jackdaw
PB New Member
Είχα δημιουργήσει αυτό το thread 1 Σεπτεμβρίου. Αφορούσε οξεία νευρολογικά συμπτώματα σε ένα τετράχρονο Timbrado.
Προφανώς ο Gunnar δεν επιβίωσε, ωστόσο θα περιγράψω το περιστατικό και θα δώσω συμβουλές ως προς το τι έκανα για να διαχειριστώ την κατάστασή του.
Ενημερώνω από τώρα πως είμαι επιστήμονας ζωικής παραγωγής (ζωοτέχνης, με εμπειρία στην πτηνοτροφία και ωδικά πτηνά), έχω εμπειρία από εργασία σε κτηνιατρείο και ήρθα σε επαφή με κτηνίατρο και συζητήσαμε το περιστατικό, ωστόσο δεν πρόλαβα τελικά να τον προσκομίσω στο ιατρείο την επόμενη ημέρα.
Ξεκινάω λοιπόν με τα βασικά. Έχω πέντε (τώρα τέσσερα) καναρίνια. Ακολουθούν συγκεκριμένη διατροφή, προσαρμόσιμη ανά περιόδους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αντιπαρασιτική θεραπεία έκαναν μέχρι πριν δύο χρόνια περίπου, όπου πλέον δεν χρειάζεται διότι δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με άλλα πουλιά, ούτε όμως και μεταξύ τους ή με τα περιττώματά τους. Μιλάμε λοιπόν για μια ομάδα καναρινιών που είναι φροντισμένη και προστατευμένη από εξωτερικούς παράγοντες.
Ο Gunnar είναι ο μόνος που γεννήθηκε στο σπίτι μου, από πατέρα αγορασμένο από εκτροφέα (FPO ST 18 E17, 074). Ο Frederick είχε πεθάνει ξαφνικά πριν περίπου δύο χρόνια, αναίτια, δείχνοντας όμως υπερευαισθησία στο φως, έστω και τεχνητό, έστω κι αν είχε εκτεθεί για λίγα λεπτά. Η υγεία του χειροτέρευσε και εκείνος εμφάνισε καρδιολογικά συμπτώματα, ακόμη και αν η διαχείρισή μου ήταν σωστή και άμεση.
Πίσω όμως στον Gunnar.
Είναι πρωί, όλοι είναι καλά, μα εκείνος, πρώτη φορά στη ζωή του, δεν μου μίλησε. Έχει μεγαλώσει στο χέρι, μαζί μου, οπότε με αναγνωρίζει ακόμη σαν μητέρα του. Τους βγάζω όλους στο μπαλκόνι για πρωινό μπάνιο και λίγο ήλιο. Είναι Κυριακή, γύρω στις 9.00. Ο Gunnar όμως, σχεδόν αμέσως δίνει εικόνα υπερθέρμανσης. Έχει απλώσει τα φτερά, λαχανιάζει, το σάλιο του είναι κολλημένο. Τον επαναφέρω αμέσως και είναι καλά. Το μόνο περίεργο στην περίπτωση ήταν το οτι μουρμούριζε, όπως συνηθίζουν οι νεοσσοί. Του έδωσα επαρκείς ποσότητες νερού, τον έβαλα στο πιο δροσερό μέρος του σπιτιού, μακριά από φως και ήταν εντάξει. Έκανα κάποιες δουλειές εκείνη την μέρα, οπότε, βλέποντας πως είναι εντάξει, συνέχισα και έμεινε χωρίς επιτήρηση για περίπου 15 λεπτά.
Όταν τον είχα αφήσει στο κλουβί του, καθόταν στο κλαδί του κανονικά. Τον ακούω ξανά να φωνάζει, όπως οι νεοσσοί, αλλά ήταν σαστισμένος. Την ώρα που τον πλησίασα έπεσε από το κλαδί και έκτοτε δεν ανέβηκε ξανά. Το κλάμα συνέχισε, και αυτός δεν μπορούσε να κινηθεί. Προσπαθούσε, ωστόσο οι κινήσεις του ήταν ακούσιες, και όταν μετά από ώρα τα κατάφερε, σερνόταν με τις κνήμες των ποδιών του, φτερουγίζοντας τα φτερά του. Λίγο αργότερα, (μέχρι τις 12.00 αυτά), άρχισε να έχει σπασμούς, σαν αυτούς που ανέβασα στο προηγούμενο thread. Η εικόνα των σπασμών άλλαξε πολλές φορές, το πουλί όμως προσπαθούσε να κινηθεί, να φάει και να πιαστεί από τα δάχτυλά μου.
Η κατάποση και η κένωση λειτουργούσαν κανονικά, και ο Gunnar είχε αντίληψη της τοποθεσίας του, το ''πάνω'' με το ''κάτω''. Παρουσίασε ευαισθησία στο φως (το οποίο έπρεπε να ανάψω προκειμένου να οτν εξετάσω), αλλά είχε όρεξη για τροφή και νερό.
Αυτή μπορεί να είναι κλινική εικόνα πολλών προβλημάτων, ωστόσο εδώ ήταν βλάβη στην παρεγκεφαλίδα. Το αιθουσαίο μοιάζει να μην είχε επηρεαστεί.
Και έτσι ξεκινάει μια μεγάλη, δύσκολη και επίπονη μέρα, με ένα καναρίνι που δείχνει σαστισμένο και προσπαθεί να συνέλθει. Από τις 09.00 έως τις 02.33 τα ξημερώματα.
Καθώς δεν έχει πολλά χρόνια που αποφοίτησα και καθώς δεν έχω ποτέ αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικό είχα και γω σαστίσει. Επικοινώνησα με διάφορους κτηνιάτρους, που κανένας δεν δέχθηκε καν να ασχοληθεί επειδή ήταν πτηνό (παρόλο που και οι κτηνίατροι και οι ζωοτέχνες έχουμε ασχοληθεί στις σπουδές μας με αυτά). Ένας μόνο απάντησε και συζητήσαμε το θέμα, ωστόσο ο κτηνίατρος που εφημέρευε στο ιατρείο του δεν είχε εμπειρία. Έτσι έπρεπε να περιμένω να έρθει η Δευτέρα, και ήξερα τότε οτι ήταν χαμένο το παιχνίδι.
Συμφώνησε στην βλάβη της παρεγκεφαλίδας, είτε από καρκίνο, είτε από αιμάτωμα, είτε από λύση κάποιας μάζας που πίεζε τώρα τα τμήματα που χωρίζουν την παρεγκεφαλίδα με τον εγκέφαλο και το στέλεχος. Αυτά προκύπτουν διότι δεν ισχύουν τα εξής:
-Παρασιτικές λοιμώξεις: τα παράσιτα, όπως είναι γνωστό, προκαλούν σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα και αλλαγή συμπεριφοράς στα ζώα που προσβάλλονται από αυτά. Όπως είπα και παραπάνω, δεν υπάρχουν παράσιτα, ούτε και έρχονται τα πτηνά σε επαφή με πτηνά που μπορεί να φέρουν παράσιτα, ούτε και με επιφάνειες. Τα κλουβιά είναι πάντα καθαρισμένα και τα εξετάζω τακτικά. Επίσης τα υπόλοιπα καναρίνια μου είναι υγιή. Αν ήταν κάτι τέτοιο, θα είχαν προσβληθεί και αυτά.
-Ιογενείς λοιμώξεις: υπάρχουν ιοί που επίσης προσβάλλουν το ΚΝΣ, ωστόσο, και πάλι, τα καναρίνια ζουν απομονωμένα. Δεν αρρωσταίνουν, ωστόσο με την υπόνοια αδιαθεσίας, το ''ύποπτο'' καναρίνι μπαίνει σε καραντίνα με υποστηρικτική αγωγή.
-Αβιταμίνωση/μεταβολικό σύνδρομο/διατροφή: ως ζωοτέχνης, η διατροφή είναι σημαντικό μέρος της μελέτης μου, και προφανώς δεν λείπει τίποτα από τα καναρίνια μου. Είναι όλα φροντισμένα με καλής ποιότητας σπόρους, φρέσκια τροφή (φρούτα, λαχανικά και αυγά, καλά πλυμμένα και σωστά βρασμένα αντίστοιχα), συμπληρώματα υδατοδιαλυτά και σωστές συνθήκες διαβίωσης.
Ο Gunnar, λόγω σπασμών και τρόμο του κεφαλιού δεν είχε την ικανότητα να μπορεί να φάει σπόρους. Έπρεπε να στηρίζω το κεφάλι του και να του δώσω υγρή τροφή. Επειδή ήταν Κυριακή και μου είχε τελειώσει το συμπλήρωμα με σύμπλεγμα Β, έφτιαξα αυγοτροφή, με αρκετό μέλι για την υπογλυκαιμία, μήλο, φρυγανιά και φρουτοβιταμίνη έτοιμη. Ήταν αρκετά ρευστό και μπορούσε να το καταναλώσει με ευκολία. Έπειτα του έδωσα και κρόκο βραστό που μπόρεσε επίσης να τον φάει. Όπως είναι γνωστό, τα καναρίνια έχουν ταχύ μεταβολισμό. Έτσι λοιπόν, με την fortified αυγοτροφή και το υπεραρκετό νερό, έπρεπε να δείξει σημάδια βελτίωσης. Έτρωγε κάθε μισή ώρα περίπου, κάθε τάισμα όμως κρατούσε όλο και περισσότερο. Αποκλείουμε λοιπόν την αφυδάτωση, την έλλειψη Β12 και β. C, E, A και την υπογλυκαιμία.
-Υπερθέρμανση/θερμοπληξία: δεν δίνει τέτοια εικόνα, αλλά και πάλι, συνήλθε αμέσως καθώς του χορήγησα νερό και τον έβαλα σε δροσερό μέρος.
- Τραύμα: δεν υπήρχε πιθανότητα να μιλήσω για τραύμα, καθώς το κλουβί του είναι ασφαλές και καθώς δεν υπήρχε κάποια ένδειξη που να προδίδει οτι χτύπησε κάπως ή κάπου.
-Μάζα: το πιο πιθανό από όλα τα άλλα. Η εκδήλωση των συμπτωμάτων του Gunnar ήταν υπεροξεία και βαριά. Χειροτέρευε όσο η ώρα περνούσε, δίνοντας και διαφορετική εικόνα κάθε φορά. Κατά διαστήματα οι σπασμοί ήταν έντονοι και δεν σταματούσε να ''κλαίει'', μέχρι που βράχνιασε και χαμήλωσε η ένταση. Το ανούσιο μουρμουρητό/κραυγές είναι επίσης νευρολογικά συμπτώματα και συνήθως ακολουθούνται/συνοδεύονται από τύφλωση.
Κατά διαστήματα έμοιαζε λίγο να ηρεμεί, ωστόσο το βράδυ ήταν προφανές οτι ήταν εξάντληση.
Το βράδυ, γύρω στις 20.00 μειώθηκαν οι σπασμοί, ωστόσο τώρα έμοιαζε να έχει πάρεση. Άρχισε να δίνει καρδιολογικά συμπτώματα και να τινάζει την ουρά. Έσβηνε και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να τον έχω σε ήρεμο σημείο ή μέσα στα χέρια μου με προσοχή (όπως έδειξε να προτιμάει). Ήταν πάνω σε ένα πετσετάκι, με την τροφή και το νερό εύκολα προσβάσιμα ακόμη κι αν δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει. Δεν τον έβγαλα από το κλουβί για να μην στρεσαριστεί περαιτέρω. Έπινε περισσότερο νερό απ' οτι τροφή. Είχε τώρα γίνει ληθαργικός. Λαχάνιαζε, δίνοντας σημάδια πως κατέρρεε. Στη συνέχεια ήρθαν κενώσεις που ήταν αναίτιες, καθώς δεν είχε φάει τις τελευταίες δύο ώρες. Ήταν πολλές κουτσουλιές με παρουσία κοπράνων, πράγμα παράδοξο που όμως έδειχνε πως τα νεφρά και αυτά καταρρέουν. Προσπάθησα να του δώσω έστω λίγο νερό, μα τώρα είχε παραλύσει και το ράμφος και κατά συνέπεια και η κατάποση. Στο τέλος ήταν οι πνεύμονες, με αναπνοή βασανιστική. Έγειρε εντελώς μπροστά, πλέον μια σκιά του Gunnar που γνώριζα και είχα μεγαλώσει με τόσο κόπο. Ήταν λοιπόν στις 2.32 που είδα την γνωστή εικόνα ''θανάτου''. Ήταν δίπλα μου, τον πήρα στις χούφτες μου. Φίλησα το κεφαλάκι του και τον ακούμπησα στο πετσετάκι του να ηρεμήσει, ήξερα οτι έφευγε. Και πραγματικά, πρώτη φορά μετά από τόσες ώρες, έγειρε στο πλάι και έσβησε, κλείνοντας τα μάτια και τα χαλαρώνοντας τις φτερούγες. Περίμενα να δω την τυπική εικόνα της καρδιάς που είναι πια ανεπαρκής, ωστόσο απλώς ηρέμησε, και αυτό ήταν.
Την επόμενη πήρα τον κτηνίατρο και μιλήσαμε και κατέληξε στο οτι αυτό που είχε αφορούσε ολόκληρο τον εγκέφαλο και απλώς η παρεγκεφαλίδα επηρεάστηκε πρώτη. Ήταν ένα τραγικό και δύσκολο περιστατικό, που δεν είχε ελπίδες ίασης.
Ένα νευρολογικό σύμπτωμα που οδήγησε στην παράλυση όλων των συστημάτων ένα προς ένα. Πολύ δύσκολο περιστατικό, που δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να του κάνω ευθανασία.
Η βιβλιογραφία για ωδικά πτηνά είναι μικρή και περιορισμένη. Δεν γίνονται χειρουργεία, δεν υπάρχει γηριατρική για αυτά, και δεν υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης νευρολογικών καταστάσεων που σχετίζονται με κακοήθειες και τραύμα.
Σε περιτπώσεις υπόννοιας νευρολογικών συμπτωμάτων που ΔΕΝ σχετίζονται με τις υπόλοιπες παραμέτρους που ανέφερα πιο πάνω, τα πράγματα που μπορούν να γίνουν είναι περιορισμένα.
-Περιορισμός της κίνησης του πτηνού. Αν δεν μπορεί να πετάξει, και αν εμφανίζει σπασμούς, αφαιρούμε τα κλαδιά και άλλα αντικείμενα που μπορεί να χτυπήσει πάνω σε αυτά (π.χ χαμηλά καθρεφτάκια, τα οποία επίσης δεν βοηθούν ένα σαστισμένο πτηνό).
-Τοποθέτηση του πτηνού σε σκοτεινό σημείο, διότι είναι ήδη ζώα ευαίσθητα στις αλλαγές φωτοπεριόφων και φωτός γενικότερα, και τα νευρολογικά κάνουν την κατάσταση χειρότερη.
-Ανάλογα την εποχή και την εικόνα που δίνει το καναρίνι, φροντίζουμε να του παρέχουμε θέρμη ή δροσιά.
-Ταϊζουμε πλούσια σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνες E, A, C ζάχαρα και νερό τροφή. Αν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί το καναρίνι, βάζουμε στο έδαφος (π.χ σε καπάκι από βάζο) την τροφή ώστε να μπορεί να την προσεγγίσει με ευκολία.
-Επικοινωνία με κτηνίατρο/πτηνίατρο. Στην δική μου περίπτωση, Κυριακή, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ωστόσο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις, που σπάνιες μεν, όχι απίθανες δε. Καλή παρατήρηση της εικόνας ώστε να τη μεταδώσουμε ακριβώς στον κτηνίατρο, πρωτού το προσκομίσουμε στο ιατρείο του.
-Προσοχή στον τρόπο χειρισμού του πτηνού. Αν έχει κάποια μάζα που έχει λυθεί, ή έχει προέλθει το νευρολογικό από τραύμα, τότε πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
-Περιορισμός όλων των ερεθισμάτων, ηχητικών, οπτικών, περιβαλλοντικών (θερμό-ψυχρό-φωτεινό).
-Σε περίπτωση που το πτηνό δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό του, πρέπει να το κάνουμε εμείς, με σύρριγες ή με σταθεροποίηση/υποστήριξη του καναρινιού όσο αυτό προσπαθεί να φάει.
-Πρέπει να δίνονται επαρκείς ποσότητες νερού, πέρα από την τροφή. Για όσο μας το επιτρέψει.
-Τοποθέτησα πετσετάκι ώστε να μην γλιστράει στον πάτο του κλουβιού. Το κλουβί πρέπει να μένει καθαρό, εφόσον το καναρίνι κινείται πλέον μόνο στον πάτο του.
Οι φωτογραφίες είναι παλιότερες, ωστόσο θα ήθελα να τις βάλω.
