Ο Φλώρος Carduelis Chloris
Ο φλώρος (Carduelis Chloris) είναι ένα μεγαλόσωμο με αγέρωχο παράστημα στρουθιόμορφο πουλί που ανήκει στην οικογένεια των σπιζών. Είναι ένα ιδιαίτερα αγαπητό πουλί λόγω του εύηχου και γεμάτου τρίλιες κελαηδήματός του.
Στην Ελλάδα είναι γνωστός με τις ονομασίες Ακροκανάρινο, Ατσάραντος, Κιρκιόνι, Λιναρίτης, Τσαράντος, ενώ στην Κύπρο τον λένε Λουλουδά.
Πρόκειται για ένα επιδημητικό πουλί με συνολικό μήκος 14-16 εκατοστά. Ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη της οικογένειάς του από το βαρύ του παράστημα. Το στιβαρό, κωνικό, ανοιχτορόδινο φιλντισένιο ράμφος του είναι τόσο δυνατό, που του επιτρέπει να σπάζει και να ξεφλουδίζει σπόρους αλλά και να τρώει έντομα, σκουλήκια, αγκάθια, βλαστάρια αλλά και μικρά φρούτα τα οποία αποτελούν την διατροφή του.
Οι νεαροί φλώροι έχουν γκριζόλευκο με διάχυτες ρίγες φτέρωμα. Ο ενήλικος αρσενικός φλώρος έχει στην πλάτη του ομοιόχρωμο "πράσινο των βρύων" φτέρωμα, κιτρινοπράσινο στήθος, γκριζωπά πλαινά κεφαλιού, και ανοιχτή γκρίζα πλάκα φτερούγας. Σε καθιστή στάση αναγνωρίζεται απο τις κίτρινες ακμές των πρωτευόντων, ενώ σε πτήση φαίνεται και το κίτρινο στα πλαινά στη βάση της ουράς. Η ουρά είναι στενή και διχαλωτή στην άκρη. Το ενήλικο θηλυκό έχει πιό θαμπά και μουντά γκρίζα χρώματα, καστανή χροιά με αχνές ραβδώσεις στην πλάτη, και λιγότερο κίτρινο στις φτερούγες και την ουρά. Έχει κοκκινωπά σαρκόχρωμα πόδια.
Τον συναντάμε συνήθως σε παρυφές δασών, δασύλλια, θαμνώδεις εκτάσεις, ενώ μέσα στην πόλη τον βλέπουμε συχνά σε πάρκα και κήπους.
Χτίζει ανοιχτή καλαθόσχημη φωλιά συχνά σε κυπαρίσσια, αειθαλή δέντρα ή σε πυκνούς θάμνους. Είναι επιφυλακτικό και ντροπαλό πουλί, ιδιαίτερα την περίοδο της αναπαραγωγής, που για τον φλώρο ξεκινάει από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο. Για το χτίσιμο της φωλιάς του το ζευγάρι, χρησιμοποιεί ξερά χόρτα, τρίχες ζώων και βρύα. Η θηλυκιά γεννάει 4-6 λευκογάλαζα αυγά με καφετιές ραβδώσεις. Επωάζει τα αυγά, ανάλογα με τις καιρικές περιβαλλοντικές συνθήκες του τόπου διαβίωσής του, από 11- 15 μέρες. Στο μεγάλωμα των νεοσσών συμμετέχουν και οι δυο γονείς για τουλάχιστον τρείς εβδομάδες και μέχρι τον Οκτώβρη τα μικρά έχουν αναπτυχθεί ικανοποιητικά προκειμένου να επιβιώσουν τον δύσκολο παγερό χειμώνα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη όπου συναντάται.
Ο φλώρος ενδημεί από την Ιρλανδία ως τα Ουράλια Όρη, την Αραβία, την Βορειοανατολική Αφρική, το Ισραήλ και την Βόρεια Περσία. Όσο πιο βόρεια ζουν τόσο πιο μεγαλόσωμα και πιο άτονα σε χρωματισμούς είναι, σε σχέση με τα πουλιά που εμφανίζονται νοτιότερα. Είναι γενικά αρκετά πιο ανθεκτικά στο κρύο και στις ασθένειες από άλλα πουλιά της ίδιας οικογένειας.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ευχάριστο, περίτεχνο, και μακρόσυρτο κελάδημά του, που είναι γεμάτο τρίλιες, γρήγορα σφυρίγματα και τιτιβίσματα που θυμίζει καναρίνι και Δεντροκελάδα, το έχει καταστήσει σαν ένα εύκολο πουλί για εκτροφή.
Άλλα είδη φλώρων που εμφανίζονται είναι ο φλώρος των Ιμαλαίων Carduelis Spinoides, ο Σινικός φλώρος Carduelis sinica και ο μαυροκέφαλος φλώρος Carduelis ambigua.
Για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί σε συνθήκες αιχμαλωσίας ο φλώρος χρειάζεται ευρύχωρο κλουβί ή κατά προτίμηση και σε ιδανικές συνθήκες, κλούβα 2 μέτρων μήκος Χ 1 μέτρο πλάτος Χ 2 μέτρα ύψος για κάθε ζευγάρι. Προσφέρουμε στο ζευγάρι ανοιχτή εσωτερική φωλιά αντίστοιχη με αυτή του καναρινιού και για το χτίσιμό της χρειάζεται βρύα, λεπτά ξερά χόρτα και λεπτές ρίζες 5-6 εκατοστών ή ίνες κοκκοφοίνικα. Αποφεύγουμε το βαμβάκι διότι μπλέκεται στα πόδια του φλώρου και τον δυσκολέυει στο πλέξιμο της φωλιάς. Είναι προτιμότερο η φωλιά να ντυθεί νωρίτερα με φύλλα προκειμένου να μοιάζει όσο το δυνατόν πιο φυσική, για να νιώθουν τα πουλιά ασφάλεια και απομόνωση. Η παρουσία των ιδιοκτητών είναι καλύτερα αν είναι όσο το δυνατόν πιό διακριτική και ήρεμη, χωρίς να παρενοχλεί το ζευγάρι.
Οι εκτροφείς φλώρων πρέπει να προσφέρουν στα πουλιά εκτός από καθαριότητα, παροχή φρέσκου νερού καθημερινά, ποικιλία σπόρων, φρούτων και λαχανικών και μπανιέρα προκειμένου να κάνουν το μπάνιο τους. Την ευαίσθητη περίοδο της αναπαραγωγής που τα θυληκά έχουν αυξημένες ανάγκες σε ασβέστιο λόγω της ωοτοκίας και της σκελετικής ανάπτυξης των νεοσσών, κρίνεται απαραίτητη η χορήγηση σουπιοκόκαλου, αλλά και η αυξημένη χορήγηση ζωικών πρωτεινών με την μορφή αποξηραμένων εντόμων και σκουλικιών.
Ο φλώρος διασταυρώνεται πολύ εύκολα και με καναρίνι δίνοντας πανέμορφα πρασινωπά υβρίδια με ιδιαίτερα φωνητικές ικανότητες.
Ιδιαίτερα συγκινητική είναι μια αληθινή ιστορία σχετική με το θέμα, που αναφέρεται σε παλιό βιβλίο του Δημοτικού και αναφέρω εν συντομία:
Ένα μικρό παιδί που πήγε μια Κυριακή στο παζάρι του Πειραιά, είδε να πουλάνε σε μικρά κλουβιά, καρδερίνες και φλώρια. Στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που είδε τόσο όμορφα πουλιά κλεισμένα σε τόσο μικρά κλουβιά, που με το χαρτζιλίκι που διέθετε αγόρασε έναν φλώρο σε ξύλινο κλουβάκι. Όταν απομακρύνθηκε, μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα του σκλαβωμένου πουλιού που χτυπιόταν στα κάγκελα, άνοιξε την πορτούλα του κλουβιού και το ελευθέρωσε!
