Όταν διαβάζαμε το αριστούργημα του Hans Christian Anderson, Το αηδόνι του αυτοκράτορα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι αναφερόταν σε ένα τόσο πανέμορφο και εντυπωσιακό ωδικό πουλί.
Το εξωτικό αηδόνι Leiothrix lutea, είναι γνωστό και ως Ιαπωνικό ή Κινέζικο Αηδόνι, αλλά και σαν Pekin Robin. Πρόκειται για ένα μικρόσωμο στρουθιόμορφο πουλί που το συνολικό του μέγεθος δεν ξεπερνάει τα 15 εκατοστά και το βάρος του τα 20 γραμμάρια. Είναι ευρύτατα διαδεδομένο στις Ανατολικές Ασιατικές χώρες, Κίνα, Ιαπωνία, αλλά και στα νησιά της Χαβάης και στις οροσειρές των Ιμαλάϊων.
Συναντάται σε ορεινές, δασωμένες περιοχές με υψόμετρο από 700 έως και 2700 μέτρα, αλλά έχει διαπιστωθεί ότι μπορούν να πετάξουν για λίγη ώρα μέχρι και σε υψόμετρο 4500 μέτρων. Είναι πολύ κοινωνικά πουλιά που πετούν συχνά σε μεγάλες ομάδες και μπορούν εύκολα να συμβιώσουν και με διαφορετικά είδη πουλιών. Περνούν πολύ χρόνο κρυμμένα μέσα στα φυλλώματα των δέντρων, φροντίζοντας να μην γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους ανθρώπους αλλά και από τους φυσικούς εχθρούς τους που είναι οι αρουραίοι, οι νυφίτσες, οι κουκουβάγιες, οι γάτες κτλ.
Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όχι μόνο για το μαγευτικό κελάηδημά του, αλλά και για το πανέμορφο και ελκυστικό φτέρωμά του που συνδυάζει μια ποικιλία χρωμάτων. Το ενήλικο αρσενικό έχει γκριζοπράσινο κεφάλι με υποκίτρινο δακτύλιο γύρω από τα μεγάλα καφετιά μάτια του. Το μυτερό ράμφος του είναι κόκκινο στην άκρη ενώ μαυρίζει προς την μύτη. Η πλάτη, ο μανδύας και το υπογάστριο έχουν λαδόγκριζο χρώμα, ενώ η ουρά του είναι μαυριδερή. Τα φτερά πτήσης είναι κόκκινα, με μαύρες και κίτρινες λωρίδες. Εντυπωσιακή είναι η κίτρινη τραχηλιά και τα κοραλλένια πλαϊνά του στήθους. Το θηλυκό διαφέρει ελάχιστα από το αρσενικό ως προς την ένταση και την ποικιλία των χρωμάτων. Το θηλυκό έχει λευκό δακτύλιο ματιού. Εκείνο που κάνει να ξεχωρίζουν σίγουρα τα δυο γένη μεταξύ τους είναι το δυνατό, σαγηνευτικό κελάηδημα του αρσενικού, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Το θηλυκό κελαηδάει επίσης, αλλά πολύ πιο υπόκωφα και χωρίς ιδιαίτερη πλοκή στο τραγούδι του.
Στην άγρια ζωή αν και είναι κοινωνικά, είναι μονογαμικά πουλιά. Είναι ιδιαίτερα δραστήρια και ενεργητικά στις κινήσεις τους. Αρέσκονται στο να χοροπηδούν συνεχώς από κλαδί σε κλαδί κουνώντας νευρικά τα φτερά και την ουρά τους. Επειδή είναι κατά βάση εντομοφάγα πουλιά μεταναστεύουν κατά την χειμερινή περίοδο προσπαθώντας να αναζητήσουν σε θερμότερα κλίματα την τροφή τους.
Στην αιχμαλωσία θεωρούνται πουλιά εύκολα στην διαχείρισή τους με την προϋπόθεση ότι τους προσφέρει κανείς το κατάλληλο περιβάλλον και τις κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης και διατροφής. Χρειάζονται μεγάλους και άνετους χώρους με φυσικά φυτά ή ξύλινες πατήθρες, πολύ καλή καθαριότητα ιδιαίτερα στον πάτο του κλουβιού προς αποφυγή ανάπτυξης βακτηριδίων και φυσικά χρήση ρηχής μπανιέρας μιας και λατρεύουν το μπάνιο. Μεγάλη προσοχή απαιτείται με την μπανιέρα όταν υπάρχουν νεοσσοί, προκειμένου να αποφευχθούν τυχών πνιγμοί τους. Καθημερινή χορήγηση φρέσκου νερού με την προσθήκη υγρών βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Η διατροφή τους περιλαμβάνει κυρίως έντομα όπως σκαθάρια, γρύλους, έντομα, ζωύφια, αράχνες, μύγες, μυρμήγκια, σκουλήκια τα οποία και προτιμούν να τα τρώνε ζωντανά και προνύμφες εντόμων. Γεγονός είναι ότι μια 5μελή οικογένεια χρειάζεται ημερησίως γύρω στα 300 έντομα. Τρώνε ακόμη ώριμα φρούτα όπως μήλο, αχλάδι, πορτοκάλι, μπανάνες, μούρα και σταφύλι. Επίσης διατρέφονται με ποικιλία σπόρων όπως κεχρί, τροφή για παπαγαλάκια και καναρίνια, αυγό και φρέσκα λαχανικά όπως μαρούλι και σπανάκι. Η παρατήρησή τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και είναι αεικίνητα και κινούνται όλο χάρη και ενέργεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Την νύχτα χρειάζονται ένα μικρό φωτάκι νυκτός για να κινούνται άνετα χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμού τους.
Όπως τα περισσότερα πουλιά, αναπαράγονται και αυτά τους Ανοιξιάτικους μήνες. Μετά από το έντονο φλερτάρισμα του θηλυκού με το σαγηνευτικό του κελάηδημα, το ζευγάρι ξεκινάει την προετοιμασία τους χτισίματος της φωλιάς τους. Προτιμούν φωλιά ανοιχτού τύπου, καλαθωτή, την οποία κα κατασκευάζουν με κλαδάκια, φύλλα, ίνες, βρύα και λειχήνες. Στο φυσικό τους περιβάλλον η κατασκευή της φωλιά διαρκεί μέχρι και μία εβδομάδα. Η θηλυκιά εναποθέτει εκεί 3-4 και σπάνια πέντε αυγά, κυανού χρώματος με καφεκόκκινες κηλίδες. Μετά από επώαση μέχρι και 14 ημερών εμφανίζονται οι νεοσσοί για την φροντίδα των οποίων είναι υπεύθυνοι και οι δυο γονείς. Πολλές φορές και χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος, το ζευγάρι πετάει τους νεοσσούς από την φωλιά και προχωράνε στην επόμενη γέννα. Αν και δεν έχει αποδειχθεί, υποστηρίζεται η άποψη ότι αν οι γονείς αξιολογήσουν ότι οι νεοσσοί δεν θα επιβιώσουν, ενεργούν έτσι από ένστικτο.
Το εξωτικό αηδόνι Leiothrix lutea, είναι γνωστό και ως Ιαπωνικό ή Κινέζικο Αηδόνι, αλλά και σαν Pekin Robin. Πρόκειται για ένα μικρόσωμο στρουθιόμορφο πουλί που το συνολικό του μέγεθος δεν ξεπερνάει τα 15 εκατοστά και το βάρος του τα 20 γραμμάρια. Είναι ευρύτατα διαδεδομένο στις Ανατολικές Ασιατικές χώρες, Κίνα, Ιαπωνία, αλλά και στα νησιά της Χαβάης και στις οροσειρές των Ιμαλάϊων.
Συναντάται σε ορεινές, δασωμένες περιοχές με υψόμετρο από 700 έως και 2700 μέτρα, αλλά έχει διαπιστωθεί ότι μπορούν να πετάξουν για λίγη ώρα μέχρι και σε υψόμετρο 4500 μέτρων. Είναι πολύ κοινωνικά πουλιά που πετούν συχνά σε μεγάλες ομάδες και μπορούν εύκολα να συμβιώσουν και με διαφορετικά είδη πουλιών. Περνούν πολύ χρόνο κρυμμένα μέσα στα φυλλώματα των δέντρων, φροντίζοντας να μην γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους ανθρώπους αλλά και από τους φυσικούς εχθρούς τους που είναι οι αρουραίοι, οι νυφίτσες, οι κουκουβάγιες, οι γάτες κτλ.
Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όχι μόνο για το μαγευτικό κελάηδημά του, αλλά και για το πανέμορφο και ελκυστικό φτέρωμά του που συνδυάζει μια ποικιλία χρωμάτων. Το ενήλικο αρσενικό έχει γκριζοπράσινο κεφάλι με υποκίτρινο δακτύλιο γύρω από τα μεγάλα καφετιά μάτια του. Το μυτερό ράμφος του είναι κόκκινο στην άκρη ενώ μαυρίζει προς την μύτη. Η πλάτη, ο μανδύας και το υπογάστριο έχουν λαδόγκριζο χρώμα, ενώ η ουρά του είναι μαυριδερή. Τα φτερά πτήσης είναι κόκκινα, με μαύρες και κίτρινες λωρίδες. Εντυπωσιακή είναι η κίτρινη τραχηλιά και τα κοραλλένια πλαϊνά του στήθους. Το θηλυκό διαφέρει ελάχιστα από το αρσενικό ως προς την ένταση και την ποικιλία των χρωμάτων. Το θηλυκό έχει λευκό δακτύλιο ματιού. Εκείνο που κάνει να ξεχωρίζουν σίγουρα τα δυο γένη μεταξύ τους είναι το δυνατό, σαγηνευτικό κελάηδημα του αρσενικού, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Το θηλυκό κελαηδάει επίσης, αλλά πολύ πιο υπόκωφα και χωρίς ιδιαίτερη πλοκή στο τραγούδι του.
Στην άγρια ζωή αν και είναι κοινωνικά, είναι μονογαμικά πουλιά. Είναι ιδιαίτερα δραστήρια και ενεργητικά στις κινήσεις τους. Αρέσκονται στο να χοροπηδούν συνεχώς από κλαδί σε κλαδί κουνώντας νευρικά τα φτερά και την ουρά τους. Επειδή είναι κατά βάση εντομοφάγα πουλιά μεταναστεύουν κατά την χειμερινή περίοδο προσπαθώντας να αναζητήσουν σε θερμότερα κλίματα την τροφή τους.
Στην αιχμαλωσία θεωρούνται πουλιά εύκολα στην διαχείρισή τους με την προϋπόθεση ότι τους προσφέρει κανείς το κατάλληλο περιβάλλον και τις κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης και διατροφής. Χρειάζονται μεγάλους και άνετους χώρους με φυσικά φυτά ή ξύλινες πατήθρες, πολύ καλή καθαριότητα ιδιαίτερα στον πάτο του κλουβιού προς αποφυγή ανάπτυξης βακτηριδίων και φυσικά χρήση ρηχής μπανιέρας μιας και λατρεύουν το μπάνιο. Μεγάλη προσοχή απαιτείται με την μπανιέρα όταν υπάρχουν νεοσσοί, προκειμένου να αποφευχθούν τυχών πνιγμοί τους. Καθημερινή χορήγηση φρέσκου νερού με την προσθήκη υγρών βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Η διατροφή τους περιλαμβάνει κυρίως έντομα όπως σκαθάρια, γρύλους, έντομα, ζωύφια, αράχνες, μύγες, μυρμήγκια, σκουλήκια τα οποία και προτιμούν να τα τρώνε ζωντανά και προνύμφες εντόμων. Γεγονός είναι ότι μια 5μελή οικογένεια χρειάζεται ημερησίως γύρω στα 300 έντομα. Τρώνε ακόμη ώριμα φρούτα όπως μήλο, αχλάδι, πορτοκάλι, μπανάνες, μούρα και σταφύλι. Επίσης διατρέφονται με ποικιλία σπόρων όπως κεχρί, τροφή για παπαγαλάκια και καναρίνια, αυγό και φρέσκα λαχανικά όπως μαρούλι και σπανάκι. Η παρατήρησή τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και είναι αεικίνητα και κινούνται όλο χάρη και ενέργεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Την νύχτα χρειάζονται ένα μικρό φωτάκι νυκτός για να κινούνται άνετα χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμού τους.
Όπως τα περισσότερα πουλιά, αναπαράγονται και αυτά τους Ανοιξιάτικους μήνες. Μετά από το έντονο φλερτάρισμα του θηλυκού με το σαγηνευτικό του κελάηδημα, το ζευγάρι ξεκινάει την προετοιμασία τους χτισίματος της φωλιάς τους. Προτιμούν φωλιά ανοιχτού τύπου, καλαθωτή, την οποία κα κατασκευάζουν με κλαδάκια, φύλλα, ίνες, βρύα και λειχήνες. Στο φυσικό τους περιβάλλον η κατασκευή της φωλιά διαρκεί μέχρι και μία εβδομάδα. Η θηλυκιά εναποθέτει εκεί 3-4 και σπάνια πέντε αυγά, κυανού χρώματος με καφεκόκκινες κηλίδες. Μετά από επώαση μέχρι και 14 ημερών εμφανίζονται οι νεοσσοί για την φροντίδα των οποίων είναι υπεύθυνοι και οι δυο γονείς. Πολλές φορές και χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος, το ζευγάρι πετάει τους νεοσσούς από την φωλιά και προχωράνε στην επόμενη γέννα. Αν και δεν έχει αποδειχθεί, υποστηρίζεται η άποψη ότι αν οι γονείς αξιολογήσουν ότι οι νεοσσοί δεν θα επιβιώσουν, ενεργούν έτσι από ένστικτο.