10/07/2020 - 02/09/2024.
Προφανώς ο Gunnar δεν επιβίωσε, ωστόσο θα περιγράψω το περιστατικό και θα δώσω συμβουλές ως προς το τι έκανα για να διαχειριστώ την κατάστασή του.
Ενημερώνω από τώρα πως είμαι επιστήμονας ζωικής παραγωγής (ζωοτέχνης, με εμπειρία στην πτηνοτροφία και ωδικά πτηνά), έχω εμπειρία από εργασία σε κτηνιατρείο και ήρθα σε επαφή με κτηνίατρο και συζητήσαμε το περιστατικό, ωστόσο δεν πρόλαβα τελικά να τον προσκομίσω στο ιατρείο την επόμενη ημέρα.
Ξεκινάω λοιπόν με τα βασικά. Έχω πέντε (τώρα τέσσερα) καναρίνια. Ακολουθούν συγκεκριμένη διατροφή, προσαρμόσιμη ανά περιόδους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αντιπαρασιτική θεραπεία έκαναν μέχρι πριν δύο χρόνια περίπου, όπου πλέον δεν χρειάζεται διότι δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με άλλα πουλιά, ούτε όμως και μεταξύ τους ή με τα περιττώματά τους. Μιλάμε λοιπόν για μια ομάδα καναρινιών που είναι φροντισμένη και προστατευμένη από εξωτερικούς παράγοντες.
Ο Gunnar είναι ο μόνος που γεννήθηκε στο σπίτι μου, από πατέρα αγορασμένο από εκτροφέα (FPO ST 18 E17, 074). Ο Frederick είχε πεθάνει ξαφνικά πριν περίπου δύο χρόνια, αναίτια, δείχνοντας όμως υπερευαισθησία στο φως, έστω και τεχνητό, έστω κι αν είχε εκτεθεί για λίγα λεπτά. Η υγεία του χειροτέρευσε και εκείνος εμφάνισε καρδιολογικά συμπτώματα, ακόμη και αν η διαχείρισή μου ήταν σωστή και άμεση.
Πίσω όμως στον Gunnar.
Είναι πρωί, όλοι είναι καλά, μα εκείνος, πρώτη φορά στη ζωή του, δεν μου μίλησε. Έχει μεγαλώσει στο χέρι, μαζί μου, οπότε με αναγνωρίζει ακόμη σαν μητέρα του. Τους βγάζω όλους στο μπαλκόνι για πρωινό μπάνιο και λίγο ήλιο. Είναι Κυριακή, γύρω στις 9.00. Ο Gunnar όμως, σχεδόν αμέσως δίνει εικόνα υπερθέρμανσης. Έχει απλώσει τα φτερά, λαχανιάζει, το σάλιο του είναι κολλημένο. Τον επαναφέρω αμέσως και είναι καλά. Το μόνο περίεργο στην περίπτωση ήταν το οτι μουρμούριζε, όπως συνηθίζουν οι νεοσσοί. Του έδωσα επαρκείς ποσότητες νερού, τον έβαλα στο πιο δροσερό μέρος του σπιτιού, μακριά από φως και ήταν εντάξει. Έκανα κάποιες δουλειές εκείνη την μέρα, οπότε, βλέποντας πως είναι εντάξει, συνέχισα και έμεινε χωρίς επιτήρηση για περίπου 15 λεπτά.
Όταν τον είχα αφήσει στο κλουβί του, καθόταν στο κλαδί του κανονικά. Τον ακούω ξανά να φωνάζει, όπως οι νεοσσοί, αλλά ήταν σαστισμένος. Την ώρα που τον πλησίασα έπεσε από το κλαδί και έκτοτε δεν ανέβηκε ξανά. Το κλάμα συνέχισε, και αυτός δεν μπορούσε να κινηθεί. Προσπαθούσε, ωστόσο οι κινήσεις του ήταν ακούσιες, και όταν μετά από ώρα τα κατάφερε, σερνόταν με τις κνήμες των ποδιών του, φτερουγίζοντας τα φτερά του. Λίγο αργότερα, (μέχρι τις 12.00 αυτά), άρχισε να έχει σπασμούς, σαν αυτούς που ανέβασα στο προηγούμενο thread. Η εικόνα των σπασμών άλλαξε πολλές φορές, το πουλί όμως προσπαθούσε να κινηθεί, να φάει και να πιαστεί από τα δάχτυλά μου.
Η κατάποση και η κένωση λειτουργούσαν κανονικά, και ο Gunnar είχε αντίληψη της τοποθεσίας του, το ''πάνω'' με το ''κάτω''. Παρουσίασε ευαισθησία στο φως (το οποίο έπρεπε να ανάψω προκειμένου να οτν εξετάσω), αλλά είχε όρεξη για τροφή και νερό.
Αυτή μπορεί να είναι κλινική εικόνα πολλών προβλημάτων, ωστόσο εδώ ήταν βλάβη στην παρεγκεφαλίδα. Το αιθουσαίο μοιάζει να μην είχε επηρεαστεί.
Και έτσι ξεκινάει μια μεγάλη, δύσκολη και επίπονη μέρα, με ένα καναρίνι που δείχνει σαστισμένο και προσπαθεί να συνέλθει. Από τις 09.00 έως τις 02.33 τα ξημερώματα.
Καθώς δεν έχει πολλά χρόνια που αποφοίτησα και καθώς δεν έχω ποτέ αντιμετωπίσει τέτοιου είδους περιστατικό είχα και γω σαστίσει. Επικοινώνησα με διάφορους κτηνιάτρους, που κανένας δεν δέχθηκε καν να ασχοληθεί επειδή ήταν πτηνό (παρόλο που και οι κτηνίατροι και οι ζωοτέχνες έχουμε ασχοληθεί στις σπουδές μας με αυτά). Ένας μόνο απάντησε και συζητήσαμε το θέμα, ωστόσο ο κτηνίατρος που εφημέρευε στο ιατρείο του δεν είχε εμπειρία. Έτσι έπρεπε να περιμένω να έρθει η Δευτέρα, και ήξερα τότε οτι ήταν χαμένο το παιχνίδι.
Συμφώνησε στην βλάβη της παρεγκεφαλίδας, είτε από καρκίνο, είτε από αιμάτωμα, είτε από λύση κάποιας μάζας που πίεζε τώρα τα τμήματα που χωρίζουν την παρεγκεφαλίδα με τον εγκέφαλο και το στέλεχος. Αυτά προκύπτουν διότι δεν ισχύουν τα εξής:
-Παρασιτικές λοιμώξεις: τα παράσιτα, όπως είναι γνωστό, προκαλούν σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα και αλλαγή συμπεριφοράς στα ζώα που προσβάλλονται από αυτά. Όπως είπα και παραπάνω, δεν υπάρχουν παράσιτα, ούτε και έρχονται τα πτηνά σε επαφή με πτηνά που μπορεί να φέρουν παράσιτα, ούτε και με επιφάνειες. Τα κλουβιά είναι πάντα καθαρισμένα και τα εξετάζω τακτικά. Επίσης τα υπόλοιπα καναρίνια μου είναι υγιή. Αν ήταν κάτι τέτοιο, θα είχαν προσβληθεί και αυτά.
-Ιογενείς λοιμώξεις: υπάρχουν ιοί που επίσης προσβάλλουν το ΚΝΣ, ωστόσο, και πάλι, τα καναρίνια ζουν απομονωμένα. Δεν αρρωσταίνουν, ωστόσο με την υπόνοια αδιαθεσίας, το ''ύποπτο'' καναρίνι μπαίνει σε καραντίνα με υποστηρικτική αγωγή.
-Αβιταμίνωση/μεταβολικό σύνδρομο/διατροφή: ως ζωοτέχνης, η διατροφή είναι σημαντικό μέρος της μελέτης μου, και προφανώς δεν λείπει τίποτα από τα καναρίνια μου. Είναι όλα φροντισμένα με καλής ποιότητας σπόρους, φρέσκια τροφή (φρούτα, λαχανικά και αυγά, καλά πλυμμένα και σωστά βρασμένα αντίστοιχα), συμπληρώματα υδατοδιαλυτά και σωστές συνθήκες διαβίωσης.
Ο Gunnar, λόγω σπασμών και τρόμο του κεφαλιού δεν είχε την ικανότητα να μπορεί να φάει σπόρους. Έπρεπε να στηρίζω το κεφάλι του και να του δώσω υγρή τροφή. Επειδή ήταν Κυριακή και μου είχε τελειώσει το συμπλήρωμα με σύμπλεγμα Β, έφτιαξα αυγοτροφή, με αρκετό μέλι για την υπογλυκαιμία, μήλο, φρυγανιά και φρουτοβιταμίνη έτοιμη. Ήταν αρκετά ρευστό και μπορούσε να το καταναλώσει με ευκολία. Έπειτα του έδωσα και κρόκο βραστό που μπόρεσε επίσης να τον φάει. Όπως είναι γνωστό, τα καναρίνια έχουν ταχύ μεταβολισμό. Έτσι λοιπόν, με την fortified αυγοτροφή και το υπεραρκετό νερό, έπρεπε να δείξει σημάδια βελτίωσης. Έτρωγε κάθε μισή ώρα περίπου, κάθε τάισμα όμως κρατούσε όλο και περισσότερο. Αποκλείουμε λοιπόν την αφυδάτωση, την έλλειψη Β12 και β. C, E, A και την υπογλυκαιμία.
-Υπερθέρμανση/θερμοπληξία: δεν δίνει τέτοια εικόνα, αλλά και πάλι, συνήλθε αμέσως καθώς του χορήγησα νερό και τον έβαλα σε δροσερό μέρος.
- Τραύμα: δεν υπήρχε πιθανότητα να μιλήσω για τραύμα, καθώς το κλουβί του είναι ασφαλές και καθώς δεν υπήρχε κάποια ένδειξη που να προδίδει οτι χτύπησε κάπως ή κάπου.
-Μάζα: το πιο πιθανό από όλα τα άλλα. Η εκδήλωση των συμπτωμάτων του Gunnar ήταν υπεροξεία και βαριά. Χειροτέρευε όσο η ώρα περνούσε, δίνοντας και διαφορετική εικόνα κάθε φορά. Κατά διαστήματα οι σπασμοί ήταν έντονοι και δεν σταματούσε να ''κλαίει'', μέχρι που βράχνιασε και χαμήλωσε η ένταση. Το ανούσιο μουρμουρητό/κραυγές είναι επίσης νευρολογικά συμπτώματα και συνήθως ακολουθούνται/συνοδεύονται από τύφλωση.
Κατά διαστήματα έμοιαζε λίγο να ηρεμεί, ωστόσο το βράδυ ήταν προφανές οτι ήταν εξάντληση.
Το βράδυ, γύρω στις 20.00 μειώθηκαν οι σπασμοί, ωστόσο τώρα έμοιαζε να έχει πάρεση. Άρχισε να δίνει καρδιολογικά συμπτώματα και να τινάζει την ουρά. Έσβηνε και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να τον έχω σε ήρεμο σημείο ή μέσα στα χέρια μου με προσοχή (όπως έδειξε να προτιμάει). Ήταν πάνω σε ένα πετσετάκι, με την τροφή και το νερό εύκολα προσβάσιμα ακόμη κι αν δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει. Δεν τον έβγαλα από το κλουβί για να μην στρεσαριστεί περαιτέρω. Έπινε περισσότερο νερό απ' οτι τροφή. Είχε τώρα γίνει ληθαργικός. Λαχάνιαζε, δίνοντας σημάδια πως κατέρρεε. Στη συνέχεια ήρθαν κενώσεις που ήταν αναίτιες, καθώς δεν είχε φάει τις τελευταίες δύο ώρες. Ήταν πολλές κουτσουλιές με παρουσία κοπράνων, πράγμα παράδοξο που όμως έδειχνε πως τα νεφρά και αυτά καταρρέουν. Προσπάθησα να του δώσω έστω λίγο νερό, μα τώρα είχε παραλύσει και το ράμφος και κατά συνέπεια και η κατάποση. Στο τέλος ήταν οι πνεύμονες, με αναπνοή βασανιστική. Έγειρε εντελώς μπροστά, πλέον μια σκιά του Gunnar που γνώριζα και είχα μεγαλώσει με τόσο κόπο. Ήταν λοιπόν στις 2.32 που είδα την γνωστή εικόνα ''θανάτου''. Ήταν δίπλα μου, τον πήρα στις χούφτες μου. Φίλησα το κεφαλάκι του και τον ακούμπησα στο πετσετάκι του να ηρεμήσει, ήξερα οτι έφευγε. Και πραγματικά, πρώτη φορά μετά από τόσες ώρες, έγειρε στο πλάι και έσβησε, κλείνοντας τα μάτια και τα χαλαρώνοντας τις φτερούγες. Περίμενα να δω την τυπική εικόνα της καρδιάς που είναι πια ανεπαρκής, ωστόσο απλώς ηρέμησε, και αυτό ήταν.
