PanagiotisDeu
PB New Member
Καλησπέρα, ονομάζομαι Παναγιώτης και αυτή είναι η ιστορία του Chip. Ο Chip ήταν ένα καναρίνι το οποίο ήρθε στο μπαλκόνι μου μια ζεστή μέρα του Ιουλίου που μας πέρασε. Ο Chip είχε κίτρινο χρώμα με καφέ χαρακτηριστικά στο κεφάλι και η ράχη του ήταν επίσης καφέ με μαύρες βούλες. Κατάφερα να το πιάσω σχέτικα εύκολα καθώς το καναρίνι βρισκόταν σε κατάσταση εξαθλιώσης και δεν πρόβαλε αντίσταση. Το μόνο που έκανε ήταν να βγάζει κάποιες αδύναμες κραυγές. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι τα πόδια του ήταν σε έσχατη κατάσταση. Τα νύχια ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και μάλιστα ένα από αυτά έλειπε. Τα πόδια είχαν προχωρημένη υπερκεράτωση. Δεν είχα ποτέ καναρίνι ωστόσο το μάτι μου έπεσε αμέσως στα πόδια του γεγονός που με έκανε να ανησυχήσω. Ύστερα από μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο κατάλαβα ότι πρόκειται για προχωρημένο στάδιο ποδάγρας.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στον πτηνίατρο για να κάνουμε έναν γενικό έλεγχο, καθώς ως άπειρος φοβήθηκα μήπως είχε και κάτι άλλο επιπλέον το οποίο θα ήταν επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Φύγαμε από τον πτηνίατρο με το Podagrine το οποίο το εφαρμόσαμε όπως μας συστήθηκε. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι διότι και ο Chip δεν είχε διάθεση να τον πιάνω για να του εφαρμόζω το φάρμακο αλλά γιατί κι εγώ δεν ένιωθα άνετα από την πλευρά μου βλέποντάς τον να δυσανασχετεί τόσο. Το Podagrine δυστυχώς δεν έδρασε όπως το περίμενα γιατί το καναρίνι είχε κομμάτια ολόκληρα στα ποδαράκια του. Δεν αποκλείεται να έχασε και το ένα του νύχι από τα ακάρεα. Το συγκεκριμένο φάρμακο το μόνο που κατάφερε ήταν να ξεράνει τα πόδια. Αφού τελείωσε η περίοδος εφαρμογής και με το πέρασμα ενός χρονικού διαστήματος ξεκινήσαμε την Epithol, η οποία έδρασε πιο ευεργετικά και λειτούργησε και ενυδατικά στα καταπονημένα ποδαράκια.
Καταφέραμε να ξεπεράσουμε την ποδάγρα και το πουλάκι ήταν ζωηρό. Ο Chip ήταν ένα καναρίνι που δεν τραγουδούσε καθημερινά σε αντίθεση με άλλα που ακούω αυτές τις μέρες παρά την εποχή και το κρύο που έχει! Προτιμούσε να κάνει το μπάνιο του 2 - 3 φορές την ημέρα, να καλλωπίσει τα πούπουλά του και να καθίσει για ώρες στην κούνια του. Το πλάνο που ακουλουθούσαμε ήταν το εξής: Κάθε μέρα το πρωί του άλλαζα τα χαρτιά από τα περιττώματα καθώς ο δαίμονας της ποδάγρας παραμόνευε και εφόσον είχα το χρόνο δεν έβλεπα γιατί να μην το έκανα και καθημερινά! Στη συνέχεια έβαζα φρέσκο νερό στην ποτίστρα του και τοποθετούσα την εξωτερική μπανιέρα. Σποράκια έβαζα νέα κάθε δεύτερη μέρα γιατί συχνά τα άδεια τσόφλια μας δίνουν την εντύπωση ότι είναι γεμάτη η ταίστρα. Τα επιπλέον γεύματα δίνονταν με το εξής πλάνο: Δευτέρα - ασπράδι αυγού, Τρίτη - Κενό, Τετάρτη - μήλο/κολοκύθι/καρότο, Πέμπτη - αυγοτροφή, Παρασκευή - Κενό, Σάββατο - μήλο/κολοκύθι/καρότο, Κυριακή - κενό. Άφηνα κάποια κενά μέσα στις ημέρες γιατί απ' ότι διάβασα δεν είναι καλό να τα στουμπώνουμε καθημερινά. Επίσης ότι είχε σχέση με τα αυγά σκόπευα να ήταν 2 φορές την εβδομάδα για να βγάλουμε το δύσκολο χειμώνα.
