RIP ΣΟΚ

[ianos]

Κατά τις 15.00 ανέβηκα στην ταράτσα του κτιρίου στο οποίο εργάζομαι, για να καπνίσω ένα τσιγάρο. Η ταράτσα είναι πολύ μεγάλη και παρατημένη. Ξαφνικά εκεί που αγναντεύω βλέπω ένα μαύρο νεαρό περιστέρι να περπατάει. Δεν δίνω σημασία. Αλλά κινούμαι. Αυτό συνεχίζει να περπατά αποφεύγοντάς με. Πλησιάζω...εγώ προχωρώ αργά, αυτό τρέχει πανικόβλητο. Φτάνω κοντά...δεν πετάει αλλά τρέχει...πω, πω, λέω μπλέξαμε τώρα, και θέλω πραγματικά να γυρίσω από την άλλη να συνεχίσω το τσιγάρο μου και να εξαφανιστώ ....και να υποδυθώ στον εαυτό μου ότι απολύτως τίποτα δεν συνέβη....και όμως (σκέφτομαι) έχει ήδη συμβεί και το πουλί βρίσκεται στην ανάγκη σου (πού να ξερα..., δεν το θυμήθηκα ότι τελικά κανείς δεν ξεφεύγει από το μοιραίο) και το μπλοκάρω σε μια γωνία, το πιάνω μαλακά, και ξεκινώ να προχωρώ (ο χρόνος ας πούμε ήταν στο 0, διότι σε ένα λεπτό από τότε, αν και η υποκειμενική αίσθηση του χρόνου είχε παραταθεί, το πουλί ήταν νεκρό στο χέρι μου). Προλαβαίνω στα δύο πρώτα βήματα που κάναμε μαζί (δεν υπήρξαν επόμενα) να σκεφτώ που θα βρω κουτί, πόσο όμορφο ήταν και πόσο υγιές φαινόταν, ότι έχω στάρι στο ντουλάπι της κουζίνας το οποίο θα σπάσω στο μπλέντερ, ότι δουλεύω μέχρι το βράδυ και επίσης αύριο από το πρωί και δεν μπορώ να πάω σε γιατρό, αλλά μια χαρά είναι έλεγα, καθόλου ταλαιπωρημένο, κάπου θα χτύπησε ίσως λιγάκι....πόσο ατελέσφορες οι σκέψεις μου), θα και θα ...και ήδη στο χέρι μου υπήρχε ο παλμός του περιστεριού έντονος, παράξενα δυνατός - κοφτός, υπόκωφος ταυτόχρονα, με δονούσε... και ήδη είχαν ξεκινήσει κάτι τινάγματα του κεφαλιού του, και το βλέμμα μου στην κυριολεξία καρέ - καρέ να βλέπει τις εικόνες...το ράμφος που ξαφνικά κοκκίνισε, σε αργή κίνηση τις κόκκινες σταγόνες να εκτινάσσονται πάνω στα ρούχα μου, από το στοματάκι του, ένα υγρό κατακόκκινο πήγμα αίματος να αρχίσει να βγαίνει από το στόμα του, ακόμα και τα μάτια του που σε κάθε του σπασμό ανοιγόκλειναν με κανονικό ρυθμό στην αρχή, πιο αργά σε μερικά δευτερόλεπτα, έβλεπα να βλέφαρά του να κλείνουν σε κάθε τίναγμα για όλο και περισσότερη ώρα μέχρι που δεν άνοιξαν ποτέ ξανά. Πέθανε το πουλάκι μέσα στα χέρια μου. Θα ακουστεί υπερβολικό, μα νιώθω ότι πέθανε και κάτι μέσα μου, κάτι λίγο και απροσδιόριστο...αμέσως μετά έκανα εμετό (sorry guys, αλλά έτσι έγινε) επέστρεψα στο γραφείο, είπα να ανοίξουν τη βρύση και να μου δώσουν σαπούνι, έπειτα (δεν αναγνώριζα τη φωνή μου, ήταν βραχνή και η χροιά της ακουγόταν ξερή) ζήτησα οινοπνεύματα να μου ρίξουν πάνω στα αίματα που υπήρχαν στα ρούχα μου (τα οποία θα πετάξω μόλις πάω στο σπίτι) και έκτοτε είμαι κάπως παράξενα...για κάμποση ώρα ξέχασα το περιστατικό, είμαι κάπως αδιάφορος για τα τεκταινόμενα, σαν ανέγγιχτος από τον χαμό που γίνεται εδώ μέσα, και μόλις το ξαναθυμήθηκα (προφανώς η απώθηση είναι μία από τις άμυνές μου) όταν ήρθε μία συνάδελφος και με ρώτησε που είναι το περιστέρι για να πάει να το μαζέψει. Και, δεν είμαι σίγουρος γιατί σας γράφω αυτήν την ιστορία. Το βασικό ερώτημά μου είναι...και τελικά τι νόημα είχε Γιαννάκη που αποφάσισες να μην στρέψεις τη ματιά σου από ένα πουλί που θεώρησες ότι είχε την ανάγκη σου; Ερώτημα που προφανώς είναι αναπάντητο, όπως και γιατί πέθανε....μπορώ να υποθέσω γιατί πέθανε, γιατί προφανώς τράκαρε πάνω στα παράθυρα καθρέπτες του κτιρίου, εδώ πεθαίνουν άνθρωποι, βασανίζονται παιδιά, καταστρέφεται ένας ολόκληρος πλανήτης κι εγώ ασχολούμαι με το μικρό μου εγωικό πεδίο με το κλασσικό εγωκεντρικό ερώτημα "γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό" διαφορετικά διατυπωμένο φυσικά, ενώ το καημένο το περιστεράκι είναι αυτό που δεν πρόλαβε, όπως τόσα και τόσα ζωντανά να χαρεί τα πετάγματά του.
Τώρα πλέον, μετά την προηγούμενη παράγραφο ξέρω γιατί σας τα έγραψα τα παραπάνω....για να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και μάλλον να λάβω την κατάλληλη (αρμόζουσα εννοώ) θέση στην περίσταση....να μην ασχολούμαστε με εμάς - είναι σαν αυτοφαγία θα έλεγα μεταφορικά - αλλά να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας ασχολούμενοι με άλλους πχ. προσφέροντας υπηρεσία σε ό,τι μας επικυρώνεται.
Θα αποτολμήσω λοιπόν να δημοσιεύσω το θέμα και όχι να το σβήσω (στη θλίψη μου)

