Καλημέρα
εγώ θα σας πω ένα παραμύθι. Δεν θα έχει όμως κακό λύκο. Θα είναι "οικολογικό". Να μην ξυπνήσουν και τα άγρια ένστικτά σας...
Κάποτε λοιπόν σε μια μακρινή χώρα της Βόρειας Ευρώπης υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που αγαπούσαν να έχουν κοντά τους κάποια όμορφα πουλιά που τα λέγαν καρδερίνες.
Αλλοι λοιπόν τα έβαζαν σε κλουβιά και άκουγαν τις φωνές τους, άλλοι τα έτρωγαν, άλλοι τα πουλούσαν σε αυτούς που δεν είχαν και γενικά ήταν όλοι πολλή ευχαριστημένοι. Μάλιστα επειδή υπήρχαν και άφθονα στη φύση κανένας δεν σκοτιζόταν για το πόσο θα ζούσαν γιατί εύκολα έβρισκαν άλλα.
Κάποια στιγμή ο Άρχοντας του τόπου μετά που γύρισε από μια επίσκεψη σε κοντινό του φίλο Άρχοντα, αποφάσισε ότι ΔΕΝ έπρεπε να πιάνουν και να αιχμαλωτίζουν άλλο αυτά τα πουλιά. Είχε δώσει υπόσχεση στο "συνάδελφό" του (που ήταν ποιό πολιτισμένος) ότι όταν γύριζε στον τόπο του θα σταματούσε τον αφανισμό αυτών των πουλιών.
Οι άνθρωποι πανικοβλήθηκαν από αυτή την απόφαση. "Μα είναι δυνατόν να μην έχουμε στα σπίτια μας καρδερίνες;" "Αφού τις αγαπάμε και τις φροντίζουμε, δεν θέλουμε το κακό τους;". Ο Άρχοντας όμως ήταν αδιάλλακτος. "Τέρμα στο πίασιμο της καρδερίνας- όποιος υπήκοος μου έχει σπίτι του πιασμένη καρδερίνα θα τρώει πέντε σφαλιάρες στα μάγουλα."
"ΑΑΑ είπαν οι υπήκοοι - όλα κι όλα δεν φτάνει που κάνουμε το καλό αλλά θα τρώμε και ξύλο από πάνω;". Και άρχισε μια αναστάτωση. Οι άνθρωποι όπου τον έβρισκαν του φώναζαν "τι κατάλαβες; έσωσες τα κω... Οπούλια;" Η κατάσταση άρχιζε να αγριεύει.
Τότε ο σοφός Άρχοντας κάλεσε κοντά του ορισμένους υπηκόους και τους είπε:"καταλαβένω ότι αγαπάτε αυτά τα πουλιά. Θα σας αφήσω να κρατήσετε ορισμένα κοντά σας. Οι απόγονοί τους θα είναι δικοί σας. Για να τους γνωρίζω θα τα περνάτε δαχτυλίδια από μικρά στη φωλιά. Άλλα πουλιά δεν θα ξαναπιάσετε. Όποιον βρω με πιασμένο πουλί θα του κόβω το κεφάλι."
Στεναχωρημένοι οι άνθρωποι σκέφτηκαν:"δεν βαριέσαι, από το τίποτα καλύτερα και αυτό."
Κάποιοι άρχισαν να ασχολούνται με τα ζευγαρώματα των πουλιών. Δειλά δειλά είχαν επιτυχίες. Άρχισαν να χαίρονται.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν:"δεν βαριέσαι εμείς θα πιάνουμε από τη φύση και με τεχνάσματα θα κοροϊδεύουμε τον Άρχοντα. Σιγά μην μας κόψει το κεφάλι. Δεν έχει τα κότσια."
Τα χρόνια πέρασαν και ο Άρχοντας είχε ξεχάσει τις καρδερίνες. Μια μέρα εκεί που έκανε τη βόλτα του, βλέπει μια σε ένα κλουβί που είχε δαχτυλίδι μεγαλύτερο από το δικό του. "Μπας και με κοροϊδεύουν;" σκέφτηκε.
Αμέσως φωνάζει τους φρουρούς του και τους διατάζει: "Θα πάτε σε όλη τη χώρα μου και θα ελέγξετε τις καρδερίνες. Όποιος από τους υπηκόους μου έχει στην κατοχή του καρδερίνα πιασμένη ή που να μην έχει το σωστό δαχτυλίδι, θα του παίρνετε αμέσως το κεφάλι χωρίς δεύτερη κουβέντα."
