Από τα πιο διαδεδομένα είδη κορυδαλλών, στενός συγγενής με την σταρήθρα, είναι κατσουλιέρης.
Είναι ένα χαρακτηριστικό πουλί της ελληνικής υπαίθρου, επιδημητικό που συναντάται όμως και σε μεγάλου πληθυσμούς στην Κύπρο, την Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Η Ευρωπαϊκή του ονομασία είναι Crested lark, ενώ στην Κύπρο είναι γνωστός με το όνομα Σκορταλλός.
Ο κατσουλιέρης κάνει αισθητή την παρουσία του όπου υπάρχουν χέρσα εδάφη, βοσκότοποι, καλλιέργειες. Συναντάται συχνά σε νησιά, σε βραχονησίδες, αλλά ακόμα και κοντά σε συνοικισμούς, σε αλάνες κοντά σε πόλεις, δίπλα σε ράγες τρένου, σε λιμάνια, ακόμα σε αμμόλοφους και σε αλμυρόβαλτους.
Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί μεγάλοι πληθυσμοί στην Λίμνη Βεγορίτιδα, στην Λίμνη Κερκίνη, στον Ευρώτα αλλά και τον Αξιό ποταμό, στη Λιμνοθάλλασα της Γιάλοβας, στην Κρήτη και σε πολλά άλλα μεγάλα νησιά. Επίσης δεν απουσιάζει από τη πρωτεύουσα, από τα κοντινά ορεινά καθώς και μέσα από την πόλη.
Ο Κατσουλιέρης παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά της οικογένειας των Κορυδαλλών Alaudidae. Είναι μικρόσωμος και το μέγεθός του κυμαίνεται από 17-19 εκατοστά. Εχει γκριζοκάστανο φτέρωμα, ελαφρώς σκουρότερο από την σταρήθρα στην πλάτη, ενώ στο στήθος έχει το χρώμα της άμμου με διάχυτες σκοτεινές ραβδώσεις. Η κοιλιά παραμένει ανοιχτόχρωμη. Κατά την πτήση διακρίνεται στο κάτω μέρος της φτερούγας φτέρωμα στο χρώμα της σκουριάς. Το ράμφος είναι μακρύ και μυτερό και η ουρά του κοντή, ενώ οι φτερούγες του είναι μακριές και μυτερές. Στο πίσω δάχτυλο των ποδιών του έχει ένα μακρύ νύχι, με διπλάσιο μέγεθος από το δάχτυλό του, που τον διευκολύνει να περπατά στο έδαφος, καθώς πρόκειται για εδαφόβιο πουλί. Χαρακτηριστικό είναι το μακρύ, μυτερό σαν καρφί λοφίο του, που προεξέχει από την κορόνα του και τον καθιστά ευδιάκριτο σε σχέση με τα άλλα πουλιά.
Γενικά είναι μοναχικό είδος. Είναι ένα ζωηρό και ευκίνητο πουλί, που περπατά με ευκολία στο έδαφος, πεταρίζει συνεχώς με κατακόρυφες κινήσεις και μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά που δύσκολα μπορεί να τον διακρίνει το ανθρώπινο μάτι. Όσο είναι στο έδαφος αλλά και κατά την ώρα την απογείωσης κελαηδά με ένα χαρούμενο, ήρεμο, αρμονικό αλλά αρκετά φλύαρο κελάηδημα, όχι όμως τόσο μελωδικό όσο της σταρήθρας. Το κελάηδημά του περιλαμβάνει ήχους και καλέσματα άλλων πουλιών μιας και διακρίνεται για τις μιμητικές του ικανότητες. Έτσι αποτυπώνει το τραγούδι των άλλων πουλιών και εμπλουτίζει το δικό του που το χρησιμοποιεί ως ερωτικό κάλεσμα.
Την Άνοιξη παρουσιάζουν αρκετά ερειστική συμπεριφορά, ειδικά τα αρσενικά, μιας και μπορεί να τα δει να τσακώνονται συνεχώς μεταξύ τους. Το αρσενικό οριοθετεί την επικράτειά του με το τραγούδι του, που ξεκινάει από τα μέσα του χειμώνα. Το ζευγάρι των κατσουλιέρηδων στο τέλος της Άνοιξης φτιάχνει την φωλιά του στο έδαφος, μέσα σε χαμόκλαδα και το καλοκαίρι το θηλυκό γεννάει από 3-5 υπόλευκα αυγά με καφετιές κηλίδες. Η επώαση κρατάει από 13-15 μέρες και οι νεοσσοί φροντίζονται εξίσου και από τους δύο γονείς. Τα μικρά ανεξαρτητοποιούνται και είναι ικανά να πετάξουν μετά από 15 μέρες περίπου. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού καταφέρνουν να μεγαλώσουν 2-3 γενιές πουλιών.
Η διατροφή του περιλαμβάνει έντομα και σπόρους που τα βρίσκει στο έδαφος, καθώς και χορταράκια.
Οι φυσικοί του εχθροί είναι άλλα αρπακτικά πουλιά, καθώς και μικρά σαρκοφάγα θηλαστικά. Το προσδόκιμο ζωής τους αγγίζει τα 25 με 30 χρόνια.
