Γενικά Πουλιά στο κλουβί;

[ianos]

Διαβαζοντας ένα άλλο θέμα για αιχμαλωσία άγριων - ελεύθερων πουλιών, αναρωτήθηκα για μία ακόμα φορά, ίσως μάλιστα πιο έντονα πλέον τα ακόλουθα...

• Μου αρέσει να έχω και να φροντίζω καναρίνια.
• Τα έχω στο κλουβί
• Τους επιτρέπω την, και μάλιστα βοηθώ τα μέγιστα στην, αναπαραγωγή τους
• Τους προσφέρω τα καλύτερα για το καλώς έχειν της διαμονής και της ευζωίας τους
• Τα κρατάω ασφαλή και στο πρώτο σύμπτωμα τα τρέχω στον γιατρό
• Τα πουλιά αυτά είναι εξημερωμένα, domesticated, έχουν γεννηθεί στο κλουβί και δεν μπορούν να επιβιώσουν ελεύθερα στη φύση πλέον, μετά απο τόσες γενιές προγόνων με επιλεκτικές διασταυρώσεις και εξάρτηση απο τον άνθρωπο
• Σαφέστατα προήλθαν από άγριους, ελεύθερους προγόνους
• Η φυσική τους κατάσταση ειναι να πετούν ελεύθερα, ενώ εγώ όχι μονο τους στερώ την ελευθερία τους, αλλά...υποχρεώνω και τους απογόνους τους στον ιδιο αφύσικο περιορισμό.
• Αποφασίζω με άλλα λόγια για καποια πλάσματα, για τα οποία παρεπιπτόντως τρέφω τρυφερά συναισθήματα, να μην εκπληρώνουν τη φύση τους, να μην έχουν το αυτεξούσιο, μάλλον για...ψυχαγωγικούς λόγους;
• Ιδιοποιουμαι της φύσης, όχι για να εκπληρώσω τη φύση μου; Αυταπατώμαι, κατασκευάζοντας σκέψεις και δικαιολογίες με τελικό στόχο τη διαιώνιση ενός καθεστώτος σκλαβιάς, μόνο και μόνο για να ειμαι εγώ ευχαριστημένος;

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα, πολλά... Ειμαι βλέπετε όπως καθε χρόνο, ενα βήμα πριν την επερχόμενη αναπαραγωγή, προτού δλδ να ξεκινήσω να φροντιζω μία ακόμα νεα γενιά "στερημένων" που τόσο πολυ αγαπώ.

Φαντάζομαι οτι όλοι μας θα έχουμε κάνει παρόμοιες σκέψεις. Να τις μοιραστούμε;
Τις απόψεις σας, παρακαλώ.

Την καλημέρα μου, κι ας ξημερώνει για κάποιους πίσω από κάγκελα. (πολύ γλυκανάλατο το τελευταίο, αλλά αποφάσισα να το αφήσω)

 

[Deukalion]

Μοιράζομαι φυσικά παρόμοιες σκέψης, οι οποίες εύκολα επεκτείνονται σε όλα τα κατοικίδια, απλά στα πουλιά η αντίφαση πτήσης-καγκέλων είναι πιο διακριτή απο το λουρί του σκύλου ή τον εγκλεισμό μιας γάτας.
Στα πουλιά,το συναίσθημά μας είναι προφανώς πιο έντονο γύρω απο την αναπαραγωγή γιατί δεν αρκούμαστε στην κατοχή αλλά διαιωνίζουμε μια αφύσικη κατάσταση,το παραγόμενο προιόν μάλιστα χάνεται απο τον έλεγχο των χεριών μας ή χανόμαστε και εμείς εντός του.
Όλα αυτά δεν φτάνουν σε εμένα να γίνουν μια υπαρξιακή αναζήτηση. Δεν υπάρχει για εμένα κάποιος αόρατος νόμος που να καθορίσει τι είμαι ικανός να κάνω και τί όχι. Δεν αρνούμε την εξουσία που φέρω σαν άνθρωπος και εν πολλοίς το μέτρο που θα καθορίσω εγώ,ως τέτοιος. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός οτι τα κατοικίδια είναι ιδιοκτησία και ως εκ τούτου αντικείμενο.
Προσωπικά, δεν είναι συναισθηματικοί οι λόγοι που δεν πιάνω πουλιά, είναι αφενός πρακτικοί και αφετέρου θέμα γούστου και τοποθέτησης απέναντι στην ευκολία και τον πλεονασμό αυτής της ενδεχομενικής επιθυμίας μου.
Σε συνάφεια με το άλλο θέμα,υπάρχουν ήδη άνθρωποι για τους οποίους είμαστε απαίδευτοι και εξουσιαστές ενώ οι κακοί πουλοπιάστες είναι τα μακρινά μας ξαδελφάκια.
Τι απαντάτε σε αυτούς που κάτω απο την λέξη του εγκλεισμού μας συμπεριλαμβάνουν όλους;

 

[ilie mp]