 

[meniam]

@ianos κρίμα για το πουλάκι και σίγουρα ή εμπειρία σοκαριστική ράγισε η καρδιά μου ειλικρινά τα λόγια σας με άγγιξαν! Τι δουλειά κάνετε; Είναι σαν να διαβάζω κάποιο διήγημα ή λογοτεχνικό άρθρο. Πιθανόν όντως το πουλάκι κάποια να χτύπησε είναι συχνό φαινόμενο αλλά η αλήθεια είναι διαβάζοντας το σκέφτηκα εγκεφαλικό ή καρδιακή προσβολή από άγχος

 

[Sissy]

...Το βασικό ερώτημά μου είναι...και τελικά τι νόημα είχε Γιαννάκη που αποφάσισες να μην στρέψεις τη ματιά σου από ένα πουλί που θεώρησες ότι είχε την ανάγκη σου;

Είχε την ανάγκη σου Γιάννη μου (πέθανε στα χέρια σου και όχι μόνο του).
Είχες κι εσύ την ανάγκη του για να συμβεί ο συγχρονισμός....ποιος μπορεί να γνωρίζει ακριβώς γιατί.
Ίσως για ευγνωμοσύνη στη ζωή....
Να είσαι καλά,
η απόδοση της ψυχικής κατάστασης σου με συνεπήρε.

 

[ianos]

Μένια, ειλικρινά ελπίζω να μην....το σκότωσα. Αλλά από εδώ μου είπαν ότι αν κοιτάξω κάτω από τα παράθυρα (το οποίο και έκανα) όντως υπάρχουν 2 - 3 νεκρά σώματα περιστεριών στην οροφή του ισογείου. Και όντως πριν κανέναν χρόνο σε ένα γραφείο που ήμουν άκουσα ένα ντουπ και είδα ένα πουλί να κυλάει πάνω στο παράθυρο. Δεν ξέρω τι δεν βλέπουν ή τι βλέπουν...την αντανάκλαση του ηλίου πάνω στα παράθυρα και πετούν προς το φως και ..αυτό ήταν; Ειλικρινά δεν ξέρω...(παρασύρομαι από τη φράση μου και σκέφτηκα και ότι ο Ίκαρος μια από τα ίδια έκανε και έλιωσαν τα φτερά του, ότι κάποιοι "που γυρνούν από τον θάνατο" δηλώνουν ότι βλέπουν στην άκρη του τούνελ ένα θερμό φως και κινούνται προς τα εκεί, ότι δεν πρέπει να μπλέκουμε στις φαντασιώσεις μας ή στις έντονες επιθυμίες / φιλοδοξίες, γιατί στο τέλος ζούμε στην ψευδαίσθηση, ότι..ότι..ότι...)

