, ευγενικός και θέλει επαφή. Δεν πειράζει κανένα από τα μικρότερα πουλιά, απλά τους κάνει έναν προειδοποιητικό ήχο και γουρλώνει τα μάτια, όταν τον πλησιάζουν υπερβολικά. Τις τρώει που και που και από την γυναίκα του την Κοκό και μερικές φορές μου ζητά να τον βγάλω για να γλυτώσει λίγο και να ξεκουραστεί από την μούρλα της.
Η Κοκό είναι νεαρή και το πιο τρελαμένο πουλί μας. Το πρώτο καιρό δεν έφευγε από πάνω μου και μου είχε μασήσει κουρέλια όλες τις μπλούζες. Είναι πολύ περίεργη για τα πάντα, απαιτεί την συνεχή προσοχή, θέλει να παίζουμε μαζί της συνέχεια, είναι πολύ εγωίστρια και διώχνει το Ρόκκο από τα φρούτα-λαχανικά για να πάρει πρώτη τα καλύτερα κομμάτια. Όταν βαριέται αρχίζει τις δυνατές κραυγές για να έρθω να την βγάλω ή να της δώσω καινούρια παιχνίδια. Γίνεται πολύ επιθετική στην διάρκεια της αναπαραγωγής και δαγκώνει δυνατά. Γενικά, δεν φοβάται τίποτε και κανέναν. Τις περισσότερες ζημιές στο σπίτι τις έχει κάνει η Κοκό)
Ο Τάσος είναι πολύ ύπουλος χαρακτήρας, αψυχολόγητο πουλί τελείως. Εκεί που είναι ήρεμος και μια χαρά, ξαφνικά επιτίθεται και δαγκώνει με μανία μέχρι τα αίματα. Εγώ την πάτησα έτσι στις αρχές 2-3 φορές και από τότε δεν τον πλησιάζω πολύ κοντά. Ενώ ο Νίκος, ο σύντροφός μου τον φέρνει σβούρες στην κυριολεξία. Δεν είναι κακός χαρακτήρας, βέβαια, απλά κουβαλά πολλά ψυχολογικά από το προηγούμενο μέρος, όπου ζούσε σε άθλιες συνθήκες, οπότε και εγώ δεν τον πιέζω πολύ. Τώρα τελευταία, που έχουμε μείνει μόνοι μας και τον φροντίζω μόνο εγώ (ο Νίκος λείπει για δουλειά και έρχεται στα ρεπό του), αρχίζουμε να ερχόμαστε πιο κοντά, αλλά ακόμη δεν τον εμπιστεύομαι 100%, ξέρω πόσο ύπουλος είναι)
Όπως καταλαβαίνεις, οι παπαγάλοι είναι ακριβώς σαν τους ανθρώπους, ο καθένας με δικό του χαρακτήρα και κανένα πουλί δεν είναι ίδιο!)
- Αν κάποιος γνωστός σου - που αγαπάει τους παπαγάλους - σου έλεγε πως σκέφτεται να αγοράσει ένα ζευγάρι μεγάλων παπαγάλων (πχ ζακό ή μακάο) με σκοπό να ξεκινήσει να τους εκτρέφει, ερασιτεχνικά μάλλον στην αρχή, τι συμβουλές θα του έδινες; Σε σχέση με τον χώρο, την περιποίηση, τις συνθήκες που θεωρείς απαραίτητες;
Αρχικά θα έλεγα στον άνθρωπο αυτό να μάθει έστω τα βασικά για την φροντίδα τους. Π.χ, για την υγεία τους, πόσο καιρό ζούνε, τι φροντίδα θέλουν από τροφές, νερά, φάρμακα, φρούτα-λαχανικά, συμπληρώματα, παιχνίδια, κλουβιά, κλπ. Είναι πολύ απαιτητικά σε ότι αφορά την διατροφή και την καθαριότητα και το χώρο φυσικά. Όσο μεγαλύτερο το πουλί, τόσο πιο πολύ χώρο θέλει να ζει, αλλά και να πετά. Οι πτήσεις είναι άριστη άσκηση, ιδίως για τα θηλυκά, να μην έχουν πρόβλημα στις γέννες με σφηνωμένα αυγά. Μετά να σκεφτεί το κόστος αγοράς ενός ζευγαριού, είναι και αυτό υπολογίσιμο, και πόσο πρέπει να περιμένει για να βγάλει μωρά και να καλύψει αυτά τα έξοδα. Το κόστος όλων αυτών είναι αρκετά μεγάλο.
Σκέψου τώρα το εξής, εγώ πως τα έχω, ένα μικρό παράδειγμα: κάθε μέρα καλή τροφή από Βέλγιο/Γερμανία (από 62 ευρώ τα 14κιλά για τα μεγάλα, από 7 ευρώ το ½ κιλό για τα μικρομεσαία), νερά εμφιαλωμένα μόνο, γιατί από της βρύσης κάνουν διάρροια, και η 6-άδα κοστίζει περίπου 1,6 ευρώ και ξοδεύουμε περίπου 2 μπουκάλια την ημέρα. Επίσης, κάθε μέρα αυγά βραστά, φρούτα-λαχανικά, την εβδομάδα μου βγαίνουν περίπου 50 ευρώ. Επίσης, βιταμίνες 8 ευρώ το φιαλίδιο. Επίσης, αν χρειαστούν φάρμακα, εκεί δίνουμε ότι πει ο γιατρός και το κόστος δεν είναι σταθερό. Επίσης, κεχρί με 5 ευρώ το σακούλι για 1 εβδομάδα το πολύ. Και μην αναφέρω τα παιχνίδια που πρέπει να αλλάζουν κάθε 3-5 μέρες για να είναι απασχολημένα. Εγώ τα φτιάχνω μόνη μου και έτσι αποφεύγω αυτά τα έξοδα, αλλά μέσω όρο το φθηνότερο παιχνίδι ή μια κούνια κάνουν 1,5-5 ευρώ, οπότε υπολόγισε. Είναι και πολλά άλλα παρελκόμενα που βγαίνουν στην πορεία, οπότε δεν είναι φθηνή υπόθεση η εκτροφή/συντήρηση των παπαγάλων!
Επίσης, είναι καλό να έχει γνωστούς εκτροφείς, ώστε να του δίνουν συμβουλές, όπως και έναν πολύ καλό γιατρό (πτηνίατρο) για ώρα ανάγκης.
Φυσικά, πρέπει να έχει χώρο, όπου θα πετάνε τα πουλιά και να μπορεί να τον καθαρίζει καθημερινά (με λάστιχο, φαντάζομαι, αν μιλάμε για μεγάλα πουλιά).
- Πιστεύεις πως μια τέτοια κίνηση (η αγορά - εκτροφή) μπορεί να είναι μια επιχειρηματική ιδέα;
Ναι, είναι μια ιδέα καλή για κάποιον που το αντέχει οικονομικά και συναισθηματικά. Οικονομικά γιατί, όπως είπα, μέχρι να κάνεις τζίρο σε αυτή τη δουλειά, πρέπει να είσαι έτοιμος να βάλεις το χέρι βαθειά στην τσέπη. Και πες, ότι δεν βρίσκεις που να πουλήσεις τα μωρά, ή ξαφνικά αρρωσταίνουν όλα και πεθαίνουν; Συμβαίνει και αυτό, δυστυχώς… Συναισθηματικά γιατί είναι δύσκολο (τουλάχιστον για εμένα) να μεγαλώνεις ένα ζώο με υψηλή νοημοσύνη από μωρό και να πρέπει να το πουλήσεις για να ζήσεις από την πώληση αυτή. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να το κάνω (θα ένοιωθα Ιούδας, σόρρυ!) Άλλοι πάλι, μπορούν, οπότε μια χαρά συντηρούν εκτροφεία. Επίσης, θέλει βοηθούς στην συντήρηση, καθαριότητα του χώρου, κλπ., ένας άνθρωπος μόνος είναι δύσκολο να τα προλαβαίνει όλα. Οπότε, μιλάμε και για έξοδα προσωπικού εδώ. Μετά είναι και σε ποια χέρια θα πάνε τα πουλιά; Θα τους φέρονται καλά ή θα είναι κακοποιημένα, παρατημένα, δυστυχισμένα;
Είναι παράγοντες αυτοί που πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη.