Η αληθεια ειναι οτι ειδικα τα πουλια ειναι τα "χαμενα" της υποθεσης.
Με τον σκυλο ειμαστε συντροφοι, φιλοι, κανουμε κυναθληματα, κανουν καποια εργασια, τους εχουμε σαν μελη της οικογενειας μας κλπ.
Ομως τα καναρινια και αλλα πουλια αν το σκεφτουμε τα εχουμε καθαρα για "εγωιστικους λογους...
Τα εχουμε πισω απο τα καγκελα απλα για να χαιρομαστε το τραγουδι τους!
Οσο καλα και να τα φροντισουμε, οσο καλη διατροφη κι αν τους δωσουμε χανουν το πιο πολυτιμο πραγμα... Την ελευθερια τους.
Το μονο που θα πω σαν "θετικο" ειναι οτι τους τα εχουμε ολα ευκολα, το φαγητο τους, το νερο τους, την προστασια τους απο τα καιρικα φαινομενα και την ασφαλεια τους απο αρπακτικα (ε... Οι περισσοτεροι τουλαχιστον).
Οσο για τους παπαγαλους... Πολλες φορες τους στερουμε το ειδος τους για να τα εχουμε αναγκασμενα να αποζητουν την δικια μας συντροφια... Και οσο μεγαλο κλουβι και να τους εχουμε, παλι ειναι μικρο..
Το σιγουρο ειναι Γιαννη ( @ianos ) οτι πραγματικα δεν ξερουμε τι ειναι το καλυτερο...

 

[misalouris]

Η αληθεια ειναι οτι ειδικα τα πουλια ειναι τα "χαμενα" της υποθεσης.
Με τον σκυλο ειμαστε συντροφοι, φιλοι, κανουμε κυναθληματα, κανουν καποια εργασια, τους εχουμε σαν μελη της οικογενειας μας κλπ.

Γιατί το διαφοροποιείς;

Τα εχουμε πισω απο τα καγκελα απλα για να χαιρομαστε το τραγουδι τους!

Νομίζω πως υπάρχουν φίλοι εδώ μέσα που διαφωνούν ριζικά με αυτό που γράφεις.
Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς.

χανουν το πιο πολυτιμο πραγμα... Την ελευθερια τους.

Όλα τα ζώα έχουν προέρθει από την άγρια ζωή...
Απλά ο σκύλος είναι από τα πρώτα ζώα που εξημερώθηκαν και είναι πλέον κομμάτι της ανθρώπινης ζωής.
Το ίδιο και πολλά άλλα όπως οι κότες, πρόβατα κλπ...
Τα καναρίνια έχουν λίγους αιώνες παρουσίας κοντά μας για αυτό ακόμη δεν συμπεριφέρονται ως "ελεύθερα" όντα...
Μάλιστα αυτό αρχίζει και εμφανίζεται σε κάποια πιο "έξυπνα" πουλιά...

Το σιγουρο ειναι Γιαννη ( @ianos ) οτι πραγματικα δεν ξερουμε τι ειναι το καλυτερο...

Σ΄αυτό θα συμφωνήσω.
Γι αυτό άλλωστε συζητούμε εδώ μέσα κάθε θέμα...

 

[ilie mp]

1) Γιατί το διαφοροποιείς;

2) Νομίζω πως υπάρχουν φίλοι εδώ μέσα που διαφωνούν ριζικά με αυτό που γράφεις.
Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς.

.

1) Γιατι, τουλαχιστον οπως βλεπω εγω τα σκυλια, ειναι πραγματικα σαν παιδια μας.
Δηλαδη καθε μερα παιχνιδι 2 ωρες εξω, εκπαιδευση, ασκηση κλπ κλπ.
Βεβαια οντως ειμαι λαθος γιατι πολλοι εχουν τα σκυλια δεμενα σε αυλες ή απλα με 2 βολτες για τουαλετα... Οποτε ναι, ισως απλα το πηρα απο την πλευρα μου.

2) Μιλαω για την πλειοψηφια που εχει ενα καναρινι.
Δηλαδη κι εγω αν αποκτησω ενα καναρινι θα το λατρευω, θα προσπαθησω να του προσφερω οσον το δυνατο περισσοτερα αλλα κακα τα ψεματα... Αν δεν κελαηδουσε θα το επαιρνα; Οχι... Οσο ομορφο κι αν ειναι.
Οποτε παλι μιλαω απο την πλευρα μου.
Δεν μπορω να ξερω πως σκεφτονται ολοι εδω μεσα... Ουτε ειμαι η φωνη του πολιτη

 

[maria p]

Ιδιοποιουμαι της φύσης, όχι για να εκπληρώσω τη φύση μου;

Όποια οπτική και αν αναπτύξουμε γύρω από τους προβληματισμούς σου, όλες οι απόψεις, θα εκφράζουν την φύση μας, που είναι κυριαρχική.
Για μένα το να είσαι κυρίαρχος και κυριαρχικός, δεν είναι μομφή αλλά πλεονέκτημα.
Το θέμα είναι η χρήση αυτού του πλεονεκτήματος ανά περίπτωση.
Επίσης εξετάζοντας την θέση μου σε σχέση με τα κατοικίδια πτηνά, σε καμιά περίπτωση δεν θα αποδεχθώ την ενοχή ενός ακόμα προπατορικού αμαρτήματος, αυτού των πρώτων πουλοπιαστών καναρινιών ή παπαγάλων αιώνες πριν.
Μπορώ όμως να ορίσω ένα κώδικα ηθικής συμπεριφοράς απέναντι σ' αυτά τα πλάσματα, όπως συναντώ την κατάστασή τους στην εποχή μου.
Κατ' αρχήν επειδή η συμπεριφορά, το μέρος διαμονής κάθε ζώου εξαρτάται από την επάρκεια τροφής, εν δυνάμει και το πιο άγριο σαρκοφάγο θηλαστικό μπορεί να είναι κατοικίδιο αν του διασφαλίζεις τροφή και έχουμε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα.
Φυσικά δεν τάσσομαι υπέρ μιας τέτοιας τακτικής αλλά στην διάθεσή μας να αντιπαρατεθούμε στις πρακτικές αχρείων ανθρώπων που δεν σέβονται τίποτα, δεν είναι απαραίτητο να οδηγηθούμε σε θλιβερές φιλένοχες σκέψεις.
Αντίθετα ακριβώς γι΄αυτό πρέπει να είμαστε σίγουροι περί του ηθικά αποδεκτού ή απαράδεκτου.
Ο άνθρωπος διατηρούσε κατοικίδια ζώα από τα προϊστορικά χρόνια. Για μένα αυτό εντάσσεται στα πλαίσια μιας απόλυτα φυσικής κοινωνικότητας, συνεργασίας, άντλησης μαθημάτων από άλλα πλάσματα της φύσης και τρυφερής φιλίας που σχεδόν πάντα έχει ανταπόκριση.
Κάθε σχέση για να υπάρχει, προϋποθέτει μερικό περιορισμό της ελευθερίας μας. Κι εμείς έχουμε αντίστοιχη απώλεια που προκύπτει από την σχέση αυτή (χρόνος, έξοδα, δέσμευση και δυσκολία απουσιών και μετακίνησης).
Είναι γεγονός πως τα υπάρχοντα κλουβίσια πουλιά, δεν μπορούν να επιβιώσουν στην φύση.
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι κάποια ίσως και να μπορούσαν, πόσο καναρίνια και πόσο παπαγάλοι νοιώθουμε για να ξέρουμε, τι πραγματικά θέλουν; Πως ξέρουμε πως δραπετεύοντας από ένα κλουβί, δεν εκτελούν απλά την μηχανική κίνηση του πετάγματος και δεν οδηγούνται κατόπιν στην καταστροφή; Αντίθετα γνωρίζουμε ότι αρκετά (τα τυχερά) προσεγγίζουν κλουβιά για εξασφάλιση τροφής.
Άρα κάθε συμπέρασμα, αφορά εμάς, την περιποίηση της ψυχολογίας μας και την ανάγκη μας να αισθανθούμε ότι κάνουμε το σωστό.
Το ενδεχόμενο να υιοθετήσω μια άποψη μαχητικά αντίθετη στα κατοικίδια πτηνά, το απορρίπτω ως ουτοπικό.
Επειδή οι ουτοπικές ιδέες είναι εργαλείο της απάθειας, αυτό που βρίσκω εφικτό και αυτό το νόημα έχει η συμμετοχή μου στο petbirds, είναι η αναζήτηση του καλύτερου τρόπου μεταχείρισης και φιλοξενίας τους, με σεβασμό στην φύση και τις ανάγκες τους. Να τα βλέπω χαρούμενα, όσο μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία τους μέσω της παρατήρησης.
Εκείνο που με ενοχλεί και το έχω αναφέρει αρκετές φορές, είναι η κάθε άνοιξη οργιώδης διάθεσή μας να τα αναπαράγουμε, νομίζοντας κιόλας πως τους κάνουμε χάρη, με αποτέλεσμα να χάνονται πολλές ζωές γονέων και νεοσσών.
Με ενοχλούν οι επιλεκτικές εν πολλοίς αιμομεικτικές αναπαραγωγές, προκειμένουν να σταθεροποιηθούν τα χαρακτηριστικά μιας ράτσας.
Υπάρχουν πολλά αρνητικά που μπορεί να ειπωθούν αλλά όλα αφορούν την καλή ή πλημμελή φροντίδα τους, την σωστή διαχείριση της κατάστασης, τις ιδεοληψίες μας σε σχέση με την ψυχολογία τους και φυσικά να ταχθούμε αποφασιστικά εναντίον της αιχμαλώτισης νέων ειδών πτηνών στις μέρες μας.
Κάπως έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα, με την λογική. Συναισθηματικά από παιδάκι είχα μια φιλική προστατευτική και παιχνιδιάρικη διάθεση προς τα ζώα κάθε είδους και αυτό είναι στην φύση μου, την οποία απλά ακολουθώ :)

 

[alicedros]

Φαντάζομαι οτι όλοι μας θα έχουμε κάνει παρόμοιες σκέψεις. Να τις μοιραστούμε;

Από μικρό παιδί. Μέχρι και να πάω αεροπορικώς στα κανάρια νησιά για να τα αφήσω ελεύθερα εκεί είχα σκεφτεί.

Τις απόψεις σας, παρακαλώ.

Με στεναχωρεί που δεν έχω με τα καναρίνια μου (με όλα εκτός του Άγγελου) μια σχέση όπως πχ έχω με την Λίλλη (την σκυλίτσα μου). Ή ακόμα και με τις αδέσποτες γάτες έχουμε μια πιο στενή και επικοινωνιακή σχέση.
Καλώς ή κακώς τα καναρινάκια μας δεν έχουν την νοημοσύνη που έχει ένα σκυλί, ένα άλογο ή μια γατά. Και από τη φύση τους είναι φοβικά ζώα.
Προσωπικά κάθε χρόνο προσπαθώ να εκτρέφω καναρίνια πιο κοινωνικά και φιλικά προς τον άνθρωπο, και κυρίως προς τα εμένα που τα φροντίζω. Όχι γιατί θέλω να κάνουμε χαδάκια και να τα πηγαίνω βόλτα με το harness, ξέρω πως αυτό δεν γίνεται (ακόμα τουλάχιστον). Αλλά κυρίως για τα ίδια. Να νιώθουν δίπλα μου ασφάλεια και σιγουριά. Μπορώ να πω πως είμαστε σε καλό επίπεδο. Πρόσφατα έβγαλα ένα καναρινάκι μου (γεννημένο του 16) από την κλούβα με το χέρι! Στόχος μου λοιπόν κάθε χρόνο δεν είναι να βγάζω χρωματιστά και ρατσάτα καναρίνια (ντάξει είναι και αυτός), εκτροφικός μου στόχος είναι η κάθε νέα γενιά να είναι πιο ήμερη, πιο "domesticated".

αν δεν κελαηδουσε θα το επαιρνα; Οχι... Οσο ομορφο κι αν ειναι.

Προσωπικά θα το έπαιρνα. Σαν ζώα τα θεωρώ πολύ όμορφα και φίνα!
Προσωπικά τα καναρίνια μου δεν τα διατηρώ & φροντίζω κυρίως για την ομορφιά τους ή για το τραγούδι τους. Τα φροντίζω γιατί προσφέρουν σε μένα, στη δική μου ψυχολογία. Θρέφουν τη δική μου ψυχή. Με χαλαρώνουν και με φέρνουν κοντά με την φύση, με την οποία έχουμε απομακρυνθεί πάρα πολύ! Όταν τα βλέπω να κάνουν μπάνιο χαρούμενα και να τραγουδούν ολημερίς γεμίζω από συναισθήματα πληρότητας και αγάπης! Όπως και όταν ΄παίζω με την Λίλη ή όταν χαιδεύω και ταίζω ένα αδέσποτο γατάκι.
Προσωπικά δε θα με πείραζε καθόλου να είχα 24 καναρίνια σαν τον Άγγελο, και ας μην αναπαράγονταν, όπως ακριβώς το Αγγελάκι μου! Να μπορούσα να τα πάρω στο χερί μου να τα ταίζω λαχανικά στο στόμα και να νιώθουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη δίπλα μου!

Τα καναρίνια έχουν λίγους αιώνες παρουσίας κοντά μας για αυτό ακόμη δεν συμπεριφέρονται ως "ελεύθερα" όντα...
Μάλιστα αυτό αρχίζει και εμφανίζεται σε κάποια πιο "έξυπνα" πουλιά...

Πόσο σωστό! Μακάρι περνώντας τα χρόνια να μας εμπιστεύονται όλο και περισσότερο! Και να γίνουν παπαγαλάκια! Δυσκολότερο λόγω της φύσης τους αλλά όχι αδύνατο! Μαζί σου!

 

[misalouris]

Δεν είναι δύσκολο να εξοικειωθούν τα καναρίνια με μας.
Δύσκολο είναι να μας εμπιστευτούν.
Και πάντα σ' αυτό δε φταίνε αυτά... αλλά εμείς.
Τα καναρίνια και την ευφυία έχουν και την αναγνώριση στο πρόσωπο του εκτροφέα που χρειάζεται για να συμπεριφερθούν όπως και πολλά άλλα ήρεμα "ζωντανά"...
Εμείς είμαστε οι λάθος στη σχέση μας με τα καναρίνια ...
Κι αν δεν το παραδεχτούμε δεν θα υπάρξει βελτίωση... Ορατή και άμεση.

 

[maria p]

Και πάντα σ' αυτό δε φταίνε αυτά... αλλά εμείς.

Σίγουρα αλλά αυτό επειδή ξεφεύγει του παρόντος αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αν ισχύει για τα καναρίνια (γιατί για τους παπαγάλους είναι θέμα καθημερινού προβληματισμού), θα πρέπει να συζητηθεί εκτενώς, αλλού.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ θυμάμαι καναρίνια σε καλή σχέση με την οικογένεια αλλά ήταν ένα καναρινάκι, κανονικό pet και όχι μόνιμα σε εξωτερικό χώρο όπως διαβάζω να συνιστάται στις μέρες μας.

 

[alicedros]

Δύσκολο είναι να μας εμπιστευτούν.
Και πάντα σ' αυτό δε φταίνε αυτά... αλλά εμείς.

Λόγω της φύσης τους. Φοβικά ζώα που δεν έχουν την περιέργεια που έχει ένας παπαγάλος ή μια γάτα. Δεν φταίμε μόνο εμείς. Κάθε χρόνο προσπαθώ να ταίσω και εγώ τα μικρά καναρινάκια, αλλά σπάνια μετά από τις 10 μέρες ζωής τους να μου ανοίξουν το στόμα.

Τέλος πάντων την είπα τη γνώμη μου μη ξεφύγουμε και φωνάζει το Μυράκι μας! ️️️

 

[Sissy]

Οι σκέψεις και οι ενοχές πολλές μετά την πτεροφαγία του Μάριου... Αν ζούσε άγριος όπως ήταν η φύση της ράτσας του (πριν λίγα χρόνια, είναι ''τελευταία μόδα'' βλέπετε τα πάροτλετς) δεν θα είχε ''ώρα'' για μάδημα... Και μετά οι δυο μας, μπροστά στο παράθυρο να χαζεύουμε τα άγρια και ο Μάριος να τους μιλάει...<πουλάκια! φιλάκια!> ☹
Είμαι σίγουρη πως αυτά είναι τα τελευταία πουλιά που έχω στην κατοχή μου...

