andreasrodos
PB Member
Οι γνώμες για το αν έχουν ή δεν έχουν γεύση τα καναρίνια διίστανται!
Καιρός να το ξεκαθαρίσουμε,τι λέτε;
Καιρός να το ξεκαθαρίσουμε,τι λέτε;
Διατροφή Καναρίνια και η αίσθηση της γεύσης
- Θεματοθέτης andreasrodos
- Ημερομηνία
- Εγγραφή
- 7 Απρ 2006
- Μηνύματα
- 20.400
Αυτό που μπορώ να υποθέσω προσωπικά Ανδρέα σαν συμπέρασμα, είναι ότι τα καναρίνια μάλλον έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση της γεύσης, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Είναι γνωστό ότι βάζοντάς τους ένα μίγμα σπόρων στην ταΐστρα, τρώνε πρώτα τους λιπαρούς (εύγευστους; ) σπόρους. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το συμπέρασμα μπορεί να είναι ασφαλές αφού δεν γνωρίζω αν το κίνητρο είναι η γευστική απόλαυση ή κάποιος άλλος λόγος.
Κάποια πράγματα που γνωρίζω για το θέμα, είναι από ένα κείμενο της Margaret A. Wissman DVM με θέμα την ανατομία των πτηνών, από το οποίο και το απόσπασμα που ακολουθεί:
Στο παρελθόν, θεωρούνταν ότι τα πουλιά είχαν «φτωχή» αίσθηση της γεύσης. Οι γευστικές απολήξεις τους βρίσκονται στη βάση της γλώσσας, στα περισσότερα είδη πουλιών. Μερικά πουλιά έχουν τις γευστικές απολήξεις στο εσωτερικό της άκρης, του πάνω και κάτω τμήματος του ράμφους, καθώς επίσης και σε μερικά σημεία στην κορυφή του στοματοφάρυγγα, κοντά στη χοάνη (choana).
Στους παπαγάλους, οι γευστικές απολήξεις βρίσκονται:
Κάποια πράγματα που γνωρίζω για το θέμα, είναι από ένα κείμενο της Margaret A. Wissman DVM με θέμα την ανατομία των πτηνών, από το οποίο και το απόσπασμα που ακολουθεί:
Στο παρελθόν, θεωρούνταν ότι τα πουλιά είχαν «φτωχή» αίσθηση της γεύσης. Οι γευστικές απολήξεις τους βρίσκονται στη βάση της γλώσσας, στα περισσότερα είδη πουλιών. Μερικά πουλιά έχουν τις γευστικές απολήξεις στο εσωτερικό της άκρης, του πάνω και κάτω τμήματος του ράμφους, καθώς επίσης και σε μερικά σημεία στην κορυφή του στοματοφάρυγγα, κοντά στη χοάνη (choana).
Στους παπαγάλους, οι γευστικές απολήξεις βρίσκονται:
- Στην κορυφή του στοματοφάρυγγα σε κάθε πλευρά της χοάνης
- Στον κάτω μέρος του στοματοφάρυγγα, βρίσκονται στο μπροστινό τμήμα του λαρυγγικού φράγματος.
Μαζί με την αίσθηση της αφής, η αίσθηση της γεύσης είναι από αυτές για τις οποίες έχει πραγματοποιηθεί η λιγότερη επιστημονική έρευνα πάνω στα πτηνά.
Παρ’όλα αυτά, πολλά στοιχεία που αφορούν στη γευστική ικανότητα των πτηνών έχουν καταγραφεί εδώ και αρκετό καιρό, και μας επιτρέπουν σήμερα να μπορούμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα τα εξής:
Κατ’ αρχάς, το ερώτημα του Ανδρέα δεν επιδέχεται κατηγορηματική απάντηση. Δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να αποκριθεί σε αυτήν με κατηγορηματική δήλωση, σαν να αναρωτιόμαστε αν σήμερα είναι Παρασκευή ή Σάββατο.
Η κατάσταση με την γεύση των πτηνών, είναι σχετική.
Όπως έγραψε και ο Σταύρος, ο άνθρωπος φέρει 10.000 αισθητήρες γεύσης πάνω στη γλώσσα του (και μάλιστα ο άνθρωπος δεν είναι από τα όντα με την πιο ανεπτυγμένη γευστική ικανότητα στη Γη).
