Ένα από τα πιο κοινά και πολυπληθέστερα πουλιά της οικογένειας των Ψαρονιών Sturnidae είναι το Ευρωπαϊκό Ψαρόνι. Στην Κύπρο είναι γνωστό με το όνομα Λαζούρι ενώ στην υπόλοιπη επικράτεια είναι γνωστό ως Μαυροπούλι, Χειμώνι, Στούρνος, Καραβέλι, Τσιρόνι κτλ.
Πρόκειται για ένα πουλί που συχνά συγχέεται εμφανισιακά με τον Κότσυφα λόγω του μαυριδερού χρώματος και της κιτρινωπής του μύτης, αλλά μόνο με προσεχτική παρατήρηση μπορούν να διαπιστωθούν κάποιες χαρακτηριστικές διαφορές.
Τα ανήλικα πουλιά έχουν μουντό καφετί φτέρωμα σε όλο το σώμα με υπόλευκο λαιμό και σκούρο ράμφος. Τα νεαρά πουλιά εμφανίζουν λευκοκίτρινες κηλίδες στο φτέρωμα του σώματός τους προς το τέλος του Σεπτέμβρη, ενώ διατηρούν το καφετί χρώμα στο κεφάλι. Τον πρώτο χειμώνα οι κηλίδες απλώνονται και στο κεφάλι. Τα ενήλικα αρσενικά Ψαρόνια έχουν μαυριδερό φτέρωμα με μεταλλική πράσινη και βιολετιά όψη. Οι κηλίδες γίνονται πιο διακριτικές και το ράμφος κιτρινίζει την Άνοιξη, που αρχίζει η αναπαραγωγική περίοδος, τα δε πόδια γίνονται ροδοκόκκινα. Τα δυο φύλα παρουσιάζουν πολύ μικρές αποκλίσεις στον χρωματισμό του ράμφους, καθώς το αρσενικό παρουσιάζει μια μπλέ-γκρι απόχρωση στην βάση του κάτω ράμφους, ενώ τα θηλυκά έχουν την κάτω βάση του ράμφους κιτρινόλευκη.
Γενικά όλα τα Ψαρόνια είναι μεσαίου μεγέθους πουλιά με κοντά πόδια, κοντή ουρά και δυνατό μυτερό ράμφος. Το μήκος τους δεν ξεπερνάει τα 22 εκατοστά, το άνοιγμα των φτερών τους αγγίζει τα 40 εκατοστά, ενώ το βάρος τους μπορεί να φτάσει και τα 100 γραμμάρια.
Αντίθετα από τον κότσυφα δεν είναι μοναχικό πουλί, αλλά τόσο κοινωνικό που συναντάται πάντα σε μεγάλα σμήνη που παρουσιάζουν πολύ συχνά εντυπωσιακούς εναέριους σχηματισμούς. Είναι θαρραλέο πουλί και μοιάζει να μην ενοχλείται από τη ανθρώπινη παρουσία.
Είναι ενδημικό πουλί σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην πατρίδα μας, αλλά και αποδημητικό. Συναντάται εκτός από τη Ευρώπη, στην Ασία, την Σκανδιναβία, τα παράλια της Αφρικής αλλά και στην Αμερική. Έτσι κάποια σμήνη μεταναστεύουν προς τα νότια, ενώ η χώρα μας δέχεται κάποιους βόρειους επισκέπτες. Συναντώνται ευρύτατα στην Μακεδονία, την Θεσσαλία, αλλά και την Πελοπόννησο. Προτιμούν τις αγροτικές περιοχές με λιβάδια, τα χωριά, αλλά και τα προάστια, που διαθέτουν πάρκα, οπωρώνες, ελαιώνες, δεν διστάζουν όμως τα εμφανίζονται και σε δασικές εκτάσεις, σε έλη, σε παράκτιες περιοχές με αμμώδεις εκτάσεις, σε όχθες ποταμών και λιμνών καθώς και σε ερήμους ή και σε σκουπιδότοπους.
