anatolia
PB Member
Ένα χρόνο πριν μετακομίσαμε σε χωριό κοντά στη θάλασσα και γνωρίσαμε έναν πολύ ευγενικό παππού – ιδιοκτήτη τοπικού μίνι-μάρκετ. Στην αυλή είχε ένα κατασκεύασμα, σαν μια τεράστια παράγκα προστατευμένη και μέσα είχε καναρίνια, μάινες και άλλα πουλιά. Ο κύριος αυτός, όπως και εμείς, αγαπάει τα πουλιά και έτσι μας έγινε πολύ συμπαθής. Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς να τον δούμε, καθώς μας ήταν πιο βολικό το διπλανό καλοκαιρινό μάρκετ. Πριν μία εβδομάδα περίπου ανεβήκαμε στο χωριό για ψώνια.
Φτάνοντας στο ταμείο είδα κάτι καινούριο στο μαγαζί και συνάμα γνώριμο: ένα κλουβάκι μικροσκοπικό με ένα κλασσικό γκρι κοκατίλ αρσενικό μέσα. Το κοκατίλ ήταν μπαμπάτσικο ή κάποιας ηλικίας ή απλά χοντρό, δεν κατάφερα να δω καλά αμέσως. Είχε γυρισμένη την πλάτη στους ανθρώπους και καθόταν ακούνητο, απαθές. Τα δικά μου τέτοια ώρα ξεσηκώνουν τον τόπο, ιδίως αν έχουμε κόσμο στο σπίτι. Ρώτησα αμέσως τον ιδιοκτήτη για το κοκατίλ και μου είπε πως του το έδωσαν σε αντάλλαγμα με 1 καναρίνι, ότι όλη μέρα εκείνο φωνάζει και σωπαίνει μόνο το βράδυ. Τον ρώτησα και άλλα περί ηλικίας, κλπ., αλλά δεν είχε ιδέα, φαινόταν ότι είναι ο πρώτος παπαγάλος του.
Χθες πέρασα πάλι και πάλι τα ίδια: μικρό, στενό κλουβί χωρίς παιχνίδια, το πουλί στην ίδια στάση με γυρισμένη την πλάτη και σαν να χουχουλιάζει λίγο, τα φτερά κάπως φουσκωμένα. Κατάθλιψη;
Το λυπήθηκα πραγματικά, έχω ίδιο χρώμα νεότερο αρσενικό, τον Φίγκο, και ξέρω πόσο ζωηρά μπορούν να είναι.
Έπιασα ξανά κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και τον ρώτησα αν του έδωσε όνομα. Μου απάντησε, πως όχι. Τότε του είπα να του δώσει όνομα το συντομότερο, αλλιώς δεν θα δεθεί μαζί του (ότι ονομάσουμε, το κάνουμε δικό μας και δενόμαστε και γίνεται πραγματικότητα, και ότι δεν έχει όνομα παραμένει ουδέτερο και αδιάφορο για εμάς – απλή ψυχολογία!). Του είπα και για το κλουβί που είναι μικρό για κοκατίλ και για παιχνίδια και ότι ίσως γκαρίζει γιατί θέλει θηλυκή παρέα.
Αυτά τον τάραξαν κάπως τον άνθρωπο και μου είπε αμήχανα ότι ο γιος του επέμενε να μείνει έτσι λίγο του πουλί μέχρι να συνηθίσει (τι ακριβώς; δεν κατάλαβα…τα δικά μου συνήθιζαν μέσα σε 2 μέρες και όχι σε τέτοιες συνθήκες!). Μου είπε ότι όλα θα γίνουν σύντομα, και μεγαλύτερο κλουβί και παιχνίδια, κλπ. (αλλά κάπως αφηρημένα και λίγο αδιάφορα). Μετά προφασίστηκε κάποια δουλειά και με ξεφορτώθηκε άρον-άρον.
Και επειδή το κοκατίλ αυτό μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον και δεν βλέπω καμία αλλαγή μέσα σε 1 εβδομάδα, θα πάω να του πάρω ένα σωστό κλουβί με όλα τα συμπράγκαλα, βιταμίνες, τροφή και θα πάω στον παππού μια σοβαρή επίσκεψη. Να τον ενημερώσω περί κοκατίλ όσα ξέρω και, εάν θεωρήσει δύσκολο να τον συντηρεί σωστά, θα του πω να μου τον δώσει/πουλήσει, όλο και καλύτερα θα περάσει μαζί μας. ) Τι 3 κοκατίλ, τι ένα παραπάνω, ίδια φροντίδα για όλα! ) Εσείς τι λέτε;
Υ. Γ.: Νομίζω πως πρέπει να δημιουργηθεί ένα, άτυπο έστω, δίκτυο αλληλεγγύης για αυτούς και με αυτούς που έχουν πουλιά, να βοηθάμε και κάποια άτυχα από τα υπέροχα αυτά πλάσματα, όταν και όπως μπορούμε. Και ο ιστότοπος αυτός είναι, νομίζω, ο κατάλληλος για ένα τέτοιο έργο, σκεφτείτε το, αγαπητοί moderators….)
Φτάνοντας στο ταμείο είδα κάτι καινούριο στο μαγαζί και συνάμα γνώριμο: ένα κλουβάκι μικροσκοπικό με ένα κλασσικό γκρι κοκατίλ αρσενικό μέσα. Το κοκατίλ ήταν μπαμπάτσικο ή κάποιας ηλικίας ή απλά χοντρό, δεν κατάφερα να δω καλά αμέσως. Είχε γυρισμένη την πλάτη στους ανθρώπους και καθόταν ακούνητο, απαθές. Τα δικά μου τέτοια ώρα ξεσηκώνουν τον τόπο, ιδίως αν έχουμε κόσμο στο σπίτι. Ρώτησα αμέσως τον ιδιοκτήτη για το κοκατίλ και μου είπε πως του το έδωσαν σε αντάλλαγμα με 1 καναρίνι, ότι όλη μέρα εκείνο φωνάζει και σωπαίνει μόνο το βράδυ. Τον ρώτησα και άλλα περί ηλικίας, κλπ., αλλά δεν είχε ιδέα, φαινόταν ότι είναι ο πρώτος παπαγάλος του.
Χθες πέρασα πάλι και πάλι τα ίδια: μικρό, στενό κλουβί χωρίς παιχνίδια, το πουλί στην ίδια στάση με γυρισμένη την πλάτη και σαν να χουχουλιάζει λίγο, τα φτερά κάπως φουσκωμένα. Κατάθλιψη;
Το λυπήθηκα πραγματικά, έχω ίδιο χρώμα νεότερο αρσενικό, τον Φίγκο, και ξέρω πόσο ζωηρά μπορούν να είναι.
Έπιασα ξανά κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και τον ρώτησα αν του έδωσε όνομα. Μου απάντησε, πως όχι. Τότε του είπα να του δώσει όνομα το συντομότερο, αλλιώς δεν θα δεθεί μαζί του (ότι ονομάσουμε, το κάνουμε δικό μας και δενόμαστε και γίνεται πραγματικότητα, και ότι δεν έχει όνομα παραμένει ουδέτερο και αδιάφορο για εμάς – απλή ψυχολογία!). Του είπα και για το κλουβί που είναι μικρό για κοκατίλ και για παιχνίδια και ότι ίσως γκαρίζει γιατί θέλει θηλυκή παρέα.
Αυτά τον τάραξαν κάπως τον άνθρωπο και μου είπε αμήχανα ότι ο γιος του επέμενε να μείνει έτσι λίγο του πουλί μέχρι να συνηθίσει (τι ακριβώς; δεν κατάλαβα…τα δικά μου συνήθιζαν μέσα σε 2 μέρες και όχι σε τέτοιες συνθήκες!). Μου είπε ότι όλα θα γίνουν σύντομα, και μεγαλύτερο κλουβί και παιχνίδια, κλπ. (αλλά κάπως αφηρημένα και λίγο αδιάφορα). Μετά προφασίστηκε κάποια δουλειά και με ξεφορτώθηκε άρον-άρον.
Και επειδή το κοκατίλ αυτό μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον και δεν βλέπω καμία αλλαγή μέσα σε 1 εβδομάδα, θα πάω να του πάρω ένα σωστό κλουβί με όλα τα συμπράγκαλα, βιταμίνες, τροφή και θα πάω στον παππού μια σοβαρή επίσκεψη. Να τον ενημερώσω περί κοκατίλ όσα ξέρω και, εάν θεωρήσει δύσκολο να τον συντηρεί σωστά, θα του πω να μου τον δώσει/πουλήσει, όλο και καλύτερα θα περάσει μαζί μας. ) Τι 3 κοκατίλ, τι ένα παραπάνω, ίδια φροντίδα για όλα! ) Εσείς τι λέτε;
Υ. Γ.: Νομίζω πως πρέπει να δημιουργηθεί ένα, άτυπο έστω, δίκτυο αλληλεγγύης για αυτούς και με αυτούς που έχουν πουλιά, να βοηθάμε και κάποια άτυχα από τα υπέροχα αυτά πλάσματα, όταν και όπως μπορούμε. Και ο ιστότοπος αυτός είναι, νομίζω, ο κατάλληλος για ένα τέτοιο έργο, σκεφτείτε το, αγαπητοί moderators….)