Το κλουβί βρισκόταν από τα μέσα Σεπτεμβρίου στο σπίτι από τότε που ξεκίνησαν τα κρύα. Μένω στον τελευταίο όροφο αρκετά ψηλά και έρχονται μεγάλα ρεύματα από το βουνό. Όταν είχε λιακάδες ωστόσο το έβγαζα στο πίσω μπαλκόνι που δεν έχει αέρα την ημέρα και πριν κάνει μπάνιο καθώς κάθε ζωντανό ζητά τον ήλιο. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου είχε μια τάση να είναι μαζεμένο και τεντωνόταν μόνο τα πρωινά στον ήλιο. Θεώρησα ότι ήταν από το κρύο αλλά φοβάμαι πως υπήρχε κάποιο άλλο πρόβλημα. Προχθές το πρωί αφού ακολουθήσαμε το καθιερωμένο μας πρόγραμμα έφυγα για δουλειές από το σπίτι. Όταν γύρισα τον βρήκα πεσμένο κάτω, φτερά μισάνοιχτα και έτρεμε. Στην αρχή νόμιζα ότι έσπασε κάποιο φτερό όσο έλειπα γεγονός που δεν μπορούσε να είχε συμβεί όμως καθώς είχε πολύ χώρο στο κλουβί και δεν υπήρχαν σημεία επικίνδυνα και στενά. Το πήρα στα χέρια μου και ήταν η πρώτη φορά που δεν αντιστάθηκε ή που δεν με τσίμπησε απαλά. Κατάλαβα ότι όντως κάτι κακό είχε συμβεί. Δεν είδα κάποια πληγή πάνω του, ούτε υπήρχε κάποιο υγρό γύρω από το ράμφος ή τα μάτια. Τα πόδια του ήταν όμως σχεδόν λεφκά σαν να μην πήγαινε πια αίμα. Το άφησα απαλά κάτω, έκανε 3 σπασμούς όλο του το σώμα, άνοιξε το στόμα να πάρει αναπνοή αλλά ήταν η τελευταία του. Έγειρε το κεφαλάκι του και έκλεισε τα μάτια του. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε 2 λεπτά. Με το που γύρισα σπίτι πήγα να τον χαιρετήσω και τον βρήκα σε αυτή την κατάσταση. Αν είχα αργήσει περισσότερο δε θα είχα την ευκαιρία να του πω αντίο. Ήταν σαν να με περίμενε.
Ελπίζω του τελευταίους 4 - 5 μήνες της ζωής του να πέρασε καλά και να ήταν χαρούμενος. Εγώ από την πλευρά μου δηλώνω ευγνώμων που τον είχα συντροφιά αυτούς τους μήνες. Αυτή είναι η ιστορία του Chip. Ζητώ συγγνώμη για ορθογραφικά λάθη που ενδέχεται να συναντήσετε αλλά και για την έλλειψη στίξης καθώς ήταν πράγματα που ήθελα καιρό να πω και με έχει συνεπάρει το άσχημο γεγονός.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στον πτηνίατρο για να κάνουμε έναν γενικό έλεγχο, καθώς ως άπειρος φοβήθηκα μήπως είχε και κάτι άλλο επιπλέον το οποίο θα ήταν επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Φύγαμε από τον πτηνίατρο με το Podagrine το οποίο το εφαρμόσαμε όπως μας συστήθηκε. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι διότι και ο Chip δεν είχε διάθεση να τον πιάνω για να του εφαρμόζω το φάρμακο αλλά γιατί κι εγώ δεν ένιωθα άνετα από την πλευρά μου βλέποντάς τον να δυσανασχετεί τόσο. Το Podagrine δυστυχώς δεν έδρασε όπως το περίμενα γιατί το καναρίνι είχε κομμάτια ολόκληρα στα ποδαράκια του. Δεν αποκλείεται να έχασε και το ένα του νύχι από τα ακάρεα. Το συγκεκριμένο φάρμακο το μόνο που κατάφερε ήταν να ξεράνει τα πόδια. Αφού τελείωσε η περίοδος εφαρμογής και με το πέρασμα ενός χρονικού διαστήματος ξεκινήσαμε την Epithol, η οποία έδρασε πιο ευεργετικά και λειτούργησε και ενυδατικά στα καταπονημένα ποδαράκια.
Καταφέραμε να ξεπεράσουμε την ποδάγρα και το πουλάκι ήταν ζωηρό. Ο Chip ήταν ένα καναρίνι που δεν τραγουδούσε καθημερινά σε αντίθεση με άλλα που ακούω αυτές τις μέρες παρά την εποχή και το κρύο που έχει! Προτιμούσε να κάνει το μπάνιο του 2 - 3 φορές την ημέρα, να καλλωπίσει τα πούπουλά του και να καθίσει για ώρες στην κούνια του. Το πλάνο που ακουλουθούσαμε ήταν το εξής: Κάθε μέρα το πρωί του άλλαζα τα χαρτιά από τα περιττώματα καθώς ο δαίμονας της ποδάγρας παραμόνευε και εφόσον είχα το χρόνο δεν έβλεπα γιατί να μην το έκανα και καθημερινά! Στη συνέχεια έβαζα φρέσκο νερό στην ποτίστρα του και τοποθετούσα την εξωτερική μπανιέρα. Σποράκια έβαζα νέα κάθε δεύτερη μέρα γιατί συχνά τα άδεια τσόφλια μας δίνουν την εντύπωση ότι είναι γεμάτη η ταίστρα. Τα επιπλέον γεύματα δίνονταν με το εξής πλάνο: Δευτέρα - ασπράδι αυγού, Τρίτη - Κενό, Τετάρτη - μήλο/κολοκύθι/καρότο, Πέμπτη - αυγοτροφή, Παρασκευή - Κενό, Σάββατο - μήλο/κολοκύθι/καρότο, Κυριακή - κενό. Άφηνα κάποια κενά μέσα στις ημέρες γιατί απ' ότι διάβασα δεν είναι καλό να τα στουμπώνουμε καθημερινά. Επίσης ότι είχε σχέση με τα αυγά σκόπευα να ήταν 2 φορές την εβδομάδα για να βγάλουμε το δύσκολο χειμώνα.
Το κλουβί βρισκόταν από τα μέσα Σεπτεμβρίου στο σπίτι από τότε που ξεκίνησαν τα κρύα. Μένω στον τελευταίο όροφο αρκετά ψηλά και έρχονται μεγάλα ρεύματα από το βουνό. Όταν είχε λιακάδες ωστόσο το έβγαζα στο πίσω μπαλκόνι που δεν έχει αέρα την ημέρα και πριν κάνει μπάνιο καθώς κάθε ζωντανό ζητά τον ήλιο. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου είχε μια τάση να είναι μαζεμένο και τεντωνόταν μόνο τα πρωινά στον ήλιο. Θεώρησα ότι ήταν από το κρύο αλλά φοβάμαι πως υπήρχε κάποιο άλλο πρόβλημα. Προχθές το πρωί αφού ακολουθήσαμε το καθιερωμένο μας πρόγραμμα έφυγα για δουλειές από το σπίτι. Όταν γύρισα τον βρήκα πεσμένο κάτω, φτερά μισάνοιχτα και έτρεμε. Στην αρχή νόμιζα ότι έσπασε κάποιο φτερό όσο έλειπα γεγονός που δεν μπορούσε να είχε συμβεί όμως καθώς είχε πολύ χώρο στο κλουβί και δεν υπήρχαν σημεία επικίνδυνα και στενά. Το πήρα στα χέρια μου και ήταν η πρώτη φορά που δεν αντιστάθηκε ή που δεν με τσίμπησε απαλά. Κατάλαβα ότι όντως κάτι κακό είχε συμβεί. Δεν είδα κάποια πληγή πάνω του, ούτε υπήρχε κάποιο υγρό γύρω από το ράμφος ή τα μάτια. Τα πόδια του ήταν όμως σχεδόν λεφκά σαν να μην πήγαινε πια αίμα. Το άφησα απαλά κάτω, έκανε 3 σπασμούς όλο του το σώμα, άνοιξε το στόμα να πάρει αναπνοή αλλά ήταν η τελευταία του. Έγειρε το κεφαλάκι του και έκλεισε τα μάτια του. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε 2 λεπτά. Με το που γύρισα σπίτι πήγα να τον χαιρετήσω και τον βρήκα σε αυτή την κατάσταση. Αν είχα αργήσει περισσότερο δε θα είχα την ευκαιρία να του πω αντίο. Ήταν σαν να με περίμενε.
Ελπίζω του τελευταίους 4 - 5 μήνες της ζωής του να πέρασε καλά και να ήταν χαρούμενος. Εγώ από την πλευρά μου δηλώνω ευγνώμων που τον είχα συντροφιά αυτούς τους μήνες. Αυτή είναι η ιστορία του Chip. Ζητώ συγγνώμη για ορθογραφικά λάθη που ενδέχεται να συναντήσετε αλλά και για την έλλειψη στίξης καθώς ήταν πράγματα που ήθελα καιρό να πω και με έχει συνεπάρει το άσχημο γεγονός.
Πόσο ευαίσθητος άνθρωπος! Χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σας 