Θεωρείται από τα πιο έξυπνα είδη πουλιών μιας και εκτός από το ζωηρό και φλύαρο κελάηδήμά του με ποικιλία δυνατών, υψηλών και παρατεταμένων ήχων, παρουσιάζει την ικανότητα να μιμείται τα κελαηδήματα άλλων πουλιών όπως του σπουργίτη, της καρακάξας, και διάφορους ήχους όπως σειρήνας, αλλά και άλλων ζώων όπως γατών, σκύλων, κατσικιών κτλ. Έχει αναφερθεί ότι στη αιχμαλωσία έχουν αναπτύξει τη ικανότητα να μιμείται την ανθρώπινη φωνή όπως και οι παπαγάλοι. Κελαηδεί συνήθως καθισμένο σε δέντρο κουνώντας ταυτόχρονα με χαρακτηριστικό τρόπο τις φτερούγες του.
Τα Ψαρόνια αναπαράγονται τους Ανοιξιάτικους μήνες, από Μάρτιο μέχρι Ιούνιο. Γεννούν από 2-3 φορές από 4-6 αυγά γαλαζωπού χρώματος με άσπρα στίγματα σε φωλιά που κατασκευάζει είτε το αρσενικό, είτε από κοινού, σε κοιλότητες δέντρων, κτιρίων χρησιμοποιώντας κλαδάκια, ξερά χόρτα, φύλλα και φτερά. Η εκκόλαψη κρατάει περίπου 13 ημέρες και οι νεοσσοί αφού φροντιστούν και από τους δύο γονείς, ξεπεταρίζουν από την φωλιά σε 22-23 ημέρες, δημιουργώντας γρήγορα το δικό τους σμήνος.
Λόγω του ονόματός τους επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη ότι τρέφονται με ψάρια. Όμως τα ψαρόνια είναι παμφάγα πουλιά και διατρέφονται με ποικιλία σπόρων, καρπούς από τους οπωρώνες και φρούτα όπως μήλα, αχλάδια, μούρα, δαμάσκηνα, κεράσια, ελιές, αλλά και έντομα, σκουλήκια, αράχνες, ακρίδες, σαλιγκάρια κ. Α.
Φυσικοί τους εχθροί είναι τα διάφορα αρπακτικά πουλιά όπως γεράκια, οι νυφίτσες, οι αλεπούδες κτλ.
Το προσδόκιμο ζωής τους αγγίζει τα 15 χρόνια περίπου.
Από τα πιο γνωστά είδη ψαρονιών είναι το Αγιοπούλι.
Πρόκειται για ένα πουλί που συχνά συγχέεται εμφανισιακά με τον Κότσυφα λόγω του μαυριδερού χρώματος και της κιτρινωπής του μύτης, αλλά μόνο με προσεχτική παρατήρηση μπορούν να διαπιστωθούν κάποιες χαρακτηριστικές διαφορές.
Τα ανήλικα πουλιά έχουν μουντό καφετί φτέρωμα σε όλο το σώμα με υπόλευκο λαιμό και σκούρο ράμφος. Τα νεαρά πουλιά εμφανίζουν λευκοκίτρινες κηλίδες στο φτέρωμα του σώματός τους προς το τέλος του Σεπτέμβρη, ενώ διατηρούν το καφετί χρώμα στο κεφάλι. Τον πρώτο χειμώνα οι κηλίδες απλώνονται και στο κεφάλι. Τα ενήλικα αρσενικά Ψαρόνια έχουν μαυριδερό φτέρωμα με μεταλλική πράσινη και βιολετιά όψη. Οι κηλίδες γίνονται πιο διακριτικές και το ράμφος κιτρινίζει την Άνοιξη, που αρχίζει η αναπαραγωγική περίοδος, τα δε πόδια γίνονται ροδοκόκκινα. Τα δυο φύλα παρουσιάζουν πολύ μικρές αποκλίσεις στον χρωματισμό του ράμφους, καθώς το αρσενικό παρουσιάζει μια μπλέ-γκρι απόχρωση στην βάση του κάτω ράμφους, ενώ τα θηλυκά έχουν την κάτω βάση του ράμφους κιτρινόλευκη.
Γενικά όλα τα Ψαρόνια είναι μεσαίου μεγέθους πουλιά με κοντά πόδια, κοντή ουρά και δυνατό μυτερό ράμφος. Το μήκος τους δεν ξεπερνάει τα 22 εκατοστά, το άνοιγμα των φτερών τους αγγίζει τα 40 εκατοστά, ενώ το βάρος τους μπορεί να φτάσει και τα 100 γραμμάρια.
