Είναι μάλλον περίεργο ενα θέμα για γάτους σε φορουμ για πουλιά, αλλά ειναι ένας γάτος ξεχωριστός :)
Σας παρουσιάζω τον Πατρίκαλο. Γεννήθηκε στις γειτονιές του Πειραιά από άγνωστη μάνα και πατέρα.
Σύχναζε στα σημεία που ταϊζονται από τους φιλόζωους της γειτονιάς οι αδεσποτες γατες, αλλά δεν έτρωγε.
Τον έβλεπα καθημερινά να τριγυρίζει έξω από το σπίτι μου, ένα φοβισμένο μωράκι, συνήθως καθόταν δίπλα στα σκαλιά της εισόδου,
ψιλονιαούριζε, ώσπου μας επέτρεψε να τον χαϊδεύουμε κι εγώ και τα παιδιά μου. Όσο πέρναγαν οι μέρες η εικόνα του
χειροτέρευε, τα ματάκια του θάμπωσαν και στο σωματακι του εξειχαν τα κοκκαλα, ήταν βρώμικοs και απεριποίητος, ξεμαλλιασμένος,
ώσπου δεν άντεξα να τον βλέπω να αργοπεθαίνει, πήγα στο κοντινό pet shop αγορασα ένα κλουβί μεταφοράς και τον πήγα στον κτηνίατρο. Ζύγιζε λιγοτερο από 900 γραμμάρια, 2,5 μηνών μωρό, και ήταν εμφανώς πολύ άρρωστος, γεμάτος ψύλλους. Αμέσως ξεκινήσαμε θεραπεία και ενέσιμες αντιβιώσεις. Το καυμένο δυο μέρες κοιμόταν μέσα στο κλουβί του χωρίς καν να βγει εξω, δεν έτρωγε, πίστευα ότι δε θα τα καταφέρει. Την τρίτη μέρα άρχισε να δειχνει σημαδια βελτίωσης, έφαγε λίγες μπουκίτσες και άρχισε να στέκεται στα πόδια του, γουργούριζε όταν τον χαϊδεύαμε και ήθελε αγκαλιές. Συνεχίσαμε βεβαια θεραπεια, κάθε 2-3 μερες στον κτηνίατρο, μέχρι που άρχισε να παιρνει βαρος. Τον πήγαμε για μπάνιο, εμβόλια, αποπαρασίτωση και έβαλα παντού αγγελίες για να του βρούμε σπίτι. Εμεινε σε μια μικρή αποθηκούλα για 1,5 μήνα περίπου, γιατί φοβόμουν να τον βάλουμε σπίτι, φοβόμουν για τα παιδιά, για τα καναρίνια, τους παπαγάλους, είχα και το θηλυκό κοκατίλ μου άρρωστο τότε με τοξίκωση και δεν ήθελα να το εκθέσω και σε άλλα (πιθανά) μικρόβια, το σπίτι μου ειναι μικρό δε θα μπορούσα να έχω κάθε ζώο σε ξεχωριστό χώρο. Εξάλλου πιστευα ήταν μια προσωρινή διαμονή μέχρι να βρεθεί οικογένεια να τον υιοθετήσει. Τελικά τηλέφωνο δε χτύπησε ποτέ. Ο σύζυγος ήταν αρνητικός στο να τον κρατήσουμε κι έτσι η μόνη μου λύση ήταν η επανένταξη.
Ένα πρωί λοιπον, με βαριά καρδιά, του άνοιξα την πόρτα και βγήκε εξω, επέστρεψε στο δρόμο απ τον οποιο τον μάζεψα. Λίγες ώρες μετά, ξεκίνησα κι εγώ να πάω στη δουλειά. Πάντα πριν μπω στο αυτοκίνητο χτυπάω λίγο το καπό, γιατί εχουμε πολλές γατες στη γειτονιά και το χειμώνα βρίσκουν ζεστασιά μέσα στις μηχανές των αυτοκινήτων. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν ξερω, εκείνη την ημέρα δε χτύπησα το καπό, αλλά το άνοιξα. Και τι βρηκα μέσα; Τον γατούλη, να με κοιτάει και να μου νιαούρίζει δυνατά... Απ' όολα τα αυτοκίνητα της γειτονιάς, είχε διαλέξει το δικό μου για να κρυφτεί! Κι εγω αντι να βαλω μπρος να φύγω, χωρίς να το σκεφτώ, άνοιξα το καπό! Αν αυτό δεν ειναι κάρμα, τότε τι ειναι; :)
Φυσικά λοιπόν και μετακόμισε στο σπίτι μας (με την έγκριση του συζύγου, που ήταν μπροστά στη σκηνή), στην αρχή στο μπαλκόνι, σε δοκιμαστική περίοδο. Τωρα όχι απλά μενει μέσα μαζί μας, αλλά γκρεμίσαμε τον τοιχο σ' ενα σημείο και καναμε μια τρύπα με πορτάκι για να μπαινοβγαίνει το αγορι μας. Είναι απιστευτος χαρακτήρας, δεν έχει λερώσει, δεν εχει αγριέψει ποτέ, δεν κάνει ζημιές, όλη μέρα περιποιείται τη γούνα του και μας γουργουρίζει για χάδια. Τον λέμε "γάτο-θεραπευτή" γιατί σε μια περιπετεια της υγείας μου εντόπισε το σημείο του προβλήματός μου και ερχόταν εκει και μου έκανε πατουσακια (γατομασάζ) :)
Και βεβαια δεν ειναι πια ένας μικρούλης γάτος, είναι ένα θηρίο κοντά 6 κιλά!
