Σουργιτάκι

[nivogr]

​

Για να δείτε αυτό το περιεχόμενο χρειάζεται η συγκατάθεσή σας για τον ορισμό cookie τρίτων.
Για πιο λεπτομερείς πληροφορίες, ανατρέξτε στη σελίδα μας για τη χρήση cookies.

Αποδοχή των cookies τρίτων

εάν κολαει το youtube τότε δείτε το εδώ

Για να δείτε αυτό το περιεχόμενο χρειάζεται η συγκατάθεσή σας για τον ορισμό cookie τρίτων.
Για πιο λεπτομερείς πληροφορίες, ανατρέξτε στη σελίδα μας για τη χρήση cookies.

Αποδοχή των cookies τρίτων

 

[ShadyLady]

πολυ δυσκολο να μεγαλωσεις ενα αγριο πτηνο αλλα οχι και ακατορθωτο.

 

[lee]

Εδω οδικος μου σπουργιτακος απο καιρο τωρα πεται ελευθερος! τον βρηκα στην δουλεια μου ειχε πεση πιθανον απο την φωλια του των μεγαλωσα ταιζοντας καθε 2 ωρες με την πρωτη ευκαιρια θα σας τον παρουσιασω και σε βιντεο

 

[k.kordias]

Δημητρη καταπληκτικο

 

[drafter]

Υπεροχο μπραβο στον ανθρωπο πρεπει να εχει μεγαλη υπομονη.

 

[skytiger]

φανταστικο το βιντεακι. Παντως θελει μεγαλη υπομονη και φροντιδα για να τα μεγαλωσεις

 

[lee]

Δυστιχως το βιντεο που ειχα υποσχεθει ειναι πολυ μεγαλο περιπου 2.5ΜΒ και δεν μπορω να το ανεβασω σας βαζω ομως 2 φωτο

 

[TeriAthens]

Τί όμορφη και συγκινιτική ιστορία, σε ευχαριστούμε για το βιντεάκι!

 

[annouk313]

Αποστολε τελειο το σπουργιτακι σου! Τωρα τι κανει; Το εχιες ακομα; Εχω μια αδυναμια στα σπουργιτακια... Ανεβασε το το βιντεο στο you tube αν μπορεις!

 

[evaluieva]

Απόστολε..
τρομερα γλυκο πλασματακι!:D
να το χαιρεσαι!

κ το βιντεακι του Δημητρη ειναι απιστευτο!

παιδια,
εχετε προσεξει, οτι τα πουλια που μεγαλωνουν με ιδιαιτερη φροντιδα κ αγαπη
εχουν..."αλλη" ομορφια κ , ακτινοβολια στα ματακια τους;:)

να ναι καλα το πουλακι
κ το ζευγαρι, που το μεγαλωσε με τοση στοργη, σαν... μωρο...

ηταν απ τα πιο ωραια βιντεακια που εχω δει...

σ ευχαριστω πολυ δημητρη!:)

 

[Georgina]

Δημήτρη και Αποστόλη σας ευχαριστώ πολύ για τα εξαιρετικά βιντεάκια, τις υπέροχες φωτογραφίες και την καταπληκτική ιστορία που μοιραστήκατε μαζί μας!

Οταν ημουν μικρό παιδάκι, η αγαπημένη μας απασχόληση τις παγωμένες μερες του χειμώνα, ήταν να σώζουμε μικρά σπουργιτάκια που έπεφταν θύματα της λαιμαργίας των γειτόνων... Τα βγάζαμε από τις παγιδες με σπασμένα τα άκρα και τις φτερούγες και όλο τον χειμώνα τα φροντίζαμε βάζοντας τους αυτοσχέδιους νάρθηκες στα σπασμένα φτεράκια και τα ποδαράκια και ταιζοντας στο στόμα με ότι υπήρχε διαθέσιμο. Ηταν η πρωτη μας δουλειά πριν να φυγουμε για το σχολείο, η πρώτη όταν επιστρέφαμε και η τελευταία καθε βράδυ πριν κοιμηθούμε! Αμέριστοι σύμμαχοι στην προσπάθειά μας ήταν οι γονείς μας που όχι μόνο δεν φώναζαν που όλη μερα ''χαζεύαμε'' με τα πουλάκια, αλλά φρόντιζαν να μας μάθουν, με τα λίγα που ήξεραν, τα σχετικά με τα πουλάκια...

Η ομορφότερη στιγμή έρχονταν τις πρώτες μέρες της Ανοιξης, όταν πλέον είχε αποκατασταθεί το προβλημα με την υγεια τους, που έφτανε η ώρα της απελευθέρωσης! Ανεπανάληπτες και απερίγραπτες οι σκηνές που εχουν καταγραφεί στην μνήμη μου... Μακάρι να μπορούσα να σας μεταδώσω το συναίσθημα τις ικανοποίησης του να βλέπεις ενα πουλάκι να πετάει προς την ελευθερία!

:)

 

[Αλεξία]

Σε ευχαριστώ Georgina για τις όμορφες και συγκινητικές ιστορίες που κατά καιρούς μας λές και ΄τον ιδιαίτερο ευαίσθητο χαρακτήρας σου.
Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ.