Μέχρι και σήμερα το πρωί ζούσε.. Όπως ζούσε, δηλαδή σε πολύ κακή κατάσταση οργανική αλλά με την ίδια διάθεσή όπως τότε που ήταν καλά.. Το έβγαλα στο μπαλκόνι και να πάρει λίγο αέρα και του μιλούσα κι αυτό κουνούσε την ουρίτσα από την χαρά του κι έκανε το κεφαλάκι του πέρα δώθε για να δει τι ακριβώς κάνω.. Μετά από λίγα λεπτά, ξαναβγήκα έξω για να του καθαρίσω το κλουβάκι (το έκανα κάθε δύο μέρες από τότε που είναι στον πάτο του κλουβιού) και το βρήκα κυρτωμένο και νεκρό, πεσμένο προς τα μπροστά.. Είναι μεγάλη αδικιά αυτό που συνέβη.. Έχω πάθει σοκ, νομίζω ότι θα σταματήσει η καρδιά μου.. Μπορεί να ήταν πολύ άρρωστο, αλλά ήπλιζα.. Βέβαια, όπως έχει αποδειχτεί, η ελπίδα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απλώς αυταπάτη.. Δεν έχει κλείσει ακόμα ένας χρόνος από τότε που το βρήκα στον καύσωνα να πετάει λαχανιασμένο γύρω από την τέντα της κουζίνας.. Καλό ταξίδι Βρέφος μου, δεν θα σε ξεχάσουμε.. ☹