Τα πτηνά, όμως, έχουν ακόμη λιγότερους αισθητήρες. Το κοτόπουλο έχει μόλις 24! Το περιστέρι μεταξύ 27 και 59. Και τα διάφορα είδη παπαγάλων έχουν μεταξύ 300-400 αισθητήρων. Αυτό σημαίνει ότι αν και δεν μπορούμε να πούμε ότι τα πτηνα κυριολεκτικά δεν έχουν γεύση, η αλήθεια είναι ότι η ικανότητά τους να αναγνωρίσουν μια τροφή από τη γεύση και μόνο, κυμαίνεται σε εκατοντάδες φορές χαμηλότερη από αυτή του ανθρώπου. Είναι, δηλαδή, αμελητέα, και για κάθε πρακτικό σκοπό θα πρέπει να θεωρείται μηδαμινή!
Για να συμπληρώσω την απάντησή μου, να πω επίσης ότι στην πραγματικότητα οι αισθητήρες γεύσης δεν είναι καν επάνω στη γλώσσα των πτηνών, αλλά βρίσκονται στο μπροστινό μέρος του ουρανίσκου και στο βάθος της στοματικής κοιλότητας.
Τα καναρίνια επιλέγουν τους λιπαρούς σπόρους όχι επειδή τους αρέσουν περισσότερο στη γεύση, αλλά μάλλον σαν μια βιολογική εξελικτική συμπεριφορά: Όσα καναρίνια δεν επέλεγαν τους λιπαρούς σπόρους στη διατροφή τους δεν ελάμβαναν την καθημερινή ανάγκη σε ενέργεια ώστε να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις συχνών πτήσεων ή στην επιβίωση στο κρύο, με αποτέλεσμα να μην ζήσουν για να αναπαραχθούν. Τα καναρίνια που παρατηρούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης μέσα στο χρόνο, κατά την οποία επιβιώνουν, αναπαράγονται και διαιωνίζονται τα πουλιά αυτά που ενστικτωδώς αναζητούν πρώτα τους λιπαρούς σπόρους για κατανάλωση.
Γιάννης Κουλέτσης
Παρ’όλα αυτά, πολλά στοιχεία που αφορούν στη γευστική ικανότητα των πτηνών έχουν καταγραφεί εδώ και αρκετό καιρό, και μας επιτρέπουν σήμερα να μπορούμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα τα εξής:
Κατ’ αρχάς, το ερώτημα του Ανδρέα δεν επιδέχεται κατηγορηματική απάντηση. Δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να αποκριθεί σε αυτήν με κατηγορηματική δήλωση, σαν να αναρωτιόμαστε αν σήμερα είναι Παρασκευή ή Σάββατο.
Η κατάσταση με την γεύση των πτηνών, είναι σχετική.
Όπως έγραψε και ο Σταύρος, ο άνθρωπος φέρει 10.000 αισθητήρες γεύσης πάνω στη γλώσσα του (και μάλιστα ο άνθρωπος δεν είναι από τα όντα με την πιο ανεπτυγμένη γευστική ικανότητα στη Γη).
Τα πτηνά, όμως, έχουν ακόμη λιγότερους αισθητήρες. Το κοτόπουλο έχει μόλις 24! Το περιστέρι μεταξύ 27 και 59. Και τα διάφορα είδη παπαγάλων έχουν μεταξύ 300-400 αισθητήρων. Αυτό σημαίνει ότι αν και δεν μπορούμε να πούμε ότι τα πτηνα κυριολεκτικά δεν έχουν γεύση, η αλήθεια είναι ότι η ικανότητά τους να αναγνωρίσουν μια τροφή από τη γεύση και μόνο, κυμαίνεται σε εκατοντάδες φορές χαμηλότερη από αυτή του ανθρώπου. Είναι, δηλαδή, αμελητέα, και για κάθε πρακτικό σκοπό θα πρέπει να θεωρείται μηδαμινή!
