Θα προσπαθησω να το παρω οσο πιο ψυχραιμα γινεται γιατι εχω στεναχωρηθει πολυ και εχω κλαψει με περισσοτερο πονο απο οτιδηποτε εχω παθει οσο ζω για αυτο το πουλακι.
Ειχα εδω και περιπου 1μισο χρονο ενα κιτρινο καναρινακι μαλλον θυλικο προφανως αρκετα μεγαλο σε ηλικια πολυ γλυκο και καλο, οταν με εβλεπε να τρωω κατι πηδουσε με χαρα φτερουγιζοντας τα φτερα του για να του δωσω και ηταν το πιο γλυκο θεαμα.
Οταν το πηρα απο κακα χερια φαινοταν οτι ειχε κατι αλλα δεν ειχα καταλαβει αν ηταν καποιο προβλημα η απλα ηταν οι στιγμες του γιατι συμπεριφεροταν παντα με ζωντανια...
Τον τελευταιο καιρο χειροτερεψε τοσο αναπνευστικα αλλα η υγειηνη του δεν μπορουσε να κρατηθει σε καλα επιπεδα και το εβλεπα οτι απο κατι υπεφερε, καταλαβα πλεον οτι ειχε ακαρι στην τραχεια, παρολα αυτα παρεμεινε χαρουμενο και με ζωντανια.
Νιωθω οτι ενω το αγαπουσα πολυ δεν εκανα πολλα γιατι δεν δοκιμασα θεραπεια και νιωθω πολυ ασχημα γιατι αρκετες φορες το ειχα παραμελησει!
Ειχε αδυνατισει πολυ παρολο που φαινοταν οτι ετρωγε κανονικα και διαφορα πραγματα, δεν ηξερα και αν θα ζησει περισσοτερο με το ακαρι η με την θεραπεια.
Χτες το ειδα πεσμενο στο κλουβι με αδεια γουλα και το ταισα με συριγγα πολλες φορες και το ειχα στο χερι,ζωντανεψε αμεσως και καθοταν απο μονο του αλλα κοιμοταν συνεχεια δεν ανοιγε τα ματια για πολυ.
Σε καποια στιγμη ξεχασε τον πονο του ανοιξε τα ματια και πηγε να τσιμπησει λιγο ψωμι που του εδωσα αλλα ματαια τα ξαναεκλεισε.
Το βραδυ το ταισα και το περασε κοιμοντας ησυχο αλλα σημερα 18 αυγουστου του 15 το πρωι στις 8 παρα 10 λιγησε και παλι και ανοιξε τα φτερα του και πεθανε... Πεταξε για ενα καλυτερο μερος.
Τι εφταιξε στο τελος; Ηταν η ηλικια; ηταν το ακαρι; Εφταιγα εγω; Που ξερω οτι εφταιξα... σημασια εχει οτι πλεον ηρεμησε απο ολα!
Θα το θυμομαστε για παντα ηταν το καλυτερο πουλακι που ειχα και δεν θα υπαρξει αλλο ιδιο ποτε.
Εχω στεναχωρηθει τοσο πολυ που πρωτη φορα δεν μπορω να κρατησω τα κλαμματα!
Σκεφτομαι και οτι θα μπορουσε να ειχε ζησει καπου και να ειχε περασει την ζωη του με πολλα αλλα πουλια παρεα ανεξαρτητο και χαρουμενο...
Κριμα που δεν εχω φωτογραφιες οταν ηταν καλα να το βλεπατε. Ειναι το χειροτερο κακο που κανω, που οτι εχω χασει ακομα και δικες μου στιγμες δεν τις εχω απαθανατισει.
Ειχα εδω και περιπου 1μισο χρονο ενα κιτρινο καναρινακι μαλλον θυλικο προφανως αρκετα μεγαλο σε ηλικια πολυ γλυκο και καλο, οταν με εβλεπε να τρωω κατι πηδουσε με χαρα φτερουγιζοντας τα φτερα του για να του δωσω και ηταν το πιο γλυκο θεαμα.
Οταν το πηρα απο κακα χερια φαινοταν οτι ειχε κατι αλλα δεν ειχα καταλαβει αν ηταν καποιο προβλημα η απλα ηταν οι στιγμες του γιατι συμπεριφεροταν παντα με ζωντανια...
Τον τελευταιο καιρο χειροτερεψε τοσο αναπνευστικα αλλα η υγειηνη του δεν μπορουσε να κρατηθει σε καλα επιπεδα και το εβλεπα οτι απο κατι υπεφερε, καταλαβα πλεον οτι ειχε ακαρι στην τραχεια, παρολα αυτα παρεμεινε χαρουμενο και με ζωντανια.
Νιωθω οτι ενω το αγαπουσα πολυ δεν εκανα πολλα γιατι δεν δοκιμασα θεραπεια και νιωθω πολυ ασχημα γιατι αρκετες φορες το ειχα παραμελησει!
Ειχε αδυνατισει πολυ παρολο που φαινοταν οτι ετρωγε κανονικα και διαφορα πραγματα, δεν ηξερα και αν θα ζησει περισσοτερο με το ακαρι η με την θεραπεια.
Χτες το ειδα πεσμενο στο κλουβι με αδεια γουλα και το ταισα με συριγγα πολλες φορες και το ειχα στο χερι,ζωντανεψε αμεσως και καθοταν απο μονο του αλλα κοιμοταν συνεχεια δεν ανοιγε τα ματια για πολυ.
Σε καποια στιγμη ξεχασε τον πονο του ανοιξε τα ματια και πηγε να τσιμπησει λιγο ψωμι που του εδωσα αλλα ματαια τα ξαναεκλεισε.
Το βραδυ το ταισα και το περασε κοιμοντας ησυχο αλλα σημερα 18 αυγουστου του 15 το πρωι στις 8 παρα 10 λιγησε και παλι και ανοιξε τα φτερα του και πεθανε... Πεταξε για ενα καλυτερο μερος.
Τι εφταιξε στο τελος; Ηταν η ηλικια; ηταν το ακαρι; Εφταιγα εγω; Που ξερω οτι εφταιξα... σημασια εχει οτι πλεον ηρεμησε απο ολα!
Θα το θυμομαστε για παντα ηταν το καλυτερο πουλακι που ειχα και δεν θα υπαρξει αλλο ιδιο ποτε.
Εχω στεναχωρηθει τοσο πολυ που πρωτη φορα δεν μπορω να κρατησω τα κλαμματα!
Σκεφτομαι και οτι θα μπορουσε να ειχε ζησει καπου και να ειχε περασει την ζωη του με πολλα αλλα πουλια παρεα ανεξαρτητο και χαρουμενο...
Κριμα που δεν εχω φωτογραφιες οταν ηταν καλα να το βλεπατε. Ειναι το χειροτερο κακο που κανω, που οτι εχω χασει ακομα και δικες μου στιγμες δεν τις εχω απαθανατισει.