Τι δουλειά κάνετε; Είναι σαν να διαβάζω κάποιο διήγημα ή λογοτεχνικό άρθρο.

Καμία σχέση...απλά είναι ο τρόπος μου να ακούω το μέσα μου.

 

[Ariadnh]

Κατά τις 15.00 ανέβηκα στην ταράτσα του κτιρίου στο οποίο εργάζομαι, για να καπνίσω ένα τσιγάρο. Η ταράτσα είναι πολύ μεγάλη και παρατημένη. Ξαφνικά εκεί που αγναντεύω βλέπω ένα μαύρο νεαρό περιστέρι να περπατάει. Δεν δίνω σημασία. Αλλά κινούμαι. Αυτό συνεχίζει να περπατά αποφεύγοντάς με. Πλησιάζω...εγώ προχωρώ αργά, αυτό τρέχει πανικόβλητο. Φτάνω κοντά...δεν πετάει αλλά τρέχει...πω, πω, λέω μπλέξαμε τώρα, και θέλω πραγματικά να γυρίσω από την άλλη να συνεχίσω το τσιγάρο μου και να εξαφανιστώ ....και να υποδυθώ στον εαυτό μου ότι απολύτως τίποτα δεν συνέβη....και όμως (σκέφτομαι) έχει ήδη συμβεί και το πουλί βρίσκεται στην ανάγκη σου (πού να ξερα..., δεν το θυμήθηκα ότι τελικά κανείς δεν ξεφεύγει από το μοιραίο) και το μπλοκάρω σε μια γωνία, το πιάνω μαλακά, και ξεκινώ να προχωρώ (ο χρόνος ας πούμε ήταν στο 0, διότι σε ένα λεπτό από τότε, αν και η υποκειμενική αίσθηση του χρόνου είχε παραταθεί, το πουλί ήταν νεκρό στο χέρι μου). Προλαβαίνω στα δύο πρώτα βήματα που κάναμε μαζί (δεν υπήρξαν επόμενα) να σκεφτώ που θα βρω κουτί, πόσο όμορφο ήταν και πόσο υγιές φαινόταν, ότι έχω στάρι στο ντουλάπι της κουζίνας το οποίο θα σπάσω στο μπλέντερ, ότι δουλεύω μέχρι το βράδυ και επίσης αύριο από το πρωί και δεν μπορώ να πάω σε γιατρό, αλλά μια χαρά είναι έλεγα, καθόλου ταλαιπωρημένο, κάπου θα χτύπησε ίσως λιγάκι....πόσο ατελέσφορες οι σκέψεις μου), θα και θα ...και ήδη στο χέρι μου υπήρχε ο παλμός του περιστεριού έντονος, παράξενα δυνατός - κοφτός, υπόκωφος ταυτόχρονα, με δονούσε... και ήδη είχαν ξεκινήσει κάτι τινάγματα του κεφαλιού του, και το βλέμμα μου στην κυριολεξία καρέ - καρέ να βλέπει τις εικόνες...το ράμφος που ξαφνικά κοκκίνισε, σε αργή κίνηση τις κόκκινες σταγόνες να εκτινάσσονται πάνω στα ρούχα μου, από το στοματάκι του, ένα υγρό κατακόκκινο πήγμα αίματος να αρχίσει να βγαίνει από το στόμα του, ακόμα και τα μάτια του που σε κάθε του σπασμό ανοιγόκλειναν με κανονικό ρυθμό στην αρχή, πιο αργά σε μερικά δευτερόλεπτα, έβλεπα να βλέφαρά του να κλείνουν σε κάθε τίναγμα για όλο και περισσότερη ώρα μέχρι που δεν άνοιξαν ποτέ ξανά. Πέθανε το πουλάκι μέσα στα χέρια μου. Θα ακουστεί υπερβολικό, μα νιώθω ότι πέθανε και κάτι μέσα μου, κάτι λίγο και απροσδιόριστο...αμέσως μετά έκανα εμετό (sorry guys, αλλά έτσι έγινε) επέστρεψα στο γραφείο, είπα να ανοίξουν τη βρύση και να μου δώσουν σαπούνι, έπειτα (δεν αναγνώριζα τη φωνή μου, ήταν βραχνή και η χροιά της ακουγόταν ξερή) ζήτησα οινοπνεύματα να μου ρίξουν πάνω στα αίματα που υπήρχαν στα ρούχα μου (τα οποία θα πετάξω μόλις πάω στο σπίτι) και έκτοτε είμαι κάπως παράξενα...για κάμποση ώρα ξέχασα το περιστατικό, είμαι κάπως αδιάφορος για τα τεκταινόμενα, σαν ανέγγιχτος από τον χαμό που γίνεται εδώ μέσα, και μόλις το ξαναθυμήθηκα (προφανώς η απώθηση είναι μία από τις άμυνές μου) όταν ήρθε μία συνάδελφος και με ρώτησε που είναι το περιστέρι για να πάει να το μαζέψει. Και, δεν είμαι σίγουρος γιατί σας γράφω αυτήν την ιστορία. Το βασικό ερώτημά μου είναι...και τελικά τι νόημα είχε Γιαννάκη που αποφάσισες να μην στρέψεις τη ματιά σου από ένα πουλί που θεώρησες ότι είχε την ανάγκη σου; Ερώτημα που προφανώς είναι αναπάντητο, όπως και γιατί πέθανε....μπορώ να υποθέσω γιατί πέθανε, γιατί προφανώς τράκαρε πάνω στα παράθυρα καθρέπτες του κτιρίου, εδώ πεθαίνουν άνθρωποι, βασανίζονται παιδιά, καταστρέφεται ένας ολόκληρος πλανήτης κι εγώ ασχολούμαι με το μικρό μου εγωικό πεδίο με το κλασσικό εγωκεντρικό ερώτημα "γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό" διαφορετικά διατυπωμένο φυσικά, ενώ το καημένο το περιστεράκι είναι αυτό που δεν πρόλαβε, όπως τόσα και τόσα ζωντανά να χαρεί τα πετάγματά του.
Τώρα πλέον, μετά την προηγούμενη παράγραφο ξέρω γιατί σας τα έγραψα τα παραπάνω....για να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και μάλλον να λάβω την κατάλληλη (αρμόζουσα εννοώ) θέση στην περίσταση....να μην ασχολούμαστε με εμάς - είναι σαν αυτοφαγία θα έλεγα μεταφορικά - αλλά να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας ασχολούμενοι με άλλους πχ. προσφέροντας υπηρεσία σε ό,τι μας επικυρώνεται.
Θα αποτολμήσω λοιπόν να δημοσιεύσω το θέμα και όχι να το σβήσω (στη θλίψη μου)