Για να συμπληρώσω την απάντησή μου, να πω επίσης ότι στην πραγματικότητα οι αισθητήρες γεύσης δεν είναι καν επάνω στη γλώσσα των πτηνών, αλλά βρίσκονται στο μπροστινό μέρος του ουρανίσκου και στο βάθος της στοματικής κοιλότητας.
Τα καναρίνια επιλέγουν τους λιπαρούς σπόρους όχι επειδή τους αρέσουν περισσότερο στη γεύση, αλλά μάλλον σαν μια βιολογική εξελικτική συμπεριφορά: Όσα καναρίνια δεν επέλεγαν τους λιπαρούς σπόρους στη διατροφή τους δεν ελάμβαναν την καθημερινή ανάγκη σε ενέργεια ώστε να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις συχνών πτήσεων ή στην επιβίωση στο κρύο, με αποτέλεσμα να μην ζήσουν για να αναπαραχθούν. Τα καναρίνια που παρατηρούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής εξέλιξης μέσα στο χρόνο, κατά την οποία επιβιώνουν, αναπαράγονται και διαιωνίζονται τα πουλιά αυτά που ενστικτωδώς αναζητούν πρώτα τους λιπαρούς σπόρους για κατανάλωση.
Γιάννης Κουλέτσης
andreasrodos
PB Member
Διαβάστε κι αυτό και τα συμπεράσματα δικά σας.
Η ένωση καψαϊκίνη (capsaicin) είναι η δραστική ουσία της ξερής κόκκινης πιπεριάς ("τσίλι") και μιας ποικιλίας πιπεριών, φυτών που ανήκουν στο γένος Capsicum (οικογένεια Solanaceae). Η καψαϊκίνη βρίσκεται σε ορισμένα μέρη τους σε περιεκτικότητες από 0,1 έως και 1%. Η απομόνωσή της σε κρυσταλλική κατάσταση με εκχύλιση του περικάρπιου (φλούδας) της κόκκινης πιπεριάς πραγματοποιήθηκε το 1846 από τον L. T. Tresh. Η σύνθεσή της, που επιβεβαίωσε τον χημικό της τύπο, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1930 από τους E. Spath και F. S. Darling. [αναφ. 1]. Να σημειωθεί ότι η καψαϊκίνη ακολουθείται από σειρά ενώσεων με ανάλογη δομή και ιδιότητες οι οποίες γενικά ονομάζονται καψαϊκινοειδή (capsaicinoids) και υπάγονται στις βανιλλοειδείς (vanilloids) ενώσεις, από τη χαρακτηριστική βανιλλυνο-ομάδα (4-υδροξυ-3-μεθοξυβενζυλική ομάδα) που βρίσκεται σε όλα τα καψαϊκινοειδή. Η σχετικά απλή δομή των καψαϊκινοειδών επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε μεγάλη κλίμακα.
Σπρέυ καψαϊκίνης διατίθενται ακόμη ως μέσα προστασίας δασοφυλάκων και εκδρομέων πάρκων-καταφυγίων θηραμάτων από επιθέσεις άγριων ζώων [αναφ. 18]. Είναι αξιοσημείωτο γεγονός το ότι όλα τα ζώα δεν παρουσιάζουν την ίδια ευαισθησία προς την καψαϊκίνη, π.χ. Οι νευρώνες των πτηνών δεν διαθέτουν τους κατάλληλους τους υποδοχείς για τα καψαϊκινοειδή και έτσι δεν τα αισθάνονται καθόλου. Στο εμπόριο διατίθενται τροφές για πουλιά (για "ανοικτές ταΐστρες") με μικροποσότητες καψαϊκίνης η οποία, ενώ δεν ενοχλεί καθόλου τα ίδια τα πουλιά, αποτρέπει άλλα ζώα (π.χ. σκιούρους και άλλα τρωκτικά) από το να τρώνε τις τροφές αυτές.
Η χημική ένωση του μήνα: Καψαϊκίνη
Η ένωση καψαϊκίνη (capsaicin) είναι η δραστική ουσία της ξερής κόκκινης πιπεριάς ("τσίλι") και μιας ποικιλίας πιπεριών, φυτών που ανήκουν στο γένος Capsicum (οικογένεια Solanaceae). Η καψαϊκίνη βρίσκεται σε ορισμένα μέρη τους σε περιεκτικότητες από 0,1 έως και 1%. Η απομόνωσή της σε κρυσταλλική κατάσταση με εκχύλιση του περικάρπιου (φλούδας) της κόκκινης πιπεριάς πραγματοποιήθηκε το 1846 από τον L. T. Tresh. Η σύνθεσή της, που επιβεβαίωσε τον χημικό της τύπο, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1930 από τους E. Spath και F. S. Darling. [αναφ. 1]. Να σημειωθεί ότι η καψαϊκίνη ακολουθείται από σειρά ενώσεων με ανάλογη δομή και ιδιότητες οι οποίες γενικά ονομάζονται καψαϊκινοειδή (capsaicinoids) και υπάγονται στις βανιλλοειδείς (vanilloids) ενώσεις, από τη χαρακτηριστική βανιλλυνο-ομάδα (4-υδροξυ-3-μεθοξυβενζυλική ομάδα) που βρίσκεται σε όλα τα καψαϊκινοειδή. Η σχετικά απλή δομή των καψαϊκινοειδών επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε μεγάλη κλίμακα.
Σπρέυ καψαϊκίνης διατίθενται ακόμη ως μέσα προστασίας δασοφυλάκων και εκδρομέων πάρκων-καταφυγίων θηραμάτων από επιθέσεις άγριων ζώων [αναφ. 18]. Είναι αξιοσημείωτο γεγονός το ότι όλα τα ζώα δεν παρουσιάζουν την ίδια ευαισθησία προς την καψαϊκίνη, π.χ. Οι νευρώνες των πτηνών δεν διαθέτουν τους κατάλληλους τους υποδοχείς για τα καψαϊκινοειδή και έτσι δεν τα αισθάνονται καθόλου. Στο εμπόριο διατίθενται τροφές για πουλιά (για "ανοικτές ταΐστρες") με μικροποσότητες καψαϊκίνης η οποία, ενώ δεν ενοχλεί καθόλου τα ίδια τα πουλιά, αποτρέπει άλλα ζώα (π.χ. σκιούρους και άλλα τρωκτικά) από το να τρώνε τις τροφές αυτές.
Η χημική ένωση του μήνα: Καψαϊκίνη
Πραγματικά κατατοπιστική συζήτηση, με συμπέρασμα για μένα ότι εφόσον υπάρχουν οι αναγκαίοι (όσοι χρειάζονται όσον αφορά τον αριθμό) αισθητήρες, υπάρχει η αίσθηση της γεύσης.
Γιάννης 1982
PB Member
Ωραίες πληροφορίες και χρήσιμες, πάντως το κριτήριο επιλογής σπόρων για παράδειγμα αξίζει να διερευνηθεί λίγο περισσότερο. Έχω παρατηρήσει πχ αυτό που αναφέρθηκε για το καναβούρι ότι (ή την περίλα επίσης )όλα τα καναρίνια θα τα επιλέξουν θα τα ξεδιαλέξουν. Όμως για το σουσάμι ή το νίζερ άλλα τα προτιμούν κι άλλα όχι. Τέλος, ένα συγκεκριμένο μίγμα αδειάζει ομοιόμορφα από ένα καναρίνι ενώ απτο διπλανό του γίνεται επιλογή σπόρων και το κεχρί για παράδειγμα το αφήνει πάντα
δεν ξέρω αν οφείλεται στη γεύση ή όχι.
δεν ξέρω αν οφείλεται στη γεύση ή όχι.Ψάχνοντας άλλα, έπεσα πάνω σε δημοσίευση κατηγορηματική για τους παπαγάλους, όπου σαφώς αναφέρει πως και γεύση έχουν και εξαιρετικά καλή όσφρηση.
Για του λόγου το αληθές, κάτω-κάτω-κάτω κοιτάξτε:
http://www.plannedparrothood.com/diet.html#TASTE
Για του λόγου το αληθές, κάτω-κάτω-κάτω κοιτάξτε:
http://www.plannedparrothood.com/diet.html#TASTE
Σχετικά θέματα
Πτερόρροια
Πρόωρη πτερόρροια σε καναρίνια;