 

[eva vrs]

Αφού μιλήσατε είδη κάποιοι ας μιλήσω και γω!
Εμένα απο μικρή μου άρεζαν τα καναρινάκια και τα παπαγαλάκια αλλά μόνο και μόνο που τα έβλεπα στο κλουβί σε άλλα σπίτια και στα πετ σοπ... Δε ξέρω κάτι με έπιανε... Και στεναχωριομουν...
Ώσπου μια μέρα η μάνα μου πριν δυόμισι χρόνια έφερε ένα καναρίνι στο σπίτι... (τον Νούνη)...
Απο την μια χάρηκα και απο την άλλη αντέδρασα...ήμουν πολύ κάθετη... Μέχρι που δέθηκα μαζί του...
Δέθηκα τόσο πολύ που τώρα πια έχει γίνει η μικρή μου αδυναμία...
Έχουμε πολύ καλή σχέση... Τρώει απο το χέρι μου.. Τραγουδάει πάνω μου... Και μόλις με βλέπει κάνει πολλές χαρούλες...
Τον Νούνη λοιπόν όταν τον πήρε η μάνα μου ήταν καλοκαιράκι... Και εκεί που όλα πήγαιναν ρολόι άρχισε ο Νούνης σιγά σιγά να μην φαίνεται καλά μέχρι που είχε σταματήσει και το τραγούδι!
Βρε τι έχει να λέω βρε τι έπαθε... Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ... Εντωμεταξύ περνούσε πτερορροια...ήταν κάτι άγνωστο για μένα... Τότε ήμουν εντελώς άσχετη...
Και έτσι αποφάσισα να πάρω και ένα ακόμη καναρινάκι μπας και αλλάξει η διάθεση του...
Και έτσι έκανα... Πήρα τον Πούκη μου!
Μόλις τον πήρα και τον έφερα σπίτι ο Νουνης έκανε τρελή χαρά τι να σας πω...
Δεν ήξερα πως δυο αρσενικά στον ίδιο χώρο δε γίνεται να είναι μαζί αφού τσακώνονται...
Και έτσι τον άλλαξα μέρος και απο κει και πέρα μονάχα άκουγε ο ένας τον άλλον...
Με τον Πούκη δυστυχώς δεν έχω την ίδια σχέση όπως με τον Νούνη... Ποτέ μου δεν το κατάφερα αυτό... Και ούτε πρόκειται να γίνει και το ξέρω πολύ καλά γιατί είναι πολύ φοβιτσιάρης...
Με τα πουλιά μου, σα πρωτάρα και γω έκανα πολλά λάθη στις αρχές...
Αγόραζα χύμα τροφές.. Βιταμινες και αυγοτροφές στα διαφανή σακουλάκια.. Παστελια και πάει λέγοντας...
Ήθελα να κάνω γι'αυτά ότι καλύτερο μπορώ, δεν ήξερα όμως οτι το έκανα με λάθος τρόπο...
Τους αγόραζα τα πάντα... Τέτοια αγάπη που τα είχα και έχω φυσικά και τι δε τους έπαιρνα...
Νόμιζα πως τους φρόντιζα και σωστά, ακόμα και με την καθαριότητα όλα λάθος τα έκανα...Ώσπου
γράφτηκα και γω στο φόρουμ και έμαθα κάποια πράγματα και έμαθα επιτέλους να τα φροντίζω σωστά!:D
Προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω οτι καλύτερο γι'αυτά!Για να έχουν την υγεία τους και γω να έχω αυτά τα δυο ζουζούνια!
Απο τότε που μπήκαν στην ζωή μου...άλλαξα εντελώς τον τρόπο σκέψης μου για τα πουλιά...
Δε με πείραζε πια που τα έβλεπα κλεισμένα στα κλουβάκια. Γιατί απο την στιγμή που γεννήθηκαν στο κλουβί... Ελεγα, σαφώς και αν είχαν την ελευθερία τους δεν θα μπορούσαν με τίποτα να ζήσουν ελεύθερα!
Οποιοδήποτε καναρινακι είναι όμορφο και τραγουδάει...
Ποτέ όμως δεν θα αγόραζα ένα καναρίνι μόνο και μόνο για τη φωνή του...η γιατί είναι όμορφο... Θα το αγόραζα όμως για να κάνω τη ζωή μιας ψυχουλας καλύτερη και ευτυχισμένη!

 

[maria p]

. Αν ζούσε άγριος όπως ήταν η φύση της ράτσας του (πριν λίγα χρόνια, είναι ''τελευταία μόδα'' βλέπετε τα πάροτλετς) δεν θα είχε ''ώρα'' για μάδημα...

Ειλικρινά δεν περίμενα να έχεις ενοχές εσύ, που μην κοροϊδευόμαστε, υποφέρεις για να γίνει καλά ο Μάριος.
Πόσο σίγουρη είσαι ότι στην φύση δεν θα μαδιόταν γιατί θα ήταν απασχολημένος;
Η αντίληψη που έχω και από διαβάσματα και από την παρατήρηση, είναι πως πολύ απλά ένα τόσο ιδιαίτερο πλάσμα, θα είχε σχεδόν άμεσα πέσει στον "πουλοκαιάδα". Πόσων ετών είναι σήμερα ο Μάριος; Και πως περνάει την ζωή του; Μπέϊκα.
Δεν είναι τυχαίο πως το προσδόκιμο ζωής των άγριων σε σχέση με τα κατοικίδια πτηνά, υστερεί πάντα κατά 3 έως 5 χρόνια.
Φύση είναι ένα θαυμαστό, πολύπλοκο και πολύχρωμο σύστημα ζωής, όπου όμως επιβιώνει ο ισχυρότερος.
Δεν επικροτώ την άποψη, αφήστε την φύση να κάνει την δουλειά της, γιατί κι εγώ από την φύση μου είμαι συμπονετική και αν κάτι πέσει στην αντίληψή μου, θα παρέμβω υπέρ του αδυνάμου, όπως εξάλλου και άλλα ζώα παρατηρούμε να κάνουν πολλές φορές και να σώζουν τα μεγαλύτερα κάποια μικρότερα μειονεκτούντα ζωάκια από πνιγμούς, από γκρεμνούς κτλ.

