Μία από τις πιο ελκυστικές σπίζες που ξεχωρίζει για το πανέμορφο χρώμα του φτερώματός της είναι ο πύρρουλας. Πρόκειται για ένα μεγαλόσωμο στρουθιόμορφο και συμπαγές πουλί που το μέγεθός του κυμαίνεται από 15,5-17,5 εκατοστά.
Είναι επιδημητικό πουλί στην χώρα μας αλλά υπάρχουν και αρκετοί επισκέπτες από τη Βόρεια Ευρώπη. Τον βρίσκουμε συχνά να φωλιάζει και να αναπαράγεται σε ορεινά δάση στην Βόρεια Ελλάδα, τον Όλυμπο, την Πίνδο δείχνοντας προτίμηση σε δάση σημύδας και κωνοφόρων αλλά και σε μεγάλους κήπους με οπορωφόρα δέντρα, σε δέντρα με αειθαλή φυλλώματα, σε κήπους και άλση, σε φράχτες, φυτώρια κτλ.
Συναντάται ακόμα στη Βόρεια Ευρώπη, στην Σκανδιναβία, στην Κεντρική Ασία. Ο πληθυσμός του τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί σημαντικά στη Βόρεια Ευρώπη λόγω της θανάτωσης που υφίστανται από τους τοπικούς αγρότες εξαιτίας της καταστροφής που προκαλεί στους τοπικούς οπωρώνες.
Ο πύρρουλας πήρε το όνομά του από το πύρινο χρώμα του φτερώματός του. Έχει εντυπωσιακά μακριές φτερούγες και ουρά. Αναγνωρίζεται εύκολα από το παχουλό χωρίς λαιμό σώμα του, από το μεγάλο κεφάλι και το μικρό κοντόχοντρο ράμφος. Το φτέρωμα του ενήλικου αρσενικού ξεχωρίζει από το θηλυκό από την ροδοκόκκινη κοιλιά του. Και τα δύο φύλα διαθέτουν μαύρη κορώνα στο κεφάλι, μαύρο πρόσωπο, μαύρα μάτια, γκρίζο μανδύα και ράχη, μαύρη ουρά, γκριζωπά πόδια, λευκό ουροπύγιο και μια φαρδιά υπόλευκη ρίγα στις μαύρες φτερούγες τους. Το θηλυκό ξεχωρίζει από την γκρι-μπεζ κοιλιά του, ενώ τα νεαρά πουλιά του είδους έχουν γκριζοκάστανο κεφάλι χωρίς κορώνα και το υπόλοιπο φτέρωμά τους μοιάζει με του θηλυκού.
Είναι ήσυχο, νωθρό, ντροπαλό και διακριτικό πουλί που προτιμά να φωλιάζει σε θάμνους και δέντρα διστάζοντας να εγκαταλείψει την φωλιά του. Τον συναντάμε μεμονωμένα, συχνά σε ζευγάρια ή πετώντας σε χαλαρά σμήνη των πενήντα πουλιών αλλά ποτέ σε περισσότερα των εκατό.
Για να φτιάξει την φωλιά του επιλέγει πυκνούς θάμνους ή φράκτες, ακόμα και δέντρα με καλά προφυλαγμένα κλαδιά και γύρω στα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου πλέκει την περίτεχνη, ανοιχτή, καλαθωτή φωλιά του με μικρά κλαδάκια και την επιστρώνει προσεκτικά με βρύα, λειχήνες και ίνες ριζών τοποθετώντας εκεί 4-5 αυγά. Στην ανατροφή των νεοσσών συμμετέχουν και οι δύο γονείς και μετά το ξεπέταγμα των μικρών, το ζευγάρι μπορεί να προετοιμαστεί για την επόμενη γέννα. Μέσα στην αναπαραγωγική περίοδο που κρατάει μέχρι τον Αύγουστο, μπορεί να προβεί σε 2-3 γέννες.
Τρέφεται με διάφορους σπόρους όπως σημύδας, καρπούς και κατά την αναπαραγωγική περίοδο με έντομα και προνύμφες εντόμων. Κυρίως όμως τρέφεται με μπουμπούκια οπορωφόρων δέντρων όπως σε μηλιές, αχλαδιές κτλ, σε σημείο που προκαλεί ολοκληρωτικές καταστροφές σε μικρούς οπωρώνες, ειδικά σε χώρες όπως η Αγγλία.
Ο Πύρρουλας εκτός από τον άνθρωπο που τον κυνηγά έχει και φυσικούς εχθρούς που τρώνε τα αυγά από την φωλιά του, αλλά κυνηγούν και το ίδιο το πουλί όπως κίσσες, γεράκια, νυφίτσες κτλ.
Το πέταγμά του είναι ταχύ, δυνατό και με μακριούς κυματισμούς.
