Αμαλία, υπάρχουν πάρα πολλά που θα μπορούσε να υποθέσει ένας αντικειμενικός παρατηρητής στη θέση σου και τα οποία θα μπορούσαν ομοίως να ισχύουν... Πχ ότι το πουλάκι πνίγηκε, ότι ήταν ήδη σε μια δυσμενή κατάσταση υγείας και για αυτό δεν διεκδικούσε σωστά την τροφή του, ότι είχε κάποιο πρόβλημα και για αυτό η μάνα του δεν το τάιζε από ένα σημείο κι έπειτα... Και τόσα άλλα.
Το γεγονός όμως παραμένει και ειναι ένα, αλλά διπλό...
Το πουλάκι πέθανε παρότι εσύ προσπαθουσες να του εξασφαλίσεις τη ζωή. Τα θέματα ζωής και θανάτου, όπως γνωρίζεις δεν ειναι ακριβώς στα χέρια μας, δεν αρκουμε οι ίδιοι για να τα καθορίσουμε, δεν ειναι δίκη μας θέληση ή απόφαση κι απλώς εμείς μερικές φορές συμμετέχουμε σε αυτά, βλέπουμε τις σχέσεις αιτίου κι αιτιατού και τις ερμηνεύουμε ανάλογα, όπως και τις δικές μας ενέργειες, αλλά θα έλεγα, για να μην θίξουμε ζητήματα θρησκευτικού περιεχομένου, ότι τα ζητήματα θανάτου ειναι συμπαντικά, και δυστυχώς συχνά εντελώς ανεξάρτητα από τη θέλησης μας. Για εμάς, στο κατώφλι της ζωής, μόνο οι προθέσεις μετρούν, και οι προθέσεις σου ήταν και παραμένουν άριστες.
Ούτε δίκη σου απόφαση ήταν να ταΐσεις τα πουλιά, έτσι επειδή αυτό σου ήρθε, αλλά το έκανες για να τους εξασφαλίσεις τη ζωή, ούτε προκάλεσες μα κάποιον τροπο τη μάνα τους να μην το κάνει ή τον πατέρα τους να επιτίθεται. Απλά εσύ βρέθηκες στην πραγματικά δυσχερή θέση να προσπαθείς να τα αναστήσεις, κι ακόμα θέλεις δεν θέλεις, εκεί είσαι.
Καταλαβαίνω τη θέση σου, αλλά πιστεύω ότι αν χρειαστεί, θα συνεχίσεις και μπράβο σου που θα το κανεις στη θέση αυτών που δεν ανταποκρίθηκαν ανάλογα.
Ανασκουμπώσου λοιπόν ψυχικά και προχώρα πιο κάτω και όπου σε βγάλει Αμαλία μου, όλοι έτσι κάνουμε και όλα τα άλλα θα τα δεις στην πορεία και κατόπιν εορτής, ο. Ταν θα κανεις τον απολογισμό σου, διότι αν δεν ήσουν εσύ, και πάλι η απώλεια θα υφίστατο, αλλά μέχρι τώρα που μιλάμε θα ήταν τριπλή ήδη.