Φροντίδα Μεταφορά κοκατίλ μέσα στο σπίτι

[Nikolma]

Το (άγριο) κοκατιλ μου με "ανέχετε", τρώει από το χέρι μου και ξέρει να επιστρέφει στο κλουβί του (και να βγαίνει) αλλά δεν μπορώ να είμαι όλοι μέρα στο δωμάτιο του ούτε να μετακινώ σε όλο το σπίτι την κλούβα. Οπότε σκεφτόμουν να πάρω ένα μικρότερο κλουβί, ώστε να τον πέρνω μαζί μου καμιά φορά να περνάμε περισσότερες ώρες μαζί και να βλέπει και κάτι διαφορετικό.

Είναι αυτό σωστό για την εξημερωσή του ή θα τρομάξει πιο πολύ;

 

[Panoz07]

@Nikolma εγώ τον Ρίκι τον έχω όλη μέρα έξω στο δωμάτιο μου (από το μεσημέρι που γυρνάω από το σχολείο έως το βράδυ που τον βάζω για ύπνο). Επειδή έχω μικρό κλουβί βάζω τα πάντα στην οροφή και κάθεται εκεί πάνω για να φάει, να πιει, να παίξει και να κοιτάξει έξω από το κλειστό πάντα παράθυρο. Οπότε το δωμάτιο μου είναι το κύριο μέρος του. Όταν πάω σε άλλα μέρη του σπιτιού και θέλω να τον έχω μαζί μου κλείνω τζάμια και τον βάζω είτε σε και μικρή πλευρά του τραπεζιού (στρωμένη με σεντόνι) είτε τον βάζω στο σταντ. Κυρίως όμως κάθεται στον ώμο μου και με ακολουθεί σε όλο το σπίτι (αν πάω να φύγω μακριά από αυτόν πετάει αμέσως στο χέρι μου). Δεν ξέρω όμως αν σε βολεύει κάτι σε αυτό το στυλ. Πάντως ελπίζω να σου έδωσα μια ιδέα για το πώς να περνάς περισσότερο χρόνο με τον φίλο σου. Γενικά είναι καλό να συνηθίζει ολους τους ασφαλής χώρους του σπιτιού. Να προσέχεις όμως πάντα να είναι με κουρτίνα τα παράθυρα και καλυμμένοι οι μεγάλοι καθρέφτες.

 

[Nikolma]

Δεν κάθεται πάνω μου χωρίς να έχω φαγητό οπότε δεν μπορώ να κάνω το ίδιο. Επίσης εάν απλά τον αφήσω να πάει στο υπόλοιπο σπίτι απλά θα φύγει μακριά μου κάπου και δεν θα ξέρει πως να γυρίσει στο κλουβί του. Και μπορεί να γίνει και κανά ατύχημα αφού είναι άγριος ακόμα.

 

[Panoz07]

@Nikolma ααα εντάξει τότε καταλαβαίνω. Να συνεχίσεις να τον εκπαιδεύεις να ανεβαίνει στο χέρι σου και στον ώμο θα δεις θα πάει μόνος του. Όσο για τους χώρους αφού μάθει να πετάει και να προσγειώνεται (αν δεν έχει μάθει ήδη) προσπάθησε για παράδειγμα κάθε δύο εβδομάδες να τον συνηθίζεις σε έναν νέο χώρο του σπιτιού. Υπενθυμίζω δίνω απλά ιδέες επειδή δεν ξέρω ούτε τις προτιμήσεις σου ούτε την ευκολία εκπαίδευσης που ποικίλει από παπαγάλο σε παπαγάλο. Μπορείς και όταν τον βάζεις σε έναν καινούριο χώρο να τον έχεις τις πρώτες μέρες μέσα στο κλουβί για συνηθίσει τον χώρο.

 

[Nikolma]

Ευχαριστώ για την απάντηση. Είναι δύσκολος χαρακτήρας δεν τον πιέζω καθόλου γιατί κάνει δράμα μόνος του. Απλά τον ταίζω συγκεκριμένες ώρες οπότε αναγκαστικά πετάει πάνω μου για να φάει. Αλλά φεύγει αμέσως όταν τελειώσει το φαγητό. εδώ και δύο μήνες τα ίδια έχουμε κολήσει.

Έχει μάθει να πετάει, να προσγειώνεται και τα πόδια του είναι πιο δυνατά.