 

[misalouris]

Και μετά οι δυο μας, μπροστά στο παράθυρο να χαζεύουμε τα άγρια και ο Μάριος να τους μιλάει...<πουλάκια! φιλάκια!> ☹

Και οι πιο σκληρές καρδιές πρέπει να λυγίζουν μπροστά σε αυτή την εικόνα...
Ζει όμως @Sissy ... και ζει χάρη σε σένα...
Οι ενοχές που νοιώθουμε σε σε σχέση με την ευζωία των pet μας είναι πιστεύω αναμενόμενες ή είναι τουλάχιστον σε όσους αυτά αποτελούν μέλος της οικογένειάς τους.
Έχουν όσα τους προσφέρουμε... κι ο "τυπάκος"... έχει πάρει πάρα πολλά για να είναι ευτυχισμένος...

Φύση είναι ένα θαυμαστό, πολύπλοκο και πολύχρωμο σύστημα ζωής, όπου όμως επιβιώνει ο ισχυρότερος.

Σωστά... και η φύση είναι περισσότερο αυστηρή με όλους μας.

 

[krisp]

Τα φροντίζω γιατί προσφέρουν σε μένα, στη δική μου ψυχολογία. Θρέφουν τη δική μου ψυχή. Με χαλαρώνουν και με φέρνουν κοντά με την φύση, με την οποία έχουμε απομακρυνθεί πάρα πολύ! Όταν τα βλέπω να κάνουν μπάνιο χαρούμενα και να τραγουδούν ολημερίς γεμίζω από συναισθήματα πληρότητας και αγάπης!

Κάπως έτσι κι εγώ συνειδητά ή ασυνείδητα ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω...
Μου προσφέρουν αυτό που νιώθω όταν πετυχαίνω ένα-δυο σπουργίτια στο μπαλκόνι μου και κοκαλώνω για να μην με πάρουν χαμπάρι και φύγουν ώστε να τα χαζέψω περισσότερο...

Ειλικρινά δεν περίμενα να έχεις ενοχές εσύ, που μην κοροϊδευόμαστε, υποφέρεις για να γίνει καλά ο Μάριος.
Πόσο σίγουρη είσαι ότι στην φύση δεν θα μαδιόταν γιατί θα ήταν απασχολημένος;
Η αντίληψη που έχω και από διαβάσματα και από την παρατήρηση, είναι πως πολύ απλά ένα τόσο ιδιαίτερο πλάσμα, θα είχε σχεδόν άμεσα πέσει στον "πουλοκαιάδα". Πόσων ετών είναι σήμερα ο Μάριος; Και πως περνάει την ζωή του; Μπέϊκα.
Δεν είναι τυχαίο πως το προσδόκιμο ζωής των άγριων σε σχέση με τα κατοικίδια πτηνά, υστερεί πάντα κατά 3 έως 5 χρόνια.
Φύση είναι ένα θαυμαστό, πολύπλοκο και πολύχρωμο σύστημα ζωής, όπου όμως επιβιώνει ο ισχυρότερος.
Δεν επικροτώ την άποψη, αφήστε την φύση να κάνει την δουλειά της, γιατί κι εγώ από την φύση μου είμαι συμπονετική και αν κάτι πέσει στην αντίληψή μου, θα παρέμβω υπέρ του αδυνάμου, όπως εξάλλου και άλλα ζώα παρατηρούμε να κάνουν πολλές φορές και να σώζουν τα μεγαλύτερα κάποια μικρότερα μειονεκτούντα ζωάκια από πνιγμούς, από γκρεμνούς κτλ.

Επίσης η φύση κάνει τη δουλειά της και στα δικά μας πουλιά, ρίχνοντας στον καιάδα όσα δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον domesticated τρόπο ζωής και τις δυσκολίες που έχει αυτός, απομονώνοντας ενδεχομένως κάποια πουλιά φοβικά σε μεγάλο βαθμό στην "τιμωρία" να μην αναπαραχθούν αλλά πολλές φορές και αυτά και άλλα χαίρουν ανεκτής αντιμετώπισης...
Ενώ τα αντίστοιχα αδύναμα των αγρίων ταΐζουν άλλα ζώα...
Σίγουρα διυλίζοντας τον κώνωπα κάποιος μπορεί να μας "κατηγορήσει", όμως ὁ ἀναμάρτητος...πρῶτος βαλέτω λίθον...

 

[ianos]

Δίνω ένα βήμα στην κουβέντα... Κουβεντιάζοντας, απαντώντας, παριστάνοντας τον "συνήγορο του Διαβόλου", μή λαμβάνοντας σαφή θέση. Προβληματίζομαι και σαφέστατα αισθάνομαι, αλλά θα ήθελα να ξέρετε ότι επουδενί δεν ανιχνεύω μέσα μου ούτε στο ελάχιστο ενοχές, τύψεις και συναφή συναισθήματα, στα οποία κάποιοι απήντησαν.

@Deukalion

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός οτι τα κατοικίδια είναι ιδιοκτησία και ως εκ τούτου αντικείμενο.

