ianos
PB Supporter
Εφετος αποφάσισα οτι θα αφήσω τα δύο μου ζευγαράκια να έχουν μια μονο γέννα διότι φοβάμαι οτι θα δυσκολευτώ να δώσω τους απογόνους τους.
Προκειται για Τιμπραντάκια, 4 ετών οι μεν, ενός οι δε.
Έχουν ήδη εκκολάψει τρεις και τέσσερις νεοσσούς αντίστοιχα, βασικά οι δε, πέντε, αλλά το τελευταίο δεν ταιστηκε, πατήθηκε και απο τα γομάρια τα αδέρφια του, και δεν επέζησε.
Το θέμα μου ειναι οτι τους μεν, περίπου τη δέκατη ημέρα ζωής των μωρών, τους χώρισα αφήνοντας τους μπέμπηδες με τη μαμα, αλλάζοντας τους και φωλιά, αφήνοντας την παλιά καθαρή και με τσόχα, δίνοντας και υλικό για στρώσιμο, ώστε αν θέλει να κάνει νεα γέννα. Τον πατερα τον είχα στο άλλο μισό της ζευγαρωστρας ώστε να βλέπει τα παιδιά του, για την περίπτωση που η θηλυκια ξεκίναγε να τα μαδά, ώστε να τα μετακινησω. Τωρα οι μικροί ειναι σχεδόν 3 εβδομάδων, βγήκαν απο τη φωλιά, η μαμα τους δεν στρώνει τη νεα φωλιά, εγώ δε θέλω άλλη γέννα αλλά αν υπάρξει, τουλάχιστον θέλω να ειναι άσπορη, διότι θα ήθελα να αποφύγω να πετάξω ένσπορα αυγά.
Στο θέμα μας τωρα: άλλαξα μεριά στα μικρά, αφήνοντας τα με τον πατερα, κι έχω ξεροσταλιάσει στο μπαλκόνι προσπαθώντας να διαπιστώσω αν τα μικρά ταΐζονται απο τον αρσενικο. Όμως ο εν λόγω ειναι ενα άγριο πουλι, και δεν ταΐζει όταν ειμαι κοντά. Με αλλα λογια, για να τον βλέπω, θα πρέπει να με βλέπει κι αυτός. Έχω στην κυριολεξία πάθει ακαμψία, αλλά τιποτα. Βέβαια η αυγοτροφή μειώθηκε αισθητά, η μητέρα ειναι στο διαχωριστικό, ο συγκεκριμένος πατέρας εχει μεγαλωσει πάνω απο 20 πουλακια μονος του, αλλα απλως είχα βγάλει τη θηλυκια απο μέσα, το ενα μικρό είχε κάτι λίγο σαν χυλό στο ραμφάκι του, κι εγώ, πέρα απο ανήσυχος ειμαι και φοβερά ενοχλημένος απο τον εαυτό μου που έχω χωρίσει τη μάνα απο τα παιδιά της, γιατι στη δίκη μου τουλάχιστον ανθρώπινη αντίληψη αυτο φαντάζει απάνθρωπο, αν και πιο σκληρό θα ήταν να είχα μικρά που θα πήγαιναν σε κάθε τυχάσπαρτο αναίσθητο και θα περνούσαν χάλια.
Αυτά, κι ευχαριστω που με ακούσατε!
Εσείς τουλάχιστον ειμαι βέβαιος οτι με καταλαβαίνετε...
Προκειται για Τιμπραντάκια, 4 ετών οι μεν, ενός οι δε.
Έχουν ήδη εκκολάψει τρεις και τέσσερις νεοσσούς αντίστοιχα, βασικά οι δε, πέντε, αλλά το τελευταίο δεν ταιστηκε, πατήθηκε και απο τα γομάρια τα αδέρφια του, και δεν επέζησε.
Το θέμα μου ειναι οτι τους μεν, περίπου τη δέκατη ημέρα ζωής των μωρών, τους χώρισα αφήνοντας τους μπέμπηδες με τη μαμα, αλλάζοντας τους και φωλιά, αφήνοντας την παλιά καθαρή και με τσόχα, δίνοντας και υλικό για στρώσιμο, ώστε αν θέλει να κάνει νεα γέννα. Τον πατερα τον είχα στο άλλο μισό της ζευγαρωστρας ώστε να βλέπει τα παιδιά του, για την περίπτωση που η θηλυκια ξεκίναγε να τα μαδά, ώστε να τα μετακινησω. Τωρα οι μικροί ειναι σχεδόν 3 εβδομάδων, βγήκαν απο τη φωλιά, η μαμα τους δεν στρώνει τη νεα φωλιά, εγώ δε θέλω άλλη γέννα αλλά αν υπάρξει, τουλάχιστον θέλω να ειναι άσπορη, διότι θα ήθελα να αποφύγω να πετάξω ένσπορα αυγά.
Στο θέμα μας τωρα: άλλαξα μεριά στα μικρά, αφήνοντας τα με τον πατερα, κι έχω ξεροσταλιάσει στο μπαλκόνι προσπαθώντας να διαπιστώσω αν τα μικρά ταΐζονται απο τον αρσενικο. Όμως ο εν λόγω ειναι ενα άγριο πουλι, και δεν ταΐζει όταν ειμαι κοντά. Με αλλα λογια, για να τον βλέπω, θα πρέπει να με βλέπει κι αυτός. Έχω στην κυριολεξία πάθει ακαμψία, αλλά τιποτα. Βέβαια η αυγοτροφή μειώθηκε αισθητά, η μητέρα ειναι στο διαχωριστικό, ο συγκεκριμένος πατέρας εχει μεγαλωσει πάνω απο 20 πουλακια μονος του, αλλα απλως είχα βγάλει τη θηλυκια απο μέσα, το ενα μικρό είχε κάτι λίγο σαν χυλό στο ραμφάκι του, κι εγώ, πέρα απο ανήσυχος ειμαι και φοβερά ενοχλημένος απο τον εαυτό μου που έχω χωρίσει τη μάνα απο τα παιδιά της, γιατι στη δίκη μου τουλάχιστον ανθρώπινη αντίληψη αυτο φαντάζει απάνθρωπο, αν και πιο σκληρό θα ήταν να είχα μικρά που θα πήγαιναν σε κάθε τυχάσπαρτο αναίσθητο και θα περνούσαν χάλια.
Αυτά, κι ευχαριστω που με ακούσατε!
Εσείς τουλάχιστον ειμαι βέβαιος οτι με καταλαβαίνετε...
Και εγώ φέτος πέταξα 15 περίπου ένσπορα αυγά (είχα δει φουλ βατέματα) γιατί σκέφτηκα πως αν τα αφήσω τα μικρά ίσως να είναι άρρωστα - γενετικά προβλήματα (όλα είχαν λίγο πολύ συγγένεια) αλλά μπορεί και όχι! Το ρισκάρω; Όχι δεν το ρίσκαρα... Τα πέταξα με πολύ βαριά καρδιά την ίδια μέρα που τα έκαναν.. αλλά σκέψου ότι μέσα στο αυγό που μόλις έγινε πρόκειται να αναπτυχθεί ζωή.. ακόμα όμως δεν υπάρχει τίποτα! Είναι σαν ένα άσπορο!