Το κάλεσμα και το κελάηδημά του θυμίζει μελωδία από φλάουτο και σφυρίχτρα σε χαμηλό τόνο, διακριτικό και με μελαγχολική χροιά, απαλό, με σταματήματα και εντάσεις.
Είναι επιδημητικό πουλί στην χώρα μας αλλά υπάρχουν και αρκετοί επισκέπτες από τη Βόρεια Ευρώπη. Τον βρίσκουμε συχνά να φωλιάζει και να αναπαράγεται σε ορεινά δάση στην Βόρεια Ελλάδα, τον Όλυμπο, την Πίνδο δείχνοντας προτίμηση σε δάση σημύδας και κωνοφόρων αλλά και σε μεγάλους κήπους με οπορωφόρα δέντρα, σε δέντρα με αειθαλή φυλλώματα, σε κήπους και άλση, σε φράχτες, φυτώρια κτλ.
Συναντάται ακόμα στη Βόρεια Ευρώπη, στην Σκανδιναβία, στην Κεντρική Ασία. Ο πληθυσμός του τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί σημαντικά στη Βόρεια Ευρώπη λόγω της θανάτωσης που υφίστανται από τους τοπικούς αγρότες εξαιτίας της καταστροφής που προκαλεί στους τοπικούς οπωρώνες.
Ο πύρρουλας πήρε το όνομά του από το πύρινο χρώμα του φτερώματός του. Έχει εντυπωσιακά μακριές φτερούγες και ουρά. Αναγνωρίζεται εύκολα από το παχουλό χωρίς λαιμό σώμα του, από το μεγάλο κεφάλι και το μικρό κοντόχοντρο ράμφος. Το φτέρωμα του ενήλικου αρσενικού ξεχωρίζει από το θηλυκό από την ροδοκόκκινη κοιλιά του. Και τα δύο φύλα διαθέτουν μαύρη κορώνα στο κεφάλι, μαύρο πρόσωπο, μαύρα μάτια, γκρίζο μανδύα και ράχη, μαύρη ουρά, γκριζωπά πόδια, λευκό ουροπύγιο και μια φαρδιά υπόλευκη ρίγα στις μαύρες φτερούγες τους. Το θηλυκό ξεχωρίζει από την γκρι-μπεζ κοιλιά του, ενώ τα νεαρά πουλιά του είδους έχουν γκριζοκάστανο κεφάλι χωρίς κορώνα και το υπόλοιπο φτέρωμά τους μοιάζει με του θηλυκού.
Είναι ήσυχο, νωθρό, ντροπαλό και διακριτικό πουλί που προτιμά να φωλιάζει σε θάμνους και δέντρα διστάζοντας να εγκαταλείψει την φωλιά του. Τον συναντάμε μεμονωμένα, συχνά σε ζευγάρια ή πετώντας σε χαλαρά σμήνη των πενήντα πουλιών αλλά ποτέ σε περισσότερα των εκατό.
Για να φτιάξει την φωλιά του επιλέγει πυκνούς θάμνους ή φράκτες, ακόμα και δέντρα με καλά προφυλαγμένα κλαδιά και γύρω στα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου πλέκει την περίτεχνη, ανοιχτή, καλαθωτή φωλιά του με μικρά κλαδάκια και την επιστρώνει προσεκτικά με βρύα, λειχήνες και ίνες ριζών τοποθετώντας εκεί 4-5 αυγά. Στην ανατροφή των νεοσσών συμμετέχουν και οι δύο γονείς και μετά το ξεπέταγμα των μικρών, το ζευγάρι μπορεί να προετοιμαστεί για την επόμενη γέννα. Μέσα στην αναπαραγωγική περίοδο που κρατάει μέχρι τον Αύγουστο, μπορεί να προβεί σε 2-3 γέννες.
Τρέφεται με διάφορους σπόρους όπως σημύδας, καρπούς και κατά την αναπαραγωγική περίοδο με έντομα και προνύμφες εντόμων. Κυρίως όμως τρέφεται με μπουμπούκια οπορωφόρων δέντρων όπως σε μηλιές, αχλαδιές κτλ, σε σημείο που προκαλεί ολοκληρωτικές καταστροφές σε μικρούς οπωρώνες, ειδικά σε χώρες όπως η Αγγλία.
Ο Πύρρουλας εκτός από τον άνθρωπο που τον κυνηγά έχει και φυσικούς εχθρούς που τρώνε τα αυγά από την φωλιά του, αλλά κυνηγούν και το ίδιο το πουλί όπως κίσσες, γεράκια, νυφίτσες κτλ.
Το πέταγμά του είναι ταχύ, δυνατό και με μακριούς κυματισμούς.
Το κάλεσμα και το κελάηδημά του θυμίζει μελωδία από φλάουτο και σφυρίχτρα σε χαμηλό τόνο, διακριτικό και με μελαγχολική χροιά, απαλό, με σταματήματα και εντάσεις.