Εγώ βέβαια, σαφέστατα το παραγνωρίζω, δεν το βιώνω καθόλου έτσι το θέμα της κατοχής πουλιών, ούτε ως γεγονός, πόσο μάλλον ως αντικείμενο δηλαδή, κι αναρωτιέμαι ότι όσο και να τραβηχτεί η λέξη "αντικείμενο", δεν μπορεί να χωρέσει την έννοια του φροντίζω στη συγκεκριμένη ενασχόληση

Τι απαντάτε σε αυτούς που κάτω απο την λέξη του εγκλεισμού μας συμπεριλαμβάνουν όλους;

Δεν απαντώ. Προβληματίζομαι! Διότι, για τα άγρια, τα πιασμένα, πολύ συχνά εδώ μέσα συνιστούμε "μην αγοράζετε" ενισχύετε στο μέλλον την εξακολούθηση και τη διαιώνιση της αιχμαλώτισης πουλιών από τη φύση.
@ilie mp

Ομως τα καναρινια και αλλα πουλια αν το σκεφτουμε τα εχουμε καθαρα για "εγωιστικους λογους...

Παραδεχόμαστε δηλαδή το γεγονός του εγωισμού μας, το αποδεχόμαστε με άλλα λόγια και παραμένοντας συμφιλιωμένοι με αυτό... εξακολουθούμε; Πόσο θα πρέπει να μικρύνουμε την αγάπη μας για να την χωρέσουμε στο πλαίσιο του εγωισμού; Και πως να ονομάσουμε έπειτα το συναίσθημα αυτό;
@maria p

Για μένα το να είσαι κυρίαρχος και κυριαρχικός, δεν είναι μομφή αλλά πλεονέκτημα.

Στο βαθμό που αφορά στην εννοιολογική σημασία των λέξεων θα μπορούσα και να συμφωνήσω, ανάλογα με το πως εκφράζεται η κυριαρχικότητα, όπως κι εσύ λες. Αλλά ποιος κατ' ουσίαν είναι ο κυρίαρχος στη φύση; Ο άνθρωπος ή η φύση η ίδια; (για να μην αναφερθούμε συγκριτικά και στη φύση του ανθρώπου και το θέμα περιπλακεί περισσότερο).

Επίσης εξετάζοντας την θέση μου σε σχέση με τα κατοικίδια πτηνά, σε καμιά περίπτωση δεν θα αποδεχθώ την ενοχή ενός ακόμα προπατορικού αμαρτήματος, αυτού των πρώτων πουλοπιαστών καναρινιών ή παπαγάλων αιώνες πριν.

Μα είτε την αποδεχτούμε είτε όχι, η ενοχή υπάρχει, υφίσταται, δεν βαραίνει εμάς μεν αναφορικά με το ότι έχουμε πουλιά, αλλά θα μπορούσε δυνητικά να τη φέρουμε εφόσον συνηγορούμε έμπρακτα στη διατήρηση ειδών σε περιορισμό. Αν και στην τελική η συνειδητοποίηση της ενοχής αν κι εφόσον υπάρχει η ίδια η ενοχή, ακολουθεί την ίδια τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, μπορεί να είναι δηλαδή το αποτέλεσμα, αλλά δεν το θεωρώ σχετικό καθόλου με όσα σας γράφω στο αρχικό ποστ.

Ο άνθρωπος διατηρούσε κατοικίδια ζώα από τα προϊστορικά χρόνια.

Αν εξαιρέσουμε τα ζώα που εξημέρωσε για τροφή και υλικά που παράγουν (π.χ. χοίρους, αιγοπρόβατα...) και όχι για συντροφιά ή τέλος πάντων για ψυχαγωγικούς λόγους, χόμπυ κλπ, τα υπόλοιπα, σκύλοι - γάτες επέλεξαν να ζήσουν μαζί του συμβιωτικά και εξελικτικά, επί χιλιετίες δομώντας τη σχέση ανθρώπου - συντρόφου. Με άλλα λόγια ο προϊστορικός άνθρωπος διατηρούσε κατοικίδια για να αυξήσει την πιθανότητα να επιβιώσει είτε χρησιμοποιώντας φύλακα, είτε εξολοθρευτή ποντικών είτε μαλλί, γάλα, κρέας. Δεν εξημέρωσε ζώα για να έχει συντροφιά.

Αλλά και αν υποθέσουμε ότι κάποια ίσως και να μπορούσαν, πόσο καναρίνια και πόσο παπαγάλοι νοιώθουμε για να ξέρουμε, τι πραγματικά θέλουν; Πως ξέρουμε πως δραπετεύοντας από ένα κλουβί, δεν εκτελούν απλά την μηχανική κίνηση του πετάγματος και δεν οδηγούνται κατόπιν στην καταστροφή; Αντίθετα γνωρίζουμε ότι αρκετά (τα τυχερά) προσεγγίζουν κλουβιά για εξασφάλιση τροφής.
Άρα κάθε συμπέρασμα, αφορά εμάς, την περιποίηση της ψυχολογίας μας και την ανάγκη μας να αισθανθούμε ότι κάνουμε το σωστό.

Δεν είμαστε πουλιά για να ξέρουμε, αλλά και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρουμε. Επίσης δεν μιλάμε ως πουλιά, αλλά συζητούμε εμείς εδώ μεταξύ μας και γενικότερα λειτουργούμε σαν άνθρωποι. Ε, λοιπόν με το μυαλό που διαθέτουμε, κάνουμε προβολές σε ό,τι νομίζουμε σωστό. Υποθέσεις; έστω. Φυσικά και η ψυχολογία μας και η περιποίησή της και όλα τα συναφή είναι μέσα στο παιχνίδι. Κι εξάλλου, δεν μιλάμε για το τί θέλουν τα πουλιά, αλλά για το τι είναι φτιαγμένα από τη φύση να κάνουν και να εκπληρώσουν, του οποίου μέρος στερούμε.