Anyway, θα το δοκιμάσω από αύριο και θα σας πω εάν πέτυχε σαν τεχνική μετά από κάποιες μέρες.

 

[Nausicaa]

εδώ και δύο μήνες τα ίδια έχουμε κολήσει.

Δύο μήνες με πτηνό είναι πρακτικα μηδεν χρόνος. Δεν έχετε κολλήσει καθόλου, μάλλον καλά τα πάει κατά μέσο όρο. Από την άλλη, μπορώ να πω από εμπειρία ότι οι συνεχείες μετακινήσεις με ή χωρίς κλουβί ενός πτηνου στο σπίτι δεν το βοηθούν. ΄Αλλωστε δεν υπάρχει λόγος να είστε παντού μαζί. Αν έχετε υποχρεώσεις ή ελευθερο χρόνο με ήσυχη απασχόληση μπορείτε εσείς να πάτε να καθήσετε κοντά του. Επίσης, όπως είπατε, ακόμα και τα πιο εξημερωμένα και προσκολλημένα στον άνθρωπο παπαγαλάκια δεν είναι καλή ιδέα να βρίσκονται ελεύθερα σε όλο το σπίτι. Το παράθυρο είναι αυτονόητο, αλλά υάρχουν και άλλα σοβαρά προβληματα, όπως καλώδεια, ποτήρια, βάζα, φυτά, ανθρώπινη αφηρημάδα (μόλις προχθές ένα μπάτζι έπαθε ασφυξία γιατί κοιμόταν στον καναπέ και ένα παιδί έκατσε δίπλα του, το έριξε στα μαξιλάρια και πάει) και φυσικά κουζίνα και μπάνιο δεν συζητιούνται. Όσο γίνεται, εμείς είμαστε αυτοι που βάζουμε νερό στο κρασί μας στην φροντίδα των πτηνών, γιατί είναι πολυ΄ευαίσθητα στο στρες. Ένα τραπεζάκι που χωρά κόλλες χαρτί και υπολογιστή κοντά στο κλουβί ώστε να διαβάσετε/εργαστείτε είναι πολύ προτιμότερο από το να το βάζετε σε άλλο κλουβί, να το φέρνετε στο γραφείο και πάλι πίσω. Και εν τω μεταξύ θα βρειτε εντοπίσετε ποιο δωμάτιο μπορεί να γίνει το πιο ασφαλές για το κοκατίλ σας.

 

[Nikolma]

@Nausicaa Ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική απάντηση. Θα το σκεφτώ ακόμα τι μπορώ να κάνω. Ίσως κάπως τα συνδυάσω.

 

[Φοίβος]

Απλά τον ταίζω συγκεκριμένες ώρες οπότε αναγκαστικά πετάει πάνω μου για να φάει.

Νικολέττα τι εννοείς με αυτό? Τα πουλιά πρέπει να έχουν διαθέσιμο φαγητό στο κλουβί τους καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Δεν τρέφονται όπως τα σκυλιά για παράδειγμα.

 

[Nikolma]

@Φοίβος Πως εκπαιδεύεις έναν παπαγάλο που είναι πάντα χορτάτος με σπόρια; Έχει πάντα πελλετς/λαχανικά στο κλούβι του αλλά προτιμάει τα σπόρια που και αυτά του τα βάζω στο στο κλουβί απο το μεσημέρι και μετά. Αλλά τρώει και σπόρια πρωι πρωι απο το χέρι μου.

 

[Nausicaa]

@Nikolma με υπομονή και επιμονή. Και μερικά τρικ. Καταρχάς, όμως, αν μου επιτρέπετε, είναι κάπως νωρίς για να ξεκινήσετε τόσο στενή εκπαίδευση, ακόμα και στην διατροφή, και αυτό για τρεις λόγους.