Όσον αφορά τις σχέσεις του με τα πουλιά: με τον Όσκαρ το κοκατίλ από νωρίς καταλαβε ότι δεν τον παίρνει για πολλά πολλά, γιατί μόλις πλησίαζε τη μουσούδα του κοντά, έτρωγε τις τσιμπιές του. Τώρα πια έχουν αναπτύξει εναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και μόλις ο γατος πλησιασει το κλουβί, το κοκατιλ κατεβαινει στον πατο του κλουβιού και παιζουν, μεχρι που είδα τον Πατρίκαλο να ρίχνει μεσα στο κλουβί μικρά παιχνιδια playmobil, τι να σκέφτεται αυτό το γατί πραγματικά δεν ξερω!
Με τα καναρίνια είχαμε μεγαλο πρόβλημα τους πρωτους 6 μήνες, όπου και να έβαζα τα κλουβιά θα τα εβρισκε. Τελικά δεν ξερω τι έγινε, απλά μια μέρα σταμάτησε να ασχολείται. 'Ισως το πήρε απόφαση ότι δεν μπορεί να τα πιάσει. Ίσως να παιζει ρόλο και η στειρωση, δεν ξερω. Πάντως πια δεν τον απασχολούν.
Αυτή είναι η ιστορία του αγαπημένου μας συγκάτοικου, του γατόπουλου που απ το δρόμο βρέθηκε στα σαλόνια.
Και δε θα ξεχασω ποτέ την κόρη μου, που όταν τον φέραμε άρρωστο στο σπίτι τον πήρε αγκαλιά και του είπε: "Ποτέ πια στο δρόμο"
Τα καταφέραμε τελικά :)
View media item 21913
View media item 21912
View media item 21911
View media item 21910
View media item 21909
Σας παρουσιάζω τον Πατρίκαλο. Γεννήθηκε στις γειτονιές του Πειραιά από άγνωστη μάνα και πατέρα.
Σύχναζε στα σημεία που ταϊζονται από τους φιλόζωους της γειτονιάς οι αδεσποτες γατες, αλλά δεν έτρωγε.
Τον έβλεπα καθημερινά να τριγυρίζει έξω από το σπίτι μου, ένα φοβισμένο μωράκι, συνήθως καθόταν δίπλα στα σκαλιά της εισόδου,
ψιλονιαούριζε, ώσπου μας επέτρεψε να τον χαϊδεύουμε κι εγώ και τα παιδιά μου. Όσο πέρναγαν οι μέρες η εικόνα του
χειροτέρευε, τα ματάκια του θάμπωσαν και στο σωματακι του εξειχαν τα κοκκαλα, ήταν βρώμικοs και απεριποίητος, ξεμαλλιασμένος,
ώσπου δεν άντεξα να τον βλέπω να αργοπεθαίνει, πήγα στο κοντινό pet shop αγορασα ένα κλουβί μεταφοράς και τον πήγα στον κτηνίατρο. Ζύγιζε λιγοτερο από 900 γραμμάρια, 2,5 μηνών μωρό, και ήταν εμφανώς πολύ άρρωστος, γεμάτος ψύλλους. Αμέσως ξεκινήσαμε θεραπεία και ενέσιμες αντιβιώσεις. Το καυμένο δυο μέρες κοιμόταν μέσα στο κλουβί του χωρίς καν να βγει εξω, δεν έτρωγε, πίστευα ότι δε θα τα καταφέρει. Την τρίτη μέρα άρχισε να δειχνει σημαδια βελτίωσης, έφαγε λίγες μπουκίτσες και άρχισε να στέκεται στα πόδια του, γουργούριζε όταν τον χαϊδεύαμε και ήθελε αγκαλιές. Συνεχίσαμε βεβαια θεραπεια, κάθε 2-3 μερες στον κτηνίατρο, μέχρι που άρχισε να παιρνει βαρος. Τον πήγαμε για μπάνιο, εμβόλια, αποπαρασίτωση και έβαλα παντού αγγελίες για να του βρούμε σπίτι. Εμεινε σε μια μικρή αποθηκούλα για 1,5 μήνα περίπου, γιατί φοβόμουν να τον βάλουμε σπίτι, φοβόμουν για τα παιδιά, για τα καναρίνια, τους παπαγάλους, είχα και το θηλυκό κοκατίλ μου άρρωστο τότε με τοξίκωση και δεν ήθελα να το εκθέσω και σε άλλα (πιθανά) μικρόβια, το σπίτι μου ειναι μικρό δε θα μπορούσα να έχω κάθε ζώο σε ξεχωριστό χώρο. Εξάλλου πιστευα ήταν μια προσωρινή διαμονή μέχρι να βρεθεί οικογένεια να τον υιοθετήσει. Τελικά τηλέφωνο δε χτύπησε ποτέ. Ο σύζυγος ήταν αρνητικός στο να τον κρατήσουμε κι έτσι η μόνη μου λύση ήταν η επανένταξη.
