Γενικά Σκέψεις για το τελος

[Elenie]

Αποψε με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μέσα σε όλα αρχισα να σκέφτομαι και την Λίλα μου. Είναι κοντά μου επτά χρόνια τώρα και παρολο που δεν δείχνει κανένα σημάδι αδυναμίας, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως ίσως πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να την αποχωριστω. Υπάρχουν μέρες που δεν είναι τόσο ενεργητική ή φωνακλού όπως παλιά. Μόνο κάθεται και με κοιτάει με αυτή την σπιρτάδα στα μάτια της, πάντα περίεργη, πάντα ερευνητική. Εύχομαι να περάσω ακόμα πολλά χρόνια κοντά της, αλλά πάντα το τέλος είναι δύσκολο. Τι με έπιασε βραδιάτικα τώρα. Τέλος πάντων.

 

[ErnestoTheParrotlet]

Ολοι το σκεφτομαστε αυτό για τα πλάσματα που αγαπάμε, κάποιες στιγμές. Ενας λόγος παραπάνω που δεν μπορούμε να τους μιλήσουμε, ή έτσι νομίζουμε. Θα είναι απίστευτα δύσκολη στιγμή. Ομως για την ώρα προσπαθούμε απλά να δημιουργήσουμε αναμνήσεις, αλλά και να κάνουμε τη ζωή τους όσο πιο ευχάριστη γίνεται. Αυτό είναι η αγάπη στην τελική. :)
Από την άλλη εγώ πιστεύω ότι "μιλάω" με τον Ερνέστο. Οτι καταλαβαίνει ότι του λέω και ότι με τον τρόπο του απαντάει. :D

 

[maria p]

Τι είδος παπαγάλου είναι; Μην το σκέφτεσαι πάντως, είναι μάταιο να βιώνουμε με τη σκέψη πολλές φορές το αναπόφευκτο.
Όχι πως δεν συμβαίνει σε όλους μας αλλά έτσι δηλητηριάζουμε την καθημερινότητα.

 

[Elenie]

Έχουνε κι αυτά τον τρόπο τους μωρε. Το πρωί όταν πάω να τα δω, μόλις με βλέπει η Λιλά κάνει ένα τελετουργικό, πάει πάνω κάτω στο κλαδάκι που κάθεται και φωνάζει. Με κάνει τόσο χαρούμενη, είναι σαν να μου λέει κι αυτή καλημέρα. Και το βράδυ, αν ξεχαστώ λίγο παραπάνω δίπλα της και δεν τη σκεπασω, πάει στο μέρος που κοιμάται συνήθως και αρχίζει να φωνάζει για να φύγω. Αυτή είναι η καληνύχτα της. Έχεις δίκιο, αυτό είναι αγάπη τελικά και αυτό είναι που μένει στο τέλος.

Maria p είναι μπατζι. Και όχι δεν κάνω συχνα τέτοιες σκέψεις, αλλά σήμερα έπεσα στην περίπτωση.

 

[ianos]

Ελένη μου, πιστεύω ότι όλοι ανεξαιρέτως, έστω κι αν κάποιοι έχουν διαφορετικη στάση πάνω στο αναπόφευκτο, σε καταλαβαίνουμε. Ο καθένας βέβαια το περνά διαφορετικά, αλλά στην τελική και απο άλλη οπτική σκοπιά, ο κάθε ένας από εμάς το περνά μόνος του. Μιλώ για το άγχος του θανάτου ή του αποχωρισμού. Προσωπικά, ο δικός μου τρόπος ειναι να προσπαθώ να εξασφαλίσω απογόνους από τα πουλάκια μου, η ύπαρξη των οποίων, έστω κι αν δεν τους έχω ο ίδιος, μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι η ζωη των αποθανόντων με κάποιον τροπο συνεχίζεται στο διηνεκές, αν και όλοι γνωρίζουμε οτι το καθε άτομο ζει μία μοναδική ζωη και ειναι ξεχωριστό απο όλα τα αλλα και φυσικά πολυ διαφορετικό από τους γονείς του. Επίσης, ενδεχομένως ( και το εύχομαι) όπως κι εσύ, βιώνω την ανησυχία της επερχόμενης απώλειας, πολύ καιρό πριν έρθει, εκείνη δε την περίοδο συχνά κυριαρχεί ακόμα και στα όνειρά μου. Αλλά όπως λέει και ο λαός μας ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, οπότε άδραξε τη μέρα ( πω, πω, το έπρηξα το μνμ στα κλισέ) ώστε όταν το κακό συμβεί, να είσαι όσο το δυνατό πιο "χορτάτη".

 

[Elenie]

Μπορεί να είναι γεμάτο κλισέ, αλλά έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι σαν να μας προειδοποιεί το ένστικτο μας για να μην ξεχνιόμαστε και να απολαύσουμε την κάθε στιγμή.