anatolia
PB Member
Χθες έμαθα κάτι πολύ δυσάρεστο που με κάνει να σκέφτομαι ξανά κάποια πράγματα. 4 χρόνια πριν μετακόμισα στο σπίτι του συντρόφου μου σε μια βόρεια επαρχία, τότε ακόμη δεν είχα ιδέα από πουλιά και ούτε φανταζόμουν το πόσο θα δενόμουν μαζί τους αργότερα.
Ο διπλανός μας συγγενείς στο υπόγειο του είχε ένα σωρό καναρίνια που μέσα στα χρόνια αυτά όλα πέθανα σιγά-σιγά. Εγώ στην αρχή απλά μάθαινα τα γεγονότα. Μετά, όταν αποκτήσαμε το πρώτο μας κοκατίλ και άρχισα να ασχολούμαι έντονα, μου έκανε φοβερή εντύπωση: γιατί πέθαιναν συνέχεια όλα εκείνα τα πουλάκια στο διπλανό υπόγειο; Τάχα ήξερε εκείνος από πουλιά και πώς να τα φροντίζει…
Περίπου 6 μήνες πριν μετακομίσουμε μας έδωσε το τελευταίο του καναρινάκι που, όταν κατέβηκα στο υπόγειο είδα, ότι μετά βίας ανάσαινε. Θα το προσέχαμε τις γιορτές που εκείνος θα έλειπε διακοπές. Το ανεβάσαμε στο σπίτι, χώρια από τα δικά μας (τότε ήδη είχαμε 2 κοκατίλ και 2 μπάντζι) και του πήρα φάρμακα για το άσθμα. Με τις μέρες εκείνο γινόταν όλο και καλύτερα και έτρωγε λαίμαργα τα λαχανικά και αντιδρούσε θετικά στην παρουσία και τη φωνή μου (παρόλο που λένε ότι τα καναρίνια δεν δένονται…).
Μετά τις γιορτές μετακομίζαμε και το κλουβί με τα μπάντζι (σωσμένο αρσενικό από μαγαζί και θηλυκό αγορασμένο, αν θυμάστε από παλιότερες αναρτήσεις μου) δεν χωρούσε με τίποτε στο αμάξι. Έτσι, είπαμε να του τα αφήσουμε να τα προσέχει με πολύ βαριά καρδιά οφείλω να παραδεχτώ και οι 2 μας. Μέσα σε 1 βδομάδα αφώτου φύγαμε του καναρινάκι πέθανε, είπαμε οκ, αφού δεν γιατρευόταν πια, αναμενόμενο ήταν.
Μερικούς μήνες μετά μάθαμε ότι τα μπάντζι κάνανε τα πρώτα τους αυγά στο υπόγειο και χαρήκαμε τρελά, γιατί τα βλέπαμε και φλερτάρουν όσο ήταν μαζί μας. Βγήκε 1 μωρό και δεν επέζησε για πολύ. Μήνες μετά η ιστορία επαναλήφθηκε. Και χθες, εντελώς τυχαία έμαθα ότι η Μορφούλα (το θηλυκό) είχε μέρες που το έσκασε από το υπόγειο και ο άλλος δεν μπορούσε να την βρει τάχα (σε αραιοκατοικημένη περιοχή με 5 σπίτια και 10 δέντρα!) και πήγε και πήρε άλλη στον Τσίκι…
Αφού συγκράτησα την τρομερή οργή μου, το πρώτο που σκέφτηκα: αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπά πραγματικά τα πουλιά, αλλιώς θα την έψαχνε μέχρι υστάτων, θα έβγαζε το κλουβί με το αρσενικό στο μπαλκόνι αμέσως για να γυρίσει αυτή στο ταίρι της, συνήθως αυτά όλα μαζί τα κάνουν και μαζί το σκάνε κιόλας, ακόμα και εγώ η άσχετη το ξέρω.
Και αφού τα δικά μου κοκό ετοιμάζονται τώρα να κάνουν μωρά, η δεύτερη τρομακτική σκέψη μου ήταν: όσο και να θέλω, δεν θα μπορέσω να κρατήσω όλα τα μωρά τους. Σε ποιανού έμπιστα χέρια να τα δώσω για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, αφού ακόμη και ο ίδιος ο συγγενείς μας κατέστρεψε ένα όμορφο και ευτυχισμένο ζευγαράκι χωρίς καν να σκεφτεί ότι ο αρσενικός θα χρειαστεί κάποιο χρόνο να διαχειριστεί το χαμό της συντρόφου του (και εάν δεν πέσει σε κατάθλιψη!); Και η Μορφούλα ίσως να ψάχνει ένα σημείο αναφοράς για να γυρίσει σπίτι της και δεν το βρίσκει επειδή δεν ακούει τον Τσίκι να την φωνάζει;
Εκείνο το υπόγειο τελικά σε βάθος χρόνου αποδείχθηκε ένα νεκροταφείο πουλιών, όπως φαίνεται, και ο ιδιοκτήτης του – ένας αδιάφορος άνθρωπος…
Αν πραγματικά αγαπάτε τους φτερωτούς, πουπουλένιους, τρυφερούς φίλους σας, σκεφτείτε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ και ΕΡΕΥΝΗΣΤΕ σε ποια χέρια και σε τι ανθρώπους δίνετε τα ίδια και τα μωρά τους.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΗΜΕΡΩΣΑΜΕ…
Υ. Γ.: Μακάρι να κέρδιζα το ΛΟΤΤΟ/ΤΖΟΚΕΡ ή ότι άλλο για ένα και μοναδικό σκοπό: να ιδρύσω Αστυνομία Ζώων στην Ελλάδα κατά τα βέλτιστα πρότυπα ορισμένων πολιτειών της Αμερικής και του πολιτισμένου κόσμου…και να μπορείτε και όλοι εσείς που έχετε πουλιά και άλλα ζωντανά να συμμετέχετε όπως ξέρετε και μπορείτε.
Ο διπλανός μας συγγενείς στο υπόγειο του είχε ένα σωρό καναρίνια που μέσα στα χρόνια αυτά όλα πέθανα σιγά-σιγά. Εγώ στην αρχή απλά μάθαινα τα γεγονότα. Μετά, όταν αποκτήσαμε το πρώτο μας κοκατίλ και άρχισα να ασχολούμαι έντονα, μου έκανε φοβερή εντύπωση: γιατί πέθαιναν συνέχεια όλα εκείνα τα πουλάκια στο διπλανό υπόγειο; Τάχα ήξερε εκείνος από πουλιά και πώς να τα φροντίζει…
Περίπου 6 μήνες πριν μετακομίσουμε μας έδωσε το τελευταίο του καναρινάκι που, όταν κατέβηκα στο υπόγειο είδα, ότι μετά βίας ανάσαινε. Θα το προσέχαμε τις γιορτές που εκείνος θα έλειπε διακοπές. Το ανεβάσαμε στο σπίτι, χώρια από τα δικά μας (τότε ήδη είχαμε 2 κοκατίλ και 2 μπάντζι) και του πήρα φάρμακα για το άσθμα. Με τις μέρες εκείνο γινόταν όλο και καλύτερα και έτρωγε λαίμαργα τα λαχανικά και αντιδρούσε θετικά στην παρουσία και τη φωνή μου (παρόλο που λένε ότι τα καναρίνια δεν δένονται…).
Μετά τις γιορτές μετακομίζαμε και το κλουβί με τα μπάντζι (σωσμένο αρσενικό από μαγαζί και θηλυκό αγορασμένο, αν θυμάστε από παλιότερες αναρτήσεις μου) δεν χωρούσε με τίποτε στο αμάξι. Έτσι, είπαμε να του τα αφήσουμε να τα προσέχει με πολύ βαριά καρδιά οφείλω να παραδεχτώ και οι 2 μας. Μέσα σε 1 βδομάδα αφώτου φύγαμε του καναρινάκι πέθανε, είπαμε οκ, αφού δεν γιατρευόταν πια, αναμενόμενο ήταν.
Μερικούς μήνες μετά μάθαμε ότι τα μπάντζι κάνανε τα πρώτα τους αυγά στο υπόγειο και χαρήκαμε τρελά, γιατί τα βλέπαμε και φλερτάρουν όσο ήταν μαζί μας. Βγήκε 1 μωρό και δεν επέζησε για πολύ. Μήνες μετά η ιστορία επαναλήφθηκε. Και χθες, εντελώς τυχαία έμαθα ότι η Μορφούλα (το θηλυκό) είχε μέρες που το έσκασε από το υπόγειο και ο άλλος δεν μπορούσε να την βρει τάχα (σε αραιοκατοικημένη περιοχή με 5 σπίτια και 10 δέντρα!) και πήγε και πήρε άλλη στον Τσίκι…
Αφού συγκράτησα την τρομερή οργή μου, το πρώτο που σκέφτηκα: αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπά πραγματικά τα πουλιά, αλλιώς θα την έψαχνε μέχρι υστάτων, θα έβγαζε το κλουβί με το αρσενικό στο μπαλκόνι αμέσως για να γυρίσει αυτή στο ταίρι της, συνήθως αυτά όλα μαζί τα κάνουν και μαζί το σκάνε κιόλας, ακόμα και εγώ η άσχετη το ξέρω.
Και αφού τα δικά μου κοκό ετοιμάζονται τώρα να κάνουν μωρά, η δεύτερη τρομακτική σκέψη μου ήταν: όσο και να θέλω, δεν θα μπορέσω να κρατήσω όλα τα μωρά τους. Σε ποιανού έμπιστα χέρια να τα δώσω για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, αφού ακόμη και ο ίδιος ο συγγενείς μας κατέστρεψε ένα όμορφο και ευτυχισμένο ζευγαράκι χωρίς καν να σκεφτεί ότι ο αρσενικός θα χρειαστεί κάποιο χρόνο να διαχειριστεί το χαμό της συντρόφου του (και εάν δεν πέσει σε κατάθλιψη!); Και η Μορφούλα ίσως να ψάχνει ένα σημείο αναφοράς για να γυρίσει σπίτι της και δεν το βρίσκει επειδή δεν ακούει τον Τσίκι να την φωνάζει;
Εκείνο το υπόγειο τελικά σε βάθος χρόνου αποδείχθηκε ένα νεκροταφείο πουλιών, όπως φαίνεται, και ο ιδιοκτήτης του – ένας αδιάφορος άνθρωπος…
Αν πραγματικά αγαπάτε τους φτερωτούς, πουπουλένιους, τρυφερούς φίλους σας, σκεφτείτε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ και ΕΡΕΥΝΗΣΤΕ σε ποια χέρια και σε τι ανθρώπους δίνετε τα ίδια και τα μωρά τους.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΞΗΜΕΡΩΣΑΜΕ…
Υ. Γ.: Μακάρι να κέρδιζα το ΛΟΤΤΟ/ΤΖΟΚΕΡ ή ότι άλλο για ένα και μοναδικό σκοπό: να ιδρύσω Αστυνομία Ζώων στην Ελλάδα κατά τα βέλτιστα πρότυπα ορισμένων πολιτειών της Αμερικής και του πολιτισμένου κόσμου…και να μπορείτε και όλοι εσείς που έχετε πουλιά και άλλα ζωντανά να συμμετέχετε όπως ξέρετε και μπορείτε.
υτος ο ανθρωπος ομως αν τον ηξερα μονο 
Τελως παντων το ζευγαει το πηρες πισω;