Είναι ένα χαρακτηριστικό πουλί της ελληνικής υπαίθρου, επιδημητικό που συναντάται όμως και σε μεγάλου πληθυσμούς στην Κύπρο, την Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Η Ευρωπαϊκή του ονομασία είναι Crested lark, ενώ στην Κύπρο είναι γνωστός με το όνομα Σκορταλλός.
Ο κατσουλιέρης κάνει αισθητή την παρουσία του όπου υπάρχουν χέρσα εδάφη, βοσκότοποι, καλλιέργειες. Συναντάται συχνά σε νησιά, σε βραχονησίδες, αλλά ακόμα και κοντά σε συνοικισμούς, σε αλάνες κοντά σε πόλεις, δίπλα σε ράγες τρένου, σε λιμάνια, ακόμα σε αμμόλοφους και σε αλμυρόβαλτους.
Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί μεγάλοι πληθυσμοί στην Λίμνη Βεγορίτιδα, στην Λίμνη Κερκίνη, στον Ευρώτα αλλά και τον Αξιό ποταμό, στη Λιμνοθάλλασα της Γιάλοβας, στην Κρήτη και σε πολλά άλλα μεγάλα νησιά. Επίσης δεν απουσιάζει από τη πρωτεύουσα, από τα κοντινά ορεινά καθώς και μέσα από την πόλη.
Ο Κατσουλιέρης παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά της οικογένειας των Κορυδαλλών Alaudidae. Είναι μικρόσωμος και το μέγεθός του κυμαίνεται από 17-19 εκατοστά. Εχει γκριζοκάστανο φτέρωμα, ελαφρώς σκουρότερο από την σταρήθρα στην πλάτη, ενώ στο στήθος έχει το χρώμα της άμμου με διάχυτες σκοτεινές ραβδώσεις. Η κοιλιά παραμένει ανοιχτόχρωμη. Κατά την πτήση διακρίνεται στο κάτω μέρος της φτερούγας φτέρωμα στο χρώμα της σκουριάς. Το ράμφος είναι μακρύ και μυτερό και η ουρά του κοντή, ενώ οι φτερούγες του είναι μακριές και μυτερές. Στο πίσω δάχτυλο των ποδιών του έχει ένα μακρύ νύχι, με διπλάσιο μέγεθος από το δάχτυλό του, που τον διευκολύνει να περπατά στο έδαφος, καθώς πρόκειται για εδαφόβιο πουλί. Χαρακτηριστικό είναι το μακρύ, μυτερό σαν καρφί λοφίο του, που προεξέχει από την κορόνα του και τον καθιστά ευδιάκριτο σε σχέση με τα άλλα πουλιά.
Γενικά είναι μοναχικό είδος. Είναι ένα ζωηρό και ευκίνητο πουλί, που περπατά με ευκολία στο έδαφος, πεταρίζει συνεχώς με κατακόρυφες κινήσεις και μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά που δύσκολα μπορεί να τον διακρίνει το ανθρώπινο μάτι. Όσο είναι στο έδαφος αλλά και κατά την ώρα την απογείωσης κελαηδά με ένα χαρούμενο, ήρεμο, αρμονικό αλλά αρκετά φλύαρο κελάηδημα, όχι όμως τόσο μελωδικό όσο της σταρήθρας. Το κελάηδημά του περιλαμβάνει ήχους και καλέσματα άλλων πουλιών μιας και διακρίνεται για τις μιμητικές του ικανότητες. Έτσι αποτυπώνει το τραγούδι των άλλων πουλιών και εμπλουτίζει το δικό του που το χρησιμοποιεί ως ερωτικό κάλεσμα.
Την Άνοιξη παρουσιάζουν αρκετά ερειστική συμπεριφορά, ειδικά τα αρσενικά, μιας και μπορεί να τα δει να τσακώνονται συνεχώς μεταξύ τους. Το αρσενικό οριοθετεί την επικράτειά του με το τραγούδι του, που ξεκινάει από τα μέσα του χειμώνα. Το ζευγάρι των κατσουλιέρηδων στο τέλος της Άνοιξης φτιάχνει την φωλιά του στο έδαφος, μέσα σε χαμόκλαδα και το καλοκαίρι το θηλυκό γεννάει από 3-5 υπόλευκα αυγά με καφετιές κηλίδες. Η επώαση κρατάει από 13-15 μέρες και οι νεοσσοί φροντίζονται εξίσου και από τους δύο γονείς. Τα μικρά ανεξαρτητοποιούνται και είναι ικανά να πετάξουν μετά από 15 μέρες περίπου. Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού καταφέρνουν να μεγαλώσουν 2-3 γενιές πουλιών.
Η διατροφή του περιλαμβάνει έντομα και σπόρους που τα βρίσκει στο έδαφος, καθώς και χορταράκια.
Οι φυσικοί του εχθροί είναι άλλα αρπακτικά πουλιά, καθώς και μικρά σαρκοφάγα θηλαστικά. Το προσδόκιμο ζωής τους αγγίζει τα 25 με 30 χρόνια.
