Εκεί που καθόμουν και καθάριζα τα κλουβιά ακούω έναν συνεχόμενο ήχο φλώρου. Άκουσα πιο προσεκτικά και διαπίστωσα ότι παρόμοιοι ήχοι ακούγονταν και από τα διπλανά δένδρα. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε νεοσσούς που καλούσαν τους γονείς τους (πριν κάνα μήνα είχα δει και ζευγάρωμα σε αυτή την περιοχή). Αποφάσισα λοιπόν να το εντοπίσω. Αφού έκανα τρεις ώρες να το ξεχωρίσω ανάμεσα από τόσα φύλλα και κλαδιά, διέκρινα ένα μικρούλι φλωρακι, πεταρούδι που λένε. Εντωμεταξύ βρισκόμουν σε απόσταση 3 μέτρων και αυτό όχι μόνο δεν φοβήθηκε αλλά συνέχισε να καλεί τους γονείς του. Σε αυτό το διάστημα ήρθαν 2 σπουργίτια και έκατσαν απέναντι του. Το αρσενικό έφυγε σε κάποια στιγμή και έμεινε μόνο το θηλυκό. Άρχισε να πλησιάζει το φλωρακι με περιέργεια. Αυτό άνοιγε το στόμα του και προσπαθούσε να το εκφοβισει. Πέταξε τότε το θηλυκό σπουργίτι και σε 2 λεπτά επέστρεψε με μια (μάλλον) προνύμφη. Το φλωρακι εκεί που την εκφοβιζε άνοιξε το στόμα και παρακαλούσε για τροφή κουνώντας γρήγορα τα φτερά του. Εντωμεταξύ εκείνη την στιγμή έφθασε και η βιολογική του μητέρα. Το σπουργίτι δεν έδωσε σημασία και τάισε το φλωρακι. Είχα μείνει κατάπληκτος! Δεν περίμενα να δω ποτε κάτι τέτοιο. Έφυγε και το σπουργίτι και ή φλώρα. Έμεινε το καημένο εκεί μόνο του από τις δώδεκα το μεσημέρι μέχρι πριν λίγο. Πέταξε προς το δένδρο όπου πήγε και η μητέρα του και έπειτα δεν ξέρω τι απέγινε. Έχετε ξαναδεί ή ακούσει κάτι παρόμοιο; Πραγματικά με άφησε άφωνο αυτή η ιστορία.