Ένα πρωί λοιπον, με βαριά καρδιά, του άνοιξα την πόρτα και βγήκε εξω, επέστρεψε στο δρόμο απ τον οποιο τον μάζεψα. Λίγες ώρες μετά, ξεκίνησα κι εγώ να πάω στη δουλειά. Πάντα πριν μπω στο αυτοκίνητο χτυπάω λίγο το καπό, γιατί εχουμε πολλές γατες στη γειτονιά και το χειμώνα βρίσκουν ζεστασιά μέσα στις μηχανές των αυτοκινήτων. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν ξερω, εκείνη την ημέρα δε χτύπησα το καπό, αλλά το άνοιξα. Και τι βρηκα μέσα; Τον γατούλη, να με κοιτάει και να μου νιαούρίζει δυνατά... Απ' όολα τα αυτοκίνητα της γειτονιάς, είχε διαλέξει το δικό μου για να κρυφτεί! Κι εγω αντι να βαλω μπρος να φύγω, χωρίς να το σκεφτώ, άνοιξα το καπό! Αν αυτό δεν ειναι κάρμα, τότε τι ειναι; :)
Φυσικά λοιπόν και μετακόμισε στο σπίτι μας (με την έγκριση του συζύγου, που ήταν μπροστά στη σκηνή), στην αρχή στο μπαλκόνι, σε δοκιμαστική περίοδο. Τωρα όχι απλά μενει μέσα μαζί μας, αλλά γκρεμίσαμε τον τοιχο σ' ενα σημείο και καναμε μια τρύπα με πορτάκι για να μπαινοβγαίνει το αγορι μας. Είναι απιστευτος χαρακτήρας, δεν έχει λερώσει, δεν εχει αγριέψει ποτέ, δεν κάνει ζημιές, όλη μέρα περιποιείται τη γούνα του και μας γουργουρίζει για χάδια. Τον λέμε "γάτο-θεραπευτή" γιατί σε μια περιπετεια της υγείας μου εντόπισε το σημείο του προβλήματός μου και ερχόταν εκει και μου έκανε πατουσακια (γατομασάζ) :)
Και βεβαια δεν ειναι πια ένας μικρούλης γάτος, είναι ένα θηρίο κοντά 6 κιλά!
Όσον αφορά τις σχέσεις του με τα πουλιά: με τον Όσκαρ το κοκατίλ από νωρίς καταλαβε ότι δεν τον παίρνει για πολλά πολλά, γιατί μόλις πλησίαζε τη μουσούδα του κοντά, έτρωγε τις τσιμπιές του. Τώρα πια έχουν αναπτύξει εναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και μόλις ο γατος πλησιασει το κλουβί, το κοκατιλ κατεβαινει στον πατο του κλουβιού και παιζουν, μεχρι που είδα τον Πατρίκαλο να ρίχνει μεσα στο κλουβί μικρά παιχνιδια playmobil, τι να σκέφτεται αυτό το γατί πραγματικά δεν ξερω!
Με τα καναρίνια είχαμε μεγαλο πρόβλημα τους πρωτους 6 μήνες, όπου και να έβαζα τα κλουβιά θα τα εβρισκε. Τελικά δεν ξερω τι έγινε, απλά μια μέρα σταμάτησε να ασχολείται. 'Ισως το πήρε απόφαση ότι δεν μπορεί να τα πιάσει. Ίσως να παιζει ρόλο και η στειρωση, δεν ξερω. Πάντως πια δεν τον απασχολούν.
Αυτή είναι η ιστορία του αγαπημένου μας συγκάτοικου, του γατόπουλου που απ το δρόμο βρέθηκε στα σαλόνια.
Και δε θα ξεχασω ποτέ την κόρη μου, που όταν τον φέραμε άρρωστο στο σπίτι τον πήρε αγκαλιά και του είπε: "Ποτέ πια στο δρόμο"
Τα καταφέραμε τελικά :)
View media item 21913
View media item 21912
View media item 21911
View media item 21910
View media item 21909
️️️ Έχω αδυναμία στις γάτες. Μπράβο που τον κρατήσατε και του δώσατε την ευκαιρία να ζήσει όπως αξίζει σε όλα τα πλάσματα.
Ερχόταν μαζί στη βόλτα με τον σκύλο, μέναμε στην εξοχή τότε και είχε μεγαλώσει έξω.