Εγώ βλέπω ποσο όμορφη ψυχή εχεις. Να είσαι καλά που προσπάθησες να το βοηθήσεις.

 

[MARY58]

Με ταξίδεψες δίπλα σου Γιάννη, σε εκείνη την ταράτσα με τα χέρια να κρατάνε το ετοιμοθάνατο περιστεράκι. Δεν ήταν τυχερό του Γιάννη κ δεν μπορούσες να το αποτρέψεις ακόμα κ αν το έπιανες το πρώτο δευτερόλεπτο. Λυπάμαι πολύ κ για το χαμό του αλλά κ για την θλιβερή εμπειρία που έζησες κ μοιράστηκες μαζί μας. Δεν πέθανε μόνο του αλλά στα χέρια σου κ αυτό ίσως σημαίνει κάτι ακόμα κ για τον δικό του μικρόκοσμο. Μακάρι όλοι να καταλάβουμε ότι για όσο "μένουμε" εδώ, η χαρά να προσφέρουμε μας κάνει καλύτερους ανθρώπους κ όχι πως να πετύχουμε τους δικούς μας εγωκεντρικούς στόχους.
Είχα διαβάσει ότι τα αυτοκόλλητα στο τζάμι δείχνουν στα πουλιά ότι υπάρχει εμπόδιο κ δεν πέφτουν πάνω. Μου φαίνεται πολύ πιθανό αλλά δεν έχω προσωπική εμπειρία για να το επιβεβαιώσω.

 

[Ledagcc]

Γιάννη με συγκίνησες.
Έκανες το σωστό. Ακολούθησες το ένστικτο σου. Κι εγώ αυτό θα έκανα. Δεν το σκότωσες εσύ. Απλώς το πουλάκι είχε κάποια ασθένεια και δεν άντεξε. Είναι πολύ άσχημο και πραγματικά φάνηκε το πόσο νοιάζεσαι για τα ζώα. Ήταν στην ανάγκη σου και το βοήθησες... Αυτό αξίζει. Απλώς δεν ήταν τυχερό.

 

[Maria Pol]

Πολύ συγκινητικό το μήνυμα σου! Δεν νομίζω πως θα τα κατάφερνε το περιστεράκι ούτως ή άλλως και φυσικά δεν πιστεύω πως φταις σε κάτι εσύ!! Όπως και να έχει ήταν άσχημη εμπειρία

 

[meniam]

@ianos σε καμία περίπτωση δεν το σκότωσες εσύ. Ήταν ένα πουλάκι που δεν μπορούσε να πετάξει. Πιθανόν όντως να είχε χτυπήσει να ήταν τραυματισμένο σοκαρισμένο, φοβισμένο που δεν πετούσε και να μην άντεξε το σοκ και να έπαθε εγκεφαλικό

 

[Avrolimos]

Τα πουλιά διαθέτουν ανεπτυγμένη όραση ώστε να αντιλαμβάνονται εικόνες στο φάσμα του υπεριώδους, αλλά όχι στερεοσκοπική όραση και αυτό τα κάνει να μην αντιλαμβάνονται τα διαφανή τζάμια με αποτέλεσμα να προσκρούουν πάνω καθώς αυτά αντανακλούν την εικόνα του περιβάλλοντος.

Αν ήμουν στη θέση του άτυχου πουλιού θα ήθελα να φύγω χωρίς να αισθάνομαι μόνο και έρημο, να νιώσω κάτι πριν ξεψυχήσω, έστω και ένα τόσο άγνωστο ανθρώπινο άγγιγμα και χάδι.

Δακρύζω τώρα που γράφω και με αυτά που διάβασα, σκέφτομαι πολύ και τον παπαγάλο που έχασα πριν λίγο καιρό, εύχομαι να είναι καλά, μόνο αυτό.

 

[mpalitsas]

Δε μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να χτύπησε στο τζάμι, και μετά να βρήκε τη δύναμη να ανέβει στην ταράτσα. Λογικά από κάτι άλλο πήγε... Πάντως κι εγώ έχω παρατηρήσει ότι τα πουλιά καθυστερούν να αντιληφθούν την ύπαρξη τζαμιών. Ενώ γενικά όταν ένας φωτεινός (πχ εξωτερικός) χώρος χωρίζεται με τζάμι από έναν σκοτεινότερο (πχ εσωτερικό) χώρο, εκείνος που παρατηρεί το τζάμι από τον φωτεινό χώρο, βλέπει πάνω του τη δική αντανάκλαση εντονότερα, τα πουλιά νομίζω πρέπει να φτάσουν πολύ κοντά στο τζάμι για να το καταλάβουν.

 

[Anna Maria Mp]

Με έχεις συγκινήσει βαθύτατα Γιάννη.
Καταλαβαίνω πόσο ευαίσθητος άνθρωπος είσαι και φαντάζομαι πόσο σε σόκαρε το περιστατικο που βίωσες.
Θα ήθελα να σου πω να μην στεναχωριέσαι και ότι και εγω στην θέση σου το ίδιο θα έκανα, θα προσπαθούσα να σώσω το πουλάκι...
Μην βασανιζεσαι να σκέφτεσαι από τι πέθανε, μπορει να ήταν το τζαμί,μπορει να επαθε εγκεφαλικό,μπορει να ήταν άρρωστο δεν έχει σημασία,απλά δεν ήταν το τυχερό του να ζήσει..
Πάλι καλά που υπάρχουν άνθρωποι σαν και εσένα τόσο καλοκαρδοι, που προσπαθουν να κάνουν το καλό όποτε υπάρχει ανάγκη!!