Καλησπέρα σε όλους. Καταλαβαίνω ότι θα φανεί αστείο σε πολλούς το συγκεκριμένο θέμα. Ίσως υπάρξουν και μερικοί που θα εκνευριστούν και θα πουν "ήξερες τι αγόραζες, υπήρχε τέτοια πιθανότητα". Μετά όμως από 3 χρόνια, πλέον φτάσαμε σε άσχημο σημείο. Χρειαζόμαστε βοήθεια.
Πριν 3 χρόνια αγόρασα έναν Ορφέα καναρίνι. Είχα ακούσει πόσο καλοί είναι. Πρωτότυπο είδος. Είχα γενικά πολλές διαφορετικές ράτσες στη ζωή μου. Και εγώ και ο πατέρας μου. Πήγα ένα απόγευμα σε μια γνωστή αλυσίδα. Αγόρασα έναν νεαρό ανάμεσα σε 5 που μου έκανε κλικ και το έβαλα στην 68cm ζευγαρώστρα του με όλες τις οδηγίες που λέτε στο forum αυτό και σας ευχαριστούμε. Το καναρίνι από την αρχή ήταν πολύ κοινωνικό. Πολύ ζωηρό. Μιλούσε συνέχεια. Τραγουδούσε δυνατά και συνέχεια. Χαρούμενοι εμείς, του παρέχαμε τα πάντα. Και σωστά. Όπως κάναμε σε όλα τα καναρίνια στη ζωή μας που μας φτάνανε ακόμα και 12 χρονών. Εκεί λοιπόν ξεκίνησαν τα προβλήματα. Στην αρχή ήταν πολύ πρωτότυπο το συνεχές κελάηδημα. Μετά από 6 μήνες, άρχισε να παρεξενεύει λίγο. Κάθε χρόνο αλλάζει εννοείται. Δεν μένει στο ίδιο ρεπερτόριο...
Η γειτονιά από τον 1ο χρόνο άρχισε να έχει προβλήματα. Δεν σας κρύβω ότι είναι άπειρες οι φορές που αναζήτησα σε αυτό το forum τα θέματα περί "Οι λατρεμένοι γείτονες", "Εξώδικο από γείτονες", κτλ. Το καναρίνι δεν σταματάει να τραγουδάει. Ποτέ. Όταν λέμε ποτέ. Ποτέ. Από τις 6:00 που βλέπει τον ήλιο μέχρι τις 21:00 που δύει τραγουδάει NON-STOP. Σταματάει για κανένα σπόρι, πίνει λίγο νερό και ξαναξεκινάει. Μερικές φορές κάνει και την πρωτοτυπία να πετάει τα σπόρια του στο νερό του, να επιπλέουν για 30 δευτερόλεπτα, υποθέτω τα μουλιάζει, σταματάει το τραγούδι, τα παίρνει από την επιφάνεια, τα τρώει και συνεχίζει να κελαηδά. Το κελάηδημά του διαρκεί από 3 λεπτά συνεχόμενα μέχρι και 5 λεπτά με χρονόμετρο. Και είναι δυνατό. Χωρίς αστεία. Αν είσαι 10 μέτρα από το πουλί και προσπαθείς να μιλήσεις με κάποιον δεν ακούγεσαι. Αν είναι αυτό στο μπαλκόνι και είσαι μέσα στο σπίτι με την τζαμένια κλειστή δεν ακούγεσαι. Έπειτα από 3 χρόνια, το καναρίνι όχι μόνο δεν ησύχασε αλλά δυνάμωσε, διαρκεί ακόμα περισσότερο.
Δοκιμάσαμε να το ζευγαρώσουμε. Βρήκαμε μια (οποιαδήποτε θηλυκιά... δεν βρίσκαμε Ορφέα). Έκανε 2 γιους. Τους έχει η ξαδέρφη μου. Έχουν και εκείνοι το γονίδιο... Κοιτάξαμε να τους φέρουμε παρέα, είτε αρσενική, είτε θηλυκή. Κοιτάξαμε μήπως υπήρχαν καθρέπτες. Κάποιο τζάμι ίσως που βλέπει αντανάκλαση. Στην γειτονιά μήπως ακούει κάποιο καναρίνι. Δεν υπάρχει άλλο που να ακούγεται. Το καναρίνι είτε είναι μέσα στο σπίτι τον χειμώνα, είτε είναι έξω στο μπαλκόνι όλη την μέρα από την άνοιξη και μετά, είτε μπαινοβγαίνει λόγο κοινής ησυχίας που ξεκινήσαμε λόγω γειτόνων πριν 1 χρόνο, είτε το καθαρίζεις, είτε βάζεις το χέρι σου μέσα στο κλουβί, είτε το αφήνεις ελεύθερο στο σπίτι, είτε ακούει βεγγαλικά το Πάσχα, είτε μετακινείς το κουβί, είτε είτε... δεν σταματάει να κελαηδά. Παιδιά είναι απίστευτο. Χρειαζόμαστε βοήθεια.
Δεν θέλουμε να τον δώσουμε. Έχουμε δεθεί πολύ με αυτό το πουλί όπως και κάθε άλλο που είχαμε κατά καιρούς. Χρόνια είχαμε καναρίνια. Υγιή καναρίνια. Αυτό που γίνεται με τον συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Είμαστε στο σημείο που σκεφτόμαστε να το δώσουμε σε κάποιον που να μπορεί να το "κουμαντάρει". Μας αγχώνει το θέμα με τους γείτονες. Ποτέ δεν είχαν θέμα. Με τον συγκεκριμένο δημιουργήθηκε... Και είναι άδικο γιατί ακούγεται πολύ λάθος, - αν μου επιτρέπετε την έκφραση "ρεζιλίκι" - να το δώσεις γιατι προσφέρει 600% αυτό που υποτίθεται θα έπρεπε να προσφέρει. Το αγαπάμε και υποθέτουμε... μας αγαπάει?! Βοήθεια...
Αυτός είναι...
Πριν 3 χρόνια αγόρασα έναν Ορφέα καναρίνι. Είχα ακούσει πόσο καλοί είναι. Πρωτότυπο είδος. Είχα γενικά πολλές διαφορετικές ράτσες στη ζωή μου. Και εγώ και ο πατέρας μου. Πήγα ένα απόγευμα σε μια γνωστή αλυσίδα. Αγόρασα έναν νεαρό ανάμεσα σε 5 που μου έκανε κλικ και το έβαλα στην 68cm ζευγαρώστρα του με όλες τις οδηγίες που λέτε στο forum αυτό και σας ευχαριστούμε. Το καναρίνι από την αρχή ήταν πολύ κοινωνικό. Πολύ ζωηρό. Μιλούσε συνέχεια. Τραγουδούσε δυνατά και συνέχεια. Χαρούμενοι εμείς, του παρέχαμε τα πάντα. Και σωστά. Όπως κάναμε σε όλα τα καναρίνια στη ζωή μας που μας φτάνανε ακόμα και 12 χρονών. Εκεί λοιπόν ξεκίνησαν τα προβλήματα. Στην αρχή ήταν πολύ πρωτότυπο το συνεχές κελάηδημα. Μετά από 6 μήνες, άρχισε να παρεξενεύει λίγο. Κάθε χρόνο αλλάζει εννοείται. Δεν μένει στο ίδιο ρεπερτόριο...
Η γειτονιά από τον 1ο χρόνο άρχισε να έχει προβλήματα. Δεν σας κρύβω ότι είναι άπειρες οι φορές που αναζήτησα σε αυτό το forum τα θέματα περί "Οι λατρεμένοι γείτονες", "Εξώδικο από γείτονες", κτλ. Το καναρίνι δεν σταματάει να τραγουδάει. Ποτέ. Όταν λέμε ποτέ. Ποτέ. Από τις 6:00 που βλέπει τον ήλιο μέχρι τις 21:00 που δύει τραγουδάει NON-STOP. Σταματάει για κανένα σπόρι, πίνει λίγο νερό και ξαναξεκινάει. Μερικές φορές κάνει και την πρωτοτυπία να πετάει τα σπόρια του στο νερό του, να επιπλέουν για 30 δευτερόλεπτα, υποθέτω τα μουλιάζει, σταματάει το τραγούδι, τα παίρνει από την επιφάνεια, τα τρώει και συνεχίζει να κελαηδά. Το κελάηδημά του διαρκεί από 3 λεπτά συνεχόμενα μέχρι και 5 λεπτά με χρονόμετρο. Και είναι δυνατό. Χωρίς αστεία. Αν είσαι 10 μέτρα από το πουλί και προσπαθείς να μιλήσεις με κάποιον δεν ακούγεσαι. Αν είναι αυτό στο μπαλκόνι και είσαι μέσα στο σπίτι με την τζαμένια κλειστή δεν ακούγεσαι. Έπειτα από 3 χρόνια, το καναρίνι όχι μόνο δεν ησύχασε αλλά δυνάμωσε, διαρκεί ακόμα περισσότερο.
Δοκιμάσαμε να το ζευγαρώσουμε. Βρήκαμε μια (οποιαδήποτε θηλυκιά... δεν βρίσκαμε Ορφέα). Έκανε 2 γιους. Τους έχει η ξαδέρφη μου. Έχουν και εκείνοι το γονίδιο... Κοιτάξαμε να τους φέρουμε παρέα, είτε αρσενική, είτε θηλυκή. Κοιτάξαμε μήπως υπήρχαν καθρέπτες. Κάποιο τζάμι ίσως που βλέπει αντανάκλαση. Στην γειτονιά μήπως ακούει κάποιο καναρίνι. Δεν υπάρχει άλλο που να ακούγεται. Το καναρίνι είτε είναι μέσα στο σπίτι τον χειμώνα, είτε είναι έξω στο μπαλκόνι όλη την μέρα από την άνοιξη και μετά, είτε μπαινοβγαίνει λόγο κοινής ησυχίας που ξεκινήσαμε λόγω γειτόνων πριν 1 χρόνο, είτε το καθαρίζεις, είτε βάζεις το χέρι σου μέσα στο κλουβί, είτε το αφήνεις ελεύθερο στο σπίτι, είτε ακούει βεγγαλικά το Πάσχα, είτε μετακινείς το κουβί, είτε είτε... δεν σταματάει να κελαηδά. Παιδιά είναι απίστευτο. Χρειαζόμαστε βοήθεια.
Δεν θέλουμε να τον δώσουμε. Έχουμε δεθεί πολύ με αυτό το πουλί όπως και κάθε άλλο που είχαμε κατά καιρούς. Χρόνια είχαμε καναρίνια. Υγιή καναρίνια. Αυτό που γίνεται με τον συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Είμαστε στο σημείο που σκεφτόμαστε να το δώσουμε σε κάποιον που να μπορεί να το "κουμαντάρει". Μας αγχώνει το θέμα με τους γείτονες. Ποτέ δεν είχαν θέμα. Με τον συγκεκριμένο δημιουργήθηκε... Και είναι άδικο γιατί ακούγεται πολύ λάθος, - αν μου επιτρέπετε την έκφραση "ρεζιλίκι" - να το δώσεις γιατι προσφέρει 600% αυτό που υποτίθεται θα έπρεπε να προσφέρει. Το αγαπάμε και υποθέτουμε... μας αγαπάει?! Βοήθεια...
Αυτός είναι...