Ο φλώρος (Carduelis Chloris) είναι ένα μεγαλόσωμο με αγέρωχο παράστημα στρουθιόμορφο πουλί που ανήκει στην οικογένεια των σπιζών. Είναι ένα ιδιαίτερα αγαπητό πουλί λόγω του εύηχου και γεμάτου τρίλιες κελαηδήματός του.
Στην Ελλάδα είναι γνωστός με τις ονομασίες Ακροκανάρινο, Ατσάραντος, Κιρκιόνι, Λιναρίτης, Τσαράντος, ενώ στην Κύπρο τον λένε Λουλουδά.
Πρόκειται για ένα επιδημητικό πουλί με συνολικό μήκος 14-16 εκατοστά. Ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη της οικογένειάς του από το βαρύ του παράστημα. Το στιβαρό, κωνικό, ανοιχτορόδινο φιλντισένιο ράμφος του είναι τόσο δυνατό, που του επιτρέπει να σπάζει και να ξεφλουδίζει σπόρους αλλά και να τρώει έντομα, σκουλήκια, αγκάθια, βλαστάρια αλλά και μικρά φρούτα τα οποία αποτελούν την διατροφή του.
Οι νεαροί φλώροι έχουν γκριζόλευκο με διάχυτες ρίγες φτέρωμα. Ο ενήλικος αρσενικός φλώρος έχει στην πλάτη του ομοιόχρωμο "πράσινο των βρύων" φτέρωμα, κιτρινοπράσινο στήθος, γκριζωπά πλαινά κεφαλιού, και ανοιχτή γκρίζα πλάκα φτερούγας. Σε καθιστή στάση αναγνωρίζεται απο τις κίτρινες ακμές των πρωτευόντων, ενώ σε πτήση φαίνεται και το κίτρινο στα πλαινά στη βάση της ουράς. Η ουρά είναι στενή και διχαλωτή στην άκρη. Το ενήλικο θηλυκό έχει πιό θαμπά και μουντά γκρίζα χρώματα, καστανή χροιά με αχνές ραβδώσεις στην πλάτη, και λιγότερο κίτρινο στις φτερούγες και την ουρά. Έχει κοκκινωπά σαρκόχρωμα πόδια.
Τον συναντάμε συνήθως σε παρυφές δασών, δασύλλια, θαμνώδεις εκτάσεις, ενώ μέσα στην πόλη τον βλέπουμε συχνά σε πάρκα και κήπους.
Χτίζει ανοιχτή καλαθόσχημη φωλιά συχνά σε κυπαρίσσια, αειθαλή δέντρα ή σε πυκνούς θάμνους. Είναι επιφυλακτικό και ντροπαλό πουλί, ιδιαίτερα την περίοδο της αναπαραγωγής, που για τον φλώρο ξεκινάει από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο. Για το χτίσιμο της φωλιάς του το ζευγάρι, χρησιμοποιεί ξερά χόρτα, τρίχες ζώων και βρύα. Η θηλυκιά γεννάει 4-6 λευκογάλαζα αυγά με καφετιές ραβδώσεις. Επωάζει τα αυγά, ανάλογα με τις καιρικές περιβαλλοντικές συνθήκες του τόπου διαβίωσής του, από 11- 15 μέρες. Στο μεγάλωμα των νεοσσών συμμετέχουν και οι δυο γονείς για τουλάχιστον τρείς εβδομάδες και μέχρι τον Οκτώβρη τα μικρά έχουν αναπτυχθεί ικανοποιητικά προκειμένου να επιβιώσουν τον δύσκολο παγερό χειμώνα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη όπου συναντάται.
Ο φλώρος ενδημεί από την Ιρλανδία ως τα Ουράλια Όρη, την Αραβία, την Βορειοανατολική Αφρική, το Ισραήλ και την Βόρεια Περσία. Όσο πιο βόρεια ζουν τόσο πιο μεγαλόσωμα και πιο άτονα σε χρωματισμούς είναι, σε σχέση με τα πουλιά που εμφανίζονται νοτιότερα. Είναι γενικά αρκετά πιο ανθεκτικά στο κρύο και στις ασθένειες από άλλα πουλιά της ίδιας οικογένειας.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ευχάριστο, περίτεχνο, και μακρόσυρτο κελάδημά του, που είναι γεμάτο τρίλιες, γρήγορα σφυρίγματα και τιτιβίσματα που θυμίζει καναρίνι και Δεντροκελάδα, το έχει καταστήσει σαν ένα εύκολο πουλί για εκτροφή.
Άλλα είδη φλώρων που εμφανίζονται είναι ο φλώρος των Ιμαλαίων Carduelis Spinoides, ο Σινικός φλώρος Carduelis sinica και ο μαυροκέφαλος φλώρος Carduelis ambigua.
Για να επιβιώσει και να αναπαραχθεί σε συνθήκες αιχμαλωσίας ο φλώρος χρειάζεται ευρύχωρο κλουβί ή κατά προτίμηση και σε ιδανικές συνθήκες, κλούβα 2 μέτρων μήκος Χ 1 μέτρο πλάτος Χ 2 μέτρα ύψος για κάθε ζευγάρι. Προσφέρουμε στο ζευγάρι ανοιχτή εσωτερική φωλιά αντίστοιχη με αυτή του καναρινιού και για το χτίσιμό της χρειάζεται βρύα, λεπτά ξερά χόρτα και λεπτές ρίζες 5-6 εκατοστών ή ίνες κοκκοφοίνικα. Αποφεύγουμε το βαμβάκι διότι μπλέκεται στα πόδια του φλώρου και τον δυσκολέυει στο πλέξιμο της φωλιάς. Είναι προτιμότερο η φωλιά να ντυθεί νωρίτερα με φύλλα προκειμένου να μοιάζει όσο το δυνατόν πιο φυσική, για να νιώθουν τα πουλιά ασφάλεια και απομόνωση. Η παρουσία των ιδιοκτητών είναι καλύτερα αν είναι όσο το δυνατόν πιό διακριτική και ήρεμη, χωρίς να παρενοχλεί το ζευγάρι.
Οι εκτροφείς φλώρων πρέπει να προσφέρουν στα πουλιά εκτός από καθαριότητα, παροχή φρέσκου νερού καθημερινά, ποικιλία σπόρων, φρούτων και λαχανικών και μπανιέρα προκειμένου να κάνουν το μπάνιο τους. Την ευαίσθητη περίοδο της αναπαραγωγής που τα θυληκά έχουν αυξημένες ανάγκες σε ασβέστιο λόγω της ωοτοκίας και της σκελετικής ανάπτυξης των νεοσσών, κρίνεται απαραίτητη η χορήγηση σουπιοκόκαλου, αλλά και η αυξημένη χορήγηση ζωικών πρωτεινών με την μορφή αποξηραμένων εντόμων και σκουλικιών.
Ο φλώρος διασταυρώνεται πολύ εύκολα και με καναρίνι δίνοντας πανέμορφα πρασινωπά υβρίδια με ιδιαίτερα φωνητικές ικανότητες.
Ιδιαίτερα συγκινητική είναι μια αληθινή ιστορία σχετική με το θέμα, που αναφέρεται σε παλιό βιβλίο του Δημοτικού και αναφέρω εν συντομία:
Ένα μικρό παιδί που πήγε μια Κυριακή στο παζάρι του Πειραιά, είδε να πουλάνε σε μικρά κλουβιά, καρδερίνες και φλώρια. Στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που είδε τόσο όμορφα πουλιά κλεισμένα σε τόσο μικρά κλουβιά, που με το χαρτζιλίκι που διέθετε αγόρασε έναν φλώρο σε ξύλινο κλουβάκι. Όταν απομακρύνθηκε, μην μπορώντας να αντέξει το θέαμα του σκλαβωμένου πουλιού που χτυπιόταν στα κάγκελα, άνοιξε την πορτούλα του κλουβιού και το ελευθέρωσε!