 

[Αλεκομανα]

Πολυ ωραιες οι απόψεις σας, σε βάζουν σε σκέψη. Οσον αφορά τον σκύλο και το πουλί συμφωνώ με την άποψη πως στην πλειοψηφία το πρωτο είναι οικογένεια και το δεύτερο κατοικίδιο. τον σκυλο μπορει να τον εχεις σε τεραστια αυλη αλλα θα τον βγαλεις ή θα σκεφτεις να τον βγαλεις βολτα και γυρω γυρω πιο περα, ενω το πουλακι οχι. Στην δικη μου περιπτωση δεν ισχυει βεβαια, και ο Αλεκος ηταν παιδι μου και τον ειχα ελαχιστες φορες με λουρι και ο Μαικλ το παραδεχομαι πως εχει γινει παιδι μου. Δεν εχω γινει ακομα ανθρωπινη μανα, αλλα πιστευω πως τα παιδια τα αφηνουμε να κανουν τις δικες τους επιλογες και με την παιδεια/εκπαιδευση που τους προσφερουμε και με το δεσημο που εχουμε μαζι τους τα εμπιστευομαστε και τα ξερουμε καλυτερα. Ακομα και τον Μαικλ ενιωθα πως ειναι φυλακισμενος και τον εχω βγάλει και εξω στην αυλη, κατι το οποιο δεν θα το ξανακανω οχι επειδη φοβαμαι αλλα για την ψυχικη του υγεια γιατι φοβηθηκε παρα πολυ (δεν θα ξεχασω τα ματακια του) Εχει κανει την επιλογη του να ειναι φυλακισμενος σε σπιτι. Δεν γνωρισε ποτε την ελευθερια του εξω αφου γεννηθηκε φυλακισμενος πριν αλλα οταν ειχε την ευκαιρια επελεξε πως δεν την θελει. Ετσι το βλεπω και γι αυτο δεν εχω τυψεις που τον εχω φυλακισμενο, γιατι του αρεσει/ το εξω το φοβαται. Αμα θα καθοταν θα του εβαζα χαρνες και θα τον ειχα εξικιωσει και με τον εξω κοσμο αλλα καλως κακως δεν καθεται

 

[krisp]

Αν εξαιρέσουμε τα ζώα που εξημέρωσε για τροφή και υλικά που παράγουν (π.χ. χοίρους, αιγοπρόβατα...) και όχι για συντροφιά ή τέλος πάντων για ψυχαγωγικούς λόγους, χόμπυ κλπ, τα υπόλοιπα, σκύλοι - γάτες επέλεξαν να ζήσουν μαζί του συμβιωτικά και εξελικτικά, επί χιλιετίες δομώντας τη σχέση ανθρώπου - συντρόφου. Με άλλα λόγια ο προϊστορικός άνθρωπος διατηρούσε κατοικίδια για να αυξήσει την πιθανότητα να επιβιώσει είτε χρησιμοποιώντας φύλακα, είτε εξολοθρευτή ποντικών είτε μαλλί, γάλα, κρέας. Δεν εξημέρωσε ζώα για να έχει συντροφιά.

Σε αυτό μην είσαι σίγουρος... Ίσως οι σκύλοι και οι γάτες μας προσέγγισαν διότι υπήρχαν τα αποφάγια και υπήρχαν τα αποφάγια που τελικά οδήγησαν στην εξημέρωση...
Όμως πιο από αυτά τα ζώα όταν αφεθεί ελεύθερο περιορίζετε μόνο στους χώρους του σπιτιού... Άρα λοιπόν δεν είναι απαραίτητα δική τους επιλογή, ακόμα και σε αυτά στερούμε την ελευθερία...

 

[maria p]

μή λαμβάνοντας σαφή θέση

Μια συζήτηση πρέπει να είναι ισότιμη και να εκτίθενται όλοι στις απόψεις τους, δεν "παίζω" έτσι :)

Τέλος πάντων δεν έχω να προσθέσω και κάτι άλλο, απλά ανάμεσα στους προβληματισμούς μας, να παίρνουμε υπ' όψιν μας, πως κι εμάς δεν είναι στην φύση μας να ζούμε σε πολυκατοικίες, πολλές φορές σε διαμερίσματα ιδιαίτερα μικρά, χωρίς θέα και περπατησιά.
Αναζητώντας το ακραία και ιδανικά "σωστό", μπορούμε χαλαρά να οδηγηθούμε στην άποψη πως οι φτωχοί δεν πρέπει να αναπαράγονται γιατί μεγαλώνουν παιδιά σε υπόγεια κτλ.

 

[ianos]

Μια συζήτηση πρέπει να είναι ισότιμη και να εκτίθενται όλοι στις απόψεις τους, δεν "παίζω" έτσι :)

Εννοώ ότι προβληματίζομαι. Δεν έχω από τα πριν προκαθορισμένη άποψη.

Σε όλα τα άλλα που έγραψες στο ποστ 19, υπερθεματίζω, συμφωνώ σχεδόν απόλυτα. Μου άρεσε πολύ αυτή η οπτική, είναι κάπως σαν να σε "ελευθερώνει"