Ένα από τα πιο δημοφιλή οικόσιτα πτηνά της οικογένεια των σπιζών, είναι τα Java sparrow ή Java Finch, τα γνωστά σε όλους πιγκουινάκια.
Όπως μαρτυράει και το όνομά τους, προέρχονται από την Νότια Ασία και συναντώνται πολύ συχνά στην Ιάβα, στο Μπαλί, την Ινδονησία και την Σουμάτρα. Είναι πουλιά που ζουν σε αγέλες αλλά απειλούνται με εξόντωση από τους τοπικούς αγρότες μιας και αφανίζουν την γεωργική παραγωγή σιτηρών, ορυζώνων και δημητριακών.
Θεωρούνται σπίνοι μεγάλου μεγέθους μιας και το συνολικό μήκος τους μαζί με την σχετικά κοντή ουρά τους αγγίζει τα 14 εκατοστά. Είναι ιδιαίτερα αγαπητό πουλί στους λάτρεις των παραδείσιων πτηνών, όχι μόνο γιατί θεωρείται ένα εύκολο στην εκτροφή του πουλί, αλλά και για τα πανέμορφα χρώματά του.
Αν και οι σπίζες χαρακτηρίζονται για την θρασύτητα της συμπεριφοράς τους, τα συγκεκριμένα πουλιά είναι ήρεμα και πειθήνια, ιδιαίτερα αν δεν ζουν περισσότερα από ένα ζευγάρι σε κάθε κλουβί. Επικρατεί μια εσφαλμένη εντύπωση ότι πρόκειται για επιθετικά πουλιά η οποία προκύπτει από το γεγονός της παρατήρησής τους στο φυσικό τους περιβάλλον όπου και επιτίθενται κατά σμήνη στις γεωργικές καλλιέργειες.
Τα δύο φύλλα μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους στον χρωματισμό τους φτερώματός τους. Τα αρσενικά του είδους έχουν πιο βαρύ παράστημα, πιο χοντρό και πιο κόκκινο ράμφος από το θηλυκό. Και τα δύο φύλα έχουν μαύρο κεφάλι, λευκά μάγουλα, μαύρη ουρά, ρόδινη κοιλιά, ενώ ο οφθαλμικός τους δακτύλιος είναι πορτοκαλοκόκκινος. Το υπόλοιπο φτέρωμα έχει χαλύβδινο χρώμα που κάνει εντυπωσιακή αντίθεση με το κοραλλένιο κωνικό ράμφος τους. Τα πόδια τους έχουν σάρκινο ροζέ χρώμα. Αυτό που διαφοροποιεί με αξιοπιστία τα δύο γένη είναι ότι το αρσενικό κελαηδά. Διακρίνονται ακόμα από την στάση του σώματός τους, αφού τα αρσενικά τείνουν να στέκονται σε πιο κάθετη στάση ενώ αν τα παρατηρήσει κανείς σε προφίλ, θα δει ότι το ράμφος του αρσενικού φαίνεται να είναι πιο διογκωμένο και πρησμένο στην βάση του από το θηλυκό, που έχει πιο λεπτή κορμοστασιά και πιο ανοιχτόχρωμο ράμφος.
Παρατηρούνται γύρω στις 11 γνωστές χρωματικές μεταλλάξεις όπως, αχάτες, Ιζαμπέλα, παστέλ, οπάλ κ. Α. Που κάνουν την εκτροφή τους ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και ελκυστική για πολλούς εκτροφείς.
Στο φυσικό τους περιβάλλον ζουν και αναπαράγονται σε δενδρώδεις και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Χτίζουν τις μικρές καλαθωτές αλλά ακατάστατες φωλιές τους σε δέντρα, θάμνους ή σε ρωγμές κτισμάτων. Στην φύση αλλά και στην αιχμαλωσία επιλέγουν ένα πρότυπο φωλιάς που μοιάζει άλλοτε με την φωλιά των παπαγάλων (κλειστό κουτί με μία τρύπα εισόδου) και άλλοτε προτιμούν το πρότυπο της φωλιάς των σπίνων δηλαδή βαθιά, καλαθωτή αλλά πλεγμένη πρόχειρα και συχνά άτσαλα, με πληθώρα χονδρών υλικών όπως άχυρα, χόρτα, πευκοβελόνες, ίνες κοκκοφοίνικα, γρασίδι κτλ.
Η αναπαραγωγική περίοδο ξεκινάει από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο.
Γεννούν από 5 έως και πολλές φορές 8 λευκά αυγά τα οποία και εκκολάπτονται για 12-15 ημέρες και ανεξαρτητοποιούνται μετά την φροντίδα και των δύο στοργικών γονέων ύστερα από 26-28 ημέρες. Μετά την παρέλευση των 2-3 μηνών αρχίζουν την πτερόρροια και αποκτούν το τελικό φτέρωμα με τα χρώματα των γονέων τους μετά τους 10 μήνες.
Κατά την παραμονή τους σε αιχμαλωσία χρειάζονται άνετο, μακρύ και φαρδύ κλουβί. Απαραίτητη θεωρείται η συχνή καθαριότητα και η τοποθέτηση μπανιέρας μιας και η πλειονότητα των πουλιών αυτών λατρεύουν το μπάνιο.
Είναι πολύ ανθεκτικά πουλιά και εύκολα στην φροντίδα τους. Η διατροφή τους περιλαμβάνει μείγμα σπόρων για παπαγάλους σε συνδυασμό με κεχρί, βρώμη, ηλιόσπορους, ποικιλία φρούτων και λαχανικών όπως μήλο, μαρούλι, αγριόχορτα,
αλλά και σπόρους ρυζιού και δημητριακών όταν αυτά είναι διαθέσιμα. Απαραίτητα όλο το χρόνο θεωρούνται η άμμος με την μορφή σπασμένων κοχυλιών, και το σουπιοκόκαλο, ενώ ιδιαίτερα κατά την αναπαραγωγική φάση χρειάζονται αυγό ή αυγοτροφή παρόμοια με του καναρινιού και πρωτεϊνούχα τροφή με την μορφή εντόμων και αποξηραμένων σκουληκιών.
Με την παροχή της κατάλληλης φροντίδας μπορούν να ζήσουν αρκετά χρόνια και αποτελούν το ιδανικό κατοικίδιο για τους λάτρεις του είδους.
Όπως μαρτυράει και το όνομά τους, προέρχονται από την Νότια Ασία και συναντώνται πολύ συχνά στην Ιάβα, στο Μπαλί, την Ινδονησία και την Σουμάτρα. Είναι πουλιά που ζουν σε αγέλες αλλά απειλούνται με εξόντωση από τους τοπικούς αγρότες μιας και αφανίζουν την γεωργική παραγωγή σιτηρών, ορυζώνων και δημητριακών.
Θεωρούνται σπίνοι μεγάλου μεγέθους μιας και το συνολικό μήκος τους μαζί με την σχετικά κοντή ουρά τους αγγίζει τα 14 εκατοστά. Είναι ιδιαίτερα αγαπητό πουλί στους λάτρεις των παραδείσιων πτηνών, όχι μόνο γιατί θεωρείται ένα εύκολο στην εκτροφή του πουλί, αλλά και για τα πανέμορφα χρώματά του.
Αν και οι σπίζες χαρακτηρίζονται για την θρασύτητα της συμπεριφοράς τους, τα συγκεκριμένα πουλιά είναι ήρεμα και πειθήνια, ιδιαίτερα αν δεν ζουν περισσότερα από ένα ζευγάρι σε κάθε κλουβί. Επικρατεί μια εσφαλμένη εντύπωση ότι πρόκειται για επιθετικά πουλιά η οποία προκύπτει από το γεγονός της παρατήρησής τους στο φυσικό τους περιβάλλον όπου και επιτίθενται κατά σμήνη στις γεωργικές καλλιέργειες.
Τα δύο φύλλα μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους στον χρωματισμό τους φτερώματός τους. Τα αρσενικά του είδους έχουν πιο βαρύ παράστημα, πιο χοντρό και πιο κόκκινο ράμφος από το θηλυκό. Και τα δύο φύλα έχουν μαύρο κεφάλι, λευκά μάγουλα, μαύρη ουρά, ρόδινη κοιλιά, ενώ ο οφθαλμικός τους δακτύλιος είναι πορτοκαλοκόκκινος. Το υπόλοιπο φτέρωμα έχει χαλύβδινο χρώμα που κάνει εντυπωσιακή αντίθεση με το κοραλλένιο κωνικό ράμφος τους. Τα πόδια τους έχουν σάρκινο ροζέ χρώμα. Αυτό που διαφοροποιεί με αξιοπιστία τα δύο γένη είναι ότι το αρσενικό κελαηδά. Διακρίνονται ακόμα από την στάση του σώματός τους, αφού τα αρσενικά τείνουν να στέκονται σε πιο κάθετη στάση ενώ αν τα παρατηρήσει κανείς σε προφίλ, θα δει ότι το ράμφος του αρσενικού φαίνεται να είναι πιο διογκωμένο και πρησμένο στην βάση του από το θηλυκό, που έχει πιο λεπτή κορμοστασιά και πιο ανοιχτόχρωμο ράμφος.
Παρατηρούνται γύρω στις 11 γνωστές χρωματικές μεταλλάξεις όπως, αχάτες, Ιζαμπέλα, παστέλ, οπάλ κ. Α. Που κάνουν την εκτροφή τους ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και ελκυστική για πολλούς εκτροφείς.
Στο φυσικό τους περιβάλλον ζουν και αναπαράγονται σε δενδρώδεις και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Χτίζουν τις μικρές καλαθωτές αλλά ακατάστατες φωλιές τους σε δέντρα, θάμνους ή σε ρωγμές κτισμάτων. Στην φύση αλλά και στην αιχμαλωσία επιλέγουν ένα πρότυπο φωλιάς που μοιάζει άλλοτε με την φωλιά των παπαγάλων (κλειστό κουτί με μία τρύπα εισόδου) και άλλοτε προτιμούν το πρότυπο της φωλιάς των σπίνων δηλαδή βαθιά, καλαθωτή αλλά πλεγμένη πρόχειρα και συχνά άτσαλα, με πληθώρα χονδρών υλικών όπως άχυρα, χόρτα, πευκοβελόνες, ίνες κοκκοφοίνικα, γρασίδι κτλ.
Η αναπαραγωγική περίοδο ξεκινάει από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο.
Γεννούν από 5 έως και πολλές φορές 8 λευκά αυγά τα οποία και εκκολάπτονται για 12-15 ημέρες και ανεξαρτητοποιούνται μετά την φροντίδα και των δύο στοργικών γονέων ύστερα από 26-28 ημέρες. Μετά την παρέλευση των 2-3 μηνών αρχίζουν την πτερόρροια και αποκτούν το τελικό φτέρωμα με τα χρώματα των γονέων τους μετά τους 10 μήνες.
Κατά την παραμονή τους σε αιχμαλωσία χρειάζονται άνετο, μακρύ και φαρδύ κλουβί. Απαραίτητη θεωρείται η συχνή καθαριότητα και η τοποθέτηση μπανιέρας μιας και η πλειονότητα των πουλιών αυτών λατρεύουν το μπάνιο.
Είναι πολύ ανθεκτικά πουλιά και εύκολα στην φροντίδα τους. Η διατροφή τους περιλαμβάνει μείγμα σπόρων για παπαγάλους σε συνδυασμό με κεχρί, βρώμη, ηλιόσπορους, ποικιλία φρούτων και λαχανικών όπως μήλο, μαρούλι, αγριόχορτα,
αλλά και σπόρους ρυζιού και δημητριακών όταν αυτά είναι διαθέσιμα. Απαραίτητα όλο το χρόνο θεωρούνται η άμμος με την μορφή σπασμένων κοχυλιών, και το σουπιοκόκαλο, ενώ ιδιαίτερα κατά την αναπαραγωγική φάση χρειάζονται αυγό ή αυγοτροφή παρόμοια με του καναρινιού και πρωτεϊνούχα τροφή με την μορφή εντόμων και αποξηραμένων σκουληκιών.
Με την παροχή της κατάλληλης φροντίδας μπορούν να ζήσουν αρκετά χρόνια και αποτελούν το ιδανικό κατοικίδιο για τους λάτρεις του είδους.