Πρώτον, όπως έχετε διαπιστώσει κι εσείς, το κοκατίλ (συγγνώμη, εχει όνομα?) δεν έχει εγκλιματιστεί ακόμα, οπότε στόχος αυτήν την στιγμή είναι να χαλαρώσει. Το στρες συνδέεται άμεσα με τον φόβο επιβίωσης, που μπορεί να αφορά την απειλή από ενδεχόμενο θηρευτή (εμάς, την οικογένεια και άλλα κατοικίδιά μας) αλλά και την έλλειψη τροφής. Δεν ξέρω από πού πήρατε το πουλάκι, αλλά αν δεν έχει πογαλακτιστεί σωστά, πολύ πιθανό να μην αναγνωρίζει καν ως τροφή τα λαχανικά και τα πέλλετ, οπότε μπορεί να βρίσκονται όλη μέρα στο κλουβί, και πάλι δεν θα πάει, και αντιθέτως νομίζει ότι λιμοκτονεί. Καταλαβαίνω ότι κάνοντας την έρευνά σας για την σωστή διατροφή και φροτνίδα παπαγάλων βρήκατε τις λίστες με ποσοστά λαχανικών/πέλλετ/σπόρους και τις τρομακτικές ιστορίες περί λιπαρού ήπατος, οι οποίες είναι σοβαρές και βάσιμες, αλλά δεν προκύπτουν από την μία μέρα στην άλλη. Το κοκατίλ σας δεν θα πάθει τίποτα αν για μερικούς μήνες, χρόνο ακόμα, τρώει κυρίως σπόρους και ένα ή δύο λαχανικά. Η μετάβαση από μία διατροφική συνήθεια στην άλλη γίνεται αργά, ακόμα και για νεαρά πτηνά.

Δεύτερον, η βιοχημεία των παπαγάλων Αυστραλίας (ίσως και άλλων, δεν γνωρίζω και παρακαλώ διορθώστε με σχετικά με το τι ισχύει για τροπικους παπαγάλους) είναι διαφορετικη από αυτή των σαρκοβόρων, όπως ένας σκύλος, και των παμφάγων, όπως εμείς. Έχουν πολύ γρήγορο μεταβολισμό που απαιτεί τακτά γεύματα, τα οποία εμείς δεν μπορούμε να μαντέψουμε ακριβώς ούτε ως προς τον χρόνο, ούτε ως προς την τροφή. Συγκεκριμένα, ένα μπάτζι, επίσης αυστραλέζικος παπαγάλος, μετά βίας επιβιώνει πάνω από μία ημέρα νηστικός, ακόμα κι αν ήταν καλοταϊσμένος μέχρι τότε. Η Ίρις, που μου μπήκε από το παράθυρο, ήταν τρομαγμένη σε νιοστό βαθμό, παρόλ'αυτά μόλις της δώσαμε τροφή έπεσε με τα μούτρα και μας έγραφε κανονικά, και να την πιάσουμε με το χέρι θα μπορούσαμε, δεν ενδιαφερόταν, τόσο πιεστική η ανάγκη για καύσιμα ήταν. Δεν μπορεί να το είχε σκάσει πάνω από μερικές ώρες/μέρα, αλλά και πάλι κοντεψε να πεθάνει. Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν πάντα όλες οι πηγές τροφής διαθέσιμες και για βιολογικούς και για ψυχολογικούς λόγους.

Τέλος, ένα στρεσαρισμένο πτηνό, ακόμα και όταν γνωρίζει κάτι, πχ ότι τα πέλλετ είναι βρώσιμα, ή ότι το νερό δεν σκοτώνει (όπως νόμιζε η Ίρις, γιατί την είχαν κ@θάρματα), παραμένει επιφυλακτικό και σε minimum-energy mode. Άρα λοιπόν, ακόμα κι αν ο εκτροφέας είπε ότι το κοκατιλ σας τρώει "απόλα", το πιο πιθανό να μην το κάνει και να τρώει μόνο αυτό που του αρέσει περισσότερο. Πείτε και comfort food.

Κλείνοντας, μιας και η σελιδα δεν αφορά διατροφή, θα πρότεινα να αφήσετε το κοκατίλ λίγο πιο χαλαρό ως προς το τι τρώει, να έχει το ελεύθερο να τρώει ό,τι και όποτε θέλει μέχρι να ηρεμήσει κάπως, και εν τω μεταξύ μπορείτε να κοιτάξετε εδώ και αλλού τεχνικές και τρικ ώστε να μάθει αναίμακτα και με ελεύθερη επιλογή να τρώει σωστά. Το απλούστερο που μπορεί κανείς να προτείνει είναι να κάνετε το ανάποδο, αλλά σε βάθος μήνα, τουλάχιστον, δλδ να προσφερετε το καινούργιο πριν το κανονικό γεύμα, ώστε η πείνα να υπερνικήσει τον φόβο. Κατά τα άλλα, δια της δοκιμής μεθόδων και παρακολούθησης της προσωπικότητας του συγκεκριμένου πτηνού θα βρείτε τι λειτουργεί και τι όχι. Προς το παρόν όμως πρέπει να ξέρει ότι βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον.