Την επόμενη πήρα τον κτηνίατρο και μιλήσαμε και κατέληξε στο οτι αυτό που είχε αφορούσε ολόκληρο τον εγκέφαλο και απλώς η παρεγκεφαλίδα επηρεάστηκε πρώτη. Ήταν ένα τραγικό και δύσκολο περιστατικό, που δεν είχε ελπίδες ίασης.
Ένα νευρολογικό σύμπτωμα που οδήγησε στην παράλυση όλων των συστημάτων ένα προς ένα. Πολύ δύσκολο περιστατικό, που δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να του κάνω ευθανασία.
Η βιβλιογραφία για ωδικά πτηνά είναι μικρή και περιορισμένη. Δεν γίνονται χειρουργεία, δεν υπάρχει γηριατρική για αυτά, και δεν υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης νευρολογικών καταστάσεων που σχετίζονται με κακοήθειες και τραύμα.
Σε περιτπώσεις υπόννοιας νευρολογικών συμπτωμάτων που ΔΕΝ σχετίζονται με τις υπόλοιπες παραμέτρους που ανέφερα πιο πάνω, τα πράγματα που μπορούν να γίνουν είναι περιορισμένα.
-Περιορισμός της κίνησης του πτηνού. Αν δεν μπορεί να πετάξει, και αν εμφανίζει σπασμούς, αφαιρούμε τα κλαδιά και άλλα αντικείμενα που μπορεί να χτυπήσει πάνω σε αυτά (π.χ χαμηλά καθρεφτάκια, τα οποία επίσης δεν βοηθούν ένα σαστισμένο πτηνό).
-Τοποθέτηση του πτηνού σε σκοτεινό σημείο, διότι είναι ήδη ζώα ευαίσθητα στις αλλαγές φωτοπεριόφων και φωτός γενικότερα, και τα νευρολογικά κάνουν την κατάσταση χειρότερη.
-Ανάλογα την εποχή και την εικόνα που δίνει το καναρίνι, φροντίζουμε να του παρέχουμε θέρμη ή δροσιά.
-Ταϊζουμε πλούσια σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, βιταμίνες E, A, C ζάχαρα και νερό τροφή. Αν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί το καναρίνι, βάζουμε στο έδαφος (π.χ σε καπάκι από βάζο) την τροφή ώστε να μπορεί να την προσεγγίσει με ευκολία.
-Επικοινωνία με κτηνίατρο/πτηνίατρο. Στην δική μου περίπτωση, Κυριακή, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ωστόσο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις, που σπάνιες μεν, όχι απίθανες δε. Καλή παρατήρηση της εικόνας ώστε να τη μεταδώσουμε ακριβώς στον κτηνίατρο, πρωτού το προσκομίσουμε στο ιατρείο του.
-Προσοχή στον τρόπο χειρισμού του πτηνού. Αν έχει κάποια μάζα που έχει λυθεί, ή έχει προέλθει το νευρολογικό από τραύμα, τότε πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
-Περιορισμός όλων των ερεθισμάτων, ηχητικών, οπτικών, περιβαλλοντικών (θερμό-ψυχρό-φωτεινό).
-Σε περίπτωση που το πτηνό δεν μπορεί να θρέψει τον εαυτό του, πρέπει να το κάνουμε εμείς, με σύρριγες ή με σταθεροποίηση/υποστήριξη του καναρινιού όσο αυτό προσπαθεί να φάει.
-Πρέπει να δίνονται επαρκείς ποσότητες νερού, πέρα από την τροφή. Για όσο μας το επιτρέψει.
-Τοποθέτησα πετσετάκι ώστε να μην γλιστράει στον πάτο του κλουβιού. Το κλουβί πρέπει να μένει καθαρό, εφόσον το καναρίνι κινείται πλέον μόνο στον πάτο του.
Οι φωτογραφίες είναι παλιότερες, ωστόσο θα ήθελα να τις βάλω.
10/07/2020 - 02/09/2024.