Θρήνος σε όλη τη χώρα. Οι περισσότεροι από τους μισούς είχαν πιασμένες. Λίγοι ήταν αυτοί που είχαν δικές τους και λέγαν "πώ πω τι τυχεροί είμαστε!" Οι φρουροί γύρισαν πίσω και είπαν τα νέα στον Αρχοντα. Ο Άρχοντας σκέφτηκε:"Δεν μπορώ να τους σκοτώσω όλους - δεν θα έχω υπηκόους. Πρέπει όμως να τους δώσω ένα μάθημα." Και διέταξε τους φρουρούς του να κόψουν από ένα δάχτυλο μέχρι το χέρι (ανάλογα με τα πουλιά που είχαν) εκείνων που είχαν πιασμένα.
Γέμισε ο τόπος ανθρώπους με κομένα δάχτυλα. Λέγαν μεταξύ τους:" τι τυχεροί είμασταν- φαντάζεσαι να μας έπερναν το κεφάλι;" "Επρεπε να βγάλουμε και μεις δικά μας πουλιά - οι άλλοι που βγάλαν ποιό έξυπνοι είναι;" "Θα πάμε να πάρουμε από αυτούς και θα βγάλουμε και μεις."
Τα πουλιά όμως ήταν δυσεύρετα και αυτοί που τα βγάλαν ζητούσαν πολλά λεφτά. Κάποιοι τα πλήρωσαν και τα πήραν κάποιοι όμως όχι και δεν είχαν ποτέ δικά τους πουλιά. Κανένας δεν σκέφτηκε να πάρει ξανά από τη φύση. Ήξερε ότι θα έχανε το κεφάλι του.
Τα χρόνια πέρασαν (22 στον αριθμό) και όλο και περισσότεροι είχαν δικά τους πουλιά. Ήταν άλλωστε και ποιό φτηνά γιατί υπήρχαν πάρα πολλά.
Και ζήσαν αυτοί καλά μαζι με τα πουλιά τους και μεις καλύτερα.
εγώ θα σας πω ένα παραμύθι. Δεν θα έχει όμως κακό λύκο. Θα είναι "οικολογικό". Να μην ξυπνήσουν και τα άγρια ένστικτά σας...
Κάποτε λοιπόν σε μια μακρινή χώρα της Βόρειας Ευρώπης υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που αγαπούσαν να έχουν κοντά τους κάποια όμορφα πουλιά που τα λέγαν καρδερίνες.
Αλλοι λοιπόν τα έβαζαν σε κλουβιά και άκουγαν τις φωνές τους, άλλοι τα έτρωγαν, άλλοι τα πουλούσαν σε αυτούς που δεν είχαν και γενικά ήταν όλοι πολλή ευχαριστημένοι. Μάλιστα επειδή υπήρχαν και άφθονα στη φύση κανένας δεν σκοτιζόταν για το πόσο θα ζούσαν γιατί εύκολα έβρισκαν άλλα.
Κάποια στιγμή ο Άρχοντας του τόπου μετά που γύρισε από μια επίσκεψη σε κοντινό του φίλο Άρχοντα, αποφάσισε ότι ΔΕΝ έπρεπε να πιάνουν και να αιχμαλωτίζουν άλλο αυτά τα πουλιά. Είχε δώσει υπόσχεση στο "συνάδελφό" του (που ήταν ποιό πολιτισμένος) ότι όταν γύριζε στον τόπο του θα σταματούσε τον αφανισμό αυτών των πουλιών.
Οι άνθρωποι πανικοβλήθηκαν από αυτή την απόφαση. "Μα είναι δυνατόν να μην έχουμε στα σπίτια μας καρδερίνες;" "Αφού τις αγαπάμε και τις φροντίζουμε, δεν θέλουμε το κακό τους;". Ο Άρχοντας όμως ήταν αδιάλλακτος. "Τέρμα στο πίασιμο της καρδερίνας- όποιος υπήκοος μου έχει σπίτι του πιασμένη καρδερίνα θα τρώει πέντε σφαλιάρες στα μάγουλα."