 

[Nikolma]

Ευχαριστώ για τις συμβουλές. Ειχα διαβάσει όντως στο internet για την διατροφή και πως να τα κάνεις να δοκιμάσουν καινούργιο φαγητό. Υπάρχουν διάφορες απόψεις στο θέμα. Σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνω να λιμοκτονεί δεν ξέρω που το συμπεραίνετε αυτό μάλον είπα κάτι λάθος.


Πάνω στο θέμα μου δεν τον έχω μεταφέρει ακόμα σε άλλο δωμάτιο θα περιμένω να με μάθει. Ίσως αργότερα τον πάω βόλτα μέσα στο σπίτι απλά μετακινόντας την κλούβα του όσο δύσκολο και να είναι αυτό λόγο ότι το σπίτι είναι μικρό. Μετακομήση κυριολεκτικά.

Δεν τον έχω ονομάσει. Δεν το έχω με τα ονοματα γενικά και θέλω να τον γνωρίσω λίγο μήπως μου έρθει κάτι να του ταιριάζει. Όμορφε/αγόρι μου τον φωνάζω .

 

[Nausicaa]

Σε καμία περίπτωση δεν τον αφήνω να λιμοκτονεί δεν ξέρω που το συμπεραίνετε αυτό μάλον είπα κάτι λάθος.

Μάλλον εγώ το είπα λαθος, γιατί δεν έγραψα αυτό. ΄Αλλο το τι κάνουμε εμείς και άλλο τι καταλαβαίνουν. Αν φοβάται τα λαχανικά και βλέπει σπόρους λίγο το πρωι και από το απόγευμα και μετά, αυτό δημιουργεί στρες έλλειψης φαγητού, ακόμα κι αν το κλουβί είναι γεμάτο από λαχανικά, πέλλετ και ό,τι άλλο. Ακριβώς επειδή στην αρχή ειδικά υπάρχει αυτό το κενό επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπου και πτηνού είναι σημαντικό να τα έχουμε σε πολύ άνετο και πλούσιο σε φαγητό, λιτό στα υπόλοιπα περιβάλλον, ώστε να νοιώσουν ασφάλεια. Τα υπόλοιπα περι βιοχημείας νομίζω είναι σαφή. Θα μπορούσα να δώσω παράδειγμα αντίθεσης δικής μου άποψης περί τροφών ανά ώρα και της άποψης των μπάτζι μου, αλλά δεν υπάρχει λόγος, θα χαθούμε. Μπορώ νομίζω ΄πομως να μοιραστώ το εξής σύντομο παράδειγμα χωρίς να μακρυγορώ υπερβολικά:

Η Αυγή είναι μεγαλωμένη με κρέμα, και την πήρα από έναν άνθρωπο με πολλά πτηνά, παπαγάλους και άλλα, όταν δεν μπορούσε πια να την φροντίσει λόγω νέας δουλειας. Παρόλο που ήταν πολύ άνετη με την ανθρ΄πινη παρουσία από την αρχή, σε σημείο που την δεύτερη μέρα σκαρφάλωσε στο κεφάλι μου, γιατί φυσικά ο κοτσος είναι πατ΄θηρα-θρόνος για μπάτζι, σύντομα πρόσεξα ότι δαγώνει πολύ. Χρειάστηκαν 4 μήνες και την διαφωτιστική παρατήρηση εξωτερικού παρατηρητή για να διαπιστώσω ότι έκανα την εξής κοτσάνα. ΄Της προσέφερα κεχρί με το ένα χέρι και έβαζα το δάχτυλο του άλλου χεριού οριζόντια/εφαπτομενικά προς εκέινη κάτω-μπροστά και απομάκρυνα σταδιακά το κεχρί ώστε να χρησιμοποιήσει το δάχτυλο ως επόμενη πατήθρα. Να σημειώσω ότι αυτή η μέθοδος είχε αποφέρει εντυπωσιακούς καρπούς με το άλλο μπάτζι μου, την Ίριδα, άγριο, ενήλικο και κυνηγημένο και τώρα σκαρφαλώνει πάνω μου επίσης μέχρι να βρει ύφασμα. Δεν καταλάβαινα λοιπόν γιατί είχαμε φτάσει στο σημείο να βλέπει η Αυγή το δάχτυλό μου ακόμα και περαστικό και να του επιτίθεται με μανία. Μια ματιά έριξε ο πα΄τερας μου μια μέρα, και λέει καλά, γιατί βαζεις έτσι το δάχτυλό σου, το καημένο νομίζει ή ότι το διώχνεις από την τροφή, ή ότι το δάχτυλο την ανταγωνίζεται ως προς την τροφή. Ε λοιπόν είχε δίκιο. Μόλις άρχισα να βάζω το δάχτυλό μου ως προέκταση της πατήθρας ή της ζητώ να ανεβεί μόνη της στο χέρι που κρατά το κεχρί, το δάγκωμα μειώθηκε κατα 70% (για το υπόλοιπο πάλι φταίω σε κάποιο βαθμό και φταίει και ο εκτροφέας, αλλά άλλη ιστορία αυτό). Φυσικά και δεν την λιμοκτονούσα, αλλά εκείνη με εκλάμβανε, το δάχτυλό μου τουλ, ως απειλή για το φαγητό και άρα την επιβίωσή της! Με αυτό θέλω να πω ότι συχνά δεν βλέπουμε τα πραγματα από την οπτική του πτηνού και ομίζουμε ότι είμαι οκ, ενω εκείνο ζει δράματα. Είναι εξαιρετικά σύνηθες σε νέους φροντιστες οπως εμείς, και σε κάποιο βαθμό μοιράστηκα την (τελικά μακρά) ιστορία για να δείξω ότι δεν είπα κάτι ούτε επικριτικά, ούτε με δυσαρέσκεια, αλλά αντιθέτως σε "αλληλυϋποστηριξη" και κατανόηση (πώς λεμε solidarity στα ελληνικά...?).

Υπάρχουν διάφορες απόψεις στο θέμα.

Δεν είναι τόσο απόψεις, όσο ιδιαιτερότητες των ίδιων των ζώων. Είναι εντυπωσιακό πόσο έξυπνα είναι και πόσες διαφορετικές προσωπικότητες και ιστορίες υπάρχουν. Σε κάποια αρέσουν τ πέλλετ σε μορφή βρεφικής τροφής, άλλα τα σιχαίνονται. Δεν είναι άποψη στην οποία έσφαλε ο άνθρωπος που το πρότεινε, αλλά χαρακτήρας πτηνού. Θα βρείτε σύντομα τι ταιριάζει στον Όμορφο(!) και μόλις γίνει αυτό θα ανοίξουν οι ορίζοντές του, αυτό είναι σίγουρο. Απλά, αν έχουμε εμείς άγχος, και το λεω ως υπεραγχώδης άνθρωπος σχετικά μετ ην υγεία των πτηνών μου, το νοιώθουν και έχουν άγχος και αυτά.

Σχετικά με την μετακόμιση, εφόσον είναι σχετικά ήσυχο αλλά όχι απομωνομένο το μέρος που βρίσκεται, δεν υάρχει λόγος βιασύνης. Επιλέξτε με προσοχή, κάντε όποιες αλλαγές κρίνετε ότι είναι απαραίτητες στον χώρο ώστε να είναι ασφαλής και άνετος και όλα καλά.

 

[Nikolma]

@Nausicaa Έπρεπε να γράψω ότι δεν λιμοκτονεί γιατί οποιοσδήποτε διαβαζει το ποστ θα βγάλει λάθος συμπεράσματα.
Δεν δοκιμάζω ποτέ πράγματα που δεν εχω ψάξει αρκετά και ρωτάω εδώ και σε άλλα forums.
Πρώτη μου εμπειρία με πτηνά λογικο να κάνω κάποια λάθη. Είναι αλλιώς η θεωρία από την πράξη όπως και εσύ ανέφερες με το παράδειγμα. (Ο δικός μου δεν τρελαίνεται με το κεχρί παράδειγμα).

Το πουλάκι δεν φαίνεται τρομαγμένο, έχει συνηθίσει την παρουσία μου και κάθεται κοντά μου όταν μπαίνω στο δωμάτιο. Γιαυτό θέλω να το πάρω μαζί μου και σε άλλους χώρους. Το δωμάτιο είναι απομονωμένο.