Αντίθετα από τον κότσυφα δεν είναι μοναχικό πουλί, αλλά τόσο κοινωνικό που συναντάται πάντα σε μεγάλα σμήνη που παρουσιάζουν πολύ συχνά εντυπωσιακούς εναέριους σχηματισμούς. Είναι θαρραλέο πουλί και μοιάζει να μην ενοχλείται από τη ανθρώπινη παρουσία.
Είναι ενδημικό πουλί σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην πατρίδα μας, αλλά και αποδημητικό. Συναντάται εκτός από τη Ευρώπη, στην Ασία, την Σκανδιναβία, τα παράλια της Αφρικής αλλά και στην Αμερική. Έτσι κάποια σμήνη μεταναστεύουν προς τα νότια, ενώ η χώρα μας δέχεται κάποιους βόρειους επισκέπτες. Συναντώνται ευρύτατα στην Μακεδονία, την Θεσσαλία, αλλά και την Πελοπόννησο. Προτιμούν τις αγροτικές περιοχές με λιβάδια, τα χωριά, αλλά και τα προάστια, που διαθέτουν πάρκα, οπωρώνες, ελαιώνες, δεν διστάζουν όμως τα εμφανίζονται και σε δασικές εκτάσεις, σε έλη, σε παράκτιες περιοχές με αμμώδεις εκτάσεις, σε όχθες ποταμών και λιμνών καθώς και σε ερήμους ή και σε σκουπιδότοπους.
Θεωρείται από τα πιο έξυπνα είδη πουλιών μιας και εκτός από το ζωηρό και φλύαρο κελάηδήμά του με ποικιλία δυνατών, υψηλών και παρατεταμένων ήχων, παρουσιάζει την ικανότητα να μιμείται τα κελαηδήματα άλλων πουλιών όπως του σπουργίτη, της καρακάξας, και διάφορους ήχους όπως σειρήνας, αλλά και άλλων ζώων όπως γατών, σκύλων, κατσικιών κτλ. Έχει αναφερθεί ότι στη αιχμαλωσία έχουν αναπτύξει τη ικανότητα να μιμείται την ανθρώπινη φωνή όπως και οι παπαγάλοι. Κελαηδεί συνήθως καθισμένο σε δέντρο κουνώντας ταυτόχρονα με χαρακτηριστικό τρόπο τις φτερούγες του.
Τα Ψαρόνια αναπαράγονται τους Ανοιξιάτικους μήνες, από Μάρτιο μέχρι Ιούνιο. Γεννούν από 2-3 φορές από 4-6 αυγά γαλαζωπού χρώματος με άσπρα στίγματα σε φωλιά που κατασκευάζει είτε το αρσενικό, είτε από κοινού, σε κοιλότητες δέντρων, κτιρίων χρησιμοποιώντας κλαδάκια, ξερά χόρτα, φύλλα και φτερά. Η εκκόλαψη κρατάει περίπου 13 ημέρες και οι νεοσσοί αφού φροντιστούν και από τους δύο γονείς, ξεπεταρίζουν από την φωλιά σε 22-23 ημέρες, δημιουργώντας γρήγορα το δικό τους σμήνος.
Λόγω του ονόματός τους επικρατεί η εσφαλμένη αντίληψη ότι τρέφονται με ψάρια. Όμως τα ψαρόνια είναι παμφάγα πουλιά και διατρέφονται με ποικιλία σπόρων, καρπούς από τους οπωρώνες και φρούτα όπως μήλα, αχλάδια, μούρα, δαμάσκηνα, κεράσια, ελιές, αλλά και έντομα, σκουλήκια, αράχνες, ακρίδες, σαλιγκάρια κ. Α.
Φυσικοί τους εχθροί είναι τα διάφορα αρπακτικά πουλιά όπως γεράκια, οι νυφίτσες, οι αλεπούδες κτλ.
Το προσδόκιμο ζωής τους αγγίζει τα 15 χρόνια περίπου.
Από τα πιο γνωστά είδη ψαρονιών είναι το Αγιοπούλι.
