Αν αναπτυχθεί η απαραίτητη εμπιστοσύνη όλα είναι εφικτά και στα καναρίνια. Απλά χρειάζεται χρόνος για να φύγουν οι φοβίες τους.
Συμφωνώ με τον Γιάννη και με την ευκαιρία θυμάμαι την ιστορία ενός εξημερωμένου καναρινιού, το οποίο έζησα (σχετικά) από κοντά...
Στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας βρίσκεται το διαμέρισμα του θυρωρού, ο οποίος κάποτε είχε εξημερώσει ένα κίτρινο καναρινάκι που είχε αγοράσει από πετ της περιοχής.
Το συγκεκριμένο πουλάκι είχε τέτοια ελευθερία, που προσωπικά είχα εκφράσει τους φόβους μου διότι το άφηναν ελεύθερο να πετάει και εκτός σπιτιού, στο χώρο του ακάλυπτου (150+ τμ) με γλάστρες και τα εσωτερικά μπαλκόνια 24 διαμερισμάτων (στο ύψος 1ου ορόφου+).
Το καναρίνι μπαινόβγαινε στο κλουβί του, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού συνήθιζε να τρώει ψωμί στο τραπέζι της οικογένειας και γενικά ζούσε ελεύθερο τον χειμώνα στο σπίτι και το καλοκαίρι στο σπίτι και στον ακάλυπτο.
Καθόταν πάνω στα φυτά (ούτε γνώριζα αν ήταν τοξικά ή όχι) λιαζόταν, καθόταν στον ώμο του ιδιοκτήτη του καθώς πότιζε τις γλάστρες, έκανε μπάνιο (του έβαζε νερό σε λεκανάκι με το λάστιχο), γενικά ακολουθούσε την καθημερινότητα της οικογένειας...
Όπως καταλαβαίνετε, η όλη του συμπεριφορά είχε άμεση σχέση με τη συμπεριφορά που είχαν προς αυτό οι ιδιοκτήτες του.
Σίγουρα βοήθησε και ο χαρακτήρας του πουλιού διότι στην οικογένεια μεγάλωναν και δυο παιδιά 8 και 11 χρονών.
Αν θυμάμαι καλά πρέπει να πέθανε όταν ήταν 10 χρονών (γνωρίζω πως σίγουρα πέθανε μεγάλο σε ηλικία).
Όλα λοιπόν μπορούν να συμβούν, αρκεί ο τρόπος να είναι ο ανάλογος!