- Υπάρχει κάποιος ειδικός γιατρός (πχ ψυχολόγος;) που περιποιείται καταθλιπτικά ή ψυχικά τραυματισμένα πουλιά;
Στην Αμερική και Αυστραλία ναι, Ελλάδα δεν νομίζω. Υπάρχει μια αγγελία στο διαδίκτυο από μια κυρία που ζητά τέτοια πουλιά για να τα φροντίσει τάχα, αλλά ποιος ξέρει τι ρόλο βαράει και αυτή;
- Γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο που να έχει μια ξεχωριστά ιδιαίτερη σχέση με τους παπαγάλους; Κάποιον που τα πουλιά να δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια, τον αισθάνονται δικό τους ή που επικοινωνεί μαζί τους με μεγάλη ευκολία. Φαντάζομαι πως ο καθένας έδω μέσα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα πουλιά του, αλλά εγώ μιλάω για κάποιον που ακόμα και για εσάς τους ίδιους είναι αξιοπερίεργη και αξιοθαύμαστη η σχέση του με τα πουλιά.
Κοίτα, νομίζω πως επηρεάζεσαι υπερβολικά από το ντοκιμαντέρ που ανέφερες στην αρχή της συζήτησης.) Το είδα και νομίζω πως δεν είναι κάτι το σπάνιο, τουλάχιστον για μένα. Οκ, ο τύπος αγαπά τους παπαγάλους, έρχεται σε επαφή μαζί τους, τους φροντίζει, κλπ. Το βασικό είναι η ΤΡΟΦΗ και η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, όπως άλλωστε και σε κάθε ζωντανό. Αν δίνεις τροφή και κερδίζεις την εμπιστοσύνη και το πιο άγριο θα σε πλησιάσει κάποια στιγμή (το χειμώνα έχουμε ταΐστρα για τα άγρια πουλιά έξω στο παράθυρο και μάθανε πια και έρχονται, δεν μας φοβούνται). Για παράδειγμά, ο Νίκος τα φέρνει σβούρες τα δικά μας, ιδίως τη Χάρη και τον Τάσο. Γενικά το έχει με τα ζώα, όλα τον αγαπάνε και τον ακολουθούν. Γιατί; Γιατί ξέρει τη συμπεριφορά τους, είναι ήρεμος, τα ταΐζει, επιβάλλεται με τον τρόπο του σαν αρχηγός και κοντά του νιώθουν ασφάλεια, εξ ου και τον εμπιστεύονται. Αν δεις και σε άλλα ντοκιμαντέρ, π.χ. στην Ινδία με τους Αλεξανδρινούς, το ίδιο συμβαίνει. Όποιος τα φροντίζει και τα ταΐζει, κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και την ιδιαίτερη σχέση μαζί τους.) Απλά τα πράγματα, κύριε σκηνοθέτα μας!)
Δεν μπορώ να κρατηθώ, θα σου πω μια ιστορία να γελάσουμε: είχα ένα φίλο στο Λουτράκι που κάθε μέρα επί ολόκληρα 2 χρόνια πήγαινε σε μία ακτή και έριχνε τροφή στα δελφίνια που κυκλοφορούσαν εκεί συνέχεια. Μετά από καιρό ήρθαν κοντά και μπορούσε πια να κολυμπά μαζί τους και να παίζουν στο νερό. Λοιπόν, όλα αυτά κρυφά από φίλους και παρέες, έτσι; Και πως το εκμεταλλευόταν όλο αυτό; Πήγαινε τις Ρωσιδούλες τουρίστριες στα δελφίνια, συγκεκριμένη ώρα που εκείνα πλησίαζαν την ακτή, και έκανε επίδειξη πως έρχεται σε επαφή μαζί τους και τον εμπιστεύονται για να εντυπωσιάσει τις γκόμενες!)
Ουφ! Αυτά!)
υ. Γ. τα ονόματα που τους έχετε δώσει είναι ένα κι ένα! Τρελαίνομαι ιδιαιτέρως για Ουρανία και Τσίκη!
Όσο για τα ονόματα, είναι και αυτό μία άλλη ιστορία που ίσως κάποτε την πούμε και αυτήν!)
