Πολύ χρήσιμο το συγκεκριμένο άρθρο Μαρία! Ευχαριστώ πολύ. Η τελευταία παράγραφος (Οι δέκα εντολές του ιδιοκτήτη παπαγάλων) με συγκίνησε κιόλας! Τόσο καιρό έψαχνα στα βιβλία μου κάτι ανάλογο μιας και είμαι ψυχολόγος και θυμάμαι ένα βιβλιαράκι που είχαμε σχετικά με την ψυχολογία των ζώων. Όλα αυτά νομίζω πως οδήγησαν την Ρούμη μου στο να σταματήσει να με εμπιστεύεται. Η αλλαγή της θέσης του κλουβιού, τα μεγαλύτερα πουλιά που πετάνε όταν την έχω στο μπαλκόνι και την βλέπω πως μαζεύεται επειδή φοβάται, ένα σκυλί απέναντι που γαβγίζει πρωί, μεσημέρι, βράδυ, οι θόρυβοι που κάνουν οι πόρτες όταν τις χτυπάει η οικογένεια μου (άπειρες φορές τους έχω πει ότι τρομάζει το παπαγαλάκι μου και πάντα υπερβολική με αποκαλούν), οι κινήσεις όσων πηγαίνουν πάνω από το κλουβί και την τρομοκρατούν, η δική μου ίσως ψυχολογία που δεν ήταν καλή τον τελευταίο καιρό και προφανώς την επηρέασε και αυτή, μία φορά που ενώ την τάιζα τρόμαξα εγώ από έναν θόρυβο με αποτέλεσμα να κουνήσω το κλουβί και να την τρομάξω και αυτή, και μία φορά που την πίεσα να την χαϊδέψω ενώ δεν ήθελε. Έχω διαβάσει όλα τα σχετικά άρθρα πολλές φορές. Θα οπλιστώ με υπομονή για ακόμα μία φορά και θα της αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Παρατήρησα πως ναι μεν θα φάει από το χέρι μου αλλά πλέον από μία σχετική απόσταση. Ούτε πολύ κοντά της αλλά ούτε και πολύ μακρυά. Αυτό που βλέπεις στην φωτογραφία πλέον δεν υπάρχει. Δεν ανεβαίνει στο χέρι μου να φάει, αν πάω να την χαϊδέψω με δαγκώνει και το παρλαμέντο πρέπει να το κρατάω με τα δυο μου δάχτυλα (αντίχειρα και δείκτη) αλλιώς λίγο δύσκολα θα το φάει αν είναι ολόκληρο στην παλάμη μου ή πολύ νευρικά αφού φοβάται. Τέλος ξέχασα να πω πως πριν λίγο καιρό περνούσα περισσότερες ώρες μαζί της και μετά επειδή δεν προλάβαινα της αφιέρωνα πολύ λιγότερο χρόνο. Ίσως παίζει κι αυτό κάποιο ρόλο.