Κάτι παρόμοιο μου έχει συμβεί κι εμένα πολύ παλιότερα. Είχαμε τα πουλιά σε δωμάτιο στην ταράτσα και πήγε ένας γείτονας (δεν ήταν κλειδωμένα δυστυχώς) με την εγγονή του για να δουν τα πουλάκια. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εξημερωμένο ζεμπράκι πνιγμένο (από την εγγονή) και πολλά καναρίνια ελεύθερα στη γειτονιά (δεν έκλεισαν καλά την πόρτα της κλούβας.) Ηθικό δίδαγμα υπάρχει και στις δύο ιστορίες. Τα παιδιά πρέπει καταρχήν να μένουν μακριά από τα πουλιά αλλά και να τους εξηγούμε τα πάντα. Μέχρι την ηλικία των 5-6 χρονών τα παιδιά δεν έχουν συναίσθηση των πράξεων τους. Όταν κάνουν παιχνίδι ένα ζωάκι ή το βασανίζουν δεν τους περνάει από το μυαλό ότι υποφέρει. Γιαυτό είναι οι γονείς για να τα διαπαιδαγωγήσουν και να συζητήσουν μαζί τους, δίνοντας τους να καταλάβουν τα πάντα. Και πολύ σημαντικό, όχι για να φωνάζουν και να θέτουν απαγορεύσεις και περιορισμούς όταν το παιδί πλησιάζει ή παρατηρεί ένα πουλί. Σχεδόν σίγουρα τέτοιες αντιδράσεις δημιουργούν τα αντίθετα αποτελέσματα. Όταν κάποια στιγμή το παιδί θα μείνει μόνο του με το ζωάκι θα βγάλει τα απωθημένα του.