anatolia
PB Member
Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για τα παιχνίδια των παπαγάλων και οι περισσότεροι έχουμε λίγο-πολύ μια ιδέα για το ποιά είναι ακατάλληλα/επικίνδυνα και ποιά όχι. Εδώ και πολλούς μήνες είχα, μεταξύ άλλων και εντελώς ακίνδυνων πραγμάτων, κρεμασμένους 2 μικρούς πλαστικούς κρίκους πάνω σε ένα παιχνίδι των Αλεξανδρινών μου. Περιστασιακά έδενα πάνω στους κρίκους καλαμάκια και εκείνα παίζανε με τις ώρες μέχρι να τα μασουλήσουν και να τα ρίξουν όλα κάτω.
Χθες, ωστόσο, εκεί που παίζανε και η Κοκό αποφάσισε να κάνει μπάνιο στην ποτίστρα της και έκανε τα ακροβατικά της σε όλο το κλουβί, άκουσα μία τρελή κραυγή απελπισίας. Και, ω Θεέ μου!
Το πουλί με κάποιον μυστήριο τρόπο είχε βάλει το κεφάλι του μέσα στον κρίκο (ίσα που χωρούσε δηλαδή!) και στην προσπάθεια να ελευθερωθεί μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο στο σχοινί που έδενε όλο το παιχνίδι! Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, το παιχνίδι είχε κάτω μία πέτρα κάπως βαριά περασμένη και τραβούσε το λαιμό της προς τον πάτο του κλουβιού…
Πανικός και λίγα σας λέω!
Προσπάθησα να την ηρεμήσω με την φωνή μου, ταυτόχρονα άρπαξα ένα ψαλίδι και άρχισα να κόβω το σχοινί για να την ξελαφρύνω κάπως και προσπαθώντας να αποφύγω τις δαγκωνιές. Εκείνη χτυπιόταν και ούρλιαζε, αλλά μάλλον καταλάβαινε ότι πάω να την βοηθήσω και με τσιμπούσε ήπια, μπορώ να πω. Απελευθερώσαμε το σχοινί, αλλά ο πλαστικός κρίκος έμεινε στο λαιμό της. Εκείνη μέσα στον πανικό της προσπαθούσε να τον βγάλει με το ράμφος, αλλά πνιγόταν και φρίκερνε ακόμη περισσότερο! Τι να κάνω; Ευτυχώς, ο σύντροφός μου ήταν καθοδόν και τον πήρα αμέσως τηλέφωνο. Μόνο εκείνος μπορεί να κουμαντάρει τους Αλεξανδρινούς μας και δεν τον δαγκώνουν, εμένα, ως συνήθως, με έχουν για να τα φροντίζω και να τα ταΐζω (δουλάρα).
Μετά από πολλή φρίκη και τρέλα (συνέχεια προσπαθούσε να τον βγάλει, χτυπιόταν και τρόμαζε ακόμη πιο πολύ), επιτέλους έφτασε ο «σωτήρας» και με μία κίνηση την άρπαξε από τους ώμους και της έβγαλε τον αναθεματισμένο κρίκο από το κεφάλι. Εκείνη, ανακουφισμένη πλέον από την άνιση μάχη με τον κρίκο και τον εαυτό της κούρνιασε σε λίγο πάνω στον ώμο του…
Συμπέρασμα Νο.1: αν δεν ήμουν σπίτι εκείνη την ώρα, το πουλί θα είχε κρεμαστεί και θα πνιγόταν…Φρικτός θάνατος….
Συμπέρασμα Νο.2: πέραν του ότι τέρμα οι κρίκοι και ότι άλλο συναφές, θέλει πολύ-πολύ προσεκτική μελέτη το θέμα των παιχνιδιών. Τόσους μήνες δεν είχε συμβεί τίποτε, αλλά ξαφνικά…
Συμπέρασμα Νο.3: αν έχω πια την παραμικρή αμφιβολία για ένα παιχνίδι, δεν θα το βάζω στα πουλιά μου και πριν φύγω από το σπίτι θα εξετάζω εξονυχιστικά τα κλουβιά τους για τυχόν κινδύνους….
Προσέχουμε για να έχουμε, που λένε!)
Χθες, ωστόσο, εκεί που παίζανε και η Κοκό αποφάσισε να κάνει μπάνιο στην ποτίστρα της και έκανε τα ακροβατικά της σε όλο το κλουβί, άκουσα μία τρελή κραυγή απελπισίας. Και, ω Θεέ μου!
Το πουλί με κάποιον μυστήριο τρόπο είχε βάλει το κεφάλι του μέσα στον κρίκο (ίσα που χωρούσε δηλαδή!) και στην προσπάθεια να ελευθερωθεί μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο στο σχοινί που έδενε όλο το παιχνίδι! Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, το παιχνίδι είχε κάτω μία πέτρα κάπως βαριά περασμένη και τραβούσε το λαιμό της προς τον πάτο του κλουβιού…
Πανικός και λίγα σας λέω!
Προσπάθησα να την ηρεμήσω με την φωνή μου, ταυτόχρονα άρπαξα ένα ψαλίδι και άρχισα να κόβω το σχοινί για να την ξελαφρύνω κάπως και προσπαθώντας να αποφύγω τις δαγκωνιές. Εκείνη χτυπιόταν και ούρλιαζε, αλλά μάλλον καταλάβαινε ότι πάω να την βοηθήσω και με τσιμπούσε ήπια, μπορώ να πω. Απελευθερώσαμε το σχοινί, αλλά ο πλαστικός κρίκος έμεινε στο λαιμό της. Εκείνη μέσα στον πανικό της προσπαθούσε να τον βγάλει με το ράμφος, αλλά πνιγόταν και φρίκερνε ακόμη περισσότερο! Τι να κάνω; Ευτυχώς, ο σύντροφός μου ήταν καθοδόν και τον πήρα αμέσως τηλέφωνο. Μόνο εκείνος μπορεί να κουμαντάρει τους Αλεξανδρινούς μας και δεν τον δαγκώνουν, εμένα, ως συνήθως, με έχουν για να τα φροντίζω και να τα ταΐζω (δουλάρα).
Μετά από πολλή φρίκη και τρέλα (συνέχεια προσπαθούσε να τον βγάλει, χτυπιόταν και τρόμαζε ακόμη πιο πολύ), επιτέλους έφτασε ο «σωτήρας» και με μία κίνηση την άρπαξε από τους ώμους και της έβγαλε τον αναθεματισμένο κρίκο από το κεφάλι. Εκείνη, ανακουφισμένη πλέον από την άνιση μάχη με τον κρίκο και τον εαυτό της κούρνιασε σε λίγο πάνω στον ώμο του…
Συμπέρασμα Νο.1: αν δεν ήμουν σπίτι εκείνη την ώρα, το πουλί θα είχε κρεμαστεί και θα πνιγόταν…Φρικτός θάνατος….
Συμπέρασμα Νο.2: πέραν του ότι τέρμα οι κρίκοι και ότι άλλο συναφές, θέλει πολύ-πολύ προσεκτική μελέτη το θέμα των παιχνιδιών. Τόσους μήνες δεν είχε συμβεί τίποτε, αλλά ξαφνικά…
Συμπέρασμα Νο.3: αν έχω πια την παραμικρή αμφιβολία για ένα παιχνίδι, δεν θα το βάζω στα πουλιά μου και πριν φύγω από το σπίτι θα εξετάζω εξονυχιστικά τα κλουβιά τους για τυχόν κινδύνους….
Προσέχουμε για να έχουμε, που λένε!)
