Το καρδερινακι αφου εφυγε το εψαχνα κατω απο την πολυκατοικια μου τρια τεταρτα, οταν αποφασισα να ανεβω επανω αφου δεν το εβρισκα ειπα να παω και απο την πισω πλευρα να ψαξω,του φωναξα και μου απαντησε, ηταν στο ψηλοτερο πευκο. Πηγα απο κατω και του μιλουσα μου απαντουσε τιιιρρρ! αλλα δεν κατεβαινε με τιποτα ηταν φοβερα χαρουμενο και κελαιδουσε, αν και θυληκο, απο την χαρα του οπως τα αρσενικα. Ξαφνικα δινει αλλη μια και παει ακομα μακρυτερα, τρεχω και παλι κατω απο το πευκο να κελαιδαω, να του μιλαω, τιποτα αρχισε να με χαζευη ο κοσμος να ρωταη, καποιος μου ειπε να φερω αλλο ενα πουλι να ακουη το αλλο να κατεβη, φεραμε σκαλα, κλουβι με πουλι, αυτο τιποτα, τρισευτυχισμενο αρχισε να παιζη με τα σπουργητια. Ξαφνικα δινη αλλη μια και εξαφανιζεται ενα τετραγωνο πιο πανω,τρεχω και παλι αρχιζω να του φωναζω και μου απαντα τιιιρρρ! Εκει καθησαμε δεν ξερω ποσοκατω απο το πευκο, με το αλλο πουλι απο κατω να κελαιδα, εγω να του μιλαω και παλι τιποτα το πουλι πεταγε πολυ δυνατα και ηταν τρελλο απο χαρα.Αφου περασαμε τρεις ωρες ετσι το πουλι καποια στιγμη το χασαμε. Μια εβδομαδα τωρα εχω γινει η γραφικη της γειτονιας να κελαηδω κατω απο τα δεντρα, απεναντι μου εχω πολυκατοικιες με ενα πολυ μεγαλο κηπο, εκει απο την δευτερη μερα ειδα ενα ζευγαρι καρδερινες τους φωναξα το ενα με πλησιασε, φουσκωσε, τιναξε τα φτερα του, ηρθε το ταιρι του και εφυγαν, νομιζω πως δεν ηταν το δικο μου.Απο τοτε τα ξαναειδα αλλες δυο φορες.Αυτο που μου εμεινε απο ολη την ιστορια ηταν η χαρα της ελευθεριας που ειχε το πουλι. Και ξανασκεφτομαι μηπως οσο ημερα και αν ειναι ειναι καλυτερα ελευθερα;