Γενικά Η Φύση εκδικείται

[Isidoros]

Παίρνοντας σαν αφορμή το post του φίλου Παντελή (κακά μαντάτα), θα ήθελα να γράψω την γνώμη μου πάνω σε ένα θέμα που αρκετό καιρό τώρα, μερικά χρόνια θα έλεγα, με απασχολεί.

Νομίζω ότι κοινή διαπίστωση όλων όσων ασχολούνται αρκετό καιρό με τα πουλιά, είναι ότι η συμπεριφορά τους ολοένα και αλλάζει. Θα έλεγα προσαρμόζεται, σύμφωνα με τις συνθήκες που επικρατούν και εννοώ τις κλιματολογικές. Όλοι θα έχουμε παρατηρήση πρώιμες πτερόρροιες, γέννες, περισσότερα άσπορα αυγά, "πυρώματα" γρηγορότερα από τον κανονικό χρόνο. Συμπεριφορές που σε παλαιότερες εποχές δεν παρατηρούνταν τώρα εμφανίζονται ολοένα και περισσότερο και μας βάζουν σε σκέψεις.

Νομίζω ότι για όλα αυτά φταίμε εμείς. Νομίζω ότι μόνοι μας βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Με μαθηματική ακρίβεια καταστρέφουμε την φύση ολοένα και περισσότερο και με τέτοιο ρυθμό που σε μερικά χρόνια το πιο ψηλό δέντρο στην Αθήνα και όχι μόνο θα είναι η ρίγανη αν υπάρχει και αυτή. Το κακό στην όλη καταστροφή έρχεται να προστεθεί και η αδιαφορία όλων μας που δεν κάνουμε τίποτα να αναπληρώσουμε αυτό το κακό. Άλλωστε η Ελλάδα φημίζεται για την πρόληψη και τον σχεδιασμό της.

Ερχόμενος λοιπόν στο post του Παντελή, ήθελα να πω ότι δεν με ξενίζει το γεγονός αυτό. Παιδιά η καταστροφή είναι τόσο μεγάλη που και φρούρια να κάνουμε τις κλούβες μας το κάθε λογής τρωκτικό θα βρει τρόπο να μπει μέσα σε αυτές. Και πως να μην το κάνει αφού και αυτό πεινάει. Ολοένα και περισσότερο βλέπουμε κιρκινέζια στην πόλη, ποντίκια σαν γάτες να αλωνίζουν στους δρόμους, καρακάξες να τρώνε τα σκουπίδια που μόλις πριν μία ώρα πετάξαμε. Πριν κάτι μέρες ας πούμε, άκουσα στην τηλεόραση αγρότες να διαμαρτύρωνται ότι αγριογούρουνα τους τρώνε τις πατάτες στα χωράφια τους.

Όλα αυτά τι νομίζετε ότι είναι; Σκέφτηκαν τα ζωντανά να γίνουν πολιτισμένα ή του βίδωσε ξαφνικά του ποντικού και είπε: ας πάω να φάω και καμία καρδερίνα. Το κάθε πλάσμα ακολουθεί την σειρά του στην τροφική αλυσίδα. Αν όμως διαταραχθεί η βάση της πυραμίδας, τότε τι γίνεται; Για μένα, το χάος.

Γι αυτό λοιπόν λέω ότι μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας. Από εδώ και στο εξής θα είναι χειρότερα τα πράγματα όσο μερικοί μεγαλόσχημοι αλλά και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Το ότι δεν κάηκε όλη η Πάρνηθα ή το δίπλα στο χωριό μας βουνό, δεν πρέπει να μας αδρανοποιεί. Η καταστροφή γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου. Κανείς μα κανείς δεν πρέπει να είναι αδιάφορος. Πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε.

 

[muthos]

μπραβω Ισιδορε πολυ σωστα αυτα που λες!

 

[Stavros]

Συμφωνώ καταρχήν με την άποψη του Ισίδωρου και πιστεύω ότι το θέμα έχει μεγαλύτερες και πιο ποικίλες διαστάσεις πέραν φυσικών καταστροφών.

Έχω παρατηρήσει ότι όλες αυτές οι φυσικές καταστροφές που προκαλούν κυρίως οι ανθρώπινες δραστηριότητες, ωθούν την άγρια πανίδα να μετακομίζει όλο και πιο κοντά στα αστικά κέντρα και ειδικά σε αυτά που περιμετρικά τους το φυσικό περιβάλλον έχει καταστραφεί. Έχω παρατηρήσει επίσης, στη δική μου περιοχή, ότι διάφορα είδη πουλιών εν προκειμένω, έχουν απομακρυνθεί από τις αστικές περιοχές που ζούσαν αρμονικά στο παρελθόν, όσο πιο μακριά μπορούσαν προς την ύπαιθρο, με αποτέλεσμα εδώ και κάποια χρόνια να είναι δυσεύρετη μια καρδερίνα σε κήπους όπου θεωρούσαν σπίτια τους παλιότερα. Δύο εντελώς αντιφατικές παρατηρήσεις που ίσως να υπάρχει κάποιος τρόπος να εξηγηθούν.

Στην πρώτη περίπτωση η εξήγηση είναι αυτονόητη από τη στιγμή που το φυσικό περιβάλλον των πουλιών έπαψε να υπάρχει αναγκάζοντάς τα να θεωρούν φυσικό περιβάλλον μια αστική περιοχή. Στη δεύτερη περίπτωση, τα πουλιά εξαναγκάστηκαν να φύγουν από το αστικό περιβάλλον που εδώ και χρόνια είχαν προσαρμοστεί και θεωρούσαν φυσικό, λόγω επιθέσεων από εισβολείς που απειλούσαν την επιβίωσή τους. Εννοώ φυσικά τους ανθρώπινους εισβολείς.

Ίσως είναι φυσικό να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο να υπάρχουν τώρα παρενέργειες από αυτές τις δραστηριότητες, από τη στιγμή που εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπήρχε συνεχής «ενόχληση» των πουλιών από το «ενδιαφέρον» των ανθρώπων. Βέβαια παλιότερα το «ενδιαφέρον» αυτό ήταν περισσότερο προσωπικό και αφορούσε μόνο τοπικές ομάδες. Σήμερα που η επικοινωνία των ανθρώπων είναι ευκολότερη, η ενασχόλησή τους με τα πουλιά όλο και μεγαλύτερη ίσως και λόγω αυτής της εύκολης επικοινωνίας, δημιουργεί μεγάλη ζήτηση η οποία μετατρέπεται σε μαζικό διωγμό των πουλιών από οποιαδήποτε περιοχή.

Τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών είναι αυτονόητα και ίσως η λύση στο πρόβλημα να είναι η ευαισθητοποίηση και η ηθική αντίσταση του καθενός μας. Υπάρχουν όμως και κάποια ζητήματα που μπορούν με ευκολία να παρακάμψουν την ευαισθησία και τους ηθικούς φραγμούς κάποιων ανθρώπων. Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο κοστίζει μια άγρια καρδερίνα χωρίς δαχτυλίδι και πόσο κοστίζει μια άγρια καρδερίνα με δαχτυλίδι. Όλοι μας επίσης γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει οξύμωρο σχήμα στη φράση «άγρια καρδερίνα με δαχτυλίδι» αφού και τα κλεμμένα από τη φύση αβγά μπορούν αργότερα να φορούν δαχτυλίδι, αλλά και τα κλεμμένα μικρά 2 ή 3 ημερών.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που με ενοχλεί πάρα πολύ στους «ηλεκτρονικούς χώρους συζητήσεων», είναι να προσπαθούν οι άνθρωποι που ασχολούνται από χόμπι με τα πουλιά να λύσουν τα προβλήματα των συλλόγων χρησιμοποιώντας τους χώρους αυτούς. Αυτός είναι και ο λόγος που προσωπικά αποφεύγω να αναφέρομαι στους συλλόγους όντας μεταξύ ανθρώπων που στην πλειοψηφία τους το πραγματικό τους ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη φροντίδα 2 - 3 - 5 -50 πουλιών χωρίς ιδιοτελή ανταλλάγματα. Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά εάν οι σύλλογοι (όλοι αν δεν κάνω λάθος) που έχουν μεταξύ άλλων στο καταστατικό τους δηλωμένη την ανησυχία τους για την κατάσταση της άγριας πανίδας, ενδιαφέρονται ή ελέγχουν με τρόπος που αφορούν στη δραστηριότητά τους μέλη πού ενώ έχουν στην κατοχή τους 1 - 2 το πολύ 3 ζευγάρια καρδερίνων, δαχτυλιδώνουν 40 και 50 μικρά.

Θα ήθελα να τελειώσω και εγώ με τον ίδιο τρόπο το μήνυμά μου:

Κανείς μα κανείς δεν πρέπει να είναι αδιάφορος. Πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε.