Καλησπέρα! Αρχικά χάρηκα πολύ όταν βρήκα το site αυτό. Πριν λίγες μέρες έχασα το παπαγαλάκι μου ενώ ήταν μόνο 1.5 έτους. Ενώ παρατηρούσα για περίπου 2 εβδομάδες ότι ήταν λίγο νωθρός και φούσκωνε τα φτερά του πίστεψα ότι ήταν καλά, διότι αλληλεπιδρούσε με την παπαγαλίνα του (budgie και αυτή) περισσότερο από τους προηγούμενους μήνες και έτρωγε αρκετά. Αυτό που με ανησυχούσε ήταν ότι κάθονταν και στο πάτο του κλουβιού κάποιες φορές. Δυστυχώς μια μέρα ξαφνικά πήρε την κάτω βόλτα και ώσπου να κανονίσω να τον δει ειδικός, έφυγε. Οι τύψεις μου δεν έχουν προηγούμενο. Για αυτό θα ήθελα τώρα να σιγουρευτώ ότι το θηλυκό παπαγαλάκι θα επιβιώσει και δε θα νιώθει μόνο του.
Γενικά μετά την απώλεια αυτή φαίνεται λίγο πιο απόμακρη κάποιες στιγμές, ενώ άλλες φωνάζει και ηρεμεί όταν την πλησιάζω. Επίσης δαγκώνει το κλουβί της και κάθεται κάποιες φορές λίγο "αμυντικά" και ανοιγοκλείνει το ράμφος της ή κάνει έναν ήχο σαν να το τρίζει. Ευτυχώς έχει όρεξη για φαγητό. Να πω εδώ ότι δεν έχει εκπαιδευτεί ιδιαίτερα διότι την πήραμε ώριμη για να κάνει παρέα στο αρσενικό και δεν έχω κάποια εμπειρία στο πώς να τα εκπαιδεύσω. Μου είπαν να πάρω νέο αρσενικό, αλλά ψυχολογικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό ακόμα.
Ευχαριστώ που με ακούσατε!
Γενικά μετά την απώλεια αυτή φαίνεται λίγο πιο απόμακρη κάποιες στιγμές, ενώ άλλες φωνάζει και ηρεμεί όταν την πλησιάζω. Επίσης δαγκώνει το κλουβί της και κάθεται κάποιες φορές λίγο "αμυντικά" και ανοιγοκλείνει το ράμφος της ή κάνει έναν ήχο σαν να το τρίζει. Ευτυχώς έχει όρεξη για φαγητό. Να πω εδώ ότι δεν έχει εκπαιδευτεί ιδιαίτερα διότι την πήραμε ώριμη για να κάνει παρέα στο αρσενικό και δεν έχω κάποια εμπειρία στο πώς να τα εκπαιδεύσω. Μου είπαν να πάρω νέο αρσενικό, αλλά ψυχολογικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό ακόμα.
Ευχαριστώ που με ακούσατε!