didi90
PB New Member
- Εγγραφή
- 14 Ιαν 2019
- Μηνύματα
- 4
Γεια σας και πάλι! Αυτή τη φορά για να σας γνωρίσω το λοβακι μου,τον Μητσο.
... Είχα πάει για δουλειά στη Κύπρο και τον πρώτο μήνα όλα πήγαιναν καλά. Σιγά σιγά όμως μιας κ ήμουν τελείως μόνη άρχισα να πέφτω ψυχολογικά,ώσπου μια όμορφη κ ζέστη μέρα, μετά απο 3,5 μηνες, κατά τις 7 το πρωί άκουσα έναν πολύ περίεργο ήχο-σαν κραυγές, σαν κάποιο μηχάνημα; δεν κατάλαβα. Ανέβηκα να δω τι είναι αυτό που με ξύπνησε και τον είδα εκεί στη σκάλα να κάθεται πανέμορφος κ πολύ τρομαγμένος... Προσπάθησα να τον πιάσω αλλά δεν τα κατάφερα, πέταξε κ μπήκε στο δωμάτιο, ε και σκέφτηκα πάω να πάρω ένα κλουβί και φαγητό μέχρι να δω τι θα κάνουμε. Τον κυνήγησα λίγο στο δωμάτιο αλλά ήταν εξαντλημένος (δεν πέταξε καν) κ έτσι κατάφερα κ τον έπιασα, τον έβαλα στο κλουβί του, εκείνος έφαγε παρά πολύ κ μετά κοιμήθηκε κ όλη μέρα μετά ξυπνούσε έτρωγε κ ξανακοιμόταν. Δεν είχε δαχτυλίδι όμως.. Δεν ήξερα από που ήρθε, πως ήρθε, πως και ποτε μπήκε στο σπίτι, αλλά αποφάσισα να τον κρατήσω... Από τη δεύτερη μέρα και μετά άρχισε να φωνάζει, να τραγουδάει, να με κοιτάει κ έτσι ήταν η παρέα μου,το παιδί μου,τα πάντα :) Μου έφερε κ τύχη, γνώρισα μετά από λίγο το αγόρι μου. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε Ελλάδα (εγώ Αθήνα κ εκείνος Λάρισα)... Είχα λίγα προβλήματα με τα χαρτιά και το κλουβί μεταφορας του Μητσακου γιατί κανεις δεν μου εξηγούσε τι ακριβως ζητάει, αλλά δεν γινόταν να τα παρατήσω, στο αεροδρόμιο έπρεπε να τον αφήσω να τον πάνε στο χώρο για τα κατοικίδια και με είχε φάει το άγχος. Με φωνάζουν κάποια στιγμή και μου λένε ότι το αεροπλάνο δεν έχει εξαερισμό στον χώρο αποσκευών όποτε δεν μπορούν να τον πάρουν και με ρωτάνε αν θέλω να περιμένω τη πρωινή πτήση που επιτρέπουν τα κατοικίδια ή να τον αφήσω και να φύγω;! Αν είναι δυνατόν! Είπα θα κάτσω εδώ, αν χρειαστεί θα κοιμηθώ εδώ σε ένα κάθισμα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω χωρίς το πουλί.. Τελικά μίλησαν με τον κυβερνήτη κ ευτυχώς, να’ναι καλά ο άνθρωπος! Με άφησε να τον πάρω μαζί μου στη καμπίνα... Τον είχαν στη φυσούνα ακριβώς μπροστά από την πόρτα του αεροπλάνου και χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα, λες κ είχαν περάσει εβδομάδες ένιωθα. Φτάσαμε Αθήνα τελικά τέλεια, πήραμε καινούριο κλουβί και παιχνίδιααα και καθρέφτη που τον λατρεύει. Σε λίγο μόλις βεβαιωθώ ότι είναι όντως άντρας θα του πάρω κ ζευγάρι γιατί 2 χρόνια είχε μόνο εμένα και πιο πριν δεν έχω ιδέα,όποτε είναι πολύ κρίμα να βασανίζεται έτσι μόνος του. Και μετααα θα πάει κ σε άλλο σπίτι γιατί θα μετακομίσουμε στη Λάρισα.. Ε και εκεί πλέον θα είναι ο τελικός του προορισμός, εκτός απροόπτου πάντα
Δεν ήξερα να τον φροντίζω, δεν είχα ποτέ πουλί και ούτε ήθελα να πάρω.. Τώρα όμως τον έχω ερωτευτεί, διαβάζω συνέχεια για το είδος του και τι χρειάζεται (και δεν με πειράζει καθόλου που είναι άγριος κ δεν μπορω να τον πλησιάσω),θέλω να του πάρω ζευγάρι για να μη βασανίζεται και αργότερα σκέφτομαι να πάρω κ ένα κοκατιλ,έχω ξετρελαθει 
Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μας, συγνώμη αν σας κούρασα, προσπαθησα να παραλείψω πολλά! Βάζω κ φωτογραφίες να δείτε το παιδί μου, εκεί που τον βρήκα και πως ήταν μετά που έβγαινε βόλτες
... Είχα πάει για δουλειά στη Κύπρο και τον πρώτο μήνα όλα πήγαιναν καλά. Σιγά σιγά όμως μιας κ ήμουν τελείως μόνη άρχισα να πέφτω ψυχολογικά,ώσπου μια όμορφη κ ζέστη μέρα, μετά απο 3,5 μηνες, κατά τις 7 το πρωί άκουσα έναν πολύ περίεργο ήχο-σαν κραυγές, σαν κάποιο μηχάνημα; δεν κατάλαβα. Ανέβηκα να δω τι είναι αυτό που με ξύπνησε και τον είδα εκεί στη σκάλα να κάθεται πανέμορφος κ πολύ τρομαγμένος... Προσπάθησα να τον πιάσω αλλά δεν τα κατάφερα, πέταξε κ μπήκε στο δωμάτιο, ε και σκέφτηκα πάω να πάρω ένα κλουβί και φαγητό μέχρι να δω τι θα κάνουμε. Τον κυνήγησα λίγο στο δωμάτιο αλλά ήταν εξαντλημένος (δεν πέταξε καν) κ έτσι κατάφερα κ τον έπιασα, τον έβαλα στο κλουβί του, εκείνος έφαγε παρά πολύ κ μετά κοιμήθηκε κ όλη μέρα μετά ξυπνούσε έτρωγε κ ξανακοιμόταν. Δεν είχε δαχτυλίδι όμως.. Δεν ήξερα από που ήρθε, πως ήρθε, πως και ποτε μπήκε στο σπίτι, αλλά αποφάσισα να τον κρατήσω... Από τη δεύτερη μέρα και μετά άρχισε να φωνάζει, να τραγουδάει, να με κοιτάει κ έτσι ήταν η παρέα μου,το παιδί μου,τα πάντα :) Μου έφερε κ τύχη, γνώρισα μετά από λίγο το αγόρι μου. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε Ελλάδα (εγώ Αθήνα κ εκείνος Λάρισα)... Είχα λίγα προβλήματα με τα χαρτιά και το κλουβί μεταφορας του Μητσακου γιατί κανεις δεν μου εξηγούσε τι ακριβως ζητάει, αλλά δεν γινόταν να τα παρατήσω, στο αεροδρόμιο έπρεπε να τον αφήσω να τον πάνε στο χώρο για τα κατοικίδια και με είχε φάει το άγχος. Με φωνάζουν κάποια στιγμή και μου λένε ότι το αεροπλάνο δεν έχει εξαερισμό στον χώρο αποσκευών όποτε δεν μπορούν να τον πάρουν και με ρωτάνε αν θέλω να περιμένω τη πρωινή πτήση που επιτρέπουν τα κατοικίδια ή να τον αφήσω και να φύγω;! Αν είναι δυνατόν! Είπα θα κάτσω εδώ, αν χρειαστεί θα κοιμηθώ εδώ σε ένα κάθισμα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω χωρίς το πουλί.. Τελικά μίλησαν με τον κυβερνήτη κ ευτυχώς, να’ναι καλά ο άνθρωπος! Με άφησε να τον πάρω μαζί μου στη καμπίνα... Τον είχαν στη φυσούνα ακριβώς μπροστά από την πόρτα του αεροπλάνου και χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα, λες κ είχαν περάσει εβδομάδες ένιωθα. Φτάσαμε Αθήνα τελικά τέλεια, πήραμε καινούριο κλουβί και παιχνίδιααα και καθρέφτη που τον λατρεύει. Σε λίγο μόλις βεβαιωθώ ότι είναι όντως άντρας θα του πάρω κ ζευγάρι γιατί 2 χρόνια είχε μόνο εμένα και πιο πριν δεν έχω ιδέα,όποτε είναι πολύ κρίμα να βασανίζεται έτσι μόνος του. Και μετααα θα πάει κ σε άλλο σπίτι γιατί θα μετακομίσουμε στη Λάρισα.. Ε και εκεί πλέον θα είναι ο τελικός του προορισμός, εκτός απροόπτου πάντα
Δεν ήξερα να τον φροντίζω, δεν είχα ποτέ πουλί και ούτε ήθελα να πάρω.. Τώρα όμως τον έχω ερωτευτεί, διαβάζω συνέχεια για το είδος του και τι χρειάζεται (και δεν με πειράζει καθόλου που είναι άγριος κ δεν μπορω να τον πλησιάσω),θέλω να του πάρω ζευγάρι για να μη βασανίζεται και αργότερα σκέφτομαι να πάρω κ ένα κοκατιλ,έχω ξετρελαθει Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μας, συγνώμη αν σας κούρασα, προσπαθησα να παραλείψω πολλά! Βάζω κ φωτογραφίες να δείτε το παιδί μου, εκεί που τον βρήκα και πως ήταν μετά που έβγαινε βόλτες