"ΑΑΑ είπαν οι υπήκοοι - όλα κι όλα δεν φτάνει που κάνουμε το καλό αλλά θα τρώμε και ξύλο από πάνω;". Και άρχισε μια αναστάτωση. Οι άνθρωποι όπου τον έβρισκαν του φώναζαν "τι κατάλαβες; έσωσες τα κω... Οπούλια;" Η κατάσταση άρχιζε να αγριεύει.
Τότε ο σοφός Άρχοντας κάλεσε κοντά του ορισμένους υπηκόους και τους είπε:"καταλαβένω ότι αγαπάτε αυτά τα πουλιά. Θα σας αφήσω να κρατήσετε ορισμένα κοντά σας. Οι απόγονοί τους θα είναι δικοί σας. Για να τους γνωρίζω θα τα περνάτε δαχτυλίδια από μικρά στη φωλιά. Άλλα πουλιά δεν θα ξαναπιάσετε. Όποιον βρω με πιασμένο πουλί θα του κόβω το κεφάλι."
Στεναχωρημένοι οι άνθρωποι σκέφτηκαν:"δεν βαριέσαι, από το τίποτα καλύτερα και αυτό."
Κάποιοι άρχισαν να ασχολούνται με τα ζευγαρώματα των πουλιών. Δειλά δειλά είχαν επιτυχίες. Άρχισαν να χαίρονται.
Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν:"δεν βαριέσαι εμείς θα πιάνουμε από τη φύση και με τεχνάσματα θα κοροϊδεύουμε τον Άρχοντα. Σιγά μην μας κόψει το κεφάλι. Δεν έχει τα κότσια."
Τα χρόνια πέρασαν και ο Άρχοντας είχε ξεχάσει τις καρδερίνες. Μια μέρα εκεί που έκανε τη βόλτα του, βλέπει μια σε ένα κλουβί που είχε δαχτυλίδι μεγαλύτερο από το δικό του. "Μπας και με κοροϊδεύουν;" σκέφτηκε.
Αμέσως φωνάζει τους φρουρούς του και τους διατάζει: "Θα πάτε σε όλη τη χώρα μου και θα ελέγξετε τις καρδερίνες. Όποιος από τους υπηκόους μου έχει στην κατοχή του καρδερίνα πιασμένη ή που να μην έχει το σωστό δαχτυλίδι, θα του παίρνετε αμέσως το κεφάλι χωρίς δεύτερη κουβέντα."
Θρήνος σε όλη τη χώρα. Οι περισσότεροι από τους μισούς είχαν πιασμένες. Λίγοι ήταν αυτοί που είχαν δικές τους και λέγαν "πώ πω τι τυχεροί είμαστε!" Οι φρουροί γύρισαν πίσω και είπαν τα νέα στον Αρχοντα. Ο Άρχοντας σκέφτηκε:"Δεν μπορώ να τους σκοτώσω όλους - δεν θα έχω υπηκόους. Πρέπει όμως να τους δώσω ένα μάθημα." Και διέταξε τους φρουρούς του να κόψουν από ένα δάχτυλο μέχρι το χέρι (ανάλογα με τα πουλιά που είχαν) εκείνων που είχαν πιασμένα.
Γέμισε ο τόπος ανθρώπους με κομένα δάχτυλα. Λέγαν μεταξύ τους:" τι τυχεροί είμασταν- φαντάζεσαι να μας έπερναν το κεφάλι;" "Επρεπε να βγάλουμε και μεις δικά μας πουλιά - οι άλλοι που βγάλαν ποιό έξυπνοι είναι;" "Θα πάμε να πάρουμε από αυτούς και θα βγάλουμε και μεις."
Τα πουλιά όμως ήταν δυσεύρετα και αυτοί που τα βγάλαν ζητούσαν πολλά λεφτά. Κάποιοι τα πλήρωσαν και τα πήραν κάποιοι όμως όχι και δεν είχαν ποτέ δικά τους πουλιά. Κανένας δεν σκέφτηκε να πάρει ξανά από τη φύση. Ήξερε ότι θα έχανε το κεφάλι του.
Τα χρόνια πέρασαν (22 στον αριθμό) και όλο και περισσότεροι είχαν δικά τους πουλιά. Ήταν άλλωστε και ποιό φτηνά γιατί υπήρχαν πάρα πολλά.
Και ζήσαν αυτοί καλά μαζι με τα πουλιά τους και μεις καλύτερα.