Η αντιβιωση καταπολεμα τα στελεχη αυτα απευθειας. Αρα ουσιαστικα, χορηγοντας αντιβιωση, καταπολεμας κατι που δεν υπαρχει ακομα, εξασθενωντας τον οργανισμο αυτου που του δινεις, και αδρανοποιωντας το ανοσοποιητικο του συστημα καθως δεν προκειται να φτιαξει επιτυχως αντισωματα αν προσβληθει.
Συμπληρωματικά να αναφέρω ότι οι αντιβιώσεις εκτός από τα παθογόνα, σκοτώνουν και ωφέλιμα βακτήρια που είναι απαραίτητα για σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού, όπως για παράδειγμα η σύνθεση κάποιων βιταμινών, η συμβολή τους στην απελευθέρωση των θρεπτικών συστατικών από τις τροφές για να αξιοποιηθούν από τον οργανισμό (εντερική χλωρίδα) κ. Α.
Όταν χορηγούμε αντιβίωση στοχεύοντας σε παθογόνα βακτήρια που δεν υπάρχουν, σκοτώνεις στην ουσία μόνο τα ωφέλιμα αφήνοντας έναν "φιλάσθενο" οργανισμό πολύ πιο εκτεθειμένο σε ασθένειες από ότι ήταν ήδη. Είναι δηλαδή σαν να πυροβολείς μέσα στο πλήθος επειδή κάπου ανάμεσα μπορεί να υπάρχει και κάποιος κακοποιός.
Είναι όμως και κάτι ακόμη. Σε κάθε οργανισμό υπάρχει ένας αριθμός παθογόνων μικροοργανισμών τα οποία ελέγχονται από το ανοσοποιητικό σύστημα. Πρόκειται για μια συνεχή μάχη του οργανισμού για να παραμείνει υγιής, διατηρώντας τον πληθυσμό των παθογόνων σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτόν που χρειάζονται για να προκαλέσουν ασθένεια.
Με τη χορήγηση αντιβίωσης χωρίς να υπάρχει ασθένεια, βοηθούμε το ανοσοποιητικό τη στιγμή που δεν χρειάζεται βοήθεια κάνοντας το λιγότερο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα. Επίσης, τα όποια παθογόνα στελέχη υπάρχουν στον οργανισμό σε μικρό πληθυσμό, μετά το πέρας της θεραπείας επανεμφανίζονται έχοντας αναπτύξει με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο φάρμακο που τα σκότωσε την προηγούμενη φορά, μόνο που τώρα έχουμε ένα λιγότερο αποτελεσματικό ανοσοποιητικό για να τα καταπολεμήσει και λιγότερα διαθέσιμα φάρμακα για να το βοηθήσουμε, όταν το έχει πραγματική ανάγκη.
Και εκεί προκύπτει ένα από τα ερωτήματα που συναντούμε συχνότερα